Opinión

Cartas o artículos de opinión sobre temas de actualidad o de temática formativa

Que botamos de menos durante todo este tempo?

Parece que se achega o final do estado de alarma. A cousa comezou con 15 días, pero as sucesivas prórrogas, porque a Covid-19 non deixaba de atacar, fixeron que se prolongase durante case 4 meses.

Moitas actividades de todo tipo tivéronse que parar dun día para outro e todos sufrimos as consecuencias en maior ou menor grao, á marxe, está claro, dos que padeceron a enfermidade de forma grave e, por suposto, os que perderon a vida. Por suspender, até se suspenderon todos os cultos con afluencia de fieis en todas as igrexas, como ben sabedes.

Non creo que me equivoque se digo que moitos non notamos a falta dalgunhas desas moitas actividades que se deixaron de realizar. Por prudencia non vou dicir as que me parecen case totalmente prescindibles, pero polo que puiden escoitar hai máis xente que pensa coma min.

Non me refiro só a actividades civís, senón tamén a moitas cousas que se fan desde a Igrexa que ninguén as notou de falta nin sequera os propios curas. Quizais esta é a proba de que moito do que facemos non está dentro do esencial da misión da Igrexa, isto é, o anuncio do Evanxeo e a celebración dos sacramentos.

Isto ten que facernos reflexionar seriamente aos sacerdotes e bispos de xeito particular. Se cadra o coronavirus fíxonos ver que estamos a perder o tempo en cousas que non serven para nada e que ninguén as bota en falta. Se despois de 4 meses foi así, é probable que siga tamén así durante o resto do ano. Xa saben, hai cousas que viñeron para quedar.

Pola contra, todos puidemos ver como o que si había era todos os días miles de persoas conectadas a internet ou á TV para participar da misa diaria, e xa non digamos da dominical, mesmo persoas que antes non era asiduas e agora «engancháronse», no bo sentido, á misa. Tamén durante este tempo proliferaron moito os comentarios e reflexións que os sacerdotes transmitían polas redes sociais, WhatsApp e demais medios porque moitos fregueses, reais e virtuais, demandaban aos seus sacerdotes unha palabra de esperanza nacida do Evanxeo.

Durante este tempo puidemos prescindir de reunións interminables, de plans, de axendas apertadas, de funerais-aniversarios convertidos en «feiras», de celebracións reducidas a «eventos sociais», de procesións «espectáculo», de bendicións de ramos confundidas con «esconxuros», de catequeses por puro requisito, de viaxes-peregrinacións, inauguracións, de andar correndo dun lado para outro e moitísimas cousas máis. E, como digo, ninguén o botou en falta. A cousa dá que pensar.

Para terminar, quero deixar claro que falo por min e que, por tanto, é a miña opinión e que podo estar equivocado.

Miguel Ángel Álvarez

Párroco da Fonsagrada

[Ver texto orixinal]

Cristianismo ou humanismo (I)

Estes dous termos non deben confundirse conceptualmente, aínda que algunha similitude existe entre ambos.

Certamente, o cristianismo non é un puro humanismo, pero non debe privárselle dun gran matiz humano; como tampouco o humanismo é cristianismo, se prescinde de Cristo e, menos se renega de Deus, converténdose en ateísmo.

O cristianismo ten dous polos: Deus e o home. O seu arquetipo é Xesucristo o Deus feito home. Divindade e humanidade integran a persoa de Xesús. El é a ponte que une o Ceo e a terra. O seu dinamismo mira ao Pai, que busca ao home para levalo á súa plenitude, e mira ao universo, que non debe estruturarse á marxe da vontade do seu creador.

Deus non contou co home para crear o universo, pero tivo presente ao home, ao que confiou a custodia e o perfeccionamento do creado.

O universo será perfecto cando todo o mundo recoñeza a Deus como o seu creador e Señor. O home debe adorar a Deus como ao supremo valor absoluto, e conformar o seu comportamento coa vontade do creador.

Cando nós prescindimos de Deus na planificación da vida social, estamos a invadir terreo vedado. A Deus recoñecémoslle a autoría do mundo, e non podemos esquecer que a misión que se nos confiou é a de custodialo e perfeccionalo. Díxose que “Deus alugou o mundo aos valentes”. Os homes somos o supremo valor creado: temos entendemento e vontade; conciencia e liberdade. Pero somos criaturas: dependemos do Divino Creador, no ser e no obrar. Del somos colaboradores. A colaboración implica subordinación e aceptación das directrices do mestre.

O noso referente é Xesucristo, que se preocupou do divino e do humano da historia do home. El acatou sempre a vontade do Pai, e preocupouse de todos os homes e de todo o home na súa dobre dimensión espiritual e corporal. Inmolouse por nós para obternos o perdón e a graza; e multiplicou milagrosamente o pan, para que puidesen comer os famentos; acougou a tempestade, para que os pescadores non se afundisen no lago, e curou ao paralítico da piscina, para que puidese camiñar polo seu propio pé, etc.

A este xeito de comportarse chámaselle cristianismo, porque encarna a actitude de Cristo que pasou polo mundo facendo o ben, como síntese de todo bo comportamento.

O cristianismo diferénciase do humanismo en que, lonxe de sentirse colaborador de Deus no perfeccionamento do mundo, nega toda outra intervención na marcha da historia, que non sexa a do mesmo home, ao que hai que recoñecerlle o mérito de todo crecemento e o dereito de beneficiarse de todos os progresos, que non sexan contrarios ao plan de Deus.

Segundo o humanismo, o que importa é o que agrada ao home, aínda que denigre a súa condición de fillo de Deus.

Resumindo: o cristianismo colabora con Deus na construción dun mundo mellor. O humanismo institucional rivaliza con Deus, e tenta unha sociedade pagá, na que o único valor é a paixón do home.

Indalecio Gómez Varela

Cóengo da Catedral de Lugo

[Artículo en castellano]

Cambian as formas, pero non a esencia

Este domingo é o día do Corpus Christi. Un dos días do ano, xunto co Xoves Santo, nos que nos axoenllamos de xeito singular ante Xesucristo, presente realmente co seu corpo e sangue na Eucaristía. Esta é a esencia: a presenza real de Xesucristo na Eucaristía.

Para axudarnos a recoñecer esa presenza e achegarnos a ela, sacramental de Deus entre nós, están as procesións, as alfombras de flores e os demais actos que se poidan celebrar con motivo da solemnidade do Corpus. Pero iso xa é secundario e un pouco máis circunstancial. Non nego a súa importancia, sobre todo cando temos no centro da nosa atención o que é esencial. Se non é así, temos que examinar como anda a nosa fe.

Así que, este ano, a alfombra temos que facela no noso corazón e deixarnos habitar por Xesús Eucaristía para que alimente a nosa fe e toda a nosa existencia.

Miguel Ángel Álvarez

Párroco da Fonsagrada

O misterio trinitario, familia de Deus

Misterio é unha verdade sobre natural que non podemos coñecer sen que se nos revele e que, aínda revelada, non podemos comprender nin explicar.

A incomprensión mistérica é lóxica, xa que o contido do misterio non se conclúe por dedución de principios científicos nin por constatacións empíricas, posto que o mistérico transcende a ciencia e a experiencia.

A pesar da súa incognosibilidade conxénita, o misterio non é irracional, posto que as súas verdades non son contrarias á razón nin á experiencia: supéranas, pero non as contradin.

Ante o misterio, a razón só pode concluír que o que ensina a revelación non é contrario ás leis da lóxica e, menos, contra as leis da natureza. A revelación supéraa, pero non se opón a elas.

Os misterios da revelación cristiá discorren a dous niveis: a nivel soteriolóxico, os que miran ao futuro (á nosa salvación), e os de carácter teolóxico, que nos falan do ser íntimo de Deus.

Os misterios de orde teolóxica ensínannos que Deus é un e único en natureza, e trino en persoas. Existe nel unha única natureza divina, eterna e infinita no seu ser e nos seus atributos; e os de orde soteriolóxico ensínannos que en Deus existe unha unicidade salvífica que comparten por igual as tres divinas persoas, aínda que en linguaxe catequético, atribuamos ao Pai, a creación; ao Fillo, a redención, e ao Espírito Santo, a santificación. Por esta dobre dimensión, Deus revélasenos como un e trino.

Hai, pois, en Deus unha unicidade de natureza, e pluralidade persoal. Isto lévanos á conclusión de que a Divindade é unha familia cuxos membros son iguais en dignidade, e o seu comportamento é exemplarizante para nós. Cada unha das persoas divinas é un don para as demais. A súa convivencia é comuñón, e o seu comportamento é de compracencia.

Na familia trinitaria temos os humanos o perfecto arquetipo das nosas familias: ela sérvenos de modelo para valorar ao outro, e de exemplo para servirlle como a un “Ti de Deus”.

Tamén os homes, membros da gran familia humana, somos iguais en dignidade. A nosa estimación mutua non debe de estar condicionada pola cor da pel, nin polo nivel cultural, nin pola calidade dos costumes, nin sequera polo credo que profesamos cada un.

Estas son connotacións periféricas que maquillan o rostro do veciño, pero non constitúen a esencia do seu ser. Aos outros hai que estimalos por ser persoas, a quen Deus ama por si mesmas.

O plan de Deus é que o mundo sexa unha familia ben avenida. As familias non se constrúen con pedras das nosas canteiras, nin con árbores dos nosos bosques. O material para construír familias humanas é o conxunto de persoas que, por vínculos de sangue ou outros vínculos legais, conviven dándose cada un a todos, e todos a cada un.

Isto quéreo Deus: querámoslo tamén as persoas.

Indalecio Gómez Varela

Cóengo da Catedral de Lugo

[Texto en castellano]

Imaxe: Bárbara Hernández

Solemnidade da Santísima e indivisa Trindade

O vindeiro domingo, unha vez terminada a Pascua, celebramos a solemnidade da Santísima Trindade. Agora nos seminarios denominan á materia que trata do Deus Un e Trino como o Misterio de Deus. Así o é, un só Deus e tres persoas verdadeiras, Pai, Fillo e Espírito Santo.

Non imos agora a tentar explicar este misterio. Coñecemos de Deus o que El quere que coñezamos ou o que é necesario para a vida presente. Podemos ter a seguridade de que é abondo, aínda que ás veces, movidos pola curiosidade, gustaríanos saber máis cousas de Deus.

Pero si que podemos achegarnos a algunha consecuencia que ten para nós, como é a íntima relación perfecta das tres persoas divinas nas entrañas do mesmo Deus, e a grandeza dun Deus persoal que posúe todo o bo en grao infinito. Pois ben, este Deus ofrécenos participar da súa intimidade e da súa grandeza. Agora cáusanos algo de desconcerto porque non alcanzamos a comprender, pero ao mesmo tempo sentímonos en confianza con El pola súa infinita bondade.

O domingo da Santísima Trindade tamén celebran o seu día os monxes e monxas, que na clausura dos seus mosteiros tratan de vivir a imaxe do Deus trinitario: compartíndoo todo en fraternidade e cultivando en silencio a intimidade con Deus.

Miguel Ángel Álvarez

Párroco da Fonsagrada

A %d blogueros les gusta esto: