Un forte vento sorprende aos presentes. Das tres portas que dan acceso ao teatro, dúas péchanse de golpe e unha, a principal, aguanta o embate. Os focos palpebrexan. O director de orquestra, desde o foso, arroxa unha orde: «Sigamos!». Oio ouvear aos da platea, coma se lles fose a vida; «empuxada polas circunstancias», di un de gravata sentado ao meu carón. Escoito protestas por todas as partes. A sala está chea. Non entendo. Vexo caras desencaixadas con cheiro a nervios descontrolados. Desexo preguntar. Non podo.
Unha mensaxe de WhatsApp arríncame dos brazos de Morfeo. Léoo: «Quen nos queda?». Retomo a consciencia vendo na pregunta da moza o epílogo do meu soño. Intúo que esas tres palabras flanqueadas por interrogantes esconden un reproche. Golpéome o peito por dentro: a súa censura pode ser acertada; parece que hoxe non queda ninguén.
Espido o corazón pero só acerto a escribir: «Síntoo, os maiores enganámosvos…» Sei que hai puntos suspensivos aos que mellor sería quitarlle dous deles pero envíoo así, libre de absurdos e triturándoo na alma antes de que o dobre check cambie de cor.
Si, enganámoslles. Seica o esterco do diñeiro é o mellor fertilizante para a vida? É que crece a felicidade ao adelgazar o corpo e engordar a fama? É a lei do máis forte o que mellor ordena a convivencia? É que son necesarios os reproches e as violencias para medrar? Non, non, non e non.
Recoñezamos que lles mentimos. Porque o sufrimento máis inútil é aquel que se experimenta cando non se atopa nada que atacar no outro. Porque na vida, os cóbados e as cambadelas nunca son máis útiles que o corazón. Porque o tan manido «vive como che apeteza que son dous días» non é un consello de ouro senón de pena. Porque é preciso asumir a propia ración de soidade arriscándose á alegría aínda que sexa á conta da dor. E porque, ai!, a escravitude do hoxe ten unha límpida manifestación: o aplauso sumiso ao poder e ao pensamento dominante.
«E agora que?»: a resposta ao meu wásap.
Ela quere respostas e quéreas agora porque agora é o único que existe. E no agora comproba, nós tamén, que o material usado para construír a vida «moderna» é tremendamente fráxil.
Respóndoche, amiga:
O espectáculo que cuestionas é froito de xeracións e xa patrimonio do humano. Sabes que nunca sucederá algo diferente mentres nos empeñemos en facer sempre o mesmo; podemos aproveitar este «agora» e obrigarnos a cambiar, a escribir xuntos outra historia. O «recuerde el alma dormida…» do poeta podería ser o inicio; pois, como se pasa a vida, verdade?
Sei que se o facemos non chegarán de inmediato aplausos, «gústame», glorias… pero será máis consistente que esta historia na que naciches e que paga así: con desazón. E que a dirixa o Amor; xuntando a súa omnipotencia e a nosa debilidade haberá máis que abondo. Iso si: fagámola sen estériles reproches, sen resentidos queixumes e sen miserables medos. Sobre todo, sen medos porque como escribiuFrancisco de Quevedo: «Matarse por no morir es ser igualmente necio y cobarde».
Marcos Torres
Sacerdote
