Opinión

Cartas o artículos de opinión sobre temas de actualidad o de temática formativa

Parece que se ve a luz ao final do túnel

É esta unha expresión moi socorrida nas situacións difíciles da vida e que tamén estamos a usar moito para este tempo, doloroso e incerto, que provocou o coronavirus. Neste caso todos descoñeciamos a lonxitude do «túnel» e iso é o que nos provocaba unha angustia case maior que a enfermidade en si.

Agora parece que se ve algo de luz, pero a nosa confianza está moi ferida, polo que, polo menos eu, recibimos estas noticias sen facernos demasiadas ilusións polo medo a ter que dar un paso atrás.

Todos somos conscientes de que xa nada vai ser igual, aínda que consigamos erradicar o virus. Van cambiar moitas cousas nos costumes sociais das persoas e tamén na forma organizativa da Igrexa e á hora de vivir e celebrar a fe, os sacramentos e as tradicións.

Durante estes meses vivimos cousas nunca vistas. Moitas delas chegaron para quedar e con outras a ver que pasa. Unhas para ben e outras para mal.

Respecto dunha das cousas que máis nos pode afectar na nosa vida de cristiáns é o tema dos funerais. Durante estes días tiven que asistir á inhumación de varios defuntos realizada na máis estrita intimidade familiar (3 persoas) e non vos podedes imaxinar a tristeza tan grande que se vive neses momentos xa dolorosos de seu e que ademais agora se ve aumentada pola soidade de non poder sentir a proximidade dos veciños e amigos, terrible! Nunca o puiden imaxinar.

Outros, pola contra, aproveitarán estas circunstancias para despedir aos seus xa sen misa nin nada… Antes, se cadra, facíano por convención social, pero agora, visto o visto, moitos se desfarán dos seus mortos deste xeito. Perdoádeme que fale así, pero tempo ao tempo.

O coronavirus acelerou un proceso que xa levaba tempo producíndose, por iso imos ver moitos cambios nos próximos tempos.

Miguel Ángel Álvarez Pérez

Párroco da Fonsagrada

[Original en castellano]

Día da Nai

Hai unha muller que ten algo de Deus pola inmensidade do seu amor, e moito de anxo pola incansable solicitude dos seus coidados.

Unha muller que sendo moza, ten reflexión dunha anciá, e, na vellez, traballa co vigor da mocidade.

Unha muller que, se é ignorante, descobre os segredos da vida con máis acerto ca un sabio, e, se é instruída, acomódase á simplicidade dos nenos.

Unha muller que, sendo pobre, satisfaise coa felicidade dos que ama, e, sendo rica, daría con gusto o seu tesouro por non sufrir no seu corazón a ferida da ingratitude.

Unha muller que, sendo vigorosa, estremécese co pranto dun neno, e sendo débil, revístese ás veces coa bravura dun león.

Unha muller que mentres vive, non a sabemos estimar, porque ao seu carón esquécense todas as dores, pero despois de morta, dariamos todo o que somos e todo o que temos por mirala de novo un só instante, por recibir dela un só abrazo, por escoitar un só acento dos seus labios…

Desa muller non me esixades o nome se non queredes que empape de bágoas o voso álbum, porque xa a vin pasar no meu camiño.

Cando crezan os vosos fillos, lédelles esta páxina, e eles, cubrindo de bicos a vosa fronte, diranvos que un humilde viaxeiro en pago da suntuosa hospedaxe recibida, deixou aquí para vós e para eles, un bosquexo do retrato da súa nai.

Así escribía Monseñor Ángel Jara aos seus diocesanos chilenos, falándolles das súas nais e da súa propia.

Efectivamente, así son as vosas nais, os que aínda tedes, e así foron as nosas, que xa nos deixaron.

Un día preguntou Víctor Hugo: “Sabes o que é unha nai?” E el mesmo respondeu: “nai é unha muller”. Pero ao instante corrixe, e di: “Non: nai é un anxo que che ensina falar, que che ensina a ler, que che ensina a rezar. Nai é un ser que quenta os teus dedos entre as súas mans e a túa alma no seu corazón. Nai é unha muller que che dá o seu leite cando es pequeno; que che dá o seu pan cando es maior; que che dá a súa vida en todo momento”.

Que precioso agasallo nos fixo o Señor dándonos a nai que nos deu! Valorémola; imitémola; aprendamos dela, e non nos esquezamos do que nos ensinou. Mentres está connosco, fagámola feliz, escoitándoa e correspondendo ás súas delicadezas. E os que xa a perdemos, comprazámola, levando á práctica o que dela aprendemos.

E vós, pais, que tedes fillas de pouca idade, non esquezades que a unha nai hai que educala vinte anos antes de nacer: vinte anos antes de ser nai. As nais non nacen: fanse. Son os seus propios pais e demais educadores os que van nutrindo ás futuras nais dos valores que logo elas transmitirán aos seus fillos. O mañá non só está no seo materno; máis ben, está no corazón das nais, que con abnegación constante, transmiten valores humanos e cristiáns ás novas xeracións. A súa capacidade reprodutora non é só biolóxica; máis ben é maxisterial, pedagóxica, testemuñal. O testemuño das nosas nais confírmanolo. Valoremos, pois, o que nos transmitiron e, posto que a mellor educación é a imitativa, levemos á práctica o que das nosas nais aprendemos, e un mundo mellor enriquecerá a nosa historia.

Indalecio Gómez

Cóengo da S. I. Catedral Basílica de Lugo

[Artículo en castellano]

Polipandemia universal: “Que pare o mundo, eu baixo”

Non importa quen o dixo. O tráxico é que moitos o estamos sentindo. A xente quéixase, protesta, está farta. Algo cheira a podrecido na nosa sociedade perfumada.

Este mundo non nos gusta: ten un corpo precioso, pero fáltalle a alma.

Construímos unha máquina xigantesca, pero sen entrañas. Un mundo con medios extraordinarios de produción, pero sen corazón.

A esta gran máquina da nosa sociedade fáltalle o aceite da bondade.

“A enfermidade que padece o mundo, non é a pobreza ou a guerra, é a falta de amor” (M. Teresa de Calcuta).

O desamor florece en pobreza, en guerras, em…

O corazón é a zona máis deprimida da cidade do home.

Deterioramos o noso propio hábitat. Somos responsables, á vez que vítimas, do noso desacertado quefacer.

As cousas non poden continuar así. É urxente reorientar a cidade cara a Deus. Imponse unha nova evanxelización do mundo. Tamén da nosa terra. Non estamos no mundo para condenalo, senón para salvalo.

O mundo cheira a podrecido, pero os cristiáns estamos chamados a ser “o bo cheiro de Cristo” (2 Cor. 2, 15): temos que contrarrestar a fetidez ambiental, que nos permita ir pola vida sen anteface, por superarse todo perigo de contaminación maléfica.

Nestes momentos preocúpanos enormemente o coronavirus, pandemia que afecta a incontables pobos e sectores. Deus queira que os especialistas da saúde atopen pronto unha vacina eficaz para frear tal doenza, que sega incontables vidas e leva loito a incontables fogares.

Pero deixémonos de lamentacións. Tomemos decisións, e fagámolo con esperanza. Un corazón con esperanza non se limita a cantar, senón que se decide a traballar para resolver os problemas.

Non esquezamos que o coronavirus actual converteuse en polipandemia a todos os niveis. Diríase que as crises son patrimonio da humanidade. Crise é carencia, é desánimo, é frustración multipolar.

  • Crise económica é carencia de recursos.
  • Crise laboral é a escaseza de postos de traballo.
  • Crise cultural é o absentismo escolar.
  • Crise xeracional é a tensión entre pais e fillos.
  • Crise…, nos humanos, é baleiro total.

Tamén abunda a crise no espiritual:

  • Crise de fe: só a experiencia empírica é fonte de coñecemento.
  • Crise de moral: só o grato é norma de comportamento.
  • Crise de piedade: non conta o relixioso.
  • Crise de valores espirituais: só o contable é cotizable.

Pois, contra crise, responsabilidade, xa que o mellor antídoto contra o actual coronavirus é a evitación do contaxio, e o máis específico para erradicar a fetidez ambiental é o correcto comportamento dos cidadáns.

Indalecio Gómez

Cóengo da Catedral de Lugo

[Artículo en castellano]

Agora… subsidiariedade e responsabilidade

Cando polo 11 de marzo tiven a confirmación de que a médicos con síntomas non lles estaban a facer a proba do Covid 19 fíxoseme evidente que: a) A pandemia ía totalmente fóra de control. b) O proxecto político e de imaxe do actual goberno se fora ó traste. Pero o futuro tamén depende do comportamento de todos nós, por acción ou por omisión, aínda que estar dentro da Unión Europea supón saber que hai un marco xurídico e institucional organizado para a toma de decisións e tamén unhas certas garantías no marco da economía de mercado cunha mellor financiación. Disto oirase moito nas noticias nestes próximos días.
Se nos preguntan, que pasará na nosa sociedade despois da pandemia? Pois pasará algo semellante a cando a Unamuno lle preguntaron se duraría moito a Ditadura. A súa resposta foi sensata: “Depende do que empuxemos”. Así que desta crise, segundo se actúe, sairemos con máis protagonismo da sociedade e as súas asociacións ou máis dependentes do Goberno e do Estado, máis responsables ou máis subvencionados…
No cadro macroeconómico está claro que o Estado estará máis endebedado, por tanto todos nós, e iso leva consigo consecuencias de menos salarios para funcionarios, pensionistas, traballadores… que se fará por algún, ou varios á vez, dos seguintes mecanismos:
-Baixar directamente o soldo. Por exemplo se un funcionario cobraba 30.000 € brutos ó ano pasar a 25.000, ou un pensionista se cobraba 15.000 pasar a 12.000… máis ou menos.
-Outra forma de baixalo é pasar de pagar 4.000 € de imposto do IRPF a pagar 6000,7000, 8.000…
-Tamén subir o IVE dous, tres puntos… co que se perde polo menos directamente 2 ou 3 % do valor do salario.
-Aumento de impostos especiais, por exemplo 5 cts máis no litro dos combustibles, co que se farán menos kms cos mesmos cartos e os bens custarán máis. Pódense poñer novos impostos, taxas, etc.
Ben sabemos que a tendencia dos Gobernos é facerse cada vez máis poderosos e que os cidadáns se fagan cada vez máis dependentes deles. Pero, se queremos ser cidadáns libres adultos, debemos asumir a nosa liberdade e responsabilidade social. Para iso poden ser moi importantes algunhas das ensinanzas da Doutrina Social da Igrexa aplicables aquí, das que destaco:
-O Principio de Subsidiariedade, que defende que o que pode facer unha persoa ou un grupo máis pequeno non llo impida un grupo maior ou o Goberno, co correspondente dereito á iniciativa económica e social. Poderiámolo resumir como Autoxestión.
-O Traballo sobre o Capital, é dicir, que o diñeiro debe estar ó servizo das persoas, o que implica o Destino Universal dos Bens e a Solidariedade.
Humanamente é claro que gañarse o sustento co propio traballo dignifica máis ás persoas ca outros medios de vivir ou sobrevivir. Por iso serían importantes cousas pequenas a facer como:
-Dar oportunidade a que as persoas poidan exercer o seu traballo mediante obras pequenas, ou non tan pequenas, buscando que sexan as máis eficientes económica e socialmente agora e no futuro.
-Consumo solidario, responsable e ecolóxico para soster o traballo.
-Compartir o traballo con diversas fórmulas.
-Préstamo sen interese a familiares, amigos, veciños, necesitados… para que poidan poñer en marcha o seu posto de traballo e comezar a gañarse a vida. Isto é legal polo menos desde 2011, aínda que non sexa nada anunciado nos medios por razóns obvias. (Con parte a fondo perdido?).
-Seguir pola senda daquel grupo de militantes da HOAC que en Valencia no ano 1963 crearon un novo tipo de empresa, a Sociedade Anónima Laboral (dos Transportes Urbanos de Valencia, SALTUV), para facerse cargo da Compañía de Tranvías e Ferrocarrís ante o fin da concesión ó dono anterior. Así, hoxe, crear tamén novos modelos económicos dende a solidariedade.
-Por suposto, sen esquecer o urxente de que a ninguén lle falte o sustento diario, pero coa mirada posta no importante, que poidan gañalo canto antes!.
Para rematar, quero traer aquí o criterio xusto para avaliar as decisións que poñan en marcha os Gobernos e outras institucións, que resumen moi ben os bispos de USA en “Xustiza Económica para Todos”, nº 24: “Hai que avaliar as decisións (de política económica) á luz do que fan POR os pobres, do que fan AOS pobres e do que posibilitan que os pobres fagan POR SI mesmos. O criterio moral fundamental para tódalas decisións, as políticas e as institucións económicas é o seguinte: deben estar ó servizo de todos e especialmente ó servizo dos pobres”.

Antón Negro

Delegado Episcopal de Cáritas

É momento de crer, confiar, agradecer

Querido Deus Pai con corazón de Nai.
Nesta noite cada un/unha trae moitos gozos, moita historia ás costas, moita esperanza, moita loita. A noite trae un silencio, tan necesario e que convida a repousar. Silencio ao cal acudimos cando un precisa entrar no seu interior, ao máis íntimo do existir.
Nesta noite traio unha dor (ao final de contas, son moitas as dores que nos quitan a paz): a dor da situación que vivimos, da situación que viven tantos enfermos, da inquedanza das súas familias, da incerteza de moitas traballadoras e traballadores, de moitos pais e nais.
Traio preguntas de millares de nenas e nenos, universitarios, mestres e profesores…
Traio a soidade de tantos anciáns, de cantos coidan deles. Traio a cantos compoñen cada centro asistencial, sexa do ámbito que sexa.
É moita a humanidade que sofre e non desespera. É moita a humanidade esquecida, pero que continúa sendo protagonista desta historia divina.
Son moitas as dores que nos gustaría cambiar en festa por arte de maxia. Pero non, a vida non é película. A vida é loita, entrega, coidado, xenerosidade, desinterés. A vida componse de moit@s actores secundarios, do anonimato, do segundo plano…

Unha publicación que ten como protagonistas aos bispos: “Os bispos de España doan 6 millóns de € para o COVID-19”. Noticia para moitos crentes dun profundo orgullo e alegría, convírtese para moitos nun interrogante e crítica, ata un xuízo sen compaixón…

Estamos tan acostumados aos “bulos”, “fake news”… que a palabra “verdade”, “xenerosidade”, “caridade”… quedan en entredito.
Existe amor, cariño, entrega, desinterese, nobreza, altruismo… moito máis alá do que sae nas noticias e dos nosos prexuizos. Non só hoxe, senón cada día.
Non é momento de prexuizos, nin de opinións, nin de dúbidas. É momento de crer, de confiar, de agradecer co corazón emocionado, a cada unha das persoas, institucións, ONGs… que, no anonimato, sen cámaras nin micros, levantan a moitos das periferias da vida.
Queres coñecer a alguén? Achégate a el.
Queres amar a alguén? Dalle a confianza de abrir o corazón, tal e como é.

Queres coñecer a Igrexa? Achégate a ela.
Queres coñecer Cáritas? Achégate a ela.
Pero falemos pola experiencia.

Sen coñecer, xamais poderás amar.

É o momento de amar. Poñamos corazón neste mundo! Pensa por ti mesmo; coñezamos as cousas achegándonos a elas, vivíndoas, sentíndoas.
A vida é moito máis do que ven os nosos ollos. O Deus bondade tamén se manifesta no máis inimaxinable.

Se deixas de confiar, estarás dando a espalda ao amor.
Se deixas de confiar, non darás paso ao compromiso. A Igrexa es ti e eu. E seremos Igrexa alí onde, coma Xesús, se fagan as cousas con amor e se mire a realidade desde a compaixón e o corazón.
Feliz noite.
Mañá será para ti e para min unha nova oportunidade aberta ao ben e a felicidade.

X. Luis. V. C.

A %d blogueros les gusta esto: