Opinión

No primeiro mes de ano toca facer as contas das parroquias. Se ao comprobalas falta aínda que só sexa un céntimo, hai que revisar todo ata que apareza. Tampouco é que pasase nada porque falte un céntimo ou uns poucos euros, pero é que están nalgún sitio e hai que atopalos, para que as contas estean como teñen que estar e todo estea perfectamente xustificado. Ademais, se os números que figuran nos papeis non coinciden coa realidade, estamos falseando as cousas e os primeiros enganados seremos nós mesmos.

Ninguén quere cometer erros, todos queremos facer as cousas dun modo perfecto. E no caso de que non quede máis remedio que xogar con pezas defectuosas, queremos coñecer onde están os fallos para compensalos doutro xeito e minimizar as consecuencias. Poño un exemplo: se son consciente de que as rodas do meu coche non están en bo estado, sei que teño que extremar as precaucións ao máximo e reducir a velocidade para evitar un accidente, pois o coche non vai ser tan seguro nesas circunstancias.

Creo que así funcionamos todos, mais ou menos, excepto aqueles que se gañan a vida enganando aos demais. Pero tamén estes quéreno facer dun modo “perfecto” para non ser descubertos.

Pero buscamos esta mesma perfección nas cousas da fe?, cremos calquera cousa ou de calquera xeito? Cando algo non nos gusta ou  molesta, prescindimos dela e facemos unha relixión á nosa medida?

Dito doutro xeito, creo que Xesucristo é Deus? ou fago como o que contan daquel cura que “cría en todo o que hai que crer e dubidaba todo o que había que dubidar”?

Para ser cristián dun modo auténtico temos que saber e crer que Xesucristo é Deus. Pero isto non o conseguiremos por encantamento ou facendo un Cristo á nosa medida. Como dixo o papa Benedicto: “Non se comeza a ser cristián por unha decisión ética ou unha gran idea, senón polo encontro cun acontecemento, cunha Persoa, que dá un novo horizonte á vida e, con iso, unha orientación decisiva” (Deus caritas est, n. 1).

Creo que todos sabemos o que é atoparnos cunha persoa. As cousas podemos facelas á nosa medida, adaptalas, modificalas, ou desbotar delas o que non nos gusta. Pero non podemos facer todo isto coas persoas. As persoas son atopadas, aceptadas, queridas e isto é unha tarefa persoal de cada un. Non serven os intermediarios. Creo que o mesmo serve para o noso encontro con Xesucristo e a nosa relación con el.

Por outra banda, facer un Deus á nosa medida só serve para enganarnos e caer unha vez máis no mito de Narciso. O resultado dun deus feito á miña medida son eu mesmo e, por moitas calidades que teña, vou seguir sendo caduco, limitado, pequeno. Podo crerme como me dea a gaña, pero a realidade é a que é.

Se desposúo a Xesucristo da súa divinidade, o Evanxeo queda reducido a un conxunto de chíos sen valor. Se Xesucristo non é Deus, as súas palabras son as dun visionario que promete o que non pode dar, porque as súas palabras son sempre de “vida eterna” e, ata a data, non atopei unha persoa neste mundo que poida prometer a vida eterna a ninguén.

Miguel Ángel Álvarez Pérez

Párroco da Fonsagrada

[Texto orixinal]

A imaxe máis tenra de Xesucristo é a do bo pastor. Non só polo que supón de grandeza para o pastor, que é Deus mesmo, tamén polo que evoca a imaxe, que nos recorda que as persoas deberiamos parecernos máis aos inocentes e entrañables años que aos feros lobos.

O vindeiro domingo, IV de Pascua, é o día do Bo Pastor. No Evanxeo escoitaremos a Xesucristo dicindo que el é o bo pastor para, a continuación, dicirnos o modo como coida de nós e as diferenzas cos pastores asalariados aos cales non lles importan as ovellas. Se nos asomamonos a algunhas das fiestras do mundo (debates e noticias en TV, parlamentos, redes sociais, conversas de corredor ou de barra do bar) dá a sensación que de que hai moitos máis lobos que ovellas. Últimamente os xuízos que facemos as persoas non son, precisamente, de misericordia cara ao próximo. Hai moita xente á que é imposible oírlle unha palabra que non sexa de crítica.

«Cando non estamos en paz connosco mesmos, inevitablemente vivimos en guerra con todos os que nos rodean. E o primeiro signo diso adoita ser o xuízo duro e desesperanzado cara aos demais. Con todo, a Pascua de Cristo posibilítanos formular un “xuízo resucitado” cara ao próximo. Detrás do “setenta veces sete” do Evanxeo, non se agocha meramente un precepto moral, senón o don dunha esperanza resucitada. Se San Ignacio de Loyola proponnos “salvar a proposición do próximo”, é porque a mirada e o xuízo resucitados son capaces de descubrir no próximo os dons que permanecen ocultos para quen non ten esperanza… A dureza de xuízo é indicio dunha vida mortecina, mentres que o xuízo de misericordia o é dunha vida resucitada» (Munilla).

Celebrar ao Bo Pastor non é só mirar para Xesucristo e loar a súa bondade e misericordia. É tamén mirarnos a nós mesmos e como están os nosos niveis de bondade, paciencia, humildade, ou se, no seu lugar, temos odio, crítica, maldade, desasosego, etc.

Esteamos como esteamos, sempre poderemos contar coa axuda de Xesucristo, Bo Pastor. Abonda con poñerse en silencio ante El 10 minutos para empezar a experimentar unha paz e unha alegría interior que non ten prezo. Fai a proba: vai a unha igrexa fóra das horas de Misa, libérate de prexuízos e lendas urbanas, localiza o sagrario, senta só nun banco en silencio e agarda un pouco. Aos 3 minutos empezarás a sentir como Deus che fala dentro de ti. Ao minuto seguinte notarás unha paz como nunca. O Bo Pastor colleuche no colo. Xa está. Non se necesita nada máis.

Miguel Ángel Álvarez

Párroco da Fonsagrada

Texto orixinal

“Paz a vosoutros”. Con estas palabras saúda Xesucristo resucitado aos apóstolos cando se fai presente no medio deles. Son palabras que escoitamos con frecuencia durante o tempo pascual.

Fáltache paz? Non tes acougo? Tes demasiadas preocupacións? Non dormes nin descansas de noite? Considéraste bazofia? Estás canso de tanta discusión? Vives alterado? Non. Non che estou ofrecendo unhas píldoras máxicas. Simplemente vouche falar do Príncipe da Paz: Xesucristo.

Todo o mundo quere vivir en paz e a falta dela é unha preocupación grande. Pero a realidade é teimuda e vémonos rodeados de violencia por todas partes, moitas veces ata dentro de nós mesmos. Basta con ver as sesións dos distintos parlamentos, os debates nos medios de comunicación, as publicacións e comentarios nas redes sociais, os faladoiros en televisión e radio…

A falta de paz non só vén polas guerras feitas con armas, senón tamén polas que se fan coas palabras e os sentimentos. Se cadra as guerras entre países ou rexións veñen provocadas pola falta de paz interior de millóns e millóns de persoas, cuxo lugar foi ocupado pola ira e o xuízo sen clemencia cara aos demais. Por iso mesmo, hoxe en día seguimos necesitando que Xesucristo resucitado se faga presente no medio de nós un día si e outro tamén e transmítanos a súa paz, a paz de Deus, a auténtica, a de verdade, non só a de palabra.

A paz de Cristo resucitado é o mellor saúdo que podemos recibir dun Deus que o deu todo, ata a última pinga de sangue, pola nosa salvación. Xesucristo non vén só a salvar a nosa vida unha vez que morremos. Xesucristo xa quere que vivamos agora, esta vida, como resucitados, como persoas novas. Para iso, para vivir, para vivir nunha paz auténtica necesitamos a Cristo no medio das nosas comunidades parroquiais e no medio da sociedade. Fagamos a proba! Non temos nada que perder.

Miguel Ángel Álvarez

Párroco da Fonsagrada

[Texto orixinal]