Opinión

Cartas o artículos de opinión sobre temas de actualidad o de temática formativa

Secularización… sacralización?

Cando vexo o que un afeccionado paga por unha camiseta do seu equipo de fútbol, quedo sorprendido e cunha chea de interrogantes. Hoxe estase pagando máis de 150 € nas que levan todas as garantías, é dicir, máis do 10 % do salario mínimo oficial no país!! Por outra banda o custo da fabricación das camisetas non creo que chegue a 5 €. Como é posible esa diferenza?

Sábese que ADIDAS págalle cada ano ao Real Madrid 120 millóns de €, aos que sumar 80 por levar escrito FLY EMIRATES  e 70 por HP, e algún incentivo máis. NIKE paga 105 ao Barcelona e súmanse 70 por SPOTIFY e 12 por AMBILIGHT… Financian outros equipos, seleccións, deportistas, eventos e campionatos. Algúns exemplos:

– ADIDAS financia ao Manchester United con 94 millóns de €, Bayer de Munich 90, Arsenal 68… Seleccións: Alemaña máis de 50, España máis de 40, Arxentina 23… Deportistas: Messi 31, Patrick Mahomes 20, James Harden 15,7 millóns…

– NIKE ao Liverpool con 82 millóns, Paris S.G. 80, Chelsea 76… Seleccións: Francia 42,6, Inglaterra 34,5, Brasil 30,7… Deportistas: Haaland 25, Ronaldo 17, Mbappe 16, Sinner 15, Rory McIlroy 22, Kevin Durant 30, Lebron James 30.

A cuestión é por que empregan tanto diñeiro as marcas en deportistas e equipos. O que buscan é convertelos en ídolos aos que se lles dá unha aureola sacralizadora de admiración e devoción coa finalidade de conseguir un maior beneficio para as empresas e os patrocinados.

A aureola sacral e idolátrica ao redor deses deportistas explica feitos como que uns mozos lle preguntasen nunha ocasión ao responsable de son nas roldas de prensa dun equipo de fútbol famoso como eran os seus admirados xogadores, os seus ídolos, e este contestoulles que eran in-so-por-ta-bles!

O famoso escritor inglés Chesterton afirmaba con claridade que “o malo de que os homes deixasen de crer en Deus non é que xa non cren en nada, senón que están dispostos a crer en calquera cousa”. Idolatrar a estes equipos e xogadores é o que explica que haxa persoas dispostas a pagar máis do dezmo, 10 %, do seu soldo nunha camiseta de determinado xogador do seu equipo. E que ademais os “máis devotos” xúntense en quedadas para enfrontarse e derrotar aos adversarios, inimigos, dos seus deuses e, como contan os medios de información, ás veces terminan con mortos.

Cítase moitas veces a frase do escritor francés, Bernanos, “un cura menos e 100 bruxos máis”. Así atopamos cantidade de adivinos, botadores de cartas, astrólogos, quiromantes e outros feiticeiros que continuamente vemos nas televisións, radios etc. Ademais sabemos de personaxes importantes que acudían a eles antes de tomar decisións relevantes. Lembremos só dous exemplos:

– François Miterrand, un dos presidentes (1981-95) máis influente de Francia, consultaba coa astróloga Élizabeth Teissier pedíndolle consello sobre o mellor día para iniciar a intervención militar na Guerra do Golfo (1991), para celebrar o referendo de ratificación do Tratado de Maastricht… Recibíaa no Elíseo e aceptou a súa petición de gravar as conversacións para os seus netos e para un libro.

– Ronald Reagan, presidente de EEUU (1980-88), consultaba á astróloga Joan Quigley moitas medidas como revelaría anos despois Donald Regan: “Practicamente todos os grandes movementos e decisións que Reagan tomou durante a miña época como xefe da Casa Branca (1985-87) acordáronse de antemán cunha muller de San Francisco, que elaborou os horóscopos para asegurarse de que os planetas estaban nunha aliñación favorable”. Quigley titulou as súas memorias Os meus sete anos como astróloga da Casa Branca para Nancy e Ronald Reagan. Definía a súa achega como un “traballo técnico” de “astroloxía política” e as súas predicións determinaban datas e horas de discursos presidenciais, roldas de prensa e desprazamentos do avión Air Force One. Atribúenselle as estrañas 12:10 horas para o comezo do acto oficial do nomeamento de Reagan como gobernador de California en 1967.

A existencia de ídolos leva consigo unha despersonalización do ser humano, pois os ídolos esixen sacrificios humanos nun sentido amplo, que poden ir desde desprezar e odiar ás persoas que son doutros equipos e xogadores (seitas) até sacrificar vidas alleas. Isto permite entender o que hai anos por gañar 0-5 ao Real Madrid no Bernabéu dixo un afeccionado do Barcelona: “Agora xa podo morrer tranquilo”!!

Antón Negro

Delegado Episcopal de Cáritas

Vivir é froitificar

Escoitemos a semente: “Algo me di que me entregue totalmente e sepúltame no escuro da terra, na esperanza de ser transformada en árbore. Por que, para cara arriba teño que ir cara abaixo, e pensar que toda árbore pode brotar de min?” (E. A. Gloeggler). Este soliloquio da semente non precisa, quizais, moita explicación, senón reafirmación e confirmación. Porque, en rigor, nada está perdido para a semente ao desaparecer no escuro da terra. Ao contrario, sepultarse e ir cara abaixo é a condición para froitificar. Sepultarse na terra vivifica a semente, desenvólvea. Ir cara abaixo non inutiliza, madúraa. Estamos, un ano máis, no tempo coresmal. Lembramos a quen “se humillou a si mesmo” (Flp 2, 8), Cristo, que abaixado e asumindo plenamente a nosa humanidade, fíxose semente que leva à plenitude da Vida à humanidade.

A Coresma é tempo para volver a dirixir a mirada ao escuro da vida. Para imitar a paciencia de Deus que segue “agardando o froito precioso da terra” (St 5, 7). Tempo para converternos en semente que produza bos froitos. Tempo, para volver a dirixir a mirada ao Sementador que agarda bo froito da terra boa.

Como ensina o Papa Francisco, tempo novo coresmal invítanos “ao xaxún, a oración e a esmola, tal como os presenta Xesús na súa predicación (cf. Mt 6, 1-18), que son as condicións e expresión da nosa conversión. A vía da pobreza e da privación (o xaxún), a mirada e os xestos de amor cara ao home ferido (a esmola) e o diálogo filial co Pai (a oración) permítennos encarar unha fe sincera, unha esperanza viva e unha caridade operante”. (Mensaxe do Para para a Coresma 2024).

Coresma, tempo novo no que vivir é froitificar. Mirémonos no espello da nosa propia vida e rompamos a coartada de esquivar o noso fracaso á hora de dar os froitos necesarios de conversión. Quizais o noso fracaso sexa mirar e buscar só o superficial, o que aparenta, o frívolo, o mediocre. Busquemos no agochado e fondo do corazón o crecer silencioso como o da semente. Acaso poidamos recuperar a mirada ao interior, afondar no profundo de onde nacen e susténtanse os froitos. Porque a árbore -a vida- máis esvelta e de mellores froitos é a que ten boas raíces.

Daniel García

Párroco de San Lourenzo de Albeiros e San Xosé das Gándaras

Coresma, tempo de graza, de oración, de austeridade e de mirada de samaritano.

Na súa mensaxe coresmal, o Papa Francisco lémbranos que todo tempo é tempo de graza, de actuar, e de dar o mellor de nós mesmos; e xusto a Coresma, axúdanos neste propósito mediante a oración, a austeridade, e as celebracións propias deste tempo litúrxico. E axúdanos propiciando o saír das nosas obstinacións, das nosas vertixes, e axudándonos a retomar camiños de verdadeira liberdade e que nos fan máis autenticamente humanos.

Así como o Advento mira ao Nadal e predispón para acoller e celebrar ao Neno Deus, a Deus connosco, o tempo litúrxico de Coresma predispón para celebrar, con fondura espiritual e enriquecemento que nos humaniza, os misterios da paixón, morte e resurrección do Señor.

E nun mundo no que tan bombardeados somos con constantes ruídos de toda índole, nunha constante vertixe, cando non nunha perigosa despersonalización, mediante poderosísimas ferramentas de comunicación con capacidade de invadir a nosa vida persoal, familiar, de relación… que ben nos veñen momentos de oración, de calma interior, de austeridade, de xaxún…, a exemplo do Señor no deserto.

E para isto, que é bo en todo tempo, temos a oportunidade de vivilo con máis intensidade, e de celebralo, durante este novo tempo de graza, que é a Coresma.

Coresma que comezaremos o mércores, día 14 co significativo rito da imposición da cinza, e que concluiremos o 24 de marzo co Domingo de Ramos, portal da Semana Santa.

Que ben nos fai, que ben facemos, abrindo a nosa vida á luz, á graza, á paz interior e á esperanza que nos regala o Señor mediante a celebración dos seus misterios de redención, de salvación, de liberación, e acompañándoo no deserto coresmal de oración, de austeridade e de penitencia.

Non perdamos esta nova oportunidade de graza coresmal.

Parroquia do Bo Pastor (Lugo)

O efecto ser humano

Dentro da campaña contra a fame das Mans Unidas, organización da Igrexa católica en España para loitar coa fame nos países do Terceiro Mundo, a semana pasada tivemos connosco á misioneira María José López Cabezón. Ela contounos a súa experiencia no medio dos máis desfavorecidos do mundo, así como a importancia da axuda de Mans Unidas para financiar os proxectos que promoven o desenvolvemento e a dignidade das persoas destes países.

O lema deste ano é, como sempre, moi suxestiva: “O efecto ser humano”. Lémbrasenos que o ser humano é a única especie capaz de cambiar o planeta.

Certamente é así. Todas as nosas capacidades podémolas usar para ben e mal, sabemos construír e tamén podemos destruír. Abonda lembrar todos os problemas ambientais e de destrución da natureza. Pero non podemos esquecer, que na maioría dos casos, a pobreza non é provocada polo tan pregoado cambio climático, senón polas inxustizas, a mala administración dos gobernantes, a avaricia dos homes e as loitas por ter o maior poder posible.

O obxectivo de Mans Unidas está claro e así o leva facendo durante case sesenta e cinco anos. Todos somos conscientes de que as axudas económicas son importantes. Pero isto non abonda. Hai cousas que non se arranxan con diñeiro: inxustizas, abusos, avaricia, ansia de poder, corrupción política etc. Por isto, a proposta de Mans Unidas parte do mesmo Xesucristo, que é o único que de verdade pode cambiar o mundo, porque é o único que pode cambiar o noso corazón, unha vez que nos atopemos con el.

Para concretar un pouco máis isto que lles acabo de dicir propóñolle pensar un momento nos dez mandamentos, aos que Xesucristo veulles a dar plenitude. Se todo o mundo fose consciente da importancia destas dez sinxelas normas, xurdidas do encontro de Deus co pobo de Israel na pobreza do deserto, a vida das persoas sería moi distinta.

Pero aínda hai unha razón máis. Os cristiáns non facemos caridade por unha cuestión só humanitaria. Nós temos un motivo máis, que é a esperanza de formar parte un día do Reino dos Ceos, no que xa non hai ningún tipo de inxustiza, imperfección, sufrimento ou pobreza. Os cristiáns queremos que se faga realidade xa ese mundo novo que agardamos na medida que sexa posible.

Mans Unidas convídanos a transformar o mundo ao estilo de Xesucristo e como adianto da plenitude do ceo que todos esperamos. Pero antes de transformar o mundo temos que transformarnos cada un de nós e converternos a Cristo. Non imos cambiar o mundo se antes non cambiamos nós.

Miguel Ángel Álvarez Pérez

Consiliario de Mans Unidas Lugo

[Artículo en castellano]

A lectura salvaxe da Biblia (I)

Recentemente, nun medio de comunicación social de alcance nacional, escoitei unha entrevista a un señor, ao que trataban de teólogo, e que criticaba e xustificaba á vez, a algúns dirixentes de Israel respecto ao actual conflito israelí-palestino, fundamentándose en textos bíblicos do Antigo Testamento. Este feito, unido á celebración do Domingo da Palabra de Deus (celebrado en toda a Igrexa o pasado 21 de xaneiro) e instituido polo Papa Francisco o trinta de setembro de 2019 a través da carta apostólica Aperuit illis, é o que me motivou a reflexión deste artigo. É necesario devolver a Biblia á sociedade e ao pobo crente. Devolvela non quere dicir que está ausente. O que realmente hai que devolver é a capacidade de comprendela, de saber lela e interpretala segundo os canons da eséxese e da boa hermenéutica.

A Biblia é o libro máis vendido da historia. Segundo datos actuais vendéronse xa máis de 3.900 millóns de copias en todo o mundo, o que a converte no libro máis vendido de todos os tempos. Probablemente xamais haberá un libro que supere á Biblia en vendas xa que os demais (Don Quijote ou Harry Potter, por exemplo) están a unha distancia practicamente inalcanzable.

O Concilio Vaticano II deu un gran impulso ao redescubrimento da Palabra de Deus coa Constitución Dogmática Dei Verbum. Naquelas páxinas que sempre merecen ser meditadas e vividas, emerxe con claridade a natureza da Sagrada Escritura, a súa transmisión de xeración en xeración, a súa inspiración divina que abrangue o Antigo e o Novo Testamento e a súa importancia para a vida da Igrexa. Segundo o Papa Francisco, a celebración do domingo da Palabra de Deus expresa un valor ecuménico, porque as Escrituras indican aos que se poñen en actitude de escoita, o camiño a seguir para chegar a unha auténtica e sólida unidade. E insiste: estas palabras conteñen grandes ensinos, por iso non poden ser soamente patrimonio dalgúns, e moito menos unha colección de libros para uns poucos privilexiados. A Biblia é o libro do pobo de Deus que ao escoitalo pasa da dispersión e da división á unidade. Este carácter de convocatoria da Santa Biblia e vínculo de comuñón da Igrexa católica o pobo experiméntao especialmente na Eucaristía. A homilía ten aquí unha función específica: contribuír a explicar o sentido dos textos proclamados. A comprensión e a interpretación desde a escoita atenta, pero tamén desde o estudo, son fundamentais. Comprender isto non é doado. A súa aprendizaxe supón polo menos cinco cursos de estudos de teoloxía xa que as materias relacionadas coa Biblia ocupan maioritariamente os Estudos Eclesiásticos.

Na Diocese de Lugo o Movemento Bíblico Diocesano adquiriu gran importancia grazas ao gran escriturista e especialista no tema J. Antonio González García, fundador do movemento bíblico, e ao Bispo Fr. José Gómez, gran impulsor das viaxes de estudos a Terra Santa. Por todo iso é importante preocuparnos por lela, comprendela correctamente e vivila sendo capaces de distinguir as concepcións condicionadas polo tempo das verdades sempre actuais e nunca perecedoiras. Así evitaremos a lectura salvaxe e interpretacións destrutivas froito da ignorancia ou do descoñecemento. Coñecer a Escritura é coñecer a Cristo e gustar en plenitude a alegría que brota da verdade.

J. Mario Vázquez Carballo

Vicario Xeral da Diocese

[Artículo en castellano]

A %d blogueros les gusta esto: