Opinión

Cartas o artículos de opinión sobre temas de actualidad o de temática formativa

Buscade ao Señor mentres se deixa atopar

Buscade ao Señor mentres se deixa atopar. Aquí quedei ao ler as lecturas do próximo domingo. É a primeira liña da primeira lectura, do profeta Isaías. Ou sexa que non fixen máis que empezar e asusteime un pouco pensando que pode chegar un momento no que o Señor non se deixe atopar.
Agora que se deixa atopar, se cadra somos nós os que non o queremos buscar ou non queremos atoparnos con El, o que sería aínda máis grave. Pero, tamén podería pasar que non se deixe atopar cando esteamos necesitados ou apurados. Isto sería triste.
O encontro con Xesucristo é fundamental para ser cristiáns. Sen este encontro só seremos cristiáns de nome, os ritos e celebracións non terán sentido e que só fariamos por unha tradición que xa non coñecemos.
Como cura, á vista do que teño que facer moitos días (ou que me “obrigan” a facer) é o que máis me preocupa: que Xesucristo, en nome de quen facemos todo, sexa un gran descoñecido. Facemos celebracións e liturxias cristiás en momentos da nosa vida e na morte, pero nin buscamos a Cristo nin nos preocupa non poder atoparnos con El. Estes días sae a colación nalgúns comentarios unha realidade que tamén xa descoñece a maioría da poboación: o norte de África, que foi profundamente cristián, e no que fai moito tempo que apenas queda rastro do cristianismo. O mesmo podemos dicir de Siria e outros lugares nos que o cristianismo estivo fortemente enraizado desde o principio da Igrexa. Se non cambiamos de rumbo tamén pode pasar o mesmo en España. O problema non é que deixemos de ser cristiáns, que a moitos pouco lles importa. O problema é que deixaremos de ser o que somos e converterémonos noutra cousa.
Buscade ao Señor que se deixa atopar. Aínda podemos dicir máis, o Señor faise o encontradizo, para que nos sexa fácil atoparnos con El. Non temos escusa. Deixémonos sorprender. Non teñamos medo.
Buscade ao Señor mentres se lle atopa, invocádeo mentres estea cerca; que o malvado abandone o seu camiño, e o criminal os seus plans; que regrese ao Señor, e El terá piedade; o noso Deus, que é rico en perdón. Os meus plans non son os vosos plans, os vosos camiños non son os meus camiños -oráculo do Señor-. Como o ceo é máis alto que a terra, os meus camiños son máis altos que os vosos, os meus plans cós vosos plans. (55, 6-9)

Miguel Ángel Álvarez

Falando Baixiño, nº 158

Imaxe: cathopic.com

Por que non darán formación política os partidos?

No final da década dos oitenta coincidín nunha escola de formación militante cunha persoa que fora Secretario de Formación no PSOE dunha Comunidade Autónoma lonxe de Galicia. O motivo polo que me lembro del é a razón pola que o expulsaron do partido: porque esixira que antes de dar o carné do partido aos que se afilian, habería que esixirlles a asistencia a un cursiño de formación de fin de semana, no que se explicaba que é o socialismo e un pouco da súa historia. Non só rexeitaron que se dese esa mínima formación de fin de semana, senón que o levaron á Comisión de Conflitos do partido e remataron expulsándoo.

Hoxe ningún partido político con representación no Parlamento ten organizado ningún cursiño de formación sobre realidades políticas e a cultura na que se enxerta a vida organizada nese partido. Dáse o carné de militante sen nada de formación nin exame.

Non teño coñecemento de ningún lugar no que os partidos políticos organicen actividades de formación política para o pobo sobre temas coma, por exemplo, o Estado de Dereito, Tratados Internacionais, Xerarquía Normativa, Constitución, Democracia, Evolución dos Partidos Políticos, Sistemas Electorais, Formas de Goberno…. En certa ocasión tiven que suspender a unha alumna, que era Concellala, na materia de Análise Política porque, a pesar de explicalo na clase, non sabía como se distribuían os concellais elixidos das diversas listas segundo a Lei D’Hont.

Noutra ocasión unha persoa foi á sé do PSOE a pedir a sinatura de adhesión a un manifesto de solidariedade cos pobres. Para animalos a asinar o manifesto ía unha carta de presentación con moitas citas do libro de Willy Brandt A loucura organizada (1986), que era presidente da Internacional Socialista, pero ninguén na sede sabía quen era. Igualmente  agora Iratxe García, nomeada por Pedro Sánchez Secretaria Executiva da UE na Comisión Executiva Federal, a pesar de ser europarlamentaria, escribiu en twiter (17-VI-2017) que Helmut Kohl foi un “gran socialdemócrata”(!!), ante a morte do que fora chanceler demócrata cristián alemán de 1982 a 1998.

Hai uns anos un mozo foi nunhas eleccións a pedir o programa electoral á sede dun partido nacionalista e dixéronlle que aínda non o elaborara a dirección. Eu díxenlle: por que non lles preguntaches se acaso non eran un partido democrático?.

Así se entende que non haxa nos partidos políticos militantes no sentido da UNESCO: que coñezan a realidade a modificar, que teñan e estean implicados nun plan estratéxico para cambiar a realidade conforme ao seu ideal e, por suposto, desvinculados de gratificacións económicas.

Esa falta de formación permite que o líder do partido sosteña unha decisión política ou a contraria segundo lle pete; por exemplo dicir que “subir impostos é de esquerdas”, ou que “baixar impostos é de esquerdas”. Isto leva a que o líder teña un poder absoluto na organización coa conseguinte falta de democracia interna.

Certamente que é moito máis fácil dirixir e manipular a un pobo sen formación e sen organizacións sociais. Cantas menos asociacións teñan os cidadáns, canto máis individualistas sexan e canto máis incultos sexan, máis fácil será controlalos.

Non está fora de lugar esta cita de Primo de Rivera: “Nada de programas. Que ningunha cousa seria e profunda, decisiva e eterna, se fixo nunca con arreglo a un programa. O que hai que ter é un sentido total do que se quere, sen tantos círculos de estudio, estatísticas, censos electorais e programas”. Así con esta actitude o que teña a formación xa dirixirá a acción política deles, por suposto no seu propio beneficio económico ou de poder.

Por iso é de agradecer que na Igrexa se esixa formación antes de que se reciban os sacramentos, a pesar da oposición do ambiente social. Esixir formación é potenciar a liberdade e a cultura das persoas. Significa que se respecta a miña intelixencia, a miña liberdade, en definitiva, a miña dignidade de persoa humana.

Antón Negro

Delegado Episcopal de Cáritas

A vida espiritual do artista cristián

Rosa Cruz

Necesitamos entrar na vida no Espírito. A porta de entrada é o amor… Antes que músicos, cantantes, bailaríns, somos fillos de Deus. Todo o demais non é tan importante. Ás veces vivimos mendigando, comendo as migallas, e somos fillos do Rei! Este é o primeiro paso para ser artistas de Deus.

Teño que tomar conciencia de que a miña vida é loanza do seu Nome, as miñas palabas, as miñas obras, a forma en que me movo, o que son, é o que dá gloria a Deus. Isto significa que poño a El en primeiro lugar e eu só son un micrófono, as miñas obras fan que Xesús tome o primeiro lugar. En situacións difíciles as miñas reaccións serán un acto de confianza en Deus. Nas pequenas cousas de cada día, se a miña forma de conducirme é unha loanza a Deus, logo, cando cante, tomaranme en serio. Cando dea testemuño, crerannos se no día a día ante as dificultades reacciono como Xesús. Se non, non servirá de nada.

 Un artista cristián cre no poder ilimitado de Deus, que resucitou e que segue facendo milagres hoxe, que o Señor é dono de todas as cousas. Calquera cousa que pidades no meu nome eu daréivola. Eu vin milagres, de sanación interior, física, de reconciliación, porque Cristo está vivo. Se o creo, cando canto transmítoo coa miña voz, coa miña mirada, coa miña palabra, e o que me escoita poderá crelo e abrirase á esperanza de ser amado. Do contrario, eu cantarei moi bonito pero non me crerán, e se non cren o que digo non crerán en Xesús. Teño que pedirlle ao Señor que me dea unha fe total no seu señorío.

Festival no que participou este verán Rosa Cruz

 Hai unha palabra que me conmove, gustaríame tanto que o Señor puidese dicir isto de min: “Velaquí un verdadeiro israelita, en quen non hai dobrez“ (Xn.1:47) Ti es íntegro, en ti pódese confiar, é o máis fermoso que o Señor pode dicir dun artista seu. Ti non tes fisuras, e ao caer, un arrepíntese e levántase, como o rei David, que pecou gravemente arrepentiuse e o seu corazón seguiu sendo segundo o corazón de Deus. Eu aprenderei a ser como David, cheo de forza e expresión de loanza, a danzar ante El e, ao mesmo tempo, a escoitar o que o Señor espera de min como María. Se somos íntegros o Señor daranos os carismas que necesitamos para a música, para o liderado, segundo necesitemos. Non esquezamos que cando nos subimos ao escenario somo líderes a lso que o Señor utiliza para guiar ao seu pobo na loanza, abrindo o camiño.

 Ser home/muller de Deus e de Igrexa. En realidade é unha vocación. Un verdadeiro artista de Deus descóbreo deste xeito. E entón o cansazo e o sacrificio non pesa. É moito máis grande o que o Señor fai contigo cando ti serves que o que ti estás dando. Realmente o noso ministerio como artistas cristiáns é unha escusa que ten o Señor para converternos máis cara á santidade.

 “Xa non vos chamo servos chámovos amigos“. Somos eses amigos do Señor que o que saben facer é cantar, bailar para El, para guiar ao seu pobo na loanza e a adoración cando nolo piden segundo o corazón de Deus.

 Non teñas medo de coñecer a Deus, non temas que che cambie a vida. El sabe o que che convén.

 Entra na gratitude, dá grazas a Deus por cada día de vida.

Entra na gratuidade. Nada o gañei. Nada merezo. Todo canto me deu é porque El me ama.

Rosa Cruz

[Audio da ensinanza de Rosa Cruz]

A eutanasia: unha sociedade sen esperanza

Volve estar sobre a mesa o tema da eutanasia, ou da morte digna, en linguaxe eufemística. De cando en vez, alguén encárgase de sacar este tema á palestra pública e política, para que a xente se manifeste a favor do mesmo e así un día dar punto final ao ancián ou ao enfermo, sen que supoña un trauma para ninguén e sexa aceptado por todo o mundo como algo normal dunha sociedade moderna.

Entendo que produza pánico a dor e o sufrimento. A min, o primeiro. Persoalmente, recoñezo que me aterroriza pensar que, por un simple accidente de tráfico, un poida quedar parapléxico ou tetrapléxico. Dáme moito máis medo cá mesma morte. Podo entender que unha persoa, desesperada pola dor, desexe morrer para non seguir sufrindo. O que non podo entender é que, cando estamos perfectamente sans, queiramos morrer, ou que esteamos dispostos a facilitar a morte a outros cando nolo pidan.

Pero outra cousa, é o que se desprende de todos os argumentos que nos expoñen para facernos ver que a eutanasia é un gran avance e o mellor para as persoas. Se é que aínda nos recoñecen esta categoría.

Non me produce unha tristeza insoportable a morte cando é natural, nin sequera cando se produce prematuramente. Confío en Deus e a súa promesa dunha vida eterna.

O que me produce moita tristeza é que sexamos unha sociedade sen esperanza, na que a xente quere morrer e outros queren matarnos, só co único pretexto do benestar.

Detrás da eutanasia o que hai é unha gran falta de esperanza. A eutanasia é a expresión do baleiro do home que quere morrer porque non consegue ser dono absoluto de si mesmo. Un home que quere morrer antes que confiar a súa vida e o seu sufrimento ao Autor da verdadeira vida.

As cousas non xorden da nada nin, por desgraza, é idea só duns poucos. Nas miñas conversacións cos traballadores das funerarias ou con compañeiros sacerdotes, decátome de casos que se achegan ao surrealismo. Por exemplo, que teñen nas súas instalacións urnas con cinzas que ninguén recolle, ou que unha familia quería enterrar ao seu “ser querido“ o mesmo día que faleceu. Ou o caso dun compañeiro que, logo dun funeral, observou como a familia ía sen levar as cinzas do defunto e ao avisala dixéronlle que eles non as querían para nada.

Son casos reais, de familias reais, onde o desapego e a falta de afectos ou de caridade chega a uns extremos nos que non se valora nin aos defuntos nin aos vivos. Así, a ninguén lle estraña que intentemos desfacernos dos anciáns e dos enfermos canto antes. Ou tamén, que nós deixemos todo arranxado para que, se un día chegamos gravosos para os demais, recibamos unha “inxección máxica” e emprendamos o camiño cara á nada.

Pero detrás destas aparentes boas intencións: de non molestar, de non sufrir, de escoller con liberdade, o que se manifesta, máis ben, son as carencias da nosa sociedade. Somos unha sociedade sen esperanza, na que os nosos semellantes deixaron de ser un valor absoluto e convertéronse nun simple obxecto de “usar e tirar“. Claro, que se non existe Deus, como din algúns, é normal que as cousas sexan como as estamos vendo. Moi triste, unha sociedade sen esperanza e sen ansias de eternidade. Moi triste.

 

Miguel Ángel Álvarez Pérez

Párroco de San Froilán.

Teño necesidade de Ti

Matt Maher

27 de xullo de 2013. Río de Janeiro. Preto de tres millóns de mozos reunidos co Papa Francisco para orar. E foi durante a exposición do Santísimo onde diversos autores católicos interpretaron algunha das súas cancións para axudarnos na oración. Foi entón cando o canadense Matt Maher cantou o seu “Lord, I need you“  (Señor, Teño necesidade de Ti).

O documento do Concilio Vaticano II que dedica algúns dos seus números á música é a Sacrosanctum concilium. No número 112 dinos que a finalidade da música sagrada «é gloria de Deus e a santificación dos fieis». E o beato Paulo VI dicía nun discurso aos músicos polo día de Santa Icía que «se a música -instrumental ou vocal- non posúe ao mesmo tempo o sentido da oración, da dignidade e da beleza, impídese a si mesma a entrada na esfera do sagrado e do relixioso».

Pois ben, creo que Matt Maher soubo captar nunha canción o que moitas veces nós expresamos na nosa oración de petición e súplica, cando nos sentimos esmagados polas dificultades e non sabemos como avanzar, ou cando o pecado nos arrastra lonxe da amizade con Xesucristo. Pero vou engadir unha cousa sobre a canción: Cristo vive por amor a nós. Como di San Agustín nas súas Confesións: «O home, pequena parte da túa creación, quere loarche. Ti mesmo incitas a iso, facendo que atope as súas delicias na túa loanza, porque nos fixeches para Ti e o noso corazón está inquedo mentres non descansa en Ti». É coma se Deus necesitase de ti e de min.

Xa ves, querido lector, que a música é un instrumento moi útil para verbalizar aquilo que levamos no corazón e ás veces non sabemos como expresar. Non cansemos nunca de poñernos ante Deus tal e como somos, dicirlle estas ou outras palabras e deixarnos abrazar polo seu amor misericordioso, que ten o seu xesto máis concreto no sacramento da reconciliación. Dille que o necesitas, o desfeito que estás, que perdiches a esperanza ou cales son as túas tentacións; pero logo déixache tocar por El, que Deus sae ao teu encontro a través de tantas persoas que nos coidan, que nos queren, da súa Igrexa, os seus ministros, os sacramentos… E que Xesús sexa sempre a esperanza onde decidamos permanecer.

Nicolás Susena Presas

Diácono da Parroquia da Milagrosa de Lugo

A %d blogueros les gusta esto: