Opinión

Cartas o artículos de opinión sobre temas de actualidad o de temática formativa

2021, Ano internacional da erradicación do traballo infantil

María, de 12 anos, é unha nena ugandesa que tritura pedra nunha canteira de Uganda durante sete horas, seis días á semana por 1,16 euros. E en ocasións, pode volver a casa con menos, xa que o seu soldo depende da satisfacción do seu xefe, segundo picase ou non a bo tamaño a roca. Ela conta que necesita o diñeiro. E en calquera caso, segue tendo fame, porque o diñeiro gañado non é abondo. O testemuño desta pequena está recollido no informe Teño que traballar para comer.

Antes da crise sanitaria, eran boas as perspectivas para erradicar o traballo infantil, pero o progreso estancouse e 160 millóns de nenos están en situación de explotación laboral. E a pandemia ameaza con incluír neste abismo de escravitude a outro nove millóns a finais do 2022.

Para reverter o aumento do traballo infantil tras a pandemia necesítase, entre outras medidas, unha volta de inmediato ao colexio, axudas económicas ás familias máis vulnerables; un maior desenvolvemento das políticas sociais e a recollida exhaustiva de datos para identificar onde e cando está a ocorrer esta secuela.

14 líderes de catro países africanos subscribiron unha «Declaración conxunta dos líderes relixiosos contra a escravitude moderna».

O depredador do home

Os datos que xustifican o título deste escrito son os nosos incorrectos comportamentos que, en linguaxe catequética, denomínanse pecado. Para analizar a natureza do pecado, hai que ter presentes os datos da psicoloxía, da moral e da relixión. A teoloxía espiritual non pode prescindir destes datos e menos discrepar deles. Os datos dannos a coñecer a natureza do pecado, pero non abondan, porque unicamente con datos fanse avaliacións, pero non se sacan conclusións.

O coñecemento da magnitude do volcán de Palma sérvenos para calcular a contía de perdas que se están producindo no arquipélago canario; pero para tomar decisións non é suficiente coñecer a situación: requírese sentirse afectado por ela. Se isto é así, non é suficiente con que eu coñeza o que é o pecado e as súas consecuencias. Mesmo non abonda con que eu me considere pecador. Os ladróns aprópianse do que non é seu, pero non se consideran malos cidadáns inxustos cos demais e non se arrepinten de ser ladróns.

É necesario que eu me considere pecador, para que tome a decisión de arrepentirme de selo. Só cando o Señor dá ao home o sentir o seu pecado, percibe ao mesmo tempo, o misterio de Deus e o de ser un home inxusto, e adopta unha actitude de conversión.

O primeiro que experimenta o home ante o pecado, é tristeza. Por natureza, os humanos somos narcisistas: crémonos perfectos, limpos de toda culpa; e cando percibimos na nosa vida algunha mancha e engurra, psicoloxicamente, vémonos apenados ante nós mesmos. A nosa idolatría caeu polo chan, e isto dóenos, e a nosa existencia empápase de tristeza.

O segundo que o home experimenta é a súa culpabilidade. Presumimos de ser perfectos e cando pola nosa debilidade conxénita, tomamos conciencia de que quebrantamos algunha norma de bo comportamento, sentimos amargura polo prestixio que perdemos, e xorde en nós o sentido do arrepentimento. Con todo, tal arrepentimento aínda non é cristián, xa que neste sentimento, aínda non aparece ningunha referencia ao Señor. É un arrepentimento por medo ao castigo, pero non hai conversión a Deus, senón á lei, que pode sancionar o noso incorrecto comportamento.

Todos estes son modelos sutís de amor propio, contemplándonos a nós mesmos. Aquí non existe ningún sentimento relixioso do pecado, nin referencia algunha a Deus.

En terceiro lugar o pecador sente pena ao decatarse de que co seu mal comportamento, ofendeu a Deus. Precisamente porque o seu pecado é unha ingratitude a Deus que o perdoa e ségueo amando, máis que angustia, experimenta pena e esperanza, e xorde no seu corazón a compunción liberadora e os seus efectos. Pola compunción Deus faise presente no corazón do home como misericordia amorosa, e isto devólvelle a paz porque o Señor perdóao e acólleo como fillo.

Indalecio Gómez

Cóengo da Catedral

[Artículo en castellano]

Dous volcáns

Na actualidade hai 2 volcáns en erupción simultánea: un xeolóxico, nas paradoxalmente afortunadas Illas Canarias, con dinamismo devastador; e o outro sociolóxico, nas terras galegas, en xenerosa actitude solidaria.

Segundo os xeólogos, o centro da terra é un núcleo incandescente cuxas calorías periodicamente rompen a cortiza terrestre e coas súas erupcións de lava incandescente, devasta cidades; arrasa cultivos e sementa pobreza ao seu paso. Disto dannos constancia a historia do Vesubio, o Etna e a doutros volcáns que levan centos de anos en erupción continua ou interrompida, e nestes intres, o volcán que está a carbonizar a illa de Palma.

Non sabemos o tempo que supervivirá este inesperado contratempo nas Illas Canarias. Isto preocúpanos a todos. Pero non hai mal que por ben non veña, e ao socaire deste devastador volcán palmareño, cobra vida outro volcán sociolóxico: o volcán da fraternidade humana, adormecido nas últimas xeracións. Afortunadamente a erupción do volcán da fraternidade está a recobrar vitalidade nestas circunstancias: os Bancos abren as súas casas aos que perderon as súas; as ONGS prodigan as súas achegas aos que quedaron sen nada; moitos particulares choran cos que choran e comparten o seu pan cos que non teñen que comer…

O volcán da solidariedade levaba moito tempo inactivo, pero o triste evento das Canarias está a ser unha forte sacudida, para poñelo novamente en fraternal erupción. Isto resúltanos gratificante a todos, especialmente aos crentes. O volcán da fraternidade, xa fora inculcado por Xesús no Evanxeo, pero dá a impresión de que os humanos o tiñamos aparcado e substituímolo polo egoísmo e a avaricia persoal; antepoñendo o meu ao noso; o propio ao de todos; o individual ao colectivo… Pois, fagamos memoria e lembremos que Xesús dixo textualmente: “Este é o meu mandamento, que vos amedes uns a outros, como eu vos amei”. O mandato do Señor non se reduciu a bonitas palabras, senón que se sintetizou en eficaces comportamentos: Tiven fame e déstesme para comer…” “Cando, Señor?”. “Canto fixestes cun destes irmáns meus máis pequenos fixéstelo comigo”.

Deus fíxonos homes, para ter a quen amar, e encarnouse nos humanos para deixarse amar por nós. As oportunidades para realizar o plan de Deus, sáennos diariamente ao camiño, pero hai circunstancias nas cales o amor fraterno cobra especial urxencia. Esta situación está a facerse singularmente urxente con motivo do volcán de Palma. As carencias dos nosos irmáns canarios son voces que berran: “A túa casa debe ser casa para os que quedaron sen fogar, e o teu pan debe ofrecerse xenerosamente aos que non teñen que comer, e o gozo do teu benvivir debe enxugar as bágoas dos que choran, por quedar sen nada na vida…” Isto é poñer en activo o volcán da fraternidade, tantas veces aparcado pola nosa fe adurmiñada. Espertemos, pois, e traballemos para que a ninguén falte o necesario do que Deus deixou no mundo para todos.

Indalecio Gómez, cóengo da Catedral

[Artículo en castellano]

Formarse e informarse, tamén como cristiáns

A miña insistencia na necesidade de formarnos e informarnos como cristiáns non é unha teima só miña. Con moita frecuencia hai iniciativas de formación de cristiáns que se organizan desde outros ámbitos distintos á parroquia, como pode ser todo o que se nos ofrece desde a Diocese ou desde outras parroquias ou entidades.

Ademais, agora, é moi doado participar nestas sesións de formación a través de internet, aínda que é verdade que se perde a riqueza de compartir experiencias dos encontros presenciais.

Necesitamos formarnos para dar razón da nosa fe, coñecer a Xesucristo e á súa esposa, a Igrexa, aos que tantas veces acudimos ao longo da nosa vida. Temos que saber por que cremos e que cremos. Non serve a «fe do carboeiro» (crer ás cegas, sen pensar).

E necesitamos informarnos ben sobre as noticias que circulan sobre a Igrexa e algúns dos seus membros. Con frecuencia, as cousas son moi distintas de como nolas contan. Hai moitos bulos e verdades a medias que nos fan ter unha idea equivocada das cousas.

Se de verdade dicímonos cristiáns e somos membros da Igrexa, temos que coñecer ben a quen seguimos, Xesucristo, e o lugar no que o seguimos, a Igrexa.

Neste sentido, aos sacerdotes ofrécensenos sempre desde a Diocese unhas sesións de formación permanente sobre temas de actualidade, como o é este ano a cuestión da eutanasia. Desde hai uns anos, esta formación tamén está aberta aos laicos, polas mesmas razóns presentadas máis arriba.

Miguel Ángel Álvarez

Párroco da Fonsagrada

[Artículo original]

Os días pequenos de outono e «o Sol que nace do alto»

Cada estación do ano ten a súa peculiaridade. Os días cada vez máis pequenos do outono condicionan o noso ánimo, que tamén ten algunhas consecuencias na forma de vivir e celebrar a fe e nas actividades das parroquias.

Por exemplo, en parroquias nas que hai bastantes funerais (na Fonsagrada desde novembro do 2020 xa van máis de 100), ás veces temos problemas para fixar a hora, porque ás 6 da tarde xa case é de noite. Ou a misa da tarde que a temos ás 7, para algunhas persoas maiores xa lles resulta un pouco difícil asistir, porque xa saímos totalmente de noite e fai frío e moitas veces chove abondo.

Persoalmente non levo ben tanta escuridade, gústanme os días grandes e a luz do sol. Non en balde, os cristiáns guiámonos polo «Sol que nace do alto», Xesucristo que venceu á morte na escuridade do sepulcro e apareceuse resucitado e luminoso ao clarexar do primeiro día da semana.

Non estamos feitos para a morte e a escuridade. Estamos chamados á vida, e a unha vida iluminada en todos os seus actos e momentos por Xesucristo.

Aínda así, «a noite é tempo de salvación», como di un dos himnos da Liturxia das Horas. O tempo de outono e inverno tamén ten as súas oportunidades para crecer na vida de fe. A sobriedade e o silencio dos días curtos e as noites grandes son tamén unha ocasión para profundar no coñecemento de Xesucristo e a súa Igrexa. Temos por diante un tempo «escuro» pero que afrontamos coa certeza da gran luz da Pascua e que comezaremos a albiscar co nacemento de Xesucristo no Nadal.

Miguel Ángel Álvarez Pérez

Párroco da Fonsagrada

[Artículo original]

A %d blogueros les gusta esto: