La “misericordia, abrazo del Padre”…

 

consuelo

Consuelo Martínez García, Salesiana, Filla de María Auxiliadora, ten colaborado nesta web invitando aos lectores a ser os profetas de hoxe. Ademais, ten participado na Summa Poética (acto poético-musical que se organiza anualmente no marco do Encontro Eucarístico). Agora podemos disfrutar do froito da súa inspiración, o poema titulado…

La “misericordia, abrazo del Padre”…

 

Todavía siento en mi piel,

Aquel abrazo amasado con  ternura,

Que mi padre me regaló tantas veces,

Cuando yo era muy niña, solo una criatura.

 

Aquellos brazos llenos de cariño,

De amor, de paz,  de serenidad y alegría,

Rodeando todo mi ser, llenando toda mi vida,

Mientras su boca tejía siempre una sonrisa

 

Llegó mi adolescencia y también mi juventud,

Y fui descubriendo, casi sin darme cuenta,

Que otros brazos más grandes me abrazaban,

Con más fuerza, más ternura. ¡Qué gozada!

 

Eran aquellos tus brazos  de Padre, Señor

Brazos que contagiaban sonrisa y paz,

Brazos fuertes pero que nunca oprimían,

Que abrazaban siempre, dejándome en libertad.

 

Hoy, en mi edad ya madura, después

De tantos años, me sigues dando ese abrazo,

Que me calma, que me anima y me cautiva,

Abrazo de misericordia en las penas y alegrías.

 

Pero, tengo aquí dentro, una gran pena, Señor,

No contemplo ya tus brazos cada día

Estrechando a las familias, acariciando a los niños,

Como tantas veces lo hacías en Palestina.

 

¿Dónde están tus brazos hoy, en la vida  de los jóvenes,

En sus estudios, en sus trabajos, y amistades,

En sus fiestas, sus alegrías y diversiones?

¿Por qué no reciben  hoy la alegría de tu abrazo?

 

Y mi pena se acrecienta, cuando contemplo con miedo

Que los brazos de nuestro mundo y nuestro tiempo de hoy

Son la técnica, el consumismo, son el gozar y el tener,

Un olvido total de tus brazos que nos quieren sostener.

 

Permíteme, Señor, que desde el fondo del corazón,

Te manifieste mi pena con esta sencilla oración:

“Danos a conocer tus brazos, tu rostro al andar,

Es largo nuestro camino, y nos cansamos  al caminar.

 

Míranos con tus ojos,  llenos  de misericordia,

Señor, que tus brazos abracen el  mundo, a todo el orbe”,

Para que, como dice el Papa Francisco, todos sintamos

QUE LA  “MISERICORDIA, ES TU  ABRAZO DE PADRE”.

 

A importancia do testamento vital

Foto MarioVarias peticións de lectores obríganme a volver sobre este tema porque me manifestan o seu desexo de ter acceso a un modelo de testamento vital. O testamento vital é unha declaración asinada que facemos os católicos para que non se nos aplique a eutanasia nin tratamentos e medios desproporcionados que vaian contra a nosa vontade. Pódese copiar, adaptalo á vontade propia e asinalo indicando aos seres queridos o lugar onde se garda. Os católicos, desde fai tempo temos un modelo da Conferencia Episcopal Española que aquí transcribo:

“Á miña familia, ao meu médico, ao meu sacerdote, ao meu notario: Se me chega o momento en que non poida expresar a miña vontade sobre os tratamentos médicos que se me vaian a aplicar, desexo e pido que esta declaración sexa considerada como expresión formal da miña vontade, asumida de forma consciente, responsable e libre, e que sexa respectada coma se fose un testamento.

Considero que a vida neste mundo é un don e unha bendición de Deus, pero non é o valor supremo e absoluto. Sei que a morte é inevitable e pon fin á miña existencia terrea, pero creo que me abre o camiño á vida que non se acaba, xunto a Deus.

Por iso, eu, o que subscribe, pido que se pola miña enfermidade chegase a estar en situación crítica irrecuperable, non se me manteña en vida por medio de tratamentos desproporcionados; que non se me aplique a eutanasia (ningún acto ou omisión que pola súa natureza e na súa intención cause a miña morte) e que se me administren os tratamentos axeitados para paliar os sufrimentos.

 Pido igualmente axuda para asumir cristiá e humanamente a miña propia morte. Desexo poder prepararme para este acontecemento en paz, coa compañía dos meus seres queridos e o consolo da miña fe cristiá, tamén por medio dos sacramentos.

 Subscribo esta declaración logo dunha madura reflexión. E pido a quen teña que coidarme respecte a miña vontade. Designo para velar polo cumprimento desta vontade, cando eu mesmo non poida facelo, a ………

Faculto a esta mesma persoa para que, neste suposto, poida tomar no meu nome, as decisións pertinentes. Para atenuarvos calquera posible sentimento de culpa, redactei e asino esta declaración.

Ler máis

O Libro dos libros

Mario Vázquez Carballo

 Na maioría das revistas de divulgación, incluídas tamén as do corazón, aconséllase ler, aproveitando o tempo de lecer do verán, e encómianse as grandes virtudes da lectura para unha boa formación e o crecemento persoal. Totalmente de acordo. Creo que ninguén dubida da importancia do hábito de ler pero tamén é certo que iso require un esforzo e é preciso recibir unha recompensa. Aínda que é verdade que se le para aprender e instruírse, para crecer e contrastar outras formas de pensar, para afirmar a propia personalidade e informarse, tamén é certo que ler axuda a pasar un bo intre, educa o pensamento, relaxa tensións e fomenta a meditación. Divulgouse a celebración dos 400 anos do Quixote e a conmemoración da morte do seu autor, Miguel de Cervantes Saavedra, o 23 de abril de 1616. Tamén de acordo.

 Pero chama a atención o pouco que se fala e escribe sobre “o Libro dos libros”, o primeiro dos libros, o Gran Libro. Por iso, creo que convén lembrar que, con motivo da exposición sobre a imprenta no Museo Británico (1962) publicouse un volume que leva por título: Libros que cambiaron o mundo (München, 1968). Os dous primeiros que se citan baixo o epígrafe: “No principio era a Palabra”, son a edición da Biblia en latín, impreso por Juan Gutenberg en Maguncia (1455), e a edición en alemán impresa por J. Mentelin en Estrasburgo (1566). Seguen logo as edicións da Biblia en Praga (1468) e a valenciana (1478).

 Desde a Igrexa Católica e desde a Teoloxía, a Biblia foi recuperada xa a comezos do século pasado e posta no lugar de honra que lle corresponde; foi estudada na Igrexa e en España, dun modo particular, como nunca o foi na súa historia anterior; o Concilio Vaticano II, favoreceu de modo eminente o seu coñecemento, lectura e difusión; a mesma Conferencia Episcopal Española, logo de 20 anos de traballo e investigación bíblica implicando aos mellores expertos, publicou a súa propia versión e edición (ano 2010) presentada no Palacio de Congresos da Castellana en Madrid na clausura dun excelente Congreso sobre a Palabra de Deus.

 Aínda que é verdade que o século XX trouxo o problema da Biblia (crítica bíblica, modernismo, liberalismo protestante), tamén o é que trouxo grandes solucións bíblicas, divulgándoa, dándoa a coñecer, creando sociedades bíblicas e movementos (en Lugo o Movemento Bíblico impulsado por J. Antonio González, contribuíu enormemente a estas tarefas divulgativas), e converténdose así para todos os cristiáns en fonte de vida e fundamento de unidade. A Biblia é hoxe, xunto coa Eucaristía, a que conforma a dobre mesa eclesial onde se parte e reparte a Palabra de Deus. As mesas do Pan e da Palabra encárnanse así na nosa propia historia, nas nosas terras, no noso ser e nas nosas intelixencias.

Co Concilio Vaticano II, quero invitar á lectura desta gran xoia da literatura universal, porque ela é “a alma da teoloxía” e fonte primordial do coñecemento de Cristo. Recentemente, o descubrimento dos papiros do Novo Testamento e dos manuscritos de Qumrán, reavivaron os estudos bíblicos e son un novo estímulo para a procura da verdade.

Mario Vázquez Carballo

Por qué estudarán Filosofía os curas?

anton_negroOs curas loxicamente se entende que son crentes, pois consagran a súa vida ó servizo da Fe. Para eles o máis importante é Xesucristo, por quen hai que gastar a vida ata sufrir o martirio. Entón, por qué a Igrexa Católica lles fai estudar Filosofía para ser curas? O normal é ver nos ministros doutras relixións que só estuden os temas da súa Relixión e Fe.

A Igrexa Católica pon nos plans de formación dos cregos dous ou tres anos de estudo da Filosofía, e tamén das chamadas Ciencias Humanas, e iso antes de estudar Teoloxía! Nunha institución con tanta historia iso non pode deberse a unha casualidade, senón que debe ser algo moi reflexionado.

A Igrexa di de si mesma que é experta en humanidade, terá algo de razón? Un periodista escribía sobre o poder nas institucións sociais civís e afirmaba que terían que aprender dunha institución SABIA, como a Igrexa, que para un terceiro mandato de presidente da Conferencia Episcopal esixía ó menos 2/3 dos votos, sendo ademais os mandatos curtos, tres anos. Aceptando a posible veracidade disto, que nos quere ensinar a Igrexa coa obriga de que os curas estuden Filosofía antes de Teoloxía?. Entre as diversas ensinanzas, que este feito manifesta, destacaría as seguintes:

  1.  Supón unha valoración da razón como o camiño da persoa para atopar a verdade sobre a natureza e a historia, sobre o home e mesmo sobre Deus. A razón é unha facultade humana a desenvolver.
  2.  Expresa un claro aprecio á Ciencia como desenvolvemento da razón e da capacidade do coñecemento humano, porque somos conscientes de que a ciencia ten que estar ó servizo da humanidade e da humanización, non para deshumanizarnos e facernos máis incivilizados. Por iso é normal atopar entre os científicos de recoñecido prestixio a curas católicos. Só sinalo o exemplo dun cura que estudou no Seminario de Lugo, a quen fai 5 anos se lle dedicou o Ano das Ciencias de Galicia e déuselle o seu nome a un museo e mesmo a un cráter lunar!.
  3.  Aposta polo diálogo coa cultura e coa sociedade de cada tempo, e en especial un diálogo cos pensadores da época. Xa S. Paulo nos discursos ós pagáns, que relata o libro dos Feitos, cita a pensadores e poetas do mundo helenista. Frecuentemente vemos mediando en conflitos a personalidades da Igrexa (non foi unha excepción a mediación para as relacións entre Cuba e Estados Unidos).
  4.  Manifesta un claro rexeitamento de todo tipo de fundamentalismo, aínda que sexa baseado no libro revelado. A Biblia hai que interpretala no contexto da tradición da Igrexa, os xéneros literarios, a crítica textual… A fe hai que facela razoable, porque tense a seguridade de que o é; crese como persoas coas propias facultades intelectuais.
  5.  Implica así mesmo a afirmación da autonomía das realidades temporais. Por iso, aínda que na Unión Europea hai catro estados confesionais, ningún é católico entre outras razóns porque a Igrexa Católica tampouco o quere.
  6.  Expresa tamén unha confianza nas posibilidades da persoa para comprometerse con responsabilidade na procura de alcanzar o ben. Así, mesmo no Catecismo afirmase a primacía da conciencia como norma suprema de moralidade, e mesmo que, quen non obedece á súa conciencia certa, condénase (nº 1790).
  7.  É aceptar a autonomía humana e a súa liberdade para protagonizar a propia vida de xeito persoal e asociado. Deus non nos quere escravos senón libres. Como se repite moitas veces no Maxisterio a Fe “proponse, non se impón”.

Ler máis

“Vella Europa, volve atoparte”

Álvarez-Miguel-Ángel-2 Estamos na época das redes sociais e a difusión en directo de noticias ou, máis ben, titulares sensacionalistas, pero non sempre foi así.

 Xa estaba moi avanzado o ano 1982 cando o papa Xoán Paulo II visitou Santiago de Compostela. Naquela ocasión, o 9 de novembro, pronunciou un discurso cuxa transcendencia non recordo porque só tiña 6 anos. Pero pasa o tempo e a historia empeza a poñer no seu lugar aquelas palabras que hoxe xa se entenden sen ningún tipo de dificultade: “Vella Europa […], volve atoparte. Sé ti mesma”.

 Como un auténtico profeta e desde a atalaia que supón ser o pastor da  Igrexa Universal, Xoán Paulo II empezaba a albiscar o novo rostro dunha vella Europa que estaba renunciando ao que sempre fora.

 O seu discurso pronunciouse nun lugar concreto e significativo: Santiago de Compostela. No final dun camiño que vertebrou Europa en torno a Xesucristo pola fe que nos trouxo un dos seus discípulos, Santiago, o primeiro en dar a vida polo Señor.

 Hoxe, 2000 anos despois, outro Santiago, o P. Jacques Humel tamén “foi pasado a coitelo” (Feit 12, 2) pola súa fe, nunha pequena igrexa de Francia. Xa ven as similitudes e non fai falta dicir moito máis.

 O corazón e a mente do home non foron creados para estar baleiros nin tampouco calquera cousa serve para enchelos. No noso interior e no do mundo hai un lugar para Deus, de tal forma que se o expulsamos, outras “cousas” ocupan o seu posto e converteranse en “deuses” que non serán capaces de equilibrar a nosa vida nin a do mundo. Como o oco está ocupado, posiblemente non nos decatamos de que temos unha carencia, nin sequera cando levamos uns meses vendo as consecuencias tan de preto: Francia, Alemaña, Bélxica e antes España (11-M), pero tamén os miles de suicidios dos que apenas coñecemos datos.

 Por máis que o penso, non vexo outra solución que a que contén o grito cheo de amor de Xoán Paulo II: “Desde Santiago, lánzoche, vella Europa, un grito cheo de amor: Volve atoparte. Sé ti mesma. Descobre as túas orixes. Aviva as túas raíces. Revive aqueles valores auténticos que fixeron gloriosa a túa historia e benéfica a túa presenza nos demais continentes. Reconstrúe a túa unidade espiritual, nun clima de pleno respecto ás outras relixións e ás xenuinas liberdades. […] Ti podes ser aínda faro de civilización e estímulo de progreso para o mundo”.

 Non quero ser pesimista nin catastrofista, pero cando lle deixabamos a Xesucristo estar no medio de nós e do mundo as cousas eran doutro xeito. Agora estamos como un adolescente en plena revolución hormonal, que o sabe todo e non necesita a ninguén. O peor é que esta adolescencia dura demasiado e este mozo, malia que xa levou varios golpes moi fortes, aínda non se decatou de que os seus pais tiñan razón.

 Termino coas palabras do Cardeal Burke nas que nos lembra que o Islam é “fundamentalmente unha forma de goberno […] O Islam é unha relixión que, segundo a súa propia interpretación, tamén debe converterse no Estado […] Cando se converten nunha maioría en calquera país, entón teñen a obrigación relixiosa de gobernar ese país”.

 

Miguel Angel Álvarez Pérez

Párroco de San Froilán

A %d blogueros les gusta esto: