Opinión

Cartas o artículos de opinión sobre temas de actualidad o de temática formativa

Pentecoste, o final da Pascua

Xa case chegamos ao final da Pascua, os cincuenta días nos que celebramos de modo solemne a resurrección de Xesucristo. Digo solemnemente, porque de forma máis ordinaria é o que celebramos os cristiáns todos os días do ano, de xeito particular os domingos. Non nos confundamos, o único que podemos celebrar os cristiáns é isto: que Xesucristo, o fillo de Deus encarnado, foi crucificado, resucitou ao terceiro día, ascendeu aos ceos, enviounos o Espírito Santo e todo isto para a nosa salvación. Non hai máis e non é pouco.

Por diante temos todo un ano para reflexionar e profundar sobre este misterio. Nas Sagradas Escrituras e na liturxia temos as «aplicacións» que nos axudarán a coñecer mellor ao protagonista desta historia de salvación.

Por certo, os curas non “dicimos”, “descargamos”, “botamos” misas. Os curas, coas nosas comunidades parroquiais, o que facemos é celebrar na Eucaristía toda a vida de Xesucristo, que é salvación para nós. Por iso as misas tampouco son homenaxes nin recordos, aínda que moitas veces celebremos tamén na Eucaristía os acontecementos máis importantes das nosas vidas.

Xesús cumpriu a súa misión e as súas promesas. Non se vai para desentenderse de nós, senón que nos enviará o Espírito Santo para que nos ensine o que falta e alente a nosa vida e a vida do mundo. O que falta agora depende de nós. Nas nosas mans está se nos adherimos ou non a este plan de salvación.

Miguel Ángel Álvarez

Párroco da Fonsagrada

[Artículo original]

Igrexa en saída e nova evanxelización

De entre os dons que nos regalou o Señor, destaca o seu Fillo Xesucristo, o noso redentor, e a Igrexa, continuadora da obra de Xesús, no mundo.

Á Igrexa pertencemos todos os bautizados, e nela todos somos iguais en dignidade, pero non todos iguais en responsabilidade. Todos somos responsables de continuar a obra de Xesús no mundo, non só a xerarquía, porque a responsabilidade non provén do posto que cada un ocupa na Igrexa, senón do carisma recibido e da capacidade que cada un ten para levalo a efecto.

Con todo, cabería distinguir como unha dobre apostolicidade, a das doce primeiras testemuñas, e os seus sucesores, os ministros ordenados; e a dos demais membros da Igrexa. Toda a Igrexa é ministerial; non só a clase sacerdotal, senón tamén os cristiáns laicos. Toda a Igrexa é diacónica, é servicial. Os ministerios non son unha caste clerical: son unha nomenclatura eclesiolóxica.

A participación na misión da Igrexa esténdese a todos os seus fillos e a todas as súas dimensións, pero, posto que a misión vén dimensionada polo carisma recibido, á clase clerical incumbe dun xeito preferente o deber de continuar a obra de Xesús no mundo.

Na súa misión, Xesús ten sempre presente dous referentes: a vontade do Pai, que o envía, e a liberación dos homes aos que foi enviado. E en función, do encargo recibido, exerceu o ministerio da palabra, do culto, da pastoral de comuñón, e a acción caritativa. Este é tamén o campo de acción ministerial dos sacerdotes, sen descoidar ningún deles. Con todo, penso que, nestes momentos, a súa atención preferente debe ser o ministerio da palabra, xa que hoxe o problema relixioso do mundo é problema de fe.

Por este motivo, sen descoidar ningún tipo de pastoral, hai que dar preferencia á pastoral misioneira ou de primeira evanxelización. Na primitiva Igrexa, o primeiro anuncio, o kerigma, provocaba simpatizantes ao seguimento de Cristo. Hoxe denunciamos talvez a inmoralidade do pobo, e anunciamos pouco a mensaxe salvadora do evanxeo. A nosa pastoral moralizante, de denuncia, provoca rexeitamento no denunciado, que non se considera amado, senón acusado. Deste xeito de actuar corríxenos Xesús na parábola do Fillo Pródigo: alí non existe denuncia, senón acollida por parte do pai.

Indalecio Gómez

Cóengo da Catedral

[Texto en castellano]

Nais, supremo valor creado

O Creador foi moi xeneroso connosco e colmounos de múltiples favores aos humanos.

Eses favores son realidades que cotizan pola súa utilidade e pola nosa compracencia. Elas enriquécennos e capacítannos para realizarnos como persoas, á vez que nos predispoñen para vivir en sociedade, compartindo días de sol e de choiva cos nosos semellantes.

No ambiente dos valores existen dúas categorías: un valor absoluto e múltiples valores relativos. Na orde do increado só hai un valor absoluto: Deus cos seus atributos. E no mundo das criaturas, os valores son múltiples e relativos: valórase máis ao sabio que ao ignorante; ao virtuoso que ao irresponsable. Vistas así as criaturas, ás nais habería que cualificalas como o “supremo valor creado”. Nelas, a bondade non ten límites; a súa xenerosidade é inconmensurable; e a súa entrega é abismal.

Un día preguntáronlle a Víctor Hugo: “sabes o que é unha nai?” E el respondeu: “Nai é unha muller”. Pero ao instante corrixiu e dixo: “Non: Nai é un Anxo que che ensina a falar, que che ensina a ler, que che ensina a rezar. Nai é un ser que quenta os teus dedos entre as súas mans e a túa alma no seu corazón. Nai é unha muller que che dá o seu leite cando es pequeno, que che dá o seu pan cando es maior; que che dá a súa vida en todo momento”.

E Monseñor Jara, bispo chileno, descríbea así nunha das súas pastorais: Hai unha muller que ten algo de Deus pola inmensidade do seu amor, e moito de Anxo pola incansable solicitude dos seus coidados.

Unha muller que sendo moza, ten reflexión dunha anciá, e na vellez, traballa co vigor da mocidade.

Unha muller que sendo pobre, satisfaise coa felicidade dos que ama, e sendo rica, daría o seu tesouro por non sufrir no seu corazón a ferida da ingratitude.

Unha muller que mentres vive, non a sabemos estimar, porque ao seu carón esquécense todas as dores, pero, despois de morta, dariamos todo o que somos e todo o que temos por mirala de novo un só instante, e por recibir dela un só abrazo.

Desa muller non me esixades o seu nome, se non queredes que empape de bágoas as vosas fazulas e as miñas.

Cando crezan os vosos fillos, lédelles esta páxina, e eles, cubrindo de bicos a vosa fronte, diranvos que un humilde ancián deixou para vós e para eles, un bosquexo do retrato da súa nai e da vosa.

Efectivamente, así son as vosas nais que aínda tedes, e así foron as nosas, que xa nos deixaron. Que precioso agasallo nos fixo o Señor, dándonos a nai que nos deu!. Valorémola; imitémola; aprendamos dela, e non esquezamos o que nos ensinou. Mentres está connosco, fagámola feliz e correspondamos ás súas delicadezas. E os que xa a perdemos, comprazámola, levando á práctica o que dela aprendemos. Se así o facemos, un mundo mellor enriquecerá a nosa historia.

Indalecio Gómez

Cóengo da Catedral

[Texto en castellano]

Agora, máis ca nunca, traballo decente

A estas alturas aínda hai quen cre que a Igrexa non ten que meterse en leas co traballo, porque din que a súa espiritualidade está baseada en seguir uns ritos nos que nin se celebra a vida, nin están presentes os sufrimentos dos irmáns aos que dicimos amar. E hai outros que a queren excluír, porque din que está ancorada en hai 80 anos e vena como unha xerarquía unida ao poder; unha Igrexa que non coñecen e que xa pasou aos libros.

Pero na realidade bíblica vemos como Xesús escoitaba os problemas da xente, e o seu amor facía que se compadecese dela e axudábaa. Denunciou aos causantes deses sufrimentos e por iso chegou a ser moi incómodo. A súa morte na cruz e a mostra de todo isto.

Hoxe hai moitas situacións de inxustiza e explotación. E algunhas danse no mundo do traballo, que é uns dos lugares onde deberiamos desenvolvernos como persoas, onde pór os nosos dons ao servizo dos demais e onde conseguir o noso sustento para unha vida plena. Algo básico, pero non se dá para moitos.

Non me estendo nestas situacións porque as escoitamos todos os días e non teño espazo, pero, por exemplo, aproveitámonos dos inmigrantes para traballos que poucos queren e son mal pagos. A pandemia esnaquiza un sistema baseado no beneficio como máxima, deixando centos de miles de parados. Cambiaremos o sistema para que isto non ocorra?

O Papa Francisco, en Fratelli Tutti di: “As capacidades dos empresarios son un don de Deus que deben orientarse ao desenvolvemento das persoas, á superación da miseria, creando fontes de traballo diversificadas. Anhelamos un planeta que asegure terra, teito e traballo para todos. Axudar aos pobres con diñeiro é algo provisorio para urxencias. O obxectivo é permitirlles unha vida digna a través do traballo”. “A política debe lograr unha sociedade que asegure a cada un achegar as súas capacidades e esforzo para gañar o pan, para o seu crecemento persoal, relacionarse sanamente, expresarse, compartir dons,…”. E denuncia: “Hoxe atopámonos cunha especulación financeira que causa estragos”. E é que as mercadorías e o diñeiro circulan libremente pero non as persoas. Coa explotación de millóns de persoas e do medio ambiente podemos ter bens a baixo prezo e uns poucos enriquécense sen medida.

A Igrexa, desde o século XIX, ten experiencias de traballo e industria cristiá. En Lugo están as Josefinas, fundadas por Bonifacia e Butiñá, que crearon talleres téxtiles para mulleres en risco de exclusión (antes dicíase: “de perderse”). Nesa era de industrialización, Butiñá viu necesaria unha industria cristiá, baseada nuns valores. E hoxe en día, por exemplo, xa hai a Economía Alternativa e Solidaria. É difícil ser emprendedor hoxe, pero necesitamos empresarios que creen traballos adaptados a esta nova época. Persoas creativas que queiran crear felicidade na súa contorna e baseada nuns valores que creen unha sociedade digna.

Solto estas preguntas: Aprovéitanse do teu traballo? Aprovéitaste da suor do de en fronte? Que podes facer para aumentar a calidade do traballo no mundo? Coñeces propostas persoais e comunitarias que a aumentan e que sexan transformadoras? Es consciente de por que traballas? Fas o teu traballo con e por Amor, para prestar un servizo?

Desde “Igrexa por un Traballo Decente” (Cáritas, CONFER; HOAC, JOC, JuanSoñador e Taller de Solidariedade), pedimos un traballo digno para todos e protección social para os que non poden acceder a el.

Ningún mozo, persoa, nin familia sen Traballo Decente. Todos temos dereito a un traballo digno para gañar o pan e desenvolvernos como persoas.

Gerardo Castedo

Plataforma Igrexa por un Traballo Decente

A Pascua é vida

A presenza de Xesús era garantía para os Apóstolos, como o era a presenza Moisés para os israelitas. Cando Moisés faltou, fabricaron o Becerro de Ouro… Fatal solución! Nin a forza libera, nin a riqueza salva. Pero “Por que buscades entre os mortos, ao que vive?”. “Convosco está e non o coñecedes”.

Todo o que Xesús era antes da súa morte, non se perdeu tras a súa agonía na cruz. Moi ao contrario, coa resurrección, enriqueceuse a vida de Xesús. A vida que agora ten, é dunha calidade moi superior á que entregara o Venres Santo. É unha vida pos-pascual, como consecuencia de pasar deste mundo ao Pai. E esta vida pos-pascual debe vivificar ao Cristo total; debe estenderse a todos nós, membros do seu corpo místico. O propio Xesús explícanolo coa alegoría da vide. Cristo é a vide rebosante de vida, capaz de vitalizar a todos os sarmentos. Para iso é necesario que se manteñan unidos a El. Arrincados da cepa, os sarmentos morren, e só serven para ser botados ao lume. A vide e os sarmentos non se ignoran mutuamente: son membros dun mesmo talo. A savia non brota dos sarmentos: recíbena da vide. Pero a vida é a mesma na cepa e nas pólas. Os sarmentos non dan froito se se separan da vide. A vide chea de vida, comunica a súa savia aos sarmentos que están unidos a ela. Os sarmentos son unha mesma realidade coa vide.

Este é tamén o noso caso e “a nosa alegría”. Cristo prolonga a súa mesma vida, toda a forza do seu amor, e toda a vitalidade do seu Espírito, a condición de que nós nos manteñamos enxertados nel.

Este é o gran desexo de Xesús, manifestado nos discursos da Última Cea.

El quere introducirnos na súa propia vida trinitaria. “A gloria que ti me deches, déillela a eles” (Xn. 17,22). Quere que nos alimentemos do mesmo amor. El mesmo en persoa quere morar en nós.

Cristo non se contenta con que sexamos cristiáns; con que pensemos como El, con que sintamos como El. Quere que sexamos “un con El”. Dio moi ben San Agostiño: “Somos Cristo”. “Non son eu, é Cristo quen vive en min” (Gal. 2,20) Somos Cristo, “por participación”, que dirá San Juan de la Cruz, para non caer nun panteísmo.

Somos Cristo. A vide enche de vida os sarmentos. Unha mesma vida. Unha mesma realidade. Cristo prolonga en ti a súa mesma vida, pola graza santificante; prolonga en ti, toda a forza do seu amor, e toda a vitalidade do seu Espírito. Es Cristo. Fíxate no que isto entraña de dignidade. Recoñece, cristián, a túa dignidade, e obra en consecuencia, porque “dignidade obriga”

Indalecio Gómez

Cóengo da Catedral

[Artículo en castellano]

A %d blogueros les gusta esto: