Opinión

Cartas o artículos de opinión sobre temas de actualidad o de temática formativa

O cristián, un plaxio de Cristo

O plaxio de Cristo non implica identidade de natureza, senón similitude de comportamento. A identidade da nosa natureza, coa de Xesús sería unha herexía, posto que natureza divina soamente existe unha que comparten por igual Pai, Fillo e Espírito Santo. Xesucristo vive un proceso de obediencia ao Pai. A súa relación co Pai é o nuclear do seu ser de Fillo. O ser de Fillo é o fundamento de toda espiritualidade.

A filiación de Xesús é como un proceso con catro momentos fundamentais: a súa Encarnación (Lc 1,35), o seu Bautismo (Mc 1,11-12), a súa Predicación do Reino (Lc 4,14-18) e a súa Resurrección (Rm 1,4). Neste proceso da súa actuación filial de Xesús está presente o Espírito, en dúas etapas: o descenso da súa vida faise por obra e graza do Espírito Santo; e a súa situación redentora realízase en virtude do divino espírito. O Espírito fainos obedientes ao Pai, como Xesús, e o Espírito fainos fillos co Fillo. Nunha palabra, Cristo é modelo de toda espiritualidade cristiá.

Segundo Von Balthazar, houbo tres tipos de espiritualidades a través dos séculos:

  • Espiritualidade do heros = tendencia do home cara a un concepto optimista de si mesmo.
  • Esforzo do home por alcanzar a perfección suprema do seu ser.
  • A pasividade suprema para deixarse facer polo influxo do Espírito Santo, en orde a ser unha imaxe perfecta dun fillo de Deus.

E segue dicindo que estes tres tipos de espiritualidades condénsanse en conseguir que nós sexamos unha cara visible de Deus, como o é Xesucristo. A imitación desta espiritualidade de Xesús é o que fai que o home chegue a ser como unha nova encarnación do Fillo de Deus.

Cada época acentuou un tipo de espiritualidade, segundo os condicionamentos sociolóxicos e filosóficos do momento. Con todo, Xesús non se deixou influenciar por estes condicionantes históricos do momento, e entregouse incondicionalmente en obediencia ao Pai. Neste sentido, Xesús é o canon da espiritualidade cristiá, que implica a libre disposición do home á vontade de Deus, como fillo, e a plena obediencia ao Creador, como criatura. Esta é a identificación do cristián con Cristo: a súa fidelidade incondicinal ao Pai. Cal é a norma de comunicabilidade da nosa similitude con Cristo? A libre disposición de nós mesmos. Xesús é a plena dispoñibilidade para o Pai e a total dependencia do Pai. Somos homes, en canto somos criaturas e, á vez en canto somos chamados a ser imaxes de Deus, a identificarnos con Xesús. Estamos chamados a ser irmáns de Cristo e fillos de Deus. Non debemos ir sen rumbo pola vida. O punto de partida condiciona o punto de chegada. A natureza do ser condiciona o seu comportamento. As raíces da árbore condicionan o froito das súas ponlas. Pero nos seres racionais, o comportamento só impón a súa racionalidade e condiciónao a súa vontade. No humano a orixe do home é Deus creador, e o seu comportamento, obediencia ao seu señor, e como cristián a súa dignidade é a filiación divina e a súa vocación, a santidade. En consecuencia, o seu labor é discernir, elixir, decidir e vivir. Por ser homes somos libres e, á vez, dependentes, pero en nós dependencia e dispoñibilidade non sempre se identifican, de aí a necesidade do Espírito para que nos indique o camiño e fortaleza no noso bo camiñar.

Indalecio Gómez Varela

Cóengo da Catedral de Lugo

[Artículo en castellano]

O Espiritu Santo, Corazón de Deus

Hai verdades cuxo contido non podemos coñecer sen que se nos revele, e aínda revelado non podemos comprender nin explicar. Un destes problemas é a obra do Espírito Santo nas nosas almas. A única maneira de percibir o dinamismo do Espírito en nós, é estudándoo a través dos seus dons e dos seus froitos.

Para facernos comprender en que consiste o don do Espírito, a Escritura Santa, máis que explicarnos conceptos, convídanos a mirar o comportamento de Xesús co seu Pai e connosco.

A revelación, máis que falarnos de ideas, danos exemplaridades, para que as imitemos; e esperta en nós o interese por saborear a sublimidade das cousas sobrenaturais, mirándoas cos ollos do corazón. Así o fixo o Señor. Terminada a obra da creación, mirou todo o que fixera, e exclamou: “Todo é bo, e o home é moi bo”. Esta contemplación do ben que Deus fixera, debe suscitar en nós sentimentos de admiración e gratitude, e estimularnos a protexelos e, na medida que de nós depende, facer que todo o que Deus fixo, creza cuantitativa e cualitativamente. Este foi o encargo que nos fixo o Creador: “Crecede e multiplicádevos…” E para que podamos levalo a bo termo, fíxonos o prezado agasallo da ciencia. Isto non nos prohibe coidar o temor de Deus, que nunca debemos identificar co medo ao mesmo Deus. O medo implica sospeita de presenza de perigo no outro; cousa que xamais é posible pensar de Deus, infinitamente bo e benfeitor.

O que si cabe é o “temor” pola nosa banda, froito do recoñecemento de non saber corresponder aos dons do Señor.

O medo afasta do perigo, en previsión de evitalo. O temor estimula o interese da propia superación para corresponder ao ben recibido. Os dons estimulan a superación para evitar o temor, e axúdannos a tomar conciencia de que estamos en débeda co Señor, e de que saldar débedas é un deber de conciencia, que non debemos esquecer.

Para estimular o cumprimento das nosas obrigacións, Deus rodéanos dun cúmulo de beneficios, chamados dons do Espírito Santo, que crean en nós unha actitude proclive a corresponder a tantos favores recibidos, recoñecéndoos e correspondéndoos cun comportamento grato ao Señor. Este comportamento propio dun bo cristián é o froito do Espírito Santo, regalado do alto, pero está condicionado polas nosas limitacións humanas, como o están as espigas do trigal, pola calidade da terra en que foron sementados os grans e polo clima que acompañou ao gran desde a súa sementa até a súa sazón. Estes condicionantes non os pode esquecer o agricultor, responsable do froito do mañá. Se del dependese o clima, todo o inverno sería primavera, o froito estaría asegurado, e o pan garantido, pero o clima non depende da man do sementador. Da súa man si que depende o fertilizado do campo, o cultivo da terra, a eliminación das alimañas e de todo o que poida entorpecer o normal crecemento da semente.

O sol é indispensable para que o campo produza froito, pero a responsabilidade do hortelán condiciona a abundancia da colleita.

Non botemos balóns fóra: tiremos a porta.

Indalecio Gómez

Cóengo da Catedral

[Artículo en castellano]

Actualidade da Ofrenda en Galicia

A Galicia actual atópase hoxe na Catedral lucense ante o Señor Sacramentado. Autoridades e pobo cristián danse a man para continuar e celebrar a festa máis identificativa do ser desta terra.

A Ofrenda ao Santísimo Sacramento é o presente do onte da tradición. 350 anos abonan a renovación do compromiso legado polos nosos antergos e lémbrannos a obrigación actual de propagar e fomentar este acto e a consecuente identidade galega ligada á Eucaristía.

En Eucaristía solemne, bispos galegos, autoridades das 7 provincias de Galicia até 1837, asociacións eucarísticas e o pobo cristián de Lugo, próstranse ante o noso Altar Maior para renovar o voto que fixo, en 1669, a Galicia daquela. Igual que o sol é a fonte natural de toda enerxía, o Santísimo Sacramento é a fonte sobrenatural de toda graza e bendición para a Galicia de hoxe.

O domingo da Oitava do Corpus Lucense, é o Corpus de toda Galicia. E aos crentes de Lugo, representando aos galegos, tócanos corresponder e agradecer a predilección de ser a comunidade que ten como honra e escudo a Hostia e o Cáliz. Responder á historia e á fe é contribuír a que siga viva a mellor cultura en Lugo e Galicia. Por iso, todos, estamos obrigados a que esta efeméride sexa unha gran celebración da cidade e conte coa colaboración e apoio de todas as institucións locais e así facer realidade, como declarou un político lucense sobre outra festa recente na nosa cidade, o seu “firme compromiso da difusión e posta en valor da nosa cultura, a historia e o patrimonio, tanto material como inmaterial”. Tamén, pois, para este patrimonio fecundo, a Ofrenda ao Santísimo Sacramento, reivindicamos apoio e colaboración.

Porque esta festa centenaria da vida galega pode converterse, por desgraza, en algo minoritario e sen apenas relevancia. En algo oficial, frío espiritualmente, afastado do vivir cidadán, estéril para a fe. “Se desaparecese esta xornada e a súa procesión, ninguén a estrañaría” doíase un comentarista días atrás. Sen compartir este pesimismo, creo que a advertencia é real. E a reflexión suscitada moi inquietante. A sociedade actual vive tan afastada dos feitos verdadeiramente substanciais e relixiosos, mesmo dos máis significativos para a propia sociedade, que o seu único marco de referencia e celebración son os acontecementos políticos e deportivos actuais e as festas promotoras de distracción e beneficios económicos.

A festividade da Ofrenda e a defensa da súa actualidade quizais sexa nadar contra corrente. Pero igual que o salmón na súa carreira río arriba para dar novas vidas, os crentes, especialmente os lucenses, primeiros depositarios desta tradición, teremos que superar a apatía de moitos para dar vida, calor e solemnidade a este día.

Orgullosos celebremos a festa eucarística galega. Mostremos o que de verdade amamos. Correspondendo a quen se dedica en exclusiva, desde a presenza eucarística, a amar e bendicir a Lugo e a toda Galicia.

Daniel García

Párroco de San Lourenzo de Albeiros

[Artículo en castellano]

Arde Lucus et Corpus Christi

Celebración do Corpus Christi en Lugo o 19 de xuño de 2022

Hai pouco celebramos o Arde Lucus. Elegantes caracterizacións de romanos. Provectos senadores. Orgullosos e elegantes castrexos. Gladiadores. Sumisos escolares baixo os máis variados lábaros cristianizados. Ritos equívocos como bautizos, bendicións, lumes sacros… Lucus baixo a aguia imperial, aurigas e tropas, campamentos e templos, ofrendas e deuses. E os heroes lendarios do Medulio convertidos en resignados e mansos veciños.

Até aquí o lúdico, a simulación. A lembranza. Até aquí a historia, o legado que agradecer. A Roma máis fecunda e autora dunha cultura.

Agora chega a festa, o encontro humano, a fe. Aquilo é externo, tumultuoso. O que chega é vivencial, profundo. Son raíces con froitos de eternidade. É historia viva, presente e creadora do Lugo máis actual. Celebramos a festa máis antiga e significativa da Cidade do Sacramento: Corpus Christi.

Despois de dous anos longos, nos que estivemos illados por horas interminables, a nosa alma pide a berros, de novo, encontros con corazón. E Xesucristo na Eucaristía agarda ese encontro do que o ama e cre. Espera encontros con cada lucense. Imos ao seu encontro.

A Praza de Santa María, cal vasilla nutricia, acolleu este domingo, ás 11, a Eucaristía. Resoa “Cantemos ao amor dos amores, Deus está aquí”.

É o amor expansivo. O Corpo que se dá en Caridade a todos. Como diría Madre Teresa de Calcuta, “Aquí Xesús está en forma de pan. Pero no mundo da miseria, nos corpos feridos, nos nenos e abandonados é onde tamén o vemos e tocamos”.

Día de Cáritas. Proposta pola fraternidade na que ofrecemos o noso compromiso humano e cristián. A festa do Corpus Christi non contabiliza aos miles de visitantes á nosa cidade, nin aos cuantiosos beneficios económicos que reporta. Convídanos a soñar a grandeza profunda da fe que comporta alimentar o lume do forno interior no que se acende e nutre a caridade. Esíxenos achegarnos aos pobres e oprimidos, a defender a dignidade de toda persoa. “Felices os cristiáns aos que a fe lles sae polas obras como sae dos pulmóns a respiración” (Martín Descalzo). Si, felices os que enchen a súa vida da sabedoría do amor, da caridade.

Este Corpus queremos apostar por construír as nosas vidas sobre as columnas do amor, a xustiza, a paz, a sinxeleza, a fe. Actitudes que non recortan a vida, senón que a multiplican. Non a recortan, fecúndana. Porque “os verdadeiros infelices son os que pasan a vida dicindo eu e sempre eu” (Follerau).

Arde Lucus dá a man ao Corpus Christi. Escribiu María Rosa de la Vega Araujo:

Dios y Lucus en pacto inmemoriado

Pan Eterno en las mieses de su Historia,

del misterio blasón y ejecutoria,

ostensorio de Amor privilegiado,

Hoy el Corpus celebra emocionado

-con la humildad del polvo y de la escoria

vestida de luceros, sol y gloria-

el pueblo que en Viril has transformado…

Daniel García

Párroco de Albeiros e cóengo da Catedral

[Artículo en castellano]

Restauremos o mundo

Onde abunda o mal, ninguén está cómodo. É o que sucede no mundo actual. Hai tanta maldade nesta terra, que nos resulta incómodo vivir nela.

Ante esta situación caben dúas opcións: destruíla ou restaurala. Se non nos interesa este mundo porque cheira mal, destruámolo. Pero se nos interesa, e non nos gusta, restaurémolo e gustaranos.

O proxecto xa o temos: sérvenos o mesmo que utilizou o Eterno Pai para crear o primeiro mundo e que lle saíu bo e fermoso. Para iso utilizara bos materiais, boa terra, boa luz, boas augas, bos montes, bos vales… Incluso o home saíralle bo, moi bo, con capacidade de dicir a última palabra. Deus arriscouse facendo libre ao home, e este falloulle, e facendo mal uso da súa vontade, deteriorou o mundo que o Señor lle regalou. Isto desgustou ao Creador, pero non desistiu do seu primeiro proxecto, e decretou a restauración do mundo. Pero agora non se fía do home, e confía a restauración ao seu propio Fillo Xesucristo, e este acometeu a “recreación do mundo”, aproveitando moitos dos materiais do primeiro mundo: o mesmo sol, as mesmas augas, a mesma terra, as mesmas estrelas… Pero a peza máis importante do primeiro mundo, o corazón do home, corrompeuse, está inservible. Hai que pensar nun “recambio de pezas”. O esqueleto de Adán é aproveitable, pero o seu corazón está inservible: hai que pensar nun transplante de corazón. A operación é de alto risco e só a pericia dun experto cirurxián ofrece garantías. Tal cirurxián non existe na terra, ten que vir do ceo. E de alá mándanolo o Señor, encargándolle que traia consigo o corazón a trasplantar, xa que ningún dos da terra é aproveitable.

Xesucristo acepta o labor; baixa do Ceo e ponse ao choio. Toma o seu corazón santísimo e, utilizando a anestesia do seu divino amor, colócao no tórax do home pecador. A intervención foi todo un éxito: xa temos un home novo, un corazón novo, un mundo fermoso, unha humanidade redimida. Conectemos os nosos corazóns co corazón de Cristo, que ten capacidade para bombear sangue de bondade a todos os seus membros, que somos nós.

E alegrémonos, xa que as cousas melloraron notablemente. O primeiro mundo tiña un bo corazón, obra de Deus; pero era un corazón humano vulnerable. O corazón do novo mundo é divino. Gocémonos e colaboremos con el para que todo sexa fermoso aos ollos de Deus e dos homes de boa vontade. Adán escoitou ao diaño e este enganouno. Escoitemos nós a Xesús, e estaremos seguros de que o noso comportamento nos manterá fieis ao Señor.

Indalecio Gómez

Cóengo da Catedral

[Artículo en castellano]

A %d blogueros les gusta esto: