Opinión

Cartas o artículos de opinión sobre temas de actualidad o de temática formativa

Sentados a comer na mesma mesa…

Os elementos que compoñen unha FESTA son fundamentalmente tres: 1) A afirmación de que a vida ten sentido. 2) A comida compartida. 3) Un aspecto lúdico. Isto nos nosos pobos exprésase coa Misa Solemne, a comida cos familiares e amigos, e a verbena cos xogos, barracas, gaiteiros, orquestra…

Nos banquetes de FESTA a comida non é á carta, senón a mesma para todos para expresar simbolicamente a COMÚN-UNIÓN dos asistentes de cara a un mesmo futuro compartido.

Hoxe é frecuente atoparnos que  cando se fai un banquete unha persoa di que ela é da dieta macrobiótica, outro que é vexetariano, outro que é musulmán ou xudeu e non come porco, outro que é vegano, outro que non hai comida tan saborosa como a das diversas partes do porco, etc. Cando se xuntan así varias persoas é imposible facer un menú para todos. Por outra parte se ti invitas a un destes á túa casa debes adaptarte ao seu modo de comer para ser un bo anfitrión, pero cando te invitan debes compartir alegremente a súa dieta sá e equilibrada… sen que haxa a debida correspondencia.

Nun campamento, que tivemos hai anos, un rapaz comentoume que na súa casa a nai facía catro comidas diferentes segundo os gustos dos membros da familia. A miña resposta foi dicirlle que non tiñan perdón de Deus e que eran uns abusóns e explotadores da súa nai.

Todo isto manifesta que estamos perdendo o sentido do comunitario e os valores do compartir, tamén o respecto ao irmán que nos acolle. Polo contrario asistimos á exaltación do individualismo, mesmo dos caprichos individuais. Así faise case imposible poder facer un banquete no “doce fogar” e non queda máis remedio que invitalos a un restaurante e que cada quen coma o que queira!. A dúbida que me queda é se procedería dicirlles que teñen un límite de gasto “per cápita”.

En certa ocasión, estando ceando cuns amigos, chegou unha persoa á casa e invitámola a comer do que tiñamos. Axiña me pregunta: “Antón, non terás por aí unha lata? É que o queixo non me gusta”. A resposta saíume inmediata: “Cando te inviten a comer nunha casa, comes do que hai. Se queres comer o que che gusta, vas a un restaurante e págalo”.  Menos mal que o queixo non lle gustaba!!

Ante esta problemática sobre a comida son de gran sabiduría RACIONAL, ÉTICA e ESPIRITUAL as palabras do Mestre de Nazaret cando di:

“E convocando á xente dicíalles: Escoitádeme todos e procurade entender. Nada do que hai fora do home pode manchalo ao entrar nel; pero o que sae do home, iso si que o mancha.

E cando entrou na casa, despois de deixa-la xente, os discípulos preguntáronlle polo significado daquilo. Díxolles: E logo vós tampouco sodes capaces de entender? Non comprendedes que todo o que vén de fóra e entra no home non o pode manchar, porque non penetra no seu corazón, senón no seu ventre e de alí vai para o escusado?.

Así declaraba puros tódolos alimentos. E continuou: O que sae de dentro, iso si que o mancha; porque de dentro, do corazón do home, xorden os malos pensamentos, as fornicacións, os roubos, os asasinatos, os adulterios, as cobizas, as maldades, os fraudes, os desenfreos, as envexas, as blasfemias, a soberbia, os desatinos. Todas eses males saen de dentro e manchan ao home.” (Mc. 7,14-23)

Estas palabras non precisan ningún comentario explicativo.

Cando falamos de comer e de comida temos que ter claras as finalidades fundamentais que ten:

-A primeira é VIVIR. Nese sentido vemos que moitas veces hai que comer o que non gusta ou non apetece nada, ou hai que quedar con sensación de fame ou facer esforzos por comer porque un está desganado…

-A segunda, e non menos importante, é CON-VIVIR, vivir con outras persoas, vivir en fraternidade cos que nos rodean, pois cando se come en solidariedade o pouco chega a máis e alimenta moito mellor, como se ten experimentado en moitas ocasións.

Nesta realidade coma noutras é necesario mirar e escoitar o clamor dos empobrecidos, famentos e oprimidos; é necesario acoller e asumir a obriga de solidariedade, que temos con eles. Dende aí xurde claramente a postura a tomar ante a comida, que debe ser o compartir solidario.

Antón Negro

Delegado Episcopal de Cáritas

Pascua de Resurrección

Desde os tempos máis antigos a liturxia do día de Pascua (a noite santa da Vixilia e a do Domingo de Resurrección) comeza coas palabras: «Resurrexi et adhuc tecum sum» -resucitei e sempre estou contigo-; a liturxia ve niso as primeiras palabras do Fillo dirixidas ao Pai logo da resurrección, ao retornar da noite da morte ao mundo dos viventes. A man do Pai sostívoo tamén nesta noite, e así El puido resucitar.

Polo Bautismo, a nosa vida pertence a Cristo, non xa a nós mesmos. E precisamente por iso, xa non estamos sos, nin sequera na morte, senón con Aquel que vive sempre. Acompañados por Cristo, acollidos por el no seu amor, somos liberados do medo. Nós estamos implicados; inseridos neste gran acontecemento. A resurrección de Xesús dinos que é posible a superación da morte, a súa eliminación real e non simplemente conceptual. E isto, é hoxe como sempre, a aspiración e o fin esencial da procura do ser humano.

Dinos igualmente que a barreira da morte non é superable mediante refinados métodos clínicos, coa técnica e a ciencia, senón que se produce mediante a forza creadora da palabra e do amor. Só estes poderes son o suficientemente fortes como para transformar tan profundamente a estrutura da materia. Por iso, na realidade deste acontecemento inclúese tamén unha evocación extraordinaria, unha misión e unha concepción do mundo e da existencia humana.

Quen lea o Novo Testamento poderá comprobar sen gran esforzo que, en canto á resurrección de Xesús, existen dous tipos de tradicións: unha confesional e outra narrativa. Ambas confesan e afirman o núcleo da fe cristiá pero a narrativa acentúa o desexo de saber como ocorreu todo. Pero aí vese, ante todo, que a fe na resurrección de Xesús é unha confesión da existencia real de Deus, da súa creación, do si incondicional co que El mira á creación, á materia. A palabra de Deus chega verdadeiramente ata o interior do corpo, o seu poder non termina ao bordo da materia: abrángueo todo.

En definitiva, crer na resurrección é crer no poder real de Deus que é esperanza e alegría e que por iso, capacítanos para cantar, aleluia!, no medio dun mundo sobre o que está a certeza da pesada sombra da morte.

A fe na resurrección iluminou moitos últimos instantes e suavizou innumerables despedidas. Foi o último soporte amable ao que se millóns de seres humanos agarraron antes de dicir o seu último adeus a todo o que amaran nesta terra. Xa só por iso, aínda aqueles que non teñen o don da fe, deberían recoñecer que merece a pena falar ben dela.

Mario Vázquez Carballo

Vicario Xeral da Diocese

A semana de Pascua

Fai unha semana estabamos a piques de comezar os días grandes da Semana Santa. E fai só tres días celebrabamos a Resurrección de Xesucristo, pero parece que todo sucedeu o mes pasado e todas as boas intencións da Coresma xa se esvaeceron.

Con todo, esta semana e todo o tempo pascual que temos por diante supera en importancia á Semana Santa, aínda que non haxa procesións e celebracións especiais. Durante cincuenta días estamos chamados a celebrar a resurrección de Xesucristo solemnemente, o mesmo que durante todo o ano facemos os domingos de forma máis ordinaria.

Non é para menos, xa que o acontecemento da resurrección é o que dá sentido á nosa fe, á nosa vida e á nosa morte. É coñecida a cita de San Paulo «Se Cristo non resucitase baleira sería a nosa fe» (1 Cor 15, 14). Xa sabemos que a paixón é o camiño que conduce á resurrección, pero o sepulcro baleiro constitúe a proba definitiva de que estamos ante Deus.

O encontro con Xesucristo resucitado é decisivo para a nosa fe. Sen esta experiencia ou sen a consciencia de que seguimos a Xesucristo resucitado estamos perdendo o tempo.

Durante as lecturas bíblicas da Cincuentena Pascual van ir aparecendo persoas que se atoparon con Xesucristo resucitado: Pedro, Xoán, Tomé, María Madalena, os dous de Emaús etc. Todos eles tiveron as súas dúbidas e dificultades, pero a súa perseveranza no desexo de non perder ao Señor fíxolles atoparse con el e recoñecelo resucitado. A fe é un don, escoitámolo moitas veces. Pero iso non impide que nós nos movamos cunha actitude de procura da Verdade, usando todas as ferramentas que temos ao noso alcance e poñendo niso todo o esforzo e a oración da que sexamos capaces.

Feliz Pascua de Resurrección!

Miguel Ángel Álvarez Pérez

Orixinal: falandobaixiño.es

Tres notas do traballo dunha Delegación de Misións: apertura, respecto e compromiso

Hoxe atopámonos ante unha nova etapa misioneira que pide unha nova conciencia e comprensión dos aspectos teolóxicos e pastorais da misión. A Igrexa enfróntase a novos interrogantes: que significa evanxelizar nun mundo traspasado pola inxustiza e a desigualdade cada vez máis grande entre ricos e pobres; como evanxelizar a nova cultura que está nacendo; como afrontar o diálogo interrelixioso, sobre todo cando crece a persecución contra os cristiáns por parte de certos grupos fundamentalistas; que significa “saír ás periferias“ para unha Igrexa envellecida e con pouca vida como é a europea; como facer crible unha mensaxe de amor e misericordia cando moitos dos seus membros principais aínda hoxe continúan vivindo como auténticos príncipes…

Todos estes interrogantes hai que respondelos a partir dunha serie de constantes que deben estar presentes en todo momento:

A primeira constante é o que da misión. En primeiro lugar, temos de aclarar o concepto “territorio de misión“. Hoxe utilízase este concepto para designar a aquelas circunscripcións eclesiásticas que están baixo o amparo da Congregación para a Evanxelización dos Pobos, ao ser comunidades eclesiais que non poden subsistir por si mesmas, debido á falta de recursos humanos e económicos. Actualmente están catalogados 1.113 territorios de misión por África e Asia, as illas de Oceanía e América. A misión sempre é ad gentes. Xa que logo, unha Igrexa misioneira é aquela que entra en contacto cos chamados territorios de misión, para anunciar o Evanxeo a quen aínda non oíu falar del, non unha Igrexa que, por comodidade ou medo, queda no seu propio territorio e só pensa nos seus problemas.

A segunda constante é o como da misión. En 1622, o Papa Gregorio XV funda a Congregación Propaganda Fide coa intención de poñer toda a actividade misioneira baixo o seu control e desligala da actividade colonial. E no ano 1659, a Congregación dirixe unha Instrución que se converteu nunha especie de Carta Magna das misións, posto que mostra como ha de levase a cabo e que calidades han de adornar ao mensaxeiro. A grandes liñas, a Instrución recolle o antigo concepto das “sementes do Verbo presentes en todo home“ para mostrar que a misión non se pode realizar dun xeito colonialista, impoñendo os criterios e modos de pensar e de actuar, senón respectando, acollendo e valorando positivamente o bo que hai noutras culturas e relixións, posto que nelas atopamos o abono axeitado para a semente do Evanxeo.

A terceira constante é o quen da misión. O Vaticano II considera a misión como algo propio de todo o Pobo de Deus, posto que forma parte da natureza da Igrexa e ten a súa orixe na Trinidade: na misión do Fillo e do Espírito Santo, segundo o propósito do Pai (cf. Ad Gentes 2). Por iso, Evangelii Gaudium 119-121 fala da Igrexa como un pobo de discípulos misioneiros.

Ler máis

Domingo de Ramos: unha revolta política?

A festa do Domingo de Ramos é unha das celebracións e manifestacións populares católicas máis concorridas e multitudinarias da Semana Santa. Por algo é o pórtico da Semana Grande da cristiandade que comeza cun ton festivo no que se reproduce, con gran participación de todas as xeracións, especialmente dos nenos e novos, aquela alegre entrada triunfal de Xesús en Xerusalén. De feito, na nosa cidade de Lugo e en moitas vilas da nosa Diocese, as procesións do Domingo de Ramos teñen un gran arraigo. En contra do que algúns pensadores e teólogos cristiáns pensaron (Reimarus, Brandon…), o acontecemento da entrada triunfal de Xesús en Xerusalén non foi por causa dun movemento político contra o poder establecido, semellante ao movemento dos zelotas. No ambiente tenso que se vivía entón en Palestina, especialmente polas concentracións masivas durante a Pascua en Xerusalén, coa vixilancia dos militares romanos desde a Torre Antonia, estes movementos reprimíronse fácilmente.

Por iso, desde as fontes cristiás de que dispoñemos, podemos afirmar que foi un acontecemento sinxelo de aclamación popular, no que algúns habitantes de Xerusalén acolleron con sinxeleza e expresión de gran afecto, con ramos de oliveiras e palmas, ao Mestre de Nazaret. A verdade é que o Mestre humilde que alborotara ás masas, montado nunha borriquiña, era unha figura política de pouca transcendencia, comparada cos grandes fastos dos triunfadores imperiais nas campañas bélicas que se celebraban en Roma.

A nosa antiga tradición popular de Ramos selou a miña infancia. Lémbroa con gran ilusión en compañía da miña nai e familiares. Preparabámola con tempo. Adornabamos os ramos con laranxas e lambetadas. E cantabamos nas procesións ao redor das igrexas e ermidas dos nosos pobos. Unha tradición que en Lugo cidade, non soamente non se perdeu, senón que está florecendo. A procesión coñecida popularmente como da Borriquiña, fundada en 1943 co esforzo e o tesón da gran entusiasta Rosita (q.e.p.d.) e cos nenos da catequese da Parroquia de San Froilán de Lugo, manteñen hoxe o mesmo carácter de espontaneidade e sinxeleza.

Segundo datos moi recentes, o boom da piedade popular engancha a maiores e mozos no medio do deserto da incredulidade e da secularización. Nos últimos vinte anos, os confrades en España (en Lugo creceron tamén) pasaron dun millón a tres millóns de membros. É o movemento asociativo máis significativo e importante de España.

Acabada a procesión de Ramos, a liturxia adquire un ton máis meditativo. En Lugo, entramos na Catedral. Comeza a Eucaristía. Escoitamos e meditamos a Paixón. E mergullámonos xa no clima que debe recordar esta semana, á que a tradición da Igrexa cualificou como “santa“. Cristo ensínanos a entender a realidade do sufrimento. Como dixo Bonhöeffer, “só un Deus que sofre -no silencio- pode salvarnos“.

Oxalá tamén nós, iluminados pola luz radiante da fe, afirmemos co Cristo do domingo de Ramos, en silencio ou con aclamacións, que: “Realmente este home era (e é) o Fillo de Deus“.

J. Mario Vázquez Carballo

Vicario Xeral.

A %d blogueros les gusta esto: