Opinión

Cartas o artículos de opinión sobre temas de actualidad o de temática formativa

Álvaro del Portillo, personaxe que atrae pola súa fe en Deus, a súa capacidade de traballo e a súa fidelidade

Álvaro del Portillo

Álvaro del Portillo, primeiro sucesor de San Josemaría, fundador do Opus Dei, será beatificado o sábado 27 de setembro en Madrid, cidade onde naceu fai cen anos.

Enxeñeiro pola Escola de Enxeñeiros de Camiños, Canles e Portos da Universidade Politécnica, onde estudou entre os anos 1934 e 1941,titulou a súa tese de doutoramento Proxecto de modernización dunha ponte metálica antiga (Ponte sobre o río Lor Lugo). Incorporouse ao Opus Dei en 1935, sete anos despois da súa fundación, e ordenouse sacerdote o 25 de xuño de 1944. En 1946 fixou a súa residencia en Roma, onde continuou á beira de san Josemaría ata o falecemento o 26 de xuño de 1975. A vida de Álvaro (1914-1994) demostra especial atractivo pola súa fe en Deus, a súa capacidade de traballo e a súa fidelidade. Para el a clave do verdadeiro “éxito” era: poñer o talento ao servizo dos demais. O seu servizo infatigable á Igrexa manifestouse, ademais, na dedicación ás tarefas que lle conferiu a Santa Sé como membro ou consultor de trece organismos e, especialmente, mediante a súa activa participación nos traballos do Concilio Vaticano II.

Agradezo a Deus que me permitise convivir con el durante os días de 1988 que estivo en Costa de Marfil para confortarnos nos comezos do traballo apostólico nese país. As súas moitas calidades e competencias para realizar un inmenso traballo ao longo da súa vida, tanto no Opus Dei como na Igrexa; as súas graves enfermidades; etc.; coñecinas polo que me contaron e lin. Con todo, convivindo con el aprendín o que é querer de verdade: pola dispoñibilidade cando se lle solicitaba; pola atención coa que escoitaba; polo interese que poñía en agradecer todo, a Deus e aos que estabamos con el. A palabra grazas estaba permanentemente na súa boca. Como detalle, recordo o encontro que tivo con xente sinxela, agradecendo aos xefes das tribos que cederan os terreos para construír obras sociais e centros de convivencia, foi inesquecible polo inmenso agarimo auténtico que tivo con cada un deles, recordándolles a carga de servizo aos demais que implica a autoridade.

Hai constancia de que D. Álvaro estivo en Lugo acompañando a san Josemaría nunha viaxe a Galicia en setembro de1947. Visitaron a catedral, e rezaron ante o Santísimo e ante a Virxe dos Ollos Grandes. Álvaro levouse unha estampa da Virxe que tivo á vista no seu despacho de traballo en Roma durante tempo. Canto rezaría por Galicia e esta cidade! Hoxe conservo esa imaxe como unha reliquia e pido que siga intercedendo por nós.

Ler máis

Da man de María

María dixo si

Comezamos o curso con María. Aínda que, segundo se mire, tamén se pode dicir que terminamos o verán poñendo como broche á Nai de Deus.

A festa da Natividade de María, tamén coñecida como “a do oito”, marca a vida de moitas parroquias e santuarios. Grandes romarías no Faro, O Cebreiro (o día 9 celebran o Santo Milagre) e tamén as festas patronais na Fonsagrada, a miña parroquia natal.

Comezar ou terminar con María sempre é un bo agasallo. Facer o camiño collidos pola súa man maternal sempre nos fai sentir máis seguros.

Vivimos nun momento no que non é doado fiarse de ninguén. Dise que o gato escaldado ata lle escapa á auga fría. Posiblemente é o que nos estea pasando. Tantos timos, estafas, roubos, infidelidades de todo tipo volveron demasiado duro o corazón das persoas.

Tamén nos custa fiarnos de Deus. Non cremos que El é o mellor. Dubidamos de que a Igrexa sexa unha canle que nos leve á eternidade e que nos axude a facer un mundo mellor.

María fiouse. Non entendía, pero sabía que se podía fiar. En Deus, pola súa mesma esencia, sempre podemos confiar. María foi preservada do pecado, pero non do sufrimento: tivo que ver como crucificaban ao seu fillo, pero fiouse .

O mundo necesita recuperar a confianza en si mesmo. En boa medida, diso depende a nosa felicidade. Fagámolo ao estilo de María, Nai de Deus e nosa.

Escoitemos o canto Quero dicir si, como ti María

Miguel Ángel Álvarez

O final do verán

Son da xeración de Verán Azul, que por certo volveron repoñer este ano. Como todo o mundo daquela época chorei coa morte de Chanquete. Pero moito máis triste pareceume o último capítulo, cando se van todos e Pancho queda no pobo e empeza a buscar novas amizades, mentres soa a canción do Dúo Dinámico “O final do verán”.

Terminan os meses máis esperados por todos. Un tempo cheo de oportunidades para experimentar vivencias coa familia, amigos e veciños. E empeza un tempo longo para facer do ordinario un lugar de encontro con Deus no traballo, na liturxia dominical, na catequese, nos grupos de oración e nas distintas actividades pastorais que se organizan nas parroquias e na Diocese.

Permítesenos un pouco de morriña polo final do verán, pero só un pouco… Porque por diante temos un mundo de oportunidades, un Deus que quere contar con nós para que sexamos os seus amigos e un tempo, tamén, moi propicio para a reflexión e a oración.

Comezamos aos poucos. Quedan as festas do 8 e o San Froilán. Nos santuarios do Cebreiro e O Faro aínda quedan días de festas grandes para celebrar a Natividade da Virxe María e o Santo Milagre (O Cebreiro). De San Froilán falaremos cando se achegue o seu día.

Aos que tivestes vacacións, e aos que non, encoméndovos ao Señor para que todos podamos seguir facendo xuntos o camiño da fe.

Miguel Ángel Álvarez, párroco de San Froilán

Ver o final do último capítulo de Verán Azul

O verán tempo para Deus, tempo para o silencio e tempo para o encontro

  O verán é ese espazo do ano onde desconectamos de todo o que nos angustia. O verán é tempo de Deus e para Deus. Tempo para buscalo, para deixarnos buscar e deixarnos tocar pola súa Presenza. Tempo de atardeceres preciosos na beira do mar, tempo para subir á montaña e deixarse empapar da natureza e contemplar a historia persoal e comunitaria desde a Historia da salvación do Creador. Un solpor ou un amencer desde o corazón sereno, sen présas, sen agobios, só El e ti.

Espazo e tempo de Deus e para Deus; contemplar, loar, orar a vida desde o descanso é unha bendición de Deus que moi poucos saben gozar e aproveitar; empaparse e penetrar no propio mar existencial ou na montaña frondosa da nosa existencia.

O verán é tempo para o silencio: pero, que é o silencio?, que tipos de silencio hai?. Silencio externo e interno, ese tempo que se nos regala para calar, ese tempo para oír, ese tempo para escoitar, ese tempo que nos leva máis aló da simple aparencia e fainos entrar en sintonía con nós mesmos, que nos axuda a sincronizar a nosa existencia con Aquel ao que lle confiamos o noso corazón: Xesús de Nazaret.

No verán temos que descubrir que Deus está no silencio, no silencio dun sorriso, no silencio das ondas do mar, no silencio das árbores, arbustos, flores, follas.., no silencio sufrinte de tantos anciáns/as sós nos pobos da montaña ou no silencio dunha residencia, no silencio está o Pai bo, no silencio dos nenos/as que sofren a guerra, no silencio das nais, no silencio Deus escoita e fala.

O verán é tempo para o encontro, encontro familiar, encontro de amigos/as, de veciños/as; en definitiva, encontro cun mesmo, con Deus, encontro.

O verán é o que o resto do ano non pode ser, oxalá aproveitemos este agasallo e gocémolo e non sexamos tan egoístas e fagámosllo gozar aos demais.

O verán é tempo de encontro con Deus por medio da lectura da Biblia, tempo para penetrar nese libro que tan esquecido adoitamos ter e o cal axuda moito na vida persoal e comunitaria. Na Biblia podemos descubrir o encontro de Deus co seu pobo, con Abraham, con Moisés, cos profetas, e toda unha serie de encontros no Antigo Testamento. Se penetramos no Novo Testamento descubriremos o encontro de Deus con María por medio de Gabriel, o encontro de Isabel e María, o encontro de Xesús con Pedro, con Andrés, cos enfermos e un longo etc.

O verán é tempo de encontro de cada de nós co noso Deus que é Pai e revélase no seu fillo e cólmanos co seu Espírito Santo para que sexamos capaces de saír ao seu Encontro.

Feliz tempo de Deus, de silencio e de encontro. Feliz verán.

Manuel Areán Fernández

Non é unha pantasma

E eu que cría que iso das pantasmas era algo relativamente recente, de hai pouco máis de medio século e creado pola ciencia ficción… Pois vai ser que non! Nos evanxeos coméntasenos algunha vez que confundiron a Xesucristo cunha pantasma. Pódenos parecer estraño, pero así é. Lede o evanxeo do próximo domingo e comprobarédelo.

Non é estraño que a nosa infinita imaxinación lévenos a unha comprensión das cousas de Deus dunha forma estraña e imposible. Con moita frecuencia canto máis «rara» é unha manifestación, que alguén di que é de Deus, crémola máis doadamente. O misterio ás veces prodúcenos demasiado morbo, e cremos antes nun Deus pantasma e raro que nun Deus revelado plenamente en Xesucristo e que fala a mesma linguaxe ca nós.

Que verían aqueles pobres homes no medio do lago para pensar desta forma tan confusa? Seguramente viron algo tan extraordinario que creron estar fóra do mundo, pois aquí non poden pasar estas cousas.

E é que Deus fai cousas extraordinarias. Se fixese o mesmo que nós non tería ningún interese. Pero o importante non é que camiñe sobre as augas. Iso é só algo espectacular.

O importante de verdade é o que di e o que nos fai sentir: «Ánimo, son eu, non teñades medo!». A fe non permite que nos afundamos nas escuridades e tempestades da nosa vida. A fe fainos valentes cando nos envolven os medos. Sabernos nas mans de Deus, que o pode todo, fai que vivamos con moita tranquilidade aínda que o ambiente estea, ás veces, demasiado revolto.

Lembro agora un canto que entonamos moitas veces na parroquia ao final dos funerais, cando iniciamos o camiño de levar o féretro ao cemiterio: En los brazos de Dios te dejamos (pinchar para escoitar). Son os mellores brazos, sobre todo, cando os nosos xa non poden facer nada por nós nin polos demais.

Para rematar, tamén unha lectura eclesial deste Evanxeo. «A barca de Pedro» é a Igrexa, ás veces axitada pola brisa tempestuosa deste mundo e os ventos que corren. Tamén a Igrexa terá que virarse a miúdo cara a aquel que a salva de todos os seus medos, e que é Espírito vivo e presente que a asiste.

Miguel Ángel Álvarez Pérez

Párroco de San Froilán

A %d blogueros les gusta esto: