Opinión

Cartas o artículos de opinión sobre temas de actualidad o de temática formativa

San Froilán de Lugo

O día cinco de outubro, seguindo unha venerable tradición, Lugo celebrou e celebra con gran solemnidade as festas de San Froilán. Os que nos consideramos herdeiros da súa gran obra, xa milenaria, sentímonos urxidos a non esquecer nin ignorar a súa vida, senón a fixar os ollos nel, imitador de Cristo e buscador de Deus.

Aínda que soamente sexa por orgullo lugués, lucense e leonés, non está ben que ignoremos o esencial da vida do noso santo. É por iso que, aproveitando as festas na súa honra, destacamos algúns aspectos do seu haxiografía.

En códice escrito no ano 921 Xoán Diácono connta a vida de Froilán. Segundo as crónicas, naceu no lugar chamado “Regueiro dos hortos”, preto da capela do Carme, en cuxos xardíns existe un monolito conmemorativo do seu padronado e nacemento, en forma de mitra episcopal cunha gravación dun báculo e un león e unha inscrición que reza: “neste lugar chamado “Regueiro dos hortos” naceu no ano 833 o Patrón de Lugo san Froilán”.

Na Catedral, moi preto do lugar de nacemento, foi bautizado por pais nobres e piadosos que lle poñen por nome Froilán, antropónimo de orixe germano formado por frauji (señor) e land (terra, patria). A contorna da Catedral na cidade de Lugo viuno nacer e crecer xa que, moi probablemente, foi educado na escola catedralicia. Cando aos 18 anos responde á chamada de Deus para a vida contemplativa, encamíñase cara a Valdecesar (hoxe Valdorria, lugar máxico onde se pode facer unha preciosa ruta á Capela de San Froilán) na provincia de León. Fundador de numerosos mosteiros, o pobo e o rei conseguen que acepte o episcopado de León entre os anos 900 e 905 (data da súa morte). A súa sabedoría, o seu don de profecía e a súa facilidade para a predicación, facían deste santo un personaxe de gran popularidade e con gran número de seguidores. Canonizado por petición popular, chegou a ter culto litúrxico na Igrexa Universal e festa, coa súa oitava, en España.

Na Catedral ten unha preciosa capela restaurada á que tamén se accede agora pola fachada principal a través da Porta Santa, aberta con motivo do Ano da Misericordia. Na cabeceira da capela consérvase, como xoia venerada e estimada, o sepulcro de Santa Froila, a súa nai, e o do recordado bispo franciscano Fr. José Gómez González. Ademais, a Catedral conta cunha apreciada reliquia que se venera nun brazo de prata, moi especialmente o día da festa do Santo e agora exponse no Museo Diocesano.

Pero Lugo non soamente honra ao Santo na Catedral, tamén lle dedicou a Parroquia de San Froilán (alí venérase unha fermosa imaxe do santo esculpida en 1943 por Manuel Miranda de Santiago de Compostela), o Cemiterio da cidade, significativas obras biográficas, as Festas Patronais e romarías, as famosas feiras, o culto que se estende por outros lugares, a arte, a lenda. Pero sobre todo, san Froilán é modelo de amor a Deus, ao Deus único e verdadeiro que non só se deixa amar por quen o busca senón que se deixa ver e faise o encontradizo nos camiños da historia humana en palabra e figura. Desde Froilán e por Froilán, volvemos falar de Deus e lembramos a grandeza deste ser humano que, aos seus dezaoito anos, púxose en camiño cara ás montañas para saír ao encontro do que nos transcende. Este enxeñoso “domador de lobos”, deixouno todo por seguir a Cristo por camiños descoñecidos, conquistou xentes para facer o ben, e isto non o esquece Lugo, o mesmo que León, onde estivo, está e estará sempre presente nas súas realidades eclesiais, culturais e sociais.

Mario Vázquez

Vicario Xeral diócesis de Lugo

Xesucristo: a pedra angular

Xesús cita no Evanxeo un texto do Antigo Testamento. Lémbranos que El é a “pedra angular”, a mesma que antes “desbotaron os arquitectos”.

Recoñezo que teño predilección por esta definición de Xesucristo. A imaxe da pedra angular recolle perfectamente quen é Xesucristo, a súa natureza e a súa misión. A pedra angular é a que ten dúas caras boas e que serve para poñer no ángulo dunha parede e unir sólidamente os dous lados dunha construción.

A dobre natureza de Xesucristo, divina e humana, é a que lle permite salvarnos dun modo eficaz e auténtico. Xesús é o único que pode unir ceo e terra, o humano e o divino. É o Deus-home que pode facer que todos os homes poidan participar da natureza divina unidos a El.

Cristo, a pedra angular que desbotada polos arquitectos, é agora a pedra que toma vida e que fai que ata o último pedrusco do último lugar do mundo convértase tamén nunha pedra viva.

Grazas a Xesucristo somos pedras vivas da Igrexa e aínda máis: estamos chamados a ser tamén pedras vivas da Igrexa do Ceo.

Miguel Ángel Álvarez

Tomado de Falando Baixiño, nº 160

Asís e Lugo

 

O día 4 de outubro celebramos a memoria de S. Francisco de Asís. A cidade de Asís é coñecida sobre todo polo gran personaxe que foi San Francisco. Alí naceu en 1182 e morreu a noite do 3 de outubro de 1226 nunha choza da Porciúncula, xunto á actual Santa María dos Anxos. Dous anos máis tarde da súa morte era canonizado por Alfonso IX (1228) e moi pronto proclamado patrón de Italia (xunto con Santa Catalina de Siena) en 1939. San Francisco de Asís é un caso único entre os santos, non só polo proceso da súa conversión a Deus e aos máis miserables da sociedade, senón tamén polos seus estigmas e pola súa imitación e semellanza con Cristo, ata na súa vida exterior. Fillo de Pedro Bernardone, un rico comerciante da cidade, levou unha vida de mozo aventureiro, dedicado ao pracer, ao consumo e ata participou nas guerras e turbulencias cidadás propias do tempo. A súa inquietude pola procura de Deus e a súa preocupación polos máis pobres fíxolle vivir unha experiencia espiritual única na Igrexa de San Damián onde sentiu por tres veces a invitación de Cristo crucificado: a chamada a reparar a súa Igrexa. Dócil á chamada de Cristo, compadecido pola soidade dun leproso nos arredores da cidade, abrazouno e bicouno. Aquel bico de amor ao pobre marxinado transformou a súa vida. Percibiu que bicara a Cristo e que alí o atopou para sempre.

Os que somos conscientes de que vivimos nunha sociedade secularizada, recordamos, con razón, a exemplaridade das vidas de santos, que non só nos deixaron unha historia admirable senón tamén pegadas das súas obras que impregnaron de ben a sociedade tanto no sentido espiritual como material. A cidade de Lugo, desde entón, cheira tamén a San Francisco e ao franciscanismo. Os franciscanos, os oblatos, as confrarías de inspiración franciscana, testemuñan, con viveza, as pegadas do Santo nestas terras nosas. Dise que San Francisco, con moita probabilidade, de paso a Santiago de Compostela fundou o convento franciscano do que aínda se conserva moi ben a igrexa, actual Parroquia de San Pedro, así como o Claustro, a cociña do convento (intacta) e outras estancias. Desde entón, Lugo non se entende sen San Francisco e sen franciscanos onde aínda podemos gozar da súa presenza no Colexio e no Cebreiro acollendo aos peregrinos.

Séculos despois preguntámonos que queda de San Francisco nunha cultura onde o pecado non ten relevo e a pregunta pola salvación enmudece. Non será quizá o horizonte do supremo ben e santidade perdibles? Enigmaticamente, o ben é fundamento e anverso; só en referencia a el ten o mal densidade e relevo. Cando perda a referencia a aquel aparecería o inferno da trivialización e da insignificancia. Como reza a oración de poscomuñón da liturxia do día, que o Señor nos conceda “imitalo na súa caridade e no seu celo apostólico para que gustemos os froitos do teu amor e entreguémonos á salvación dos nosos irmáns”. E que, como o santo, sexamos instrumentos da paz.

 

Mario Vázquez Carballo

Vicario Xeral da Diocese de Lugo

A quen queres máis: a papá ou a mamá?

Estamos demasiado afeitos aos dualismos e a ter que escoller entre dúas opcións: A quen queres máis, a papá ou a mamá?. Esta é a pregunta típica que lles facemos aos nenos sen saber o dano que podemos provocar na súa inocencia e bondade. O normal é que contesten que queren aos dous. Pero nós, non satisfeitos, volvemos insistir.

No Evanxeo do próximo domingo tamén se nos suscita unha cuestión, que, a primeira vista, parece que tamén adoece de dualismo: “Quen dos dous cumpriu a vontade do seu pai?” Neste caso a resposta é clara. A vontade cumpriuna o que “fixo” non o que “dixo”. Xa saben iso de que “obras son amores e non boas razóns”.

Neste texto evanxélico van ser moitos os que atopen unha xustificación para a súa forma de pensar e o seu estilo de vida, precisamente por ese dualismo do que falaba ao principio. Non vai faltar quen diga que non fai falta rezar (dicir), nin ir a Misa para facer obras boas. Tampouco vai faltar quen diga que os que intentamos rezar e imos a Misa somos os peores porque “dicimos” moito, pero facemos pouco ou nada. Se cadra non lles falta razón, pero tampouco ten por que ser así. Non todo ten que ser dualismo. Precisamente para os cristiáns isto é un reto: que as nosas obras se correspondan coas nosas palabras. As dúas cousas son posibles. Non é necesario escoller nin pelexarnos porque só unha sexa a importante. Non, as dúas son importantes, ¡como non vai ser importante a coherencia!. Pero… por que imos ter que escoller só unha cousa cando podemos escoller as dúas?

Xa que hoxe imos de ditos e refráns sigo con outro máis: Non se pode repicar e andar na procesión. É certo. Hai cousas incompatibles, pero outras non o son. Nós, os cristiáns temos a sorte de poder e deber loar a Deus (rezar, falar con Deus, dicir) e facer o ben e a vontade de Deus ao mesmo tempo. Con outras palabras repetíronnos isto mesmo os Papas Xoán Pablo II e Bieito XVI: “Non teñades medo de Cristo! El non quita nada, e dáo todo”.

Miguel Ángel Álvarez

Tomado da revista dixital Falando Baixiño, nº 159

Moita oración e reiniciar o sistema

Comezo contando algo que me pasa con bastante frecuencia. Moita xente acode a min, non só para auxilio espiritual, senón tamén por problemas informáticos e telefónicos, por chamalos dalgún xeito.

Xa saben: “como se fai tal cousa?”, “non me funciona isto”, “apareceume isto aquí”. Habitualmente son cousas moi sinxelas de arranxar e fágoo sen maior problema. Por iso, cando me preguntan como o fixen, respondo de forma irónica dicindo que hai cousas que só saen con moita oración. Pero o único que fago é apagar e volver acender, ou dito doutra forma, “reiniciar ou resetear”. Se a cousa é moi grave, a intervención ten que ser máis agresiva e hai que restaurar o sistema, volvéndoo aos valores de fábrica. Outras veces hai que formatear ou poñer un disco duro novo ademais de ampliar memoria. É frecuente que os equipos se volvan lentos por virus ou por acumulación de arquivos e aplicacións de todo tipo que non serven para nada. Xa, no peor dos casos, non queda outra alternativa que comprar un equipo novo porque o que tiñamos quedou obsoleto e non cumpre coas esixencias actuais.

Non son experto nin técnico nin científico, pero é fácil pensar que os móbiles, que non se apagan nunca, acaban saturados e fallando. Ata as máquinas necesitan un pequeno descanso ou desconexión para empezar de novo e funcionar correctamente. Trátase de que o sistema poña as cousas no seu sitio.

Outras veces as máquinas acenden mal e prodúcese un fallo no proceso de arranque. Cando isto pasa, a única opción é empezar de novo para facer o proceso completo sen saltarse ningún paso.

Pois se así ocorre coas máquinas que só fan unha cousa e sempre do mesmo xeito, e non teñen sentimentos e alma, pensen agora canto máis as persoas.

Opino que isto mesmo tamén serve para a Igrexa e todos os que a formamos. Todos necesitamos rezar máis, moita oración, e nunca mellor dito, tamén reiniciar o sistema ou restauralo por completo para poñer en marcha con forza a Nova Evanxelización.

Na vida de moitos cristiáns e da Igrexa hai moitas cousas que non funcionan: imos a remolque e cansos, sáltanse pasos no proceso de iniciación, ou non damos os correctos.

Non podemos volver á idade de 5 anos, pero si podemos nacer de novo, como lle dixo Xesús a Nicodemo. Necesitamos retiros, momentos de oración (moita oración), exercicios espirituais para facer un alto no camiño cotián e restaurar os nosos sistemas para comezar de novo e atoparnos de verdade con Xesucristo. Cantas veces para arranxar unha casa en ruínas hai que tirar todo e facela de novo?

Non é nada distinto ao que fixo Xesucristo: “Destruíde este Templo e en tres días levantareino […] Pero El referíase ao Templo do seu corpo” (Xn 2, 19-ss). Morrer ao home vello e resucitar ao home novo.

Esta tarefa pódenos asustar un pouco por medo a perder o que xa temos (case tanto como perder os contactos do móbil). Pero se non o facemos, corremos o perigo de que a casa termine sendo unha chea de lixo cuberto de silveiras.

 

Miguel Ángel Álvarez Pérez

Párroco de San Froilán

A %d blogueros les gusta esto: