Curso presencial, en liña e diferido sobre o Evanxeo de San Xoán

O Doutor en Teoloxía Dogmática Napoleón Ferrández Zaragoza impartirá un curso sobre o Evanxeo de San Xoán que organiza a Universidade Eclesiástica San Dámaso en 8 sesións repartidas en cada un dos 8 meses que van de outubro de 2024 a maio de 2025.

Os participantes no curso accederán a unha actualización dos últimos estudos sobre o evanxeo xoánico, penetraranse no tempo de Xesús e nos lugares onde suceden os feitos. O Evanxeo de Xoán preséntase como un relato profundamente asentado na historia e na cultura onde transcorre a vida, morte e resurrección de Xesús.

Programa:

  1. O texto de San Xoán 1 de outubro de 2024
  2. Quen é Xoán, fillo de Zebedeo «Este é o discípulo amado que dá testemuño destas cousas» (Xn 21,24) 5 de novembro de 2024
  3. «Acampou entre nós»: o Prólogo de Xoán «No principio existía a Palabra» (Xn 1,1) 3 de decembro de 2024
  4. «O vello pasou; mirade, existe algo novo», de Caná a Cafarnaúm «Despois disto houbo unha festa» (Xn 5,1) 8 de xaneiro de 2025
  5. A Pascua no corpo de Xesús «Achegábase a Pascua» (Xn 2,13) 4 de febreiro de 2025
  6. A Paixón empeza nos pés dos Apóstolos «Comprendedes o que fixen convosco?» (Xn 13,12) 4 de marzo de 2025
  7. «Velaquí o Home», a Paixón de Jesús 1 de abril de 2025
  8. Resurrección de Xesús e sabedoría das feridas

Para quen siga o curso de maneira presencial ou en liña en directo, o horario de cada sesión é de 18:00 h. a 19:00 h. cada un dos días sinalados enriba.

[Máis información]

Peregrinación promovida por Franciscanos da Terceira Orde Regular

Na súa peregrinación de cinco días polo Camiño Primitivo, o 29 de xullo, despois do rezo de laudes, comeza en Lugo unha nova etapa da peregrinación promovida por Franciscanos da Terceira Orde Regular. Entre os peregrinos hai fregueses da parroquia madrileña do Santo Neno de Cebú e alumnos do colexio da Porciúncula de Palma de Mallorca. O obxectivo da peregrinación é “deixarse converter polo Señor e buscar o amparo do Apóstolo”.

Indulxencia con motivo da Xornada dos Avós e dos Maiores

Con motivo da IV Xornada Mundial dos Avós e dos Maiores, que se celebrará o próximo 28 de xullo e que terá como lema “Na vellez non me abandones” (cf. Sal 71,9), o Papa Francisco concedeu a indulxencia plenaria aos fieis que asistan ás misas dedicadas a este propósito ou visiten ás persoas maiores que están soas.

A Penitenciaría Apostólica publicou un decreto, no que se indica que a Indulxencia será concedida “nas condicións habituais (confesión sacramental, comuñón eucarística e oración segundo as intencións do Sumo Pontífice) aos avós, aos maiores e a todos os fieis que, animados por un verdadeiro espírito de penitencia e caridade, participen nas diversas celebracións que terán lugar en todo o mundo”.

Ademais, para subliñar que a visita é unha ocasión de reconciliación e de perdón, tamén será posible obter a indulxencia visitando ás persoas maiores que vivan soas no seu barrio ou que estean aloxadas en centros residenciais.

Deus e a ciencia: novas perspectivas

Ten algo que ver coa ciencia a cuestión de Deus? É posible ser crente e científico? Poden coexistir harmonicamente a relixión e a ciencia? Cal é a relación esencial da teoloxía coas outras ciencias? As cuestións son semellantes, pero as respostas son moi complexas e diversas. Aquí non pretendemos máis que convidar a unha reflexión previa ao redor desta cuestión na que nos precederon tantos científicos, teólogos, filósofos, poetas, literatos e pensadores en xeral. Algunhas respostas fundamentadas si son posibles e certeiras.

En primeiro lugar, se profundamos no tema, observamos que hai unha relación fascinante entre Deus e a ciencia. A ciencia logrou grandes avances na comprensión do mundo natural e desentrañou os misterios do universo dunha maneira asombrosa. É necesario destacar que moitos científicos prominentes foron crentes ferventes como xa publicou o meu amigo o teólogo e sociólogo Antón Negro. Entre outros: Isaac Newton, quen establece os fundamentos da mecánica clásica e enuncia a lei da gravitación universal; Gregor Mendel, monxe católico que funda a xenética coas famosas “leis de Mendel”; Albert Einstein, a teoría da relatividade; Francis Colins, director do Proxecto do Xenoma Humano; Lavoisier co seu famoso principio: “Nada se perde, nada se crea, todo transfórmase”; Laplace quen contesta a Napoleón coa pregunta: Como explica todo o sistema do mundo sen mencionar a Deus?

Precisamente esta é a cuestión que presentan con gran traballo e dedicación os enxeñeiros Michel-Yves Bolloré e Olivier Bonnassies, no seu libro: Dios. La ciencia. Las pruebas. El albor de una revolución, Madrid, 2023 (576 pp), obra que recomendo encarecidamente para as lecturas deste verán e que se colocou enseguida na lista dos libros máis vendidos en Francia. Nela móstrase a fecunda relación entre teoloxía e ciencia. É estimulante e nova, elaborada traballosamente ao longo de tres anos e coa axuda dunha vintena de científicos para rastrexar as probas da existencia de Deus que ofrecen as diferentes disciplinas nos últimos catro séculos. Lectura probablemente descoñecida, especialmente para tantos que se atreven a falar de Deus, da relixión, de teoloxía e da Igrexa sen informarse convenientemente xa que de todo hai na “viña do Señor”.

Os autores anuncian as súas propostas como unha revolución fronte ao materialismo que dexenerou no positivismo coa idea de que un Deus creador era incompatible con calquera razoamento empírico. É curioso que o prólogo á edición española corre a cargo da ensaísta Elvira Roca Barea, pouco próxima ás teses do divino, pero quen afirma que: “é posible que a idea de Deus, en calquera das súas manifestacións, móstrese máis lonxeva que o Big Bag e sobreviva ao final da nosa civilización, porque quizais Séneca tiña razón nas Cartas a Lucilio (XIX, 117, 6)  cando pensaba que -nec ulla gens usquam est adeo extra leges moresque proiecta ut non aliquos deos credat-, é dicir: non hai pobo en ningures, tan afastado dos costumes e de toda lei ou moral, que non crea nalgúns deuses”.

Mario Vázquez Carballo

Vicario Xeral da Diocese

En camiño cun boi

No número 111 dos Exercicios espirituais de San Ignacio de Loyola, o santo propón contemplar o Nacemento de Xesús e facer unha composición de lugar, onde o camiño de Nazaret a Belén faise con María embarazada encima dunha asna, San Xosé, unha serventa e un boi. Si, si, un boi.

Hoxe son 150 quilómetros os que separan Nazaret de Belén en coche. Se en mula xa é lento, non quero imaxinalo en boi. Un paso lento, moita fatiga, unha muller embarazada fai dous mil anos e moitas incógnitas no camiño que María e Xosé deberían vivir, fiados no Señor e na súa graza.

A vida é algo bastante parecido a isto. Cando camiñamos imos rápido ao principio, pero a fatiga, a dificultade orográfica do camiño, as poucas provisións que podería un levar e a falta de descanso cada vez maior, fan que teñamos que prever ben en cantas etapas imos realizar o percorrido. E iso é san, a preparación e sabendo que hai un obxectivo claro imos con máis axilidade que se non existe no horizonte unha pretensión clara.

Hoxe acomodámonos tanto que pensar en camiñar máis dun número determinado de quilómetros, mesmo ás veces dunha punta a outra da cidade, xa supón un dor de cabeza e a procura automática da chave do coche ou da moto para alixeirar a nosa actividade física. Da mesma maneira tamén relaxamos as nosas metas ou obxectivos na vida, de maneira que o cómodo prefírese ao que é conveniente, o doado ao que implica máis traballo…

Claro, é que non é o mesmo ir en coche que en boi! Pero creo que é unha imaxe preciosa, a de que nós saímos pesadamente da nosa casa -enténdase casa como corazón- posto que o boi pesa unha cantidade considerable de quilos; e que realizamos o camiño sabendo que a meta é máis próxima agora que cinco pasos atrás e que a axilidade cara á mesma non é tan importante como o feito de chegar. O percorrido é máis lento, pero hai posibilidade de moitas máis cousas. Se fósemos en coche, a conversación, as reflexións, o silencio, cantar xuntos, etc. reduciuse de varios días a un instante de hora e media. E canto nos perdemos? Na vida imos igual, afeitos a unha inmediatez imparable onde o corazón afaise pouco ao silencio e a ir amodo, pisando seguro, fronte a unha aceleración vertixinosa que provoca que busquemos experiencias tan rápido como áxil é o noso dedo ao deslizar imaxes en instagram.

O importante aquí é o camiño. Lento pero seguro. E ás veces temos que pór nunha balanza: que preferimos? que hai no horizonte da nosa vida como para que teñamos unha necesidade imperiosa de correr para chegar ao final? Porque somos conscientes de que cando cheguemos ao final imos querer buscar outro final, verdade?

Hoxe polo menos pensaremos un pouco no boi.

Nicolás Susena

Párroco de Castroverde

[Artículo en castellano]

Imaxe: cathopic

A %d blogueros les gusta esto: