Opinión

Cartas o artículos de opinión sobre temas de actualidad o de temática formativa

Tipoloxía do románico segundo don Xaime Delgado

Para artigo sobre Jaime Delgado 2

Xaime Delgado enunciaba deste xeito as diferentes tipoloxías que se atopan na Galiza: “Primeira. A das catedrais e a de moi importantes igrexas. Son de tres naves con outra transversal, perpendicular a elas, chamada transepto. En correspondencia con cada nave e facendo de cabeceira ao transepto, teñen tres ábsidas. A central, ou capela maior, é de máis amplas proporcións. As dúas laterais, máis ou menos xemelas, son notablemente máis pequenas. Co transepto plásmase con máis realismo a planta en forma de cruz –a mesma que atopamos na Seo galega-”. E continuaba: “Segunda. A de igrexas importantes. Teñen tres naves coas súas tres ábsidas, mais carecen de transepto –coma a da igrexa de San Vicenzo de Pombeiro, Pantón. Terceira. A de algunhas igrexas igualmente importantes. Constan dunha soa nave á que segue un transepto coroado por unha cabeceira triabsidal – características da igrexa de Vilar de Donas, Palas de Rei-. Cuarta. A do resto de igrexas con cabeceira da ábsida semicircular. Moitas destas igrexas teñen singulares valores –coma san Nicolao de Portomarín- Outras moitas son pequenas e sinxelas –coma san Miguel de Bacurín, Lugo-. Quinta. Trátase de aquelas igrexas cuxo presbiterio -ábsida- é de planta rectangular –coma a igrexa de santa María de Camporramiro, Chantada-.”

Nin que dicer temos, que a tipoloxía máis numerosa no país é a que Xaime describe en derradeiro lugar, continuadora das ábsidas precedentes, as prerrománicas, que implicaban unha destreza menos técnica que un muro semicircular; de igual xeito a cubrición soe ser de madeira. Posiblemente razóns económicas e técnicas levan a que esta tipoloxía esténdase dende o primeiro románico até un románico moi posterior. Do mesmo xeito, e pola contra das grandes e importantes igrexas, a maioría dos templos galegos presentan unhas pequenas xanelas, saeteiras –con derrame cara ao interior que manteñen o ambiente mistérico.

Carolina Casal

                                                             Conservadora do Museo Catedralicio

Miguel Ángel Álvarez: O verán, tempo para Deus

viñeta Deus vacacións

Estamos en disposición de gozar duns días de vacacións, ou, polo menos, de cambiar un pouco de estilo de vida, con menos présas e máis tranquilidade, mesmo, con máis optimismo.

E como sempre, independentemente do sol, da temperatura, do mes do ano en que vivamos, de se temos ou non vacacións… Deus sempre será o mesmo e sempre estará nos mesmos lugares onde o atopamos habitualmente. Xa o sabemos, Deus non pasa nunca.

Na tranquilidade duns días distintos, como son os do verán, temos unha boa ocasión para atoparnos con Deus, para falarlle, para escoitalo, para estar con El sen présas, gozando do momento e da súa compañía infinita.

Por suposto que non se entende que no verán poñamos de vacacións a nosa fe e a asistencia á misa dominical. Se durante estes meses non alimentamos a nosa vida espiritual, cando volvamos en setembro, atoparémola morta de fame. E, no canto de empezar un novo curso con alegría, farémolo coa tristeza que provoca que algo moi noso morrese.

Todo o bo vén de Deus, tamén o verán e as vacacións. Non o abandonemos durante este tempo.

Editorial El Espejo de la Iglesia – Cope Lugo

Miguel Ángel Álvarez: Ano da Fe e carta de Santiago

Lemos na carta de Santiago (St 2,14.17.18b): “De que lle serve a un, irmáns meus, dicir que ten fe, se non ten obras? É que esa fe poderá salvalo? A fe, se non ten obras, por si soa está morta. Ensíname a túa fe sen obras, e eu, polas obras, probareiche a miña fe”.

Estamos no Ano da Fe. Un ano ten moitos días e resulta doado esquecerse deste ano de graza que a Igrexa nos ofrece para profundar na fe no Deus de Xesucristo.

Hoxe, máis que nunca, é moi necesario saber ben no que cremos e a quen seguimos.

Non todo serve á hora das obras, nin tampouco todo serve á hora de satisfacer os desexos de transcendencia, que xorden, inevitablemente, do noso interior.

A estas alturas do ano moitos pais xa están a ultimar os detalles da Primeira Comuñón dos seus fillos, moitos noivos preparando na súa voda para o verán, incluso moitos nenos que naceron no inverno e primavera tamén van ser bautizados nos próximos meses.

Estes sacramentos, igual que os outros, son ocasións especiais de crecemento na fe. Pero, chegados a este momento, é triste oír como o único que preocupa, á hora de preparar a celebración, é o que vai durar, ou como se teñen que colocar os noivos ou quen debe  ter en brazos ao neno durante o bautizo.

Pois está claro, a celebración durará o que teña que durar, ata que termine, aos noivos xa os coloca o fotógrafo, e ao neno, o normal, é que o sosteña a persoa máis forte…

As cousas da fe, evidentemente, van por outro camiño. É necesario “pensar” a Deus, é  necesario que as cousas, como dicimos en Galicia, “teñan xeito”, e desde aí ir descubrindo e amando a Xesucristo ata poñelo como centro da nosa vida.

Miguel Ángel Álvarez: O que nos move a ser caritativos provén do mesmo Deus

 As celebracións do Corpus resoan en Lugo dunha forma especial. É verdade que noutros tempos tiveron moita máis importancia a nivel da vida social da cidade, e tamén é verdade que nos últimos anos están a facerse esforzos para devolver toda a súa importancia ás celebracións ao redor de Xesús Sacramentado, pois, non en balde, é o propio de Lugo, e por iso tamén se lle chama a “Cidade do Sacramento”. Os lucenses aínda non nos decatamos da riqueza que supón a presenza real de Xesucristo na Eucaristía. Unha cidade con Deus no centro non ten nada que temer, aínda que, como sempre, haberá quen pense que todo iso non está de moda, e que o mellor é recuperar outras “tradicións” como o Arde Lucus que, por certo, nunca existiu, e no que se venera a outros deuses que nada bo achegan á cidade excepto un pouco de diñeiro extra a uns cantos negocios…, pero iso é fariña doutro costal.

Volvamos ao noso. Unido á Eucaristía está o exercicio da caridade. Non é algo complementario ou secundario. É esencial ao mesmo ser de cristiáns e membros da Igrexa. Deixouno ben claro Xesucristo cando a noite da Última Cea cinguiuse unha toalla e lavou os pés aos apóstolos.

Ler máis

A %d blogueros les gusta esto: