Opinión

Cartas o artículos de opinión sobre temas de actualidad o de temática formativa

Galicia na Xornada Mundial da Xuventude

Foto Mario

Entre gritos de xúbilo dos mozos polacos presentes en Río de Janeiro, o Papa Francisco anunciaba, fai tres anos, que a seguinte Xornada Mundial da Xuventude, (en diante XMX), celebraríase en Cracovia (Polonia) en xullo de 2016. Chegou o momento dun dos grandes acontecementos deste verán. Case catro decenas de mozos de Lugo e máis dun centenar de Galicia representarán ás dioceses da nosa terra na XMX. Os participantes das cinco dioceses de Galicia irán xuntos nunha viaxe organizada pola Subcomisión de Mocidade da Conferencia Episcopal Española.

Coñezo a case todos os mozos de Lugo que están en Cracovia. Hainos de todo tipo de procedencia e son de rica diversidade e complementariedade. Algúns dan comida ao famento, outros axudan aos parados, case todos estudantes e traballadores, voluntarios en accións sociais nada doadas cando todo invita ao botellón e ao disfraz do pan e o circo. Todos, buscan a Cristo en compañía doutros mozos convencidos de que El sae ao encontro tamén no verán. Moitos deles non tiñan diñeiro para a viaxe e crearon obxectos de artesanía, vendéronos para recadar diñeiro e así atoparse con mozos católicos do mundo, compartir as súas experiencias e celebrar a fe nun ambiente de festa e de Igrexa nun contexto de catolicidade. Cracovia é a meta, a cidade na que San Xoán Paulo II foi arcebispo e cardeal ata que en 1978 foi elixido pontífice da Igrexa. Pasaron por Berlín onde celebraron xuntos a Eucaristía, participaron en catequeses e visitaron os lugares máis significativos da cidade. Despois pasaron por Dresde, Praga e finalmente Poznán (Polonia) onde foron acollidos por familias e participaron nas Xornadas chamadas “Días nas Dioceses”. En Czestochowa atopáronse con todos os mozos españois que van á XMX e xa, preto de Cracovia, participan nas distintas actividades das Xornadas. De regreso, visitarán Viena e, o dous de agosto, Deus mediante, regresarán ás nosas dioceses.

As XMX creáronse en 1984, cando tras concluír o Ano Santo da Redención, Xoán Paulo II entregou a súa cruz de madeira de catro metros de altura aos mozos para que a levasen por todo o mundo. Por certo, xa pasou por Lugo e presidiu encontros de mozos na nosa Catedral e na maioría das parroquias da cidade.

Roma, Bos Aires, Santiago de Compostela no ano 1989, Czestochowa, Denver, Manila, París, Roma de novo, Toronto, Colonia, Sidney, Madrid, Río de Janeiro, son as cidades que acolleron tan significativos eventos.

Como Delegado Diocesano de Mocidade participei en varias xornadas e podo testemuñar o seu efecto rexenerador e saudable na vida de moitos mozos. Algúns, como me conta un dos nosos sacerdotes, ían buscando esmorga e acabaron ingresando no Seminario tras unha profunda conversión. En calquera caso, o importante é que esta XMX da Misericordia sírvanos a todos para ser practicantes de boas obras de misericordia: dar para comer ao famento, corrixir ao que se equivoca, dar bo consello ao que o necesita, ensinar ao que non sabe, vestir ao espido…

 Mario Vázquez Carballo

Vicario Xeral da Diocese de Lugo

Creo na morte eterna?

muerte2 copiar

Que pensarían de alguén que lles dixese que cre na morte eterna? Pode parecer unha pregunta absurda que ninguén se faga pois, quen vai querer desaparecer para sempre e que toda unha vida acabe da forma máis absoluta, como se nunca existise?

Reformulemos a pregunta, a cantas persoas coñecen que digan que non cren na vida eterna? Agora seguramente véñenselle á cabeza moitos nomes. Sei de persoas que din crer en Deus e non na vida eterna. Ata, piden misas e oracións polos seus defuntos, malia que dubidan de que haxa algo máis alá da morte.

Condiciónanos a imaxe, quizais infantil, do inferno: os caldeiros con auga fervendo, cheiro a xofre, o diaño con cornos, cola e co tridente na man. Certamente, é unha representación que nos mostra un pequeno anticipo do que sería a estancia no inferno co demo de anfitrión. Pero non deixa de ser unha imaxe que, moitas veces, sérvenos para facer bromas, cantos nenos e adultos  disfrazáronse de diaño algunha vez!

Pásanos algo parecido coas imaxes do ceo: anxos saltando de nube en nube e San Pedro coas chaves comprobando a lista cos nomes dos que teñen que entrar cada día.

Deixemos ao carón as imaxes e traduzámolas en definicións. É doado concluír que o ceo é a vida eterna. E, pola mesma razón, temos que dicir que o inferno é a morte eterna. Polo tanto, se nego a existencia de Deus, e con iso a vida eterna, a única esperanza que teño é a morte eterna.

Seguimos traducindo. A vida eterna é a plenitude de todas as capacidades do ser humano ata o infinito, é dicir, todo o bo que agora temos de forma limitada despois será ilimitado ou absoluto. A morte eterna será a plenitude de todas as limitacións e imperfeccións do ser humano. Así adquirirá un sentido pleno a expresión “isto é un inferno”, que dicimos agora cando unha dor ou situación fáisenos insoportable.

Chegados a este punto, creo que non fai falta falar das bondades da vida eterna, pero se cadra é necesario falar do que pode significar a morte eterna, pois non é unha situación neutral. Pois o que non é absolutamente bo é, necesariamente, absolutamente malo.

Falar de morte eterna ou de inferno é pensar na negación de todo, tamén do vivido na temporalidade. É saber que todos os esforzos e logros conseguidos para a promoción do ser humano non serviron para nada, porque todo vai terminar na nada máis absoluta. Falar de morte eterna é saber que todo terminará nun fracaso porque non haberá continuidade posible nin unha segunda oportunidade. Sería coma se un inmigrante ou un refuxiado nunca chegase a un país no que puidese levar unha vida digna e en paz.

Tampouco podemos pensar nestas dúas situacións como impersoais, pois o impersoal nin é bo nin é malo. Por iso existen dous nomes propios que se corresponden a dous seres persoais que fai que unha destas realidades sexa eternamente boa e a outra eternamente mala. Refírome a Deus e a Satanás.

Unha última pregunta. Entón, cando actúa Satanás? Só cando nos soltamos da man de Deus.

Miguel Ángel Álvarez Pérez

Párroco de San Froilán

Xa lles vale ás oligarquías nacionalistas!

As oligarquías que ocupan o poder nas autonomías máis ricas do país din que son solidarias co resto de España, incluso algunha chega a afirmar que España lle rouba, pero espero que ó final deste escrito se vexa  que iso non é certo. O pobo galego e os pobres galegos, igual que os doutras partes de España, con bo olfacto cheiran que non lles convén converxer cos proxectos das oligarquías nacionalistas vasca e catalá, tampouco coa madrileña, por diversas razóns:

a) Non existen, ou polo menos non están na opinión pública, investigacións que calculasen a importante achega económica das rexións empobrecidas de España ás enriquecidas a través das migracións inmigrante chega para traballar e antes hai que pagarlle no lugar de orixe: 1. A escolaridade obrigatoria (custe anual de 5231 € segundo datos do Ministerio) mesmo o Bacharelato e Universidade 2. Os custos sociosanitarios 3. Os coidados maternos e familiares 4. A manutención, vestido… Non esquezamos que das rexións empobrecidas saíron centos e centos de miles de emigrantes cara ás enriquecidas.

b) Moitos migrantes entre as rexións españolas, ó xubilarse, volven ós seus lugares de orixe, contando nos orzamentos do Estado como gasto nas rexións empobrecidas, ademais afórranlles custos sanitarios ás rexións enriquecidas cando é máis grande ese gasto porque coa idade acumúlanse os achaques. Por que non sumar este custo a onde crearon riqueza?

c) O IVE é un imposto ó consumo. Está transferido ás Comunidades Autónomas o 50 % da súa recadación líquida, pero págase onde están as industrias produtivas. Os impostos á produción son os das actividades económicas, sociedades, etc. Así sucede que Andalucía recibe o mesmo ca Madrid e dous puntos porcentuais menos ca Cataluña a pesar de ter dous millóns ou un millón de cidadáns máis. Isto fai que as rexións ricas lles rouben ás pobres con guante branco, un espolio dos ricos ós pobres!

d) O domicilio social das grandes empresas está nas rexións enriquecidas e pagan os salarios máis altos nas sedes centrais. Así mesmo xuntan aí os beneficios e pagan os impostos correspondentes, mentres que nas delegacións se quedan nada máis que coas migallas. Infrasoldos ós máis pobres e sobresoldos ós máis enriquecidos!

e) A industrialización vasca e a catalá fíxose con política proteccionista, o que levou a que as outras rexións tiveran que pagar máis eses produtos e máis dificultade para exportar os seus. Tamén pagar e subvencionar unha serie de investimentos e actividades a favor desa industrialización. E nin un agradecemento para os que pagaron a súa industrialización!

Por todo isto habería que elaborar os orzamentos do Estado doutra maneira, para que os máis pobres de España non se sigan empobrecendo, á vez que enriquecen ós xa enriquecidos. Xa abonda coas ansias de acaparar e aumentar prebendas por parte das oligarquías nacionalistas. Xa está ben de abusar e manipular!

Sería xusto e desexable que a Universidade tivera máis paixón pola verdade (especialmente as Facultades de Económicas) e que se sinta urxida a servir máis á xustiza e ós pobres neste campo, para que deixe de servir á parte de España máis opresora.

Esta análise sería corporativa e egoísta se non ampliamos a visión para ver a realidade desde os países máis empobrecidos, ós que lles estamos quitando as mellores persoas en deportes (Messi, Suárez, Neymar, James…), artes, ciencia… e espoliando a través das actividades económicas. O catedrático de Electrónica da Universidade de Málaga, Alfonso Gago, fixo un estudo sobre os investigadores nas ciencias e tecnoloxías máis innovadoras, que publican nas revistas máis especializadas e solventes, e atopou que:

“Case o 70%  nacera no terceiro mundo. Máis do 65% realizou alí os seus estudios primarios e secundarios e case o 60% os universitarios, financiados polos impostos dos pobres do terceiro mundo. Apenas chegaba ó 10% os que realizaran a súa tese doutoral nas universidades do terceiro mundo. Apenas pasaba do 3% os que traballaban actualmente en universidades do terceiro mundo”. O estudo confirmaba con clarividencia que o fenómeno da fuga e roubo de cerebros era moito máis frecuente e intenso do que imaxinaban.

Así é fácil de entender que os pobres na Biblia sexan os preferidos de Deus, teñan que ser os preferidos da Igrexa e tamén de toda persoa honesta.

Antón Negro

Traballar en rede na pastoral familiar

PastoralFamiliarO maior nivel de intelixencia non depende só de posuír un maior número de neuronas senón do incremento das conexións sinápticas. De igual modo, a maior intelixencia apostólica depende, sobre todo, da capacidade dos cristiáns para traballar en rede. No ámbito da pastoral familiar faise presente a necesidade do networking, do traballo en rede, e non só por economía de forzas, senón porque os católicos somos xeneticamente comunitarios. Para atender ás familias e aos matrimonios, potenciando as súas riquezas e acompañando as súas fraxilidades, necesitamos unir forzas. Por iso, a pastoral familiar á que nos invitan a Familiaris consortio e a Amoris laetitia esixen a colaboración interdiocesana, a sinerxia entre dioceses, movementos e asociacións laicais. A comuñón: criterio de eclesialidade e conditio sine qua non para a pastoral familiar.

Xosé Manuel Domínguez Prieto
Doutor en Filosofía, director do Instituto de Familia de Ourense

(Artigo publicado orixinariamente en Alfa y Omega, n. 984)

De novo en Lourdes

Borghese Mis días al servicio de María

 “Mírame; estou aquí, volvín. Si, outra vez -a vixésima?, a vixésima primeira?, non o sei, perdín a conta- volvo estar nesta explanada, sentada na primeira ringleira de bancos de ferro esmaltados en branco.

 “Fronte a min, a Gruta coa estatua de María que quixo revelarse aquí como Inmaculada Concepción. Os peregrinos desfilan aos pés da Nai e, absortos na súa conversa con ela, mantéñense o máis cerca posible da parede rocosa, acaríñana con dozura, case a bican buscando un contacto máis profundo e íntimo con aquela que quixo facer desta cova unha das súas máis coñecidas moradas terrenais”.

 Así así comeza o primeiro capítulo da famosa obra de Alessandra Borghese, Lourdes. Os meus días ao servizo de María, (Planeta, Barcelona, 2010). Un libro apaixonante que se le seguido ata o final e froito dunha intensa experiencia de fe da autora. Unha obra recomendable para os que nunca viron a cova do Pireneo. Precisamente porque foi escrita coa intención de que, os lectores, fascinados pola misteriosa historia que a envolve e mediante o testemuño de quen a viviu, sintan o desexo de coñecela.

 De modo semellante ao relato de Borghese poderían comezar a súa historia persoal da rica experiencia de Lourdes, miles de lucenses que este ano durante a semana do 27 de xuño ao 1 de xullo, peregrinaron a Lourdes e celebran os seus 30 anos de peregrinación a tan significativo lugar. “E ti, a trixésima vez? Pois si. E que Deus me conceda moitos máis anos para volver” din moitos dos nosos peregrinos. Que terá Lourdes para que cada ano ao redor de 800 persoas de nosa Diocese queiran volver ao Santuario en peregrinación?

 Lourdes é misterio de fe. Lugar de encontro con miles de peregrinos procedentes de todos os lugares do mundo. Lourdes é fe vivida, compartida e celebrada. Lourdes é a gruta, o rio, o santuario, o pobo, os camiños de Bernadette Soubirous, o viacrucis na montaña, o rosario, a procesión de fachos na noite, os Pireneos franceses, o encontro coa realidade da dor e do sufrimento vividos desde a esperanza cristiá, o sorriso dos enfermos, o testemuño dos coidadores, os cantos, a alegría que se espalla por todos os recunchos da explanada, a diversidade, as cores das bandeiras… pero Lourdes é sobre todo, misterio de humildade e de sinxeleza, inmersión nas piscinas de auga fresca como símbolo de conversión, reconciliación e misericordia, novidade de Graza e Amor de infinitude que sempre se renova.

 Vólvese a Lourdes porque un non quere afacerse á novidade do misterio e da graza, da caridade que crece nunha complicidade fraterna que nace da amizade mutua.

 Noraboa á Hospitalidade de Lourdes polos seus 30 anos organizando as peregrinacións da Diocese de Lugo. Grazas aos responsables da Hospitalidade por tanto esforzo desinteresado, e dun modo moi especial a D. José Lebón e a Carmela, incansables organizadores e animadores que inxectaron nos peregrinos de Lugo o efecto Lourdes, sabedores de que os que experimentaron unha conversión e foron tocados polo Misterio de Lourdes volven transformados. De novo, os peregrinos de Lugo, uníronse con gozo aos máis de seis millóns de peregrinos que chegan a Lourdes cada ano.

Mario Vázquez Carballo

A %d blogueros les gusta esto: