Opinión

Cartas o artículos de opinión sobre temas de actualidad o de temática formativa

San Manuel González

 Unión Eucarística Reparadora – Marías dos Sagrarios e as Misioneiras Eucarísticas de Nazaret invitan aos fieis de Lugo a participar, na Catedral, na Eucaristía das 20h do 4 de xaneiro, festividade de San Manuel González.

 Con motivo desta festa, traemos aquí a semblanza que fixo José Lebón do santo:

É doado presentar a San Manuel González, “Bispo da Eucaristía”. A súa forte personalidade polifacética: como sacerdote; como fundador; como catequista; como escritor; como heraldo e misioneiro da Eucaristía.

A súa vida e a súa actividade poden condensarse e unificarse nesta frase dun dos biógrafos: ” …móstrasenos como unha perfecta testemuña de Xesucristo, como un acabado modelo de heroica fe eucarística”.

Nestas liñas, sinalemos unhas pequenas notas biográficas, deixando para outro momento outros aspectos interesantes da súa vida.

O 25 de febreiro de 1.877, nace en Sevilla o penúltimo dos cinco fillos que o piadoso matrimonio Martín González Lara e Antonia García Pérez regalan ao mundo. Tres días despois é bautizado na parroquia sevillana de S. Bartolomé e póñenlle os nomes de MANUEL Jesús de la Purísima Concepción, Antonio Félix deb la Santísima Trinidad. Sempre será nomeado co nome de “Manuel”. Agora San Manuel González!!.

En 1886, cando tiña 9 anos recibiu a “Primeira Comuñón” de mans do seu tío Cóengo da Catedral de Sevilla e poucos meses despois a “Confirmación”.

No colexio de San Miguel aprende as primeiras letras e admíteselle como “seise” (“corista” ou cantor da catedral) pola súa afección á música, o seu fino oído e a súa voz vibrante.

Aos 12 anos, en 1889 ingresa no seminario con bolsa para os seus estudos, polas súas boas notas e por ser de familia pobre.

Realizados brillantemente os seus estudos eclesiásticos nos anos 1900 e 1901 recibe todas as “ordes” e o presbiterado de mans do Beato Spinola.

Os primeiros anos da súa vida pastoral dedícaos á cidade de Sevilla (1.901-1905) simultaneando o seu labor coa predicación en varias “misións”. Unha delas en Palomares do Río, onde fortemente impresionado pola soidade e abandono do seu sagrario, é cando toma a firme resolución de dedicar todo o seu sacerdocio a ser apóstolo dos SAGRARIOS ABANDONADOS. El cóntanos dunha forma sinxela e vivencial a súa impresión desoladora

“…Fun dereito ao sagrario…Que Sagrario, Deus meu… alí de xeonllos… vía a un Xesús abandonado, calado, tan paciente, tan desairado, tan bo, que me miraba… naquel intre de Sagrario entrevín para o meu sacerdocio unha ocupación que antes non soñara”.

Ler máis

Busca a paz e corre tras ela

Ao comezo do ano que agora se inicia, experimentamos bos e novos desexos que manifestamos en xestos e palabras. Talvez, un dos bens máis grandes e proveitosos sexa sen dúbida a paz. Por iso, a Igrexa Católica celebra o día primeiro de ano, na oitava do Nadal, a Xornada Mundial da Paz coincidindo coa Natividade de Santa María Nai de Deus a quen os Pais do Concilio de Éfeso aclamaron como Theotokos porque nela a Palabra fíxose carne e dese modo o Príncipe da paz, acampou entre nós.

Nunha sociedade tan problematizada como a nosa, tan convulsa e con frecuencia habitada por complexas e difíciles relacións humanas, a paz debería ser un desexo fundamental e unha tarefa prioritaria. Por iso a Igrexa celebra, a nivel universal, no primeiro día do ano, esta importante xornada. O Salmo 34, de onde está tomado o título deste artigo, é a expresión sincera dun crente que invita a buscar a paz e a conseguila «correndo» tras ela. A análise de textos do Antigo Testamento, especialmente os proféticos, nos que o vocábulo Shalom triunfa (29 veces en Isaías, 31 en Xeremías, 27 nos Salmos) evidencia as características distintivas da paz bíblica, que como don de Deus, non pode confundirse coas paces mundanas fráxiles e ilusorias con frecuencia separadas do compromiso da conversión persoal, da paz interior e sobre todo, da práctica da xustiza cos pobres e os oprimidos. A conexión entre paz e xustiza sublíñase enérxicamente en toda a Biblia ata chegar a definir a paz como obra da xustiza.

Xesús de Nazaret, o Fillo de Deus, Príncipe da paz, fronte ás distintas posibilidades que se lle ofrecían de facer fronte á ocupación romana -a resistencia armada, a adaptación oportunista e a resignación pasiva-, sitúase nunha antítese radical: rexeita decididamente a revolución armada, predica a chegada do Reino de Deus e a necesidade de preparar a súa vinda co cambio de corazón. Pero aínda máis: en lugar de reclamar integristamente a lei literalmente interpretada, defende a primacía do ser humano sobre as normas e radicaliza o mandamento do amor cara ao perdón sen límites e o amor aos inimigos. O carácter pacífico e non violento de Xesús atopa a súa expresión en Mt 5 cando proclama ditosos aos axentes da paz e na súa propia paixón sendo vítima dunha violencia inxusta e atroz que inicia o camiño da vitoria e da non violencia activa co acontecemento da resurrección.

O Papa Francisco, con motivo desta Xornada, recorda dun modo especial a quen sofren pola ausencia da paz. De feito, sufrimos todos cando percibimos como se incita ao odio, cando hai escenas de violencia nos fogares, cando os esposos non se respectan e maltratan, cando pais e fillos insúltanse ou cando no canto de orientar as nosas enerxías na promoción dunha cultura do perdón e a reconciliación, exhíbense nalgúns medios escenas de violencia e de desprezo aos máis débiles sen ningún tipo de pudor. De entre os que máis sofren, o Papa invítanos a mirar aos máis de 250 millóns de migrantes no mundo, dos que 22 millóns e medio son refuxiados. Abrazar a quen foxen da guerra e da fame e acollelos con atención vixiante e comprensiva é responsabilidade dos poderes deste mundo e de cada un de nós se de verdade queremos ser construtores da paz. Ao longo da historia, moitos creron no soño da paz. Hoxe, en moitos fogares e en moitos pobos é posible. E este é o mellor testemuño de que non se trata dunha utopía irrealizable.

José Mario Vázquez Carballo

Vicario Xeral da Diocese

Imaxe: cathopic.com

Deus, un neno?

Na linguaxe común do Nadal falamos do “neno Deus”, e ata nos parece natural afirmar que “naceu Deus”. Pero cando de verdade queremos razoar a fe, xa que crer é razoable, é difícil imaxinarse o feito de que Deus quixese facerse home, habitar entre nós nunha época da historia, asumir chorar e ser aleitado nos peitos dunha nai mentres ensucia con toda naturalidade os cueiros. Un neno que, como afirman os Evanxeos, crecía en idade, sabedoría e bondade e que, malia todo iso, descobre progresivamente e cada vez con máis profundidade, que non é deste mundo.

A súa relación de amizade e de servizo aos máis pobres e a todos sen excepción, os seus milagres e a súa capacidade de liderado fronte aos poderosos do mundo, están fundamentados nas relacións de igualdade co seu Pai do ceo e co Espírito Santo defensor. Como é posible imaxinarse isto dun modo axeitado? A verdade é que á Igrexa nacente tamén lle custaba entender o Misterio. Ata o ano 451 no Concilio de Calcedonia (hoxe un barrio de Estambul) non se formulou con claridade que Xesucristo é “á vez verdadeiro Deus e verdadeiro home”. E este, Xesús, o Cristo, é o Deus da creación, da alianza e da proximidade que no misterio da ENCARNACIÓN (Nadal) radicalízase como creador en creación e solidarízase co máis débil para asumilo e salvalo.

Cando alguén descobre a este Deus ou é atopado por el, acontécelle o que a un peregrino sedento que inesperadamente albisca no camiño do deserto un oasis con auga, árbores e sombras no medio dunha verde pradeira. Pero Deus non é tanto un oasis que nós atopamos, senón O Vivente que xa nos atopou a nós facéndose excesivamente humano e o encontradizo como forasteiro nos camiños de Emaús. É tan respetuoso coas nosas liberdades que aluma o noso camiño aínda que non lle fagamos caso aos resplandores da súa verdade e que se dá a coñecer só a quen o míra, téndelle a man, quere recoller no seu colo, ábrelle a súa porta ou responde á súa constante chamada.

Este neno, fráxil, pobre, pequeño…, pode ser adorado (como os Reis Magos e os Pastores) ou rexeitado, ata buscado para aniquilalo, como o Herodes de entón ou os asasinos de inocentes de sempre.

Na súa face de descoñecido e inesperado inscríbense as esperanzas e desexos máis fondos dos humanos. Quen ten os ollos abertos á Verdade, á Beleza e á Bondade pode alcanzar a recoñecelo e sorprenderse de como sempre contara con el e o agardara pacientemente, aínda cando só agora, no medio de tantas luces navideñas, nunha tenue luz de intimidade, descubra en profundidade o que contiñan a espera e o anhelo previos.

Este Deus non está morto. Ata Nietzsche, o pensador, cantor da “morte de Deus” e do orgullo do home, preguntábase: “Está morto Deus? Que sucederá se me atopo cara a cara con el, eu que construín a miña vida na roca da incredulidade?” (F. Nietzsche, O Anticristo). Por iso prefiro terminar este artigo cunha fermosa frase de R. Tagore: “Cada neno que vén ao mundo dinos: -Deus aínda espera do home-?. Deus?: un neno! Velaí o misterio.

José Mario Vázquez Carballo

Vicario Xeral da Diocese

Imaxe: cathopic.com

Bo Nadal!

 

É unha gran sorte a que temos os cristiáns ao saber o que vale de verdade e quen é o fundamento de todo: Xesucristo, o Deus feito home para que nós podamos participar da súa divinidade. Non hai nada máis grande que isto, aínda que en momentos de debilidade fagámonos ilusións coa lotaría.

Todo o demais pasará e acabarase, aínda que nos toque unha morea de millóns de euros na lotaría. E se non se acaban os euros, o que si é seguro é que nós acabarémonos. Falta fai que Deus nos recolla cando se acaben os nosos días.

Vivimos no mundo e non podemos permanecer alleos ás cousas do mundo. Pero os cristiáns podemos mirar todas estas realidades mundanas ou sociais co prisma da fe. Todo se verá distinto e gañaremos en felicidade.

O misterio da encarnación do Fillo de Deus está por riba do que vou cear en Noiteboa, ou de se vou estar só ou acompañado, e tamén por riba do que teñamos vivido ou sufrido durante este ano.

O 24 á noite e os días seguintes celebramos que somos fillos queridos dun Deus que se achegou a nós para dárnolo todo. Así que, con máis ou menos alegría exterior, coa nosa pobreza como os pastores, coas nosas riquezas como os magos, acerquémonos ao portal de Belén para estar co Neno Xesús. Feliz Nadal.

Miguel Ángel Álvarez

Imaxe: Autor do texto

Tomado de falandobaixino.es

La de Dios!!!

Queque Bayo

Despois de máis de 100 horas de curso sobre pedagoxía e didáctica da relixión, fai case que un carto de século nunha recoñecida universidade castelá, a conclusión que un servidor sacou, de todas aquelas tardes e mañás de estudo e traballo dun mes de agosto realmente caluroso, non puido ser outra que: “bueno, pero ya se sabe, enseñar religión es enseñar religión”. Moitos obxectivos, contidos, actividades e avaliacións cos seus criterios e principios, moitos currícula…pero ao final…o de sempre…

Non é dificil decatarse de que hai unha perspectiva de comprensión da materia de relixión como de unha maría , dotada de importancia académica e seriedade docente e discente máis que xustiña.

Qué é a clase de relixión?

É sabido que a lexislación española contempla as ensinanzas das relixións na escola. Non entraremos nese asunto agora; tampouco no dereito constitucional sobre a libre elección de ensino. Entraremos só na importancia de que tomemos en conta, dende tódolos ámbitos e puntos de vista, a relevancia da presenza da materia de relixión como materia escolar.

Despois dun carto de século ligado ao ensino da relixión en distintas etapas e en variadas modalidades; despois de moitos cursos de formación recibidos e impartidos, organizados, asesorados e dirixidos….aínda me sorprendo de que en moitos ambientes da nosa sociedade perdura  a idea do pouco ou nulo valor académico da materia de relixión.

Pois ben, a materia de relixión, de libre elección para o alumnado, conta cun currículo académico da mesma entidade que o resto de materias, cos seus contidos, estándares de aprendizaxe e demáis elementos normativo- prescriptivos.

Que se traballa na materia? Dun xeito resumido diremos que o alumnado que cursa a materia de relixión, en secundaria e bacharelato, obterá uns conceptos clave acerca da orixe da relixión, a concepción da divinidade, a pregunta polo sentido da vida, a diversidade das relixións na historia e na actualidade, a persoa de Xesucristo, a historia da Igrexa,.a Biblia, a arte…

Tamén poderá traballar os principios básicos da ética cristiá e as súas ofertas para a persoa, a xustiza social, a solidariedade, a construción dun mundo máis xusto e libre…e desenvolverá uns estándares de aprendizaxe similares aos do resto das materias.

A pouca carga horaria da que goza a materia non quere dicir que neses poucos espazos e tempos non se poida traballar, aprender e contribuír ao logro das competencias clave do alumnado.

Eso sí, en todo caso, como lle digo ao meu alumnado ao comezo de cada curso escolar: benvidos a esta materia, é : La de Dios!!!!

Queque Bayo

Profesor de Relixión

A %d blogueros les gusta esto: