Opinión

Cartas o artículos de opinión sobre temas de actualidad o de temática formativa

Co Advento, comeza un novo ano litúrxico

  Amamos a Igrexa, aínda que non nos guste todo o seu. Perdón. Non pretendo ferir a ninguén, e moito menos desprestixiar á santa Igrexa, nai de todos os cristiáns. A primeira frase deste artigo é simplemente o plaxio dun excelente político doutros tempos que, referíndose á nosa terra, dixo: “Amamos a España, aínda que non nos gusta”. El amaba á súa patria, porque nacera nela, crecera nela, educárono nela, e dela recibira moitos dos valores que agora enriquecían a súa persoa. Por todo iso, amaba a España con sincero amor patriótico. Pero non todo o español era do seu agrado. Non lle agradaban os gobernos de quenda, nin todas as súas leis, nin todos os plans de educación, nin todos os seus proxectos urbanísticos… Había cousas en España que non eran do seu agrado. Pero, porque a amaba, procuraba corrixirlle as súas deficiencias, e convidaba a todos a mellorala nas súas posibilidades.

 Este comportamento paréceme un magnifico referente para as nosas relacións coa Igrexa. A Igrexa é divina e é humana. Na súa dimensión divina, todo é perfecto. O seu Evanxeo é a constitución xamais superable. Os sacramentos son as achegas que máis enriquecen ao ser humano. As virtudes dos bos cristiáns favorecen grandemente a convivencia fraterna entre as persoas. Por todo isto, a Igrexa merece o noso aprecio e a nosa estima. Pero a Igrexa tamén é humana: os seus fillos non son os anxos baixados do Ceo; somos os descendentes de Adán e Eva, aos que, pola graza bautismal, perdoóusenos o pecado orixinal, pero permanece a nosa natureza humana coas súas limitacións terreais e a súa proclividade ao mal.

Os cristiáns non somos a Igrexa, pero pertencemos a ela, e debemos amala e colaborar con ela nos seus diversos ministerios, para que a súa misión sexa máis eficaz na construción dun mundo máis xusto e máis fraterno.

A isto convídanos o tempo litúrxico de advento que acabamos de estrear. Tomémola con ilusión, para que se acrecente a nosa autenticidade cristiá, e o noso comportamento faga máis amable á Igrexa aos ollos dos homes, e sexa máis auténtico o reino de Deus entre os homes, xa que se ti e eu somos bos, xa non todo o mundo é malo. E o bo agrada e atrae.

Mons. Indalecio Gómez Varela

Cóengo S. I. Catedral Basílica de Lugo

[Artículo en castellano]

Os cans non necesitan ir a misa

Non, amigo lector. As cousas non van ir por onde pensas, pero é que non se me ocorre outro título. Segue lendo até o final e xa verás. No entanto, espero non meterme en «camisas de once varas» co que vou dicir.

Antes de nada, quero dicir que teño dous cans en casa e compartimos moitos momentos xuntos, sobre todo grandes paseos durante algunha mañá que teño libre.

Ás veces, dise dunha persoa que está a estorbar que «sobra máis que un can en misa», pero tamén somos capaces de advertir que cando un can entra nunha igrexa é porque dentro está o seu amo, e iso é unha cousa boa. Particularmente non me molesta que os cans entren na igrexa durante a misa, pois ás veces rompen a excesiva monotonía dos que estamos dentro e até parece que están eles máis atentos ca nós.

Pero a realidade é que os cans, como calquera outro animal (incluso os morcegos que ensucian todo), non necesitan ir a misa, porque non necesitan ser salvados, xa que non teñen tampouco opción de condenarse.

Cristo veu salvar só aos homes porque son os únicos de toda a creación que poden condenarse e porque tamén son os únicos que teñen liberdade. Os animais poden vivir en liberdade, pero non son libres, por iso non se lles poden imputar cousas malas nin tampouco poden escoller outras opcións das que que lles marcan os seus propios instintos.

Ás veces pódenos parecer que os animais tamén fan cousas malas (cando o xabaril esnaquiza unha leira de patacas ou millo) pero iso é só desde o noso punto de vista, xa que eles só responden a instintos, normalmente ao de supervivencia, pero non teñen maldade nin bondade, simplemente actúan.

Hai uns días durante a homilía nunha das miñas parroquias, das máis pequenas que teño, tiven ocasión de establecer un pequeno diálogo coas poucas persoas que alí estaban. Unha díxome que ela cría que todos nos salvariamos, porque Deus é infinitamente misericordioso. Naquel momento díxenlle que, se a salvación era tan automática, como ela dicía, entón non necesitabamos ir a misa e que o acontecemento pascual de Xesucristo fora en balde, pois xa nos iamos a salvar si ou si.

A conversa continuou ao final de misa e durante algúns días máis que nos vimos pola rúa. A señora sempre apelaba á infinita misericordia de Deus. Eu dicíalle que iso é certo, pero que é algo distinto ao que estamos a falar. A misericordia de Deus non impide que nós cometamos pecados, por iso necesitamos facer o que estea nas nosas mans para alcanzar esa misericordia e esa salvación.

Por outra banda, nós non necesitamos só a salvación no momento da morte senón que necesitamos ser salvados cada día da nosa vida, desde o mesmo momento do nacemento, porque xa nacemos marcados co pecado orixinal, pero con todos os demais, pois empezamos desde pequenos a facer un mal uso da nosa liberdade.

Os cans non necesitan ir a misa, pero nós, si. Temos a posibilidade de condenarnos a pesar da infinita misericordia de Deus e porque o mesmo Deus quere que nós tamén sexamos parte activa no proceso redentor de Xesucristo. Como di san Agostiño: «Deus, que che creou sen ti, non pode salvarte sen ti».

Miguel Ángel Álvarez Pérez

Párroco da Fonsagrada

[Artículo original]

Outro ano que remata

Si, así é: outro ano que remata. Este domingo é o día de Xesucristo, Rei do Universo, e con esta celebración pomos fin ao ano cristián, que non ao civil.

O ano litúrxico é a gran oportunidade que temos os cristiáns de ir configurándonos con Xesucristo, á vez que celebramos os distintos momentos da súa vida na terra coa esperanza de participar tamén un día da súa resurrección.

As persoas adoitamos marcarnos metas cando comeza un novo ano ou curso. Pero os cristiáns só temos un obxectivo para cada novo ano litúrxico que comeza: parecernos cada vez máis a Xesucristo.

Neste último día do ano contemplamos a Xesucristo como Rei do Universo. A Igrexa pono por riba do meirande que coñecemos, o universo, do que aínda non sabemos os seus límites, pero sexan cales sexan, Xesucristo sempre será superior.

Este Rei que agora contemplamos, como vos dicía, no máis alto do universo e vencedor da morte, foi quen antes se fixo moi pequeno e humilde para poder salvarnos. Abonda lembrar como foi o seu nacemento na pobreza, e o abandono que sufriu na cruz, despois de todos os desprezos recibidos.

Miguel Ángel Álvarez

Párroco da Fonsagrada

[Texto original]

Depresión: funciona a terapia?

Os estudos sinalan que unha porcentaxe alta de doentes (80%) que acoden ás consultas de Atención Primaria referindo dor inespecífica, padece algún tipo de trastorno depresivo non diagnosticado ou presentan ansiedade. A abordaxe destes trastornos na atención primaria é unha demanda urxente do persoal sanitario. Sabemos que as terapias psicolóxicas baseadas na evidencia son medidas eficaces e eficientes para o tratamento de problemas leves e moderados de ansiedade e depresión. Segundo un informe británico, a intervención psicolóxica debería ofertarse a todas as persoas que presentan depresión e ansiedade, dado que é eficaz e preferible fronte a prescrición de fármacos. Se ben a curto prazo a terapia e o uso de fármacos presentan unha eficacia semellante, a longo prazo é a terapia psicolóxica a que ten demostrado manter os seus efectos.
En Galicia a asistencia psicolóxica no SERGAS é insuficiente. Actualmente falamos dunhas listas de espera de 6 meses en atención a adultos e as sesións non poden ter a periodicidade desexada para o tratamento.
Cando unha persoa acode a terapia por depresión gústame preguntarlle como representaría a súa dor: unha lousa que me poñen enriba, un peso no peito terrible, algo dentro que non me permite acougo, un monstro, etc. que nos dan idea do sufrimento que viven. As imaxes son importantes e ás veces serven para matizar como as persoas viven os diagnósticos. Non é o mesmo falar de “depresión endóxena” (que suxire algo interno, inmutable) que falar do “vestido da depresión” (que agora teño, pero hai días ou momentos que non). Algunhas imaxes poden ser máis axeitadas ca outras para dirixirnos ao cambio. Ás veces o entorno non comprende a enfermidade e procuran animar, restar importancia, insistir en facer actividades. Son actitudes que fan sentir á persoa incomprendida.
A terapia pode ser liberadora para a persoa e para os seus familiares e amigos. Pode servir para comprender mellor a enfermidade, para observar que solucións intentadas son nocivas e por onde alentar os cambios. As sesións dan protagonismo a quen sofre en primeira persoa pero tamén buscan a colaboración das outras persoas achegadas. A actividade no proceso terapéutico é unha das claves, pero coa necesaria sensibilidade de adaptarse á persoa e ir dando pasos pequenos. Reforzamos os logros e xeramos conversas que traballen o locus de control interno. Isto significa atribuír os cambios ás cousas que facemos, que son a nosa responsablidade, e así recuperar poder sobre o que sentimos e pensamos.
Agradezo moito un agasallo fermoso que me fan as persoas que pasan pola miña consulta. Pídolles que me conten a través dunha carta como foi o seu proceso, é dicir, como vivían coa depresión e como viviron o camiño ata a superación. Son cartas que, co seu permiso, logo podo reler a outras persoas e que dan esperanza cando aínda non se ve a luz ao final do túnel.

Cristina Bandín.

Psicóloga no Centro de Orientación Familiar diocesano de Lugo.

As contas da Igrexa e outras cousas

Onte celebrouse o Día da Igrexa Diocesana. É esta unha xornada na que se nos lembra a nosa pertenza a unha Diocese.

Todos, especialmente no mundo rural e sexamos máis ou menos practicantes, temos claro o sentido de pertenza á nosa parroquia, á que sentimos como algo propio. Non pasa así co sentimento de pertenza a unha Diocese, xa que é algo que nos adoita quedar máis lonxe e polo que tamén perdemos o sentido de fraternidade cos fieis das parroquias máis afastadas á nosa.

É xa tradicional que por este día se fagan públicas as contas das dioceses (pódenas ver na revista que se distribuíu en todas as igrexas). Adoita ser algo polo que todo o mundo ten moita curiosidade, mesmo para os que din non ser membros da Igrexa, coma se fose algo misterioso do que non se pode saber nada.

Con todo, no día a día non é algo que demanden aqueles que senten á parroquia ou á Diocese como algo propio. Os que acoden habitualmente á igrexa, para vivir e celebrar a fe en Xesucristo resucitado, coñecen con detalle as necesidades materiais das parroquias e de onde veñen os seus ingresos, e colabora cada un en función das súas posibilidades. En calquera caso, para quen non o saiba, os ingresos das dioceses e das parroquias veñen na súa maioría da achega dos fieis: ben por donativos directos, ben pola asignación voluntaria a través da declaración do IRPF.

Quen analice un pouco as contas da nosa Diocese pode pensar que os números son demasiado grandes. Pero tamén para isto necesitamos asomarnos e achegarnos á realidade diocesana, para ver todo o que hai, a pesar de estar nunha época de decadencia. Se cadra non é tanto se nos decatamos de que hai que atender 1139 parroquias (ademais doutros lugares de culto) coa correspondente conservación dos seus templos e instalacións; tamén hai que pensar no sustento dos 200 sacerdotes, así como da nómina das persoas que traballan na Diocese, dedicadas a tarefas administrativas e pastorais.

Pero a parte económica, a pesar de ser a máis rechamante como dicía máis arriba, non é a máis importante. É verdade que os recursos económicos facilitan as tarefas, pero non son o esencial.

Todos sabemos perfectamente que hai cousas que non se compran con diñeiro. Na miña vida de sacerdote recoñezo que moitas veces dubido acerca de se todo o que fago servirá de algo, porque vexo como moitas veces todo queda reducido a un «evento social» ao que me chamaron por unha tradición.

Pero outras veces, hai pequenos milagres que compensan con fartura o negativo, como cando chega alguén ao despacho e diche «veño falar un intre» e alí solta todo o que hai que soltar. Ou cando che envían unha mensaxe para comunicarche unha boa noticia e dicirche que «cantas cousas me saen ben co meu cambio de vida ao Señor». Ou o peregrino que pide confesarse porque «trae a mochila cargada con pedras moi pesadas», e que che di que agora xa se vai moito máis lixeiro. Ou o fregués que che agradece as palabras da homilía no funeral do seu pai porque lle deron moita paz.

Isto e moito máis é a vida da Parroquia e da Diocese, non en balde, aquí todos poden atoparse co mellor: Xesucristo.

Miguel Ángel Álvarez Pérez

Párroco da Fonsagrada

[Original en castellano]

[Conversa co Sr. Bispo sobre a Igrexa Diocesana]

A %d blogueros les gusta esto: