Opinión

Cartas o artículos de opinión sobre temas de actualidad o de temática formativa

Camiñar en confianza

Iniciamos xa un novo curso pastoral subidos á barca con Cristo! Sopra o vento. Braman as tormentas. Pésanos o sono. Pero nós, con El, abrimos a nova ruta do ano con ánimo e confianza. Sen medo ás furiosas ondas, impulsados co seu vento recio, facemos a travesía con El.

Sementar, e sementar ben, é a nosa misión. Sementar paz aos corazóns, proximidade ao sufrinte, ao descrido sementarlle a chamada ao coñecemento eucarístico, ao veciño a fidelidade da fe e así unilo a Cristo.

“A nosa vida espiritual vale o que vale a nosa piedade eucarística, a nosa vida eucarística” (Pablo Dominguez Prieto: Hasta la cumbre – Testimonio espiritual). Debemos telo claro. A vida espiritual é unha interacción entre obras e contemplación; no centro sempre Cristo, a quen contemplamos e seguimos. A vida cristiá nace e aliméntase da eucaristía. Ela é a onda forte que planifica o corazón.

Afacémonos con demasiada frecuencia até ás cousas santas. Pero miremos aos grandes místicos que celebramos neste mes, Teresa de Lisieux, Teresa de Ávila, Xoán Paulo ll… para quen a eucaristía, como encontro e misión, impregnaba a súa vida. Ser fundamentalmente contemplativo e activo debe xerar en cada un, como xerou neles, unha constante actitude de compromiso, gratitude e vitalidade.

Unámonos todos en común oración un curso máis. E comecemos sen desánimo. En esperanza e con esperanza. “A esperanza non decepciona”, estimúlanos o papa Francisco para o Xubileu do ano 2025.

Daniel García

Párroco de San Lourenzo de Albeiros e San Xosé das Gándaras

Dereito a decidir o intre da miña morte? 

O 10 de setembro, celebrouse o Día mundial da prevención do suicidio. Esta laudable iniciativa da Organización Mundial da Saúde, coa Asociación Internacional para a prevención do suicidio, manifesta que este é un desafío para a saúde pública que se cobra anualmente máis de 700.000 vidas (En España 4000 persoas quitáronse a vida en 2023; a comunidade galega está á cabeza de persoas falecidas por esta causa).

Cada ser humano que realiza esta acción é causa de profunda dor para si mesmo e de grandes consecuencias familiares, sociais, emocionais e económicas, mesmo a nivel global. De feito, o suicidio, segundo estudos recentes, é a causa externa máis frecuente de morte, superando xa aos accidentes de tráfico, e a segunda no grupo de idade comprendida entre os 20 e 24 anos.

Estes feitos e datos convídannos a pensar e a preguntarnos: Que clase de sociedade estamos a crear? Como e para que educamos? Que pasa coa educación en virtudes: fe, esperanza e caridade? É certo, sen esperanza non hai futuro. Pero tampouco sen fundamentos que sosteñan a existencia e sen un Alguén que dea sentido á vida. Acepto moitas das causas que algúns analistas describen: depresión, violencia, malos tratos, etc. Pero, en realidade, a perda de horizonte, de ilusións, de ideais, de fe nun Deus que nos transcende, tamén ten moito que ver. A cultura cristiá ensínanos desde pequenos algo esencial para a convivencia: “non matarás” que tamén significa non te destruirás, coidarás do teu corpo e do dos demais, valorarás a vida que non é túa, non é unha posesión persoal coa que un pode facer o que queira. Os defensores da afirmación co meu corpo fago o que quero teñen gran responsabilidade nos actos de suicidio. A expresión, cargada de ideoloxía autoritarista, xustifica todo. Por iso, dado que é Deus quen nos regala a vida non existe unha liberdade absoluta no manexo deste don temporal. O desexo de vivir e de gozar da vida é o máis profundo do ser humano. A medicina máis científica afirma que o desexo de morrer por mor dun sufrimento insoportable é unha última chamada de axuda desesperada. No fondo, o suposto dereito á propia morte convértese sempre nunha obrigación para os parentes e para a sociedade. Santo Tomás Moro (1478-1535), afirmaba que: Deus non só nos arrebatou o dereito sobre a vida do outro, senón mesmo sobre a nosa propia.

Fronte a estas realidades temos que superar a preocupación de ter que depender dos demais, así como o temor á dependencia e á soidade. Temos a obrigación de crear espazos nos que se poida asumir a realidade da morte cos coidados, agarimos e a compañía dos demais. Nos últimos días e semanas da vida, o ser humano nada necesita máis que a asistencia e o coidado espiritual.

É fundamental recuperar a imaxe deste Deus cristián que sempre está ao noso carón á hora do sufrimento e da morte, que morreu como nós morremos e que prometeu a resurrección e a vida eterna a quen cren e confían nel. A vida é un don que o suxeito non ten á súa enteira disposición, afirmaba Benedito XVI.

Deus sempre está aí, ao teu lado, solidario e próximo nos intres de máis dificultade. E nós? Desde a fe, a obrigación ineludible de infundir sentido á nosa propia vida e á dos demais. Esta é a miña proposta: coidar, coidarnos mutuamente e descubrir no rostro doente do outro o do mesmo Cristo necesitado e sufrinte.

José Mario Vázquez Carballo

Vicario xeral da Diocese

[Ver artículo en castellano]

Setembro, novo camiño

Este curso pastoral 2024-25 incluirá o Ano Santo romano, que convocou o Papa Francisco coa Bula Papal “Spes non confundit” (A esperanza non confunde, Rom 5,5). Nela están escritos os temas primordiais da convocatoria, cuxo tema central é “Peregrinos de Esperanza”. O Ano Santo Xubilar ordinario é un período especial de graza e perdón dentro da Igrexa católica, que se celebra cada 25 anos. Comezará o 24 de decembro de 2024 e culminará o 24 de decembro de 2025 coa súa clausura.

Outro evento da Igrexa Universal é o Congreso Eucarístico Internacional. Aínda que a Adoración Nocturna de Lugo non poderá asistir a el pola súa distancia, en Quito (Ecuador), si podemos encomendar a súa organización e seguir o seu desenvolvemento para coñecer experiencias eucarísticas. Debemos testemuñar a presenza real de Cristo na eucaristía, dar grazas a Deus por este don e promover a súa estima nas nosas comunidades e na vida persoal porque o amor de Cristo eucaristía merece sempre ser máis coñecido, aprezado, amado e adorado.

No mes de setembro queremos inaugurar un tempo novo. Acendemos a estrela de luz e fe neste camiño do curso 2024-25. Con ela sanamos os ollos enfermos do desánimo e pesimismo e iluminamos a senda que nos permite facer camiño novo.

Daniel García García

Director Espiritual Diocesano da Adoración Nocturna

Ser humano… ser cristián

Permítanme hoxe a tono autobiográfico que manda no que escribo. Seguramente máis dun de vostedes verase tamén reflectido nalgunhas destas liñas.

De mozo lin con avidez La alternativa cristiana, de José María Castillo. Ese libro abriu ante min un horizonte utópico que aínda hoxe axuda á miña propia reflexión vital.

Dun xesuíta, vou pasar a outro: o Padre José Julio Martínez, da man do cal ingresei como Cruzado da Eucaristía aos nove anos no Colexio da Armada, Salvador Moreno, (hoxe Juan Sebastián Elcano).

Tradición e modernidade foron perfilando a miña experiencia cristiá, foron moldeando a miña vivencia relixiosa, a miña experiencia de fe.

Recordo, con gratitude, aos meus pais ensinándonos a rezar, rezando connosco… cada noite antes de durmir, cada tarde o Rosario, cada fin de semana na Misa Dominical.

Andariamos polos nove anos cando o meu amigo Luqui e mais eu iamos camiñando ao colexio un día deses escuros de diluvio pontevedrés. Iamos coas nosas boas botas, gabardinas, paraugas… Pola estrada de Mollabao, no medio daquel diluvio, un home de mediana idade na súa bicicleta. Intuímos ía camiño do traballo… empapado, empuxado de lado a lado da calzada pola auga e o vento, desprotexido… Eu pensei, por que uns temos todo o necesario e outros carecen en grao sumo do básico para sentirse seguros e realizados. Co tempo ancorei nese acontecemento da miña infancia as miñas grandes preguntas acerca da xustiza, a igualdade, a transformación da sociedade e co tempo tamén descubrín a indisoluble relación entre a Eucaristía, a Mesa do Pan e o Viño, e a Xustiza. Algo que xa albisquei de neno da man do Padre José Julio. Esa Xustiza que é a que Deus quere, esa Misericordia que é o Deus mesmo. Co paso dos anos fíxenme cargo da necesaria unión entre a palabra e a acción, a oración e o compromiso. Aquilo de ora et labora. Non cabe un cristianismo sen espiritualidade, pero, cabería unha espiritualidade sen consecuencias prácticas para a acción, para a vida humana?

Só temos que fixarnos en Xesús de Nazaret, o noso Modelo e Irmán Maior, sempre en contacto co Pai, sempre ao servizo dos seus irmáns, dos seus amigos, de todos nós.

Preguntábase o Catecismo que estudabamos de pequenos, que é ser cristián, ao cal a resposta era: ser cristián é ser discípulo de Cristo, o noso Mestre e Salvador. Iso é ser cristián.

Coa Resurrección de Xesús, Deus mesmo aválao, dálle a razón, ratifícao fronte aos que o matan, fronte ás estruturas inxustas, fronte á intransixencia, a intolerancia, os desmáns do poder.

En Xesús de Nazaret vemos a Deus, claro, pero tamén vemos ao home, ao paradigma do ser humano implicado no coidado dos demais, exemplo do irmán próximo e sempre dispoñible para co necesitado e o excluído, o marxinado.

En Xesús conflúe todo o máis humano, o máis xenuíno do humano. Nada en Xesús é estraño ao humano, nada no cristián debería selo.

Queque Bayo

Deus e a ciencia: novas perspectivas

Ten algo que ver coa ciencia a cuestión de Deus? É posible ser crente e científico? Poden coexistir harmonicamente a relixión e a ciencia? Cal é a relación esencial da teoloxía coas outras ciencias? As cuestións son semellantes, pero as respostas son moi complexas e diversas. Aquí non pretendemos máis que convidar a unha reflexión previa ao redor desta cuestión na que nos precederon tantos científicos, teólogos, filósofos, poetas, literatos e pensadores en xeral. Algunhas respostas fundamentadas si son posibles e certeiras.

En primeiro lugar, se profundamos no tema, observamos que hai unha relación fascinante entre Deus e a ciencia. A ciencia logrou grandes avances na comprensión do mundo natural e desentrañou os misterios do universo dunha maneira asombrosa. É necesario destacar que moitos científicos prominentes foron crentes ferventes como xa publicou o meu amigo o teólogo e sociólogo Antón Negro. Entre outros: Isaac Newton, quen establece os fundamentos da mecánica clásica e enuncia a lei da gravitación universal; Gregor Mendel, monxe católico que funda a xenética coas famosas “leis de Mendel”; Albert Einstein, a teoría da relatividade; Francis Colins, director do Proxecto do Xenoma Humano; Lavoisier co seu famoso principio: “Nada se perde, nada se crea, todo transfórmase”; Laplace quen contesta a Napoleón coa pregunta: Como explica todo o sistema do mundo sen mencionar a Deus?

Precisamente esta é a cuestión que presentan con gran traballo e dedicación os enxeñeiros Michel-Yves Bolloré e Olivier Bonnassies, no seu libro: Dios. La ciencia. Las pruebas. El albor de una revolución, Madrid, 2023 (576 pp), obra que recomendo encarecidamente para as lecturas deste verán e que se colocou enseguida na lista dos libros máis vendidos en Francia. Nela móstrase a fecunda relación entre teoloxía e ciencia. É estimulante e nova, elaborada traballosamente ao longo de tres anos e coa axuda dunha vintena de científicos para rastrexar as probas da existencia de Deus que ofrecen as diferentes disciplinas nos últimos catro séculos. Lectura probablemente descoñecida, especialmente para tantos que se atreven a falar de Deus, da relixión, de teoloxía e da Igrexa sen informarse convenientemente xa que de todo hai na “viña do Señor”.

Os autores anuncian as súas propostas como unha revolución fronte ao materialismo que dexenerou no positivismo coa idea de que un Deus creador era incompatible con calquera razoamento empírico. É curioso que o prólogo á edición española corre a cargo da ensaísta Elvira Roca Barea, pouco próxima ás teses do divino, pero quen afirma que: “é posible que a idea de Deus, en calquera das súas manifestacións, móstrese máis lonxeva que o Big Bag e sobreviva ao final da nosa civilización, porque quizais Séneca tiña razón nas Cartas a Lucilio (XIX, 117, 6)  cando pensaba que -nec ulla gens usquam est adeo extra leges moresque proiecta ut non aliquos deos credat-, é dicir: non hai pobo en ningures, tan afastado dos costumes e de toda lei ou moral, que non crea nalgúns deuses”.

Mario Vázquez Carballo

Vicario Xeral da Diocese

A %d blogueros les gusta esto: