Opinión

Cartas o artículos de opinión sobre temas de actualidad o de temática formativa

O Deus da alianza

Deus creou ao home para ter a quen amar e posto a amar, ama para sempre. Todo amor pide correspondencia e a correspondencia ao amor de Deus debería ser amalo a El e a aqueles aos que Deus ama. Nunha palabra, amar a Deus como pai e amarnos uns a outros como irmáns. Inexplicablemente, este plan do Creador non se levou a cabo. Os homes pretenden construír unha torre que chegue ata o ceo para non ter que depender de Deus. E Caín deu morte ao seu irmán Abel para non ter que compartir o mundo con el.

A pesar deste comportamento decepcionante do home, o amor de Deus mantense íntegro no seu divino corazón e non decreta destruír ao home, senón facer unha nova amizade con El.

O antigo pobo de Israel declarouse fiel ao Señor. Pero, co tempo, e ao contaxio con outros pobos pagáns, moitos israelitas apartáronse da relixión monoteísta dos seus antepasados e daban culto aos ídolos das canles e a outras falsas divindades.

Ante esta situación, o Señor propúxolle unha alianza a pobo infiel: Xosué, lugartenente e máis tarde sucesor de Moisés, convocou ás tribos de Israel e díxolles: “Eu e a miña familia non abandonaremos ao Deus dos nosos pais, que nos sacou da escravitude de Exipto… e protexeunos nos camiños que percorremos no medio doutros pobos. Vós, se non queredes servir ao Señor, buscade a quen servir”. Eles contestaron: “Tamén nós serviremos ao Señor; El é o noso Deus e nós somos o seu pobo”.

Estas palabras dos israelitas eran sinceras pero as súas actitudes eran inconstantes e unha e mil veces os seus comportamentos desmentiron as súas palabras. Ante a promesa da Eucaristía, na que Xesús promete darnos a súa carne como comida e o seu sangue como bebida, moitos dos seus seguidores abandonárono e mesmo os discípulos sentiron a tentación de marcharse. Entón resistiron a tentación dicindo: “Onde imos acudir, se só Ti tes palabras de vida eterna?”. Con todo, esta seguridade de ser fieis ao Mestre quedou desmentida o Venres Santo: traizón de Xudas; tres negacións de Pedro e o abandono dos demais. A pesar de todo, a fidelidade de Xesús mantense estable e continua amándonos co amor de sempre.

Penso que nin nas tribos israelitas reunidas en Siquén, nin no corazón dos Apóstolos houbo actitude maliciosa algunha, senón moita debilidade, pero unha vez que toman conciencia da súa caída piden perdón e recuperan a súa condición de amigos do Señor. Esta é tamén a nosa historia: o santo bautismo limpounos o pecado orixinal pero a nosa natureza quedou ferida e proclive ao mal e nel incidimos un día e outro tamén. Lamentamos esta situación e dóennos as nosas infidelidades ao amor de Deus. Pero consólanos saber que a súa misericordia é infinita e que antes cansariamos nós de ofendelo que El de perdoarnos.

Agradezcámoslle tanta bondade e tanta comprensión. Prometámoslle os nosos esforzos para superar as nosas debilidades; e collidos da súa man, camiñemos animosos coa esperanzas de que as nosas vidas terán un desenlace feliz.

Cargamos as pilas de esperanza e de ánimo para abordar os problemas da vida con enteireza de fillos de Deus. Poñamos nós o esforzo e El poñerá o éxito.

Indalecio Gómez Varela

Cóengo da Catedral

Sen amor, ole a morto

Cando alguén preguntou a Kazantzakis, escritor e filósofo na Grecia de mediados do século XX, por que razón admiraba e amaba tanto a San Francisco, respondeu: «ámoo porque a súa alma, a forza de amor, venceu á realidade -o que os homes privados de ás chaman «a realidade»- : a fame, o frío, a enfermidade, o desprezo, a inxustiza, a fealdade, e logrou transformala nun soño alborozado, tanxible, máis verdadeiro que a mesma verdade.

San Francisco atopara o segredo que os alquimistas da Idade Media buscaron en balde: o segredo para transformar o metal máis vil en ouro puro.

Para San Francisco, a «pedra filosofal» non era algo inaccesible, fóra do alcance do home; para atopala non era necesario quebrantar as leis naturais: a pedra filosofal era o seu propio corazón. Así, por este milagre de alquimia mística, é como el someteu á realidade, liberado ao home da fatalidade e transformado nel toda carne en espírito. San Francisco é, ao meu ver, o gran xeneral que leva ás tropas humanas á vitoria máis absoluta.»

Hai, entón, como se desprende do santo de Asís, segundo as palabras do grego, unha realidade efémera, a dos «privados de ás», e outra eterna, a dos que viven nese soño máis verdadeiro que a mesma verdade. É aí, no mundo destes últimos, onde un descobre que a verdade encerra o seu perigo. Non un perigo que radique na verdade mesma, senón na súa manifestación.

En ocasións atopámonos con persoas ás que a paixón fanática pola verdade lévaas polo escuro camiño da antipatía, descarnándoa e mentíndoa por odios, rancores, teimas, hostilidades… É doado vernos convencidos de manifestar e transmitir verdade cando, en rigor, o único que conseguimos é facer presente a un «ídolo morto» dela mesma. Como advertía Dietrich Bonhoeffer ao falar do cinismo, «con pretensión de dicir a verdade en todas partes, en todo tempo e a calquera persoa do mesmo xeito, non fai senón manifestar un ídolo morto da verdade».

A verdade, se é «de verdade», nace, vive e reprodúcese no amor. Por isto, utilizada -a verdade- como arma de combate, produce tantos ou máis mortos que unha espada ben afiada: sen amor e imposta, cheira a morto.

Quizais é bo momento para abrir as portas do noso corazón e conseguir que o xeo inquisidor que conxela as nosas almas desfágase e convértase nunha auga limpa que claree a nosa mirada. Daquela, recoñeceremos que moito do que se cambalea na nosa vida podería subsistir felizmente nun espírito de comuñón.

San Francisco, en palabras de Kazantzakis, lograra transformar a realidade nun soño alborozado, tanxible e verdadeiro. Como el, poderiamos nós atopar «o segredo para transformar o metal máis vil» das nosas vidas en ouro puro e levar á tropa de nosa propia historia humana á vitoria máis absoluta, a da verdade viva, levada con amor.

Marcos Torres

Sacerdote

Sen calar ante a inxustiza

Mons. Clemens August Von Galen mantívose firme en contra das atrocidades dos nazis

Hai uns días lía no xornal unha tráxica noticia: o réxime sandinista que goberna Nicaragua con puño de ferro desde o ano 2018 confiscou os bens da Universidade Centroamericana de Managua, propiedade dos Xesuítas e referente académico na rexión. Non é o primeiro ataque do goberno contra a Igrexa Católica.

Os embates sucédense ininterrompidamente desde fai cinco anos, cando as protestas populares e estudantís contra o goberno sandinista foron violentamente reprimidas polas forzas gobernamentais. Houbo máis de 300 mortos e os bispos pronunciáronse valentemente en defensa dos oprimidos. Desde ese intre, a Igrexa estivo no punto de mira das autoridades.

En agosto do pasado ano decretouse a supresión das Misioneiras da Caridade, fundadas por Santa Teresa de Calcuta, cuxo único crime foi a atención aos pobres e aos desamparados. Pouco despois foi arrestado o bispo de Matagalpa, Mons. Rolando Álvarez, que se negou a fuxir do país para non abandonar ao seu pobo. A principios deste ano foi decretado o peche de Cáritas, a institución pertencente á Igrexa Católica que se encarga da asistencia aos máis necesitados, e que tanto ben fai en todo o mundo, incluída a nosa Diocese de Lugo. O seguinte paso foi o peche das universidades vinculadas á Igrexa, sendo a última a Universidade Centroamericana. O ensañamento é tal, que a S. S. o Papa Francisco, chegou a comparar publicamente o réxime nicaraguano co réxime nazi.

Que delito cometeu a Igrexa en Nicaragua? Denunciar a tiranía e protexer ao pobo que sofre, como fixo ao longo da historia. Seguindo o exemplo de Cristo nunca calou ante a inxustiza. Xa no século IV, San Ambrosio de Milán, arcebispo e doutor da Igrexa, fulminou a excomuñón contra o emperador Teodosio pola matanza perpetrada polas tropas imperiais na cidade de Tesalónica. Teodosio só foi readmitido na comunidade cristiá despois de moitos meses de pública penitencia. En tempos máis recentes a determinación da Igrexa en favor da xustiza non sufriu menoscabo. Exemplo diso foi o solemne pronunciamento da S. S. o Papa Pío XI na súa encíclica Mit brennender Sorge (Con ardente preocupación) contra o réxime nazi de Adolf Hitler. Cando o mundo calaba, o Vigairo de Cristo alzaba a voz. Como non lembrar tamén o arroxo de Mons. Clemens August Von Galen, bispo de Münster, en 1940? Ao chegar aos seus ouvidos noticias dos asasinatos masivos de persoas discapacitadas por parte dos nazis, subiu ao púlpito, e coa gallardía propia dun ministro de Cristo, denunciou tales crimes ante o pobo e esixiu que se lles puxese fin. A impresión que xeraron as súas homilías asustou ao réxime de Hitler e fíxolle merecedor do alcume de “O León de Münster”.

Este espírito é o que inspira ao clero de Nicaragua, e por iso é perseguido.

 

Ignacio Felpeto Criado

Sacerdote da Unidade pastoral de Castroverde

[Artículo en castellano]

Palabra e vida

*

O que engrandece a un cristián é facer a vontade de Deus. Isto é o que fixo Xesús: “Velaquí, Pai, que veño facer a túa vontade”, dixo o Señor, nada máis pisar terra. Esta foi a súa gran obsesión: compracer ao Pai. Está debe ser tamén nosa principal preocupación: cumprir a vontade de Deus.

Para iso, cómpre escoitar ao Señor, que nos dá a coñecer o que quere de nós. No Antigo Testamento, falounos por medio dos profetas, comisionados pola divina providencia para comunicar o que Divos espera dos homes.

Ultimamente falounos por medio do seu Fillo Xesucristo, o cal fala como nunca ninguén falou xamais. As súas palabras non son só “Informativas”: son, sobre todo “transformativas”: cambian  totalmente a quen as escoitan. Aos Apóstolos transfórmounos de pescadores de peixes en pescadores de homes; a San Paulo converteuno de perseguidor de cristiáns, en evanxelizador dos gentís. As súas palabras son “espírito e vida”. Xesús vive aquilo que di, e isto confire inmensa autoridade ás súas palabras. E a nós dinos: “Deivos exemplo, para que, coma eu fixen convosco, así fagades tamén vós”.

Un novo conferenciante pediulle consello a un vello profesor sobre como debería falar para que a súa disertación fose acertada; e o sabio profesor deulle estes tres consellos: En primeiro lugar, procura que o que digas sexa verdade. En segundo lugar, non molestes a ninguén coas túas palabras; e finalmente, fala coa esperanza de que o que dis vai producir froito.

O primeiro consello cumprirémolo sempre que noso falar se nutra da doutrina de Xesucristo, xa que El é “A Verdade e a Vida”.

O segundo consello levarémolo á práctica, se non ferimos os oíntes co noso xeito de falar, porque desta maneira cumprimos o deber de “amarnos uns aos outros” como recomenda Xesús.

E coa esperanza de facer o ben a quen nos escoitan, poñemos en práctica o encargo de que “vaiamos e deamos froito”, que nos incumbe a todos os cristiáns. A posta en práctica destes consellos do veterano profesor, dá prestixio á persoa que fala e eficacia ás palabras que di.

O Papa Francisco acaba de convidarnos a unha constante conversión, e dinos que o fagamos a tres niveis:

Conversión de actitudes: converternos á persoa de Xesucristo e vivir o Evanxeo con autenticidade.

Acompañar aos irmáns: Escoitándoos, para coñecer a súa problemática e falándolles ao corazón, sen ferir os seus sentimentos.

Denunciar os desaxustes do momento, sen culpar deles a ninguén, senón asumindo cos demais, a responsabilidade que a todos nos incumbe.

Abundemos no anuncio gozoso do Evanxeo, que nos di quen é Xesús e como debemos comportarnos os seus discípulos.

 

Indalecio Gómez Varela

Cóengo da Catedral de Lugo

[Artículo en castellano]

Mozos, valorade o voso tesouro

“Mocidade, primavera da vida ”

A primavera non é meta, pero posibilita o alcanzala.

A primavera non é un froito en sazón, pero apunta a conseguilo.

A primavera non é espiga, pero dará paso ao gran da espiga.

A mocidade ten o dereito de recibir das xeracións precedentes puntos firmes para facer as súas opcións e construír a súa vida, do mesmo xeito que unha planta pequena necesita un apoio sólido ata que crezan as súas raíces, para converterse nunha árbore robusta, capaz de dar froito.

Os mozos sodes como as plantas; polos primeiros froitos vese o que se pode esperar para o porvir.

Os mozos sodes persoas en plenitude, pero aínda estades en camiño.

É fermosa vosa idade, pero pode carrexar riscos.

Valorade o voso tesouro en vós e nos outros.

Preparade o voso futuro con gozo e responsabilidade.

Mantédevos en respecto mutuo vosoutros e vosoutras.

Mozos, tratade ás mozas, como queredes que traten ás vosas irmás.

Noivos, valorade ás vosas noivas como ás futuras nais dos vosos fillos.

O mellor agasallo para un fillo é ter unha nai santa.

Preparade tan prezado agasallo aos vosos fillos do mañá, vivindo limpamente os anos da vosa mocidade.

Sede vós mesmos os mellores modelos dunha futura familia exemplar.

Seguide camiños “alternativos” indicados polo amor verdadeiro: un estilo de vida sobrio e solidario; relacións afectivas sinceras e puras; un empeño honrado no estudo e no traballo, un interese profundo polo ben común.

E, como cristiáns, comportádevos de tal maneira que a Virxe Inmaculada sempre poida sonreírvos.

Se así o facedes, parabéns!.

O que leva a cabo a obra cristiá é o Señor, pero nós somos os seus colaboradores. Pois, que se cumpra plenamente o plan de Deus en cada un de cantos hoxe estades na primavera da vida.

Indalecio Gómez Varela

Cóengo da Catedral de Lugo

[Artículo en castellano]

 

A %d blogueros les gusta esto: