Opinión

Cartas o artículos de opinión sobre temas de actualidad o de temática formativa

Hoxe é mércores de Cinza

 

Pois si, xa imos comezar unha nova Coresma, coa sensación de que aínda non terminamos a do ano pasado, cando a mediados de marzo tivemos que interromper todas as actividades pastorais e a celebración da Semana Santa quedou reducida a celebracións privadas dos sacerdotes ás que algúns fieis se uniron por internet.

Penso que as cousas pouco cambiaron desde hai un ano e a vida das parroquias rurais, que xa non era moi boiante antes, quedou arrasada. Polo que me din os meus compañeiros, nas vilas e cidades a vida parroquial segue máis ou menos como antes.

É verdade que temos vacinas e que as restricións non son tan estritas, polo que este ano poderemos celebrar a Semana Santa e, por tanto, tamén a Coresma. Farémolo con máis recollemento, como fixemos en Nadal, pero iso tampouco é malo.

A Coresma é un tempo duro, non tanto polos case insignificantes sacrificios que se non piden, senón porque nos pon diante dos ollos a realidade da nosa vida cando a tratamos de vivir á marxe de Cristo. Por isto mesmo, necesitamos ano tras ano facer o camiño coresmal, non vaia ser que esquezamos que somos po, enganados polo espellismo dalgúns pequenos logros que vemos como nosos e que nos enchen de vangloria.

O rito da cinza e as palabras que o acompañan falan por si sós. Non fai falta dicir nada máis.

Lembrade que hoxe tamén é día de xaxún e abstinencia e que os venres de Coresma son días de abstinencia. Son pequenos sacrificios que parecen doutro tempo, pero que cada vez son máis actuais e, sobre todo, moi necesarios.

Miguel Ángel Álvarez

Párroco da Fonsagrada

[Artículo original en castellano]

Convencéronnos coa propaganda do fillo querido!

Houbo unha época na que se falaba moito dos fillos desexados, dos fillos queridos e isto soaba moi ben. Parecía imposible que houbese persoas que non estivesen de acordo con esa postura.

O título non está improvisado, senón que pretende ser coherente co que se escribe a continuación. Esa propaganda do fillo querido supuxo en min unha crise cando vin a definición do fillo querido, tanto polo medio no que aparecía coma pola definición en si mesma.

O medio no que aparecía escrita era a “Revista Española de Investigacións Sociolóxicas” (nº 39, ano 1987, páx. 202) que naquel intre dirixía unha tal Rosa Conde, que tamén dirixía o “Centro de Investigacións Sociolóxicas”. O nomeamento para a dirección desas dúas institucións era e segue sendo cousa do Goberno do momento, o que quere dicir que era basicamente parte integrante do Goberno e, por tanto, do partido do Goberno. Máis tarde foi ascendida a Ministra da Presidencia e Portavoz do Goberno, cando andaba nos xulgados o tema dos GAL.

A definición dada do fillo querido é a seguinte: “SE O CUSTE DE PREVIR O NACEMENTO DUN NENO É MAIOR CÓ DO NENO, ESTE PODE SER DEFINIDO COMO DESEXADO”. Relina varias veces para entendela ben, de forma que me quedou gravada na memoria e tiven claro que é unha definición para enmarcar e repensar polas consecuencias que se poden derivar dela.

Para entender ben esta definición convén ter en conta as dúas tendencias que están sempre presentes no corazón dos humanos: a tendencia ó amor e a tendencia ó egoísmo. A definición está no ámbito da tendencia ó egoísmo, por iso a un humanista serio remóvelle a conciencia esta definición por estar feita en clave de egoísmo e comenencia.

En consecuencia, entre a aspiración ética a un ideal de vida ó que estamos chamadas as persoas ou a praxe dun materialismo existencial, esa definición móvese nun ámbito materialista pechado, no dos custes, é dicir, o capital, o diñeiro e o beneficio. O camiño cara ós grandes ideais humanos de vida redúcese ás comenencias materialistas, ou á unha praxe de vida só dentro dos límites do materialismo economicista.

Se se lese máis o Evanxeo veríase que aquí sería iluminadora a parábola do trigo e o xoio: o ben e o mal, o amor-solidariedade e o egoísmo están mesturados na vida humana e con eles temos que convivir… pero coidando especialmente do trigo para fortalecelo e non arrincalo (Mt. 13, 24-30). Tamén resultaría esclarecedora esta outra pasaxe: “Pois o que queira poñer a salvo a súa vida, perderaa; pero quen perda a súa vida pola miña causa, ese poñeraa a salvo. Pois, de que lle serve ó home gañar o mundo enteiro, se el se perde ou arruína?” (Lc. 9, 24-25).

Falar do fillo desexado, como se facía na definición, deixa no inconsciente que os fillos son en xeral indesexados, un problema, unha privación de liberdade. Así mo manifestaba un pai de familia novo, ó que lle dicían os amigos que se vivía moito mellor sen ter fillos… Eu aclareille: “Estanche dicindo que, se non se animan a sacrificarse por un fillo seu, é moito máis probable que non se sacrifiquen por un veciño ou colega, e loxicamente tampouco por ti”.

No comezo dos noventa díxome un amigo que unha asistente social, que traballaba nun Centro de Planificación Familiar, lle informara que o maior número de esterilizacións que fixeran nos últimos anos era a parellas (matrimonios) sen fillos e descendía nesta orde con un, dous e tres fillos, pero con catro ou máis non fixeran ningunha esterilización. É entendible que sexa así, aínda que non sexa moi razoable.

No libro de Alejandro Macarrón, “Suicidio Demográfico en Occidente y Medio Mundo”, di que entre o 25 e 30 % das persoas nacidas a partir de 1970 non terán fillos e engade que entre o 40 e o 50 % non terán netos, é dicir, non serán avós. Isto leva consigo que ao final da súa vida as súas relacións afectivo-familiares serán moi pobres, moi escasas.

Esta propaganda antinatalista pon o foco contra a Igrexa Católica buscando facer que se acolla acriticamente. O obxectivo é provocar para que arremetan con sectarismo contra a Igrexa e así asuman esa propaganda. Por iso cando poñen na diana á Igrexa Católica como unha institución perversa, escurantista, malvada… é importante tomar distancia, analizar e buscar honestamente a verdade para protagonizar a propia vida, ou, se un se atreve, facer o que facía o gran escritor inglés Chesterton: defender á Igrexa Católica para que se anime a conversación e documentarse para facelo con argumentos serios.

Antón Negro

Delegado Episcopal de Cáritas

A santidade da Igrexa

O mundo está cheo de utopías. Utopía é unha realidade sempre apetecida, pero nunca lograda. Unha realidade que nunca será realidade.

A santidade é unha perfección sempre desexada, pero nunca alcanzada. Neste sentido, nunca poderiamos falar de santidade, xa que a santidade é un ben que, por nós mesmos, xamais poderiamos conseguir. Con todo, Xesús dinos: «Sede santos, porque eu, o voso Deus, son santo». Entón a santidade non pode ser unha utopía. Estamos chamados a ser santos.

Que é, pois, a santidade? Non é un simple atributo ou calidade de Deus. É a mesma esencia de Deus, e ramifícase en atributos divinos. Deus é caridade, que se manifesta en amor cara a nós. Ante os nosos pecados, Deus manifesta a súa compaixón, perdoando as nosas caídas. Ante as nosas maldades, Deus non empuña a adarga para defenderse, senón que tende a man para evitar os nosos despropósitos. Ante as nosas debilidades, móstranos o seu corazón de amor e acollida. Ante as nosas covardías, ofrécenos a súa xenerosidade redentora, e ante as nosas infidelidades, entrégasenos con amor sen medida.

No seu Fillo, Deus non se mostra xuíz, senón redentor. Non estamos sós: Xesús camiña ao noso carón e axúdanos a recuperar a nosa esperanza.

É certo que hai moito mal no mundo, pero non é menos certo que a nosa terra está sementada de homes de ben: tamén nos nosos tempos abundan os homes de honradez entrañable. E isto é fundamental, xa que non se pode aspirar a ser bo cristián, sen ser antes un home honrado. Os sans costumes predispoñen para as virtudes cristiás. Aos dons sobrenaturais preceden as virtudes cardinais. Estas son terra abonada para que os dons infusos enraícen no home de ben, e dean froito abundoso. E os froitos están aí. É evidente que non todos os fillos da Igrexa son santos, pero é santa en Cristo, a súa cabeza, é santa na súa doutrina, é santa nos seus sacramentos e é santa en multitude dos seus membros.

A santidade non é o luxo duns poucos, senón uno obrigación para todos; non é unha peza de museo doutros tempos. A santidade é a sustancia da vida cristiá. É a vinculación do home con Deus. Santidade é a aceptación da vontade de Deus por parte do home. Esa aceptación pode darse a distintos niveis: cumprindo o que Deus manda (os mandamentos), aceptando o que Deus pide (consagrándose a el, polos votos de pobreza, castidade e obediencia) e aceptando o martirio por amor de Deus.

A estes tres niveis de identificación coa vontade de Deus, corresponden tres graos de perfección: santidade fundamental, a dos que gardan os Mandamentos; santidade xenerosa, a dos que abrazan a vida consagrada de pobreza, castidade e obediencia; e a santidade heroica, a dos mártires que cruenta ou incruentamente dan a vida polo Señor.

A este proxecto santificador, contribúe o Señor, mediante a institución da Igrexa. Esta, coa súa doutrina, ensínanos o camiño do ben. Cos seus sacramentos, fortalece as nosas debilidades. Coa solicitude dos seus pastores, advírtenos dos perigos que corre a nosa fidelidade bautismal, e co exemplo dos seus bos fillos, estimúlanos no noso camiñar cara á perfección.

Está, pois, claro que a santidade non é unha utopía, senón unha realidade á que todos debemos aspirar con ilusión e responsabilidade.

Indalecio Gómez Varela

Cóengo da Catedral de Lugo

[Artículo en castellano]

A catolicidade, misión da Igrexa

Urxe que revisemos a valoración que facemos dos bens deste mundo, e en que fundamos as grandezas da terra. Pensamos que os grandes da sociedade o son, porque teñen moitos subordinados ás súas ordes; que contan con moitos asalariados para afrontar todas as súas necesidades e até os seus caprichos. Dicimos que “grandes” son os que teñen moito poder para impor a súa vontade aos demais. Estamos equivocados: rei non é o que máis manda, senón o que máis serve; o que se preocupa do ben da comunidade ao seu cargo. Disto dános exemplo o Señor, que todo o fixo para noso ben, e en todo busca a nosa felicidade. Para facernos felices, creou dous paraísos: un terreal e outro celestial. Diríase que Deus deu ao home vocación de ceo, pero antes de levalo á felicidade celestial, regaloulle unha felicidade plena, aínda que temporal. A este proxecto de felicidade paradisíaca, non correspondeu o home, e coa súa desavinza, converteu a súa vocación de ceo, en vida de desdita, pero no ceo, hai cabida para todos. Os baleiros non caben no corazón de Deus nin as ausencias dos seus fillos son alleas aos seus divinos sentimentos. Por iso o decreto de eterna redención non se fixo esperar. Deus dispuxo que o seu Divino Fillo encarnase e restaurase o primitivo paraíso temporal, malogrado polo home. Tal restauración fíxoa realidade Xesús, fundando a Igrexa para recuperar o deteriorado paraíso do mundo. Esa foi a intencionalidade do Pai e tamén a misión do Fillo: devolverlle á sociedade o clima paradisíaco malogrado pola infidelidade do home, e dispoñelo para o futuro paraíso celestial. En efecto, a función da Igrexa é restaurar o mal causado polo pecado, e garantirlle ao home a eterna felicidade.

O plan redentor de Cristo é ser portador de benestar para o presente, e garantía de gloria para o futuro. A estrutura da Igrexa demóstrao palpablemente. Na súa constitución eclesial, puxo o Señor catorce artigos doctrinais (os artigos da fe) e un decálogo de comportamento, cuxos dez preceptos se sintetizan en amar a Deus e amar ao próximo. O comportamento desta dobre normativa conductual garante unha convivencia pacífica, na terra. Así debe ser a vida dos fillos da Igrexa de Cristo. A Igrexa é católica extensivamente, porque a ela estamos chamados todos, e é católica intensivamente, porque os seus membros deben aceptar toda a mensaxe de Xesús e valorar todos os seus sacramentos. Nela éntrase polo bautismo, que purifica de todo pecado e fainos Fillos de Deus, e está chamada a crecer, porque así o ordenou o Señor aos Apóstolos: “Predicade o Evanxeo a todas as xentes”

Con todo, na Igrexa oficial hai bautizados que non merecen chamarse cristiáns, xa que non viven os compromisos bautismais. Falando humorísticamente, podería dicirse deles que “máis que bautizados son cristiáns pasados por auga”. Os que negan algunha verdade revelada, son herexes, e os que non recoñecen a xerarquía da Igrexa son cismáticos. Uns e outros separáronse voluntariamente da Igrexa católica, non pertencen a ela. O cisma máis notable foi o da Igrexa oriental, provocado polo patriarca Miguel Celurario que no ano 1054 , rompeu co Papa León IX, ao que non recoñeceu como suprema autoridade da Igrexa.

Outras moitas faccións separáronse da verdadeira Igrexa de Cristo. Lamentámolo, pero non podemos miralos mal, porque aínda que equivocados, tamén eles buscan a Deus, seguindo o ditame da súa conciencia. Compadezámolos e pidamos ao Señor que algún día recoñezan á Igrexa católica, como a verdadeira Igrexa de Cristo, e sobre todo, amémolos, porque o amor une máis que o raciocinio. Amémolos a todos xa que é máis o que nos une, que o que nos separa.

Termino: unha nai despedíase da súa filla que ía o estranxeiro, e mentres lle daba o último abrazo, díxolle, mirando ao ceo: “filla, ves aquela estrela? Pois desde o estranxeiro, míraa todos os días. Eu mirareina desde aquí, e que nela se atopen as nosas miradas”.

Bonito exemplo!

Indalecio Gómez

Cóengo da Catedral

[Artículo en castellano]

A realidade presencial e virtual

Xa sabemos como está o do coronavirus. Vai facer un ano e xa ninguén se aventura a pór unha data na que poidamos vivir con certa tranquilidade. O que pensamos que ía ser cousa de quince días vemos como se prolonga máis e máis.

Todo isto fixo que tivésemos que migrar moitas cousas da vida ordinaria das parroquias á realidade virtual. Moitas desas cousas quedarán xa para sempre.

Algúns me din de broma (ou en serio) que agora xa se pode facer todo por internet e que xa non se necesita ter estruturas físicas, como as dun templo ou un salón parroquial.

Imos ver. Hai cousas que se poden facer por internet igual ou mellor que de forma presencial, como poden ser unhas sesións de formación ou encontros de reflexión. Pero hai outras, como é a celebración da Eucaristía que é só unha cura de urxencia, pero nada máis. Asistir só a misa por internet ou televisión, fóra dos enfermos e impedidos, é como pretender alimentar o noso corpo vendo programas de cociña nos medios de comunicación.

Comulgar é comer o corpo de Cristo cando se está en comuñón con Deus (estar en graza de Deus) e con todos os cristiáns. Comer é comer, non ver a comida nunha pantalla nin tampouco vela no prato e despois non comela, que é o que fai moita xente que vén a misa. Por iso, tampouco ten moito sentido celebrar a misa nunha comunidade na que non comulga ninguén, cousa que pasa moito ultimamente, sobre todo nos funerais.

En calquera caso, o que si podemos facer durante todo este tempo, que se prognostica longo, é aproveitar todos estes encontros virtuais, pero reais, que se nos ofrecen de xeitoo abundante. Son, sen dúbida, unha ocasión moi boa para formarnos na fe e atoparnos con outros cristiáns que buscan o mesmo ca nós en calquera lugar do mundo. Despois, cando todo isto pase se Deus quere, xa teremos ocasión de atoparnos de forma presencial, a poder ser, xa máis formados e cunha fe máis adulta.

Miguel Ángel Álvarez

Párroco da Fonsagrada

[Artigo orixinal]

A %d blogueros les gusta esto: