Nada máis comezar estas liñas, dubidei se titulalas coa frase arriba consignada: “A familia do mañá” ou “O mañá da familia”, pero enseguida decateime de que o significado de ambas as expresións é tan sinónimo, que calquera das dúas vale para sintetizar o que me propoño dicir sobre o futuro das nosas familias. Cada lector escolla a que crea máis axustada ao tema.
Para acertar na opinión da sorte que espera á familia do mañá, ocórreseme mirar ás árbores dos nosos bosques: na súa floración recréanse os nosos ollos; dos seus froitos comprácense os nosos padais; pero córrese o perigo de esquecer que a achega destes produtos débese ás raíces. A carencia de raíces impide que a árbore produza follas, flores e froitos. As raíces condicionan a vida e a produtividade da árbore. Isto é aplicable ao dinamismo das familias.
En cada fogar conviven varias xeracións: avós, pais, fillos, netos…; e entre eles existen múltiples interdependencias: a experiencia dos avós enriquece a vida dos fillos; a fortaleza dos pais garante o crecemento e a madurez dos mozos, e a inocencia dos nenos rexuvenece a ancianidade dos maiores. Nunha palabra, o comportamento das xeracións de hoxe condiciona as condutas das xeracións do mañá. Nós somos as raíces das futuras xeracións. De nós depende o mundo do mañá.
Convenzámonos diso e no canto de seguir xulgando condenatoriamente ao mundo de hoxe, sintámonos responsables da historia vindeira, e capacitémola para que o seu talante sexa un clima de verdade, de xustiza e de fraternal convivencia. E debido a que os homes de hoxe somos os condicionantes dos homes do mañá, esforcémonos por acrecentar a herdanza de bos costumes que nos legaron os nosos maiores, para que das nosas raíces broten abundantes árbores portadoras dunha política que coide do progreso social dos pobos; dunha educación máis rica en verdades e en valores, e duns cidadáns máis homes e máis cristiáns. Pero para que estas raíces produzan tales froitos, tamén elas requiren certos coidados que as capaciten para transmitir á árbore que brote delas, fertilidade produtora de ricos froitos. No deserto a vexetación morre por falta de rega. No país dos eternos xeos, as plantas non dan froito porque a savia conxélase nos vasos da súa ponla, e na terra de lume, os múltiples incendios forestais devastan os bosques e converten o chan en fatal desolación.
Aplíquese esta sinistralidade ás nosas familias. E comprobaremos que os efectos son semellantes. No fogar no que falte a auga dunha paternidade responsable, non poden crecer sans costumes, e alí onde falte o exemplo testemuñal dos maiores, xorde a corrupción ambiental. Para evitalo, Xesús pide a nosa cooperación dicíndonos que sexamos “Luz e Sal” para os nosos contemporáneos. Aceptemos, pois, este reto do Señor, e das nosas mans sairán unhas familias máis auténticas e o mañá será mellor.
Indalecio Gómez Varela
Cóengo S. I. Catedral Basílica de Lugo
