Opinión

Cartas o artículos de opinión sobre temas de actualidad o de temática formativa

Celebrar a San Froilán. Tempo de preparación

S Froilán igrexa de S Froilán

Sabemos ben que o tempo que dedicamos a preparar calquera evento ou proba da nosa vida é fundamental. Sen preparación non hai un bo resultado final. Pasa así tanto cos exames como coas festas, e, de feito, investimos moito máis tempo na preparación que no desenvolvemento do acontecemento en si. Pois o día da festa pasa voando.

O Ano Litúrxico tamén nos ofrece dous grandes tempos de preparación: Advento e Coresma para celebrar o Nadal e a Pascua, as dúas grandes festas dos cristiáns. Pero tamén nos preparamos para outras festas “máis pequenas”.

Por outra banda, os tempos de preparación adoitan ser difíciles e pouco agradecidos. Supoñen esforzo, estrés, incerteza polo resultado, cansazo, etc para ter todo a punto e gozar da festa cos demais.

A festa de San Froilán, patrono de Lugo e da parroquia de Lugo que ten esa advocación, está xa próxima e hai que empezar a prepararse. Hai que recoñecer que se fala moito das festas de San Froilán, pero iso non implica que entre os lucenses haxa moita devoción a este santo que foi paisano noso. É certo que San Froilán naceu en Lugo, pero non foi aquí onde predicou, senón en León, e é alí onde si é un santo querido e venerado.

Aos de cerca e coñecidos sempre é máis doado pedirlles algo cando o necesitamos. San Froilán é de cerca e dos nosos, un lucense. Poñámolo tamén de intercesor das nosas oracións e necesidades. Seguro que algo de recomendación fainos.

Termino o comentario de hoxe recordando a emoción que sentín, cando fai algo máis de ano, bauticei a un Froilán na parroquia.

San Froilán, roga por nós.

 

Miguel Ángel Álvarez

O valor da Eucaristía dominical

Aos 8 días da resurrección, o primeiro día da semana, cando estaban os discípulos reunidos, Xesucristo faise presente outra vez no medio deles para bendicir e partir o pan.

Hai moitas cousas que intentamos facer cada 8 días, aínda que non sempre o conseguimos, ás veces fallamos.

Pero hai algo que se leva facendo case 2000 anos sen interrupción: a Eucaristía dominical. Desde aquel momento que cambiou o rumbo da historia e da metahistoria coa resurrección de Xesucristo, cada 8 días repetimos o memorial do seu misterio pascual.

Unha única Eucaristía da que facemos actualización e memorial. Con variación de detalles segundo lugares e circunstancias, pero sempre a única e mesma Eucaristía que instituíu Xesucristo coa súa vida, toda ela salvífica.

Aínda que non sempre conseguimos facer interesante ou atractiva a Misa, non debemos desanimarnos ou facer que nos pase desapercibido o esencial da Eucaristía e, polo tanto, que non recibamos todos os seus beneficios.

Miguel Ángel Álvarez

Juan José Pérez-Soba: “Crer que nalgún momento un non terá problemas é absurdo”

J J Pérez-Soba

O sacerdote e teólogo Juan José Pérez-Soba será o ponente da 4ª xornada do Curso de Formación en Matrimonio e Familia. A súa intervención leva por título “Amor conyugal e vocación á santidade”.

1. Propuxéronlle participar como docente neste curso. Por que aceptou?

Porque estou convencido de que a Igrexa debe afrontar hoxe o reto de construír unha nova pastoral cuxo centro é a Familia. Trátase dun campo que hai que abrir, que é importante e que necesita agora un impulso primeiro e especializado.

2. Por que podería interesar a alguén hoxe escoitar a un sacerdote falar de santidade e amor conxugalidad?

A santidade non é un ideal, algo inalcanzable, senón unha vida grande. Isto interesa a calquera persoa, como a todos nos interesa a sanidade. O contido fundamental desta 4ª xornada do curso é a santidade, o seu significado, e descubrir que santidade e amor están unidos, e por iso tamén o están o amor e a conxugalidade. Trátase de que a familia aprenda a vivir a vida que Deus lle comunicou como un don e unha aventura fantástica chea de aliciente. Entre outras cousas, porque deixamos de estar centrados nos problemas a resolver e pasamos a responder ao Amor divino que nos chama a unha misión espléndida para a que conta connosco. Nesta tarefa o sacerdote e a familia están íntimamente unidos como nolo ensinou San Paulo co matrimonio de Aquila e Priscila nunha colaboración que tivo uns froitos tan copiosos. Esa é a verdadeira imaxe da Igrexa que revitaliza a familia como “Igrexa doméstica”.

3. A que retos se enfronta hoxe quen desexa vivir plenamente a vocación matrimonial e familiar?

Os retos son -no fondo- sempre os mesmos. Trátase de responder a unha vocación de Deus; ese é xa un gran reto. Ao mesmo tempo, na actualidade hai que ser especialmente creativos, porque cambiaron moito as circunstancias da familia e hai que escoitar máis especialmente aquilo que Deus pide. E o reto maior creo eu que é atopar unha misión, a cal require unha entrega grande por parte do matrimonio.

Ler máis

Bendita profesión

Non só nas actuais tempos que corren, senón que xa antes de comezar a “crise” foron contadas as veces en que me atopei a xente satisfeita co seu traballo. Xa fose polo tipo de traballo desempeñado, o soldo ou os horarios, aínda que ás veces tamén polos compañeiros.

Eu tiven uns traballos moi variados ao longo da miña vida laboral, e sempre intentei sacar algo positivo de todos eles, porque me ensinaron algo que me axudou a mellorar como persoa e profesional.

Na actualidade estou traballando temporalmente, nunha oficina na que a miña principal función é asesorar e informar ao peregrino que está realizando o Camiño Francés, ademais de informar a calquera turista que me solicite información do concello no que me atopo, labores de mercadotecnia e administrativas. Un dos aspectos positivos do traballo é conversar cada día con xente de distintas culturas e ámbitos, enriquécenos en todos os aspectos e axúdanos a ser mellores no noso traballo.

Tamén lle atopo moitas vantaxes a traballar en domingo, que é cando empeza a miña quenda:

  • Os domingos pola mañá non teño atascos para ir ao traballo.

  • Non teño tirria aos domingos pola tarde como o resto da xente que se deprime pensando que se lles acaba a fin de semana e o luns teñen que ir traballar.

  • Fai que a semana pareza máis curta.

  • Para min os luns son como un martes.

  • Cando os mércores están pensando que aínda están a metade de semana, eu estou en vésperas de coller os meus descansos.

  • Os usuarios son alegres e receptivos. Ao estar de vacacións están máis felices e iso transmítese.

  • Paréceme que aproveito máis o día cando traballo.

  • Temos a sorte de viaxar en tempada baixa con prezos máis asequibles, sen atascos nas estradas, aeroportos,etc; non temos colas para que nos atendan nun hotel ou nunha oficina de turismo,etc co que a atención é mellor porque a persoa que nos atende non está desbordada de clientes e pode dedicarnos máis tempo.

É por todo iso que digo “bendita profesión esta que elixín”.

Oxalá que vostede teña a mesma sorte que eu e dedíquese á súa paixón. Se aínda non a atopou, deséxolle sorte na súa procura.

Goce do día, sexa feliz e honrado.

Delia Gutiérrez Fernández

A Virxe pola dor, foi benaventurada

A Virxe sufriu penas e dores sen conto. É a Virxe das Dores! O ancián Simeón anuncioulle que unha espada atravesaría a súa alma (Lc. 2, 35).

Como foi a dor da Virxe? Foi só de sufrimento ou tamén de bágoas?

De Xesús sabemos que chorou ao predicir a ruína de Xerusalén (Lc. 19, 41); que chorou con bágoas na morte de Lázaro (Xn.11, 35).

De María, en cambio, non se nos di que chorou de forma específica, pero dáse a entender ao referirnos as situacións moi dolorosas en que viviu.

Chorar non é unha imperfección cando hai motivo para o choro. Chorar non é efecto de debilidade senón de fina sensibilidade. Chorar por amor é un don de Deus, don que só concede a almas moi santas.

María chorou e chorou moito, non nos cabe a menor dúbida. Non só chorou no Calvario; toda a súa vida, como a de Xesús, foi un martirio continuo.

As dores da Virxe ao pé da cruz foron certamente as máis atroces, pero non foron as únicos.

Sufriu María desde os seus máis tenros anos ao ver os pecados do mundo.

Sufriu, e seica chorou, polas penas de San Xosé que descoñecía a concepción virxinal de Xesús. Sufriu en Belén ao saber que todas as portas pechábanse a Deus o seu Fillo que viña ao mundo para a nosa salvación.

Sufriu cando deu a luz a Jesús nunha gruta e colocouno nun pesebre.

Sufriu cando fuxiu a Exipto, porque Herodes buscaba a Xesús Neno para matalo.

Sufriu, en fin, ao decatarse de que a súa estancia na terra prolongábase e agravábase nela a doenza que só se cura coa presenza e a figura do Amado, como di San Juan de la Cruz.

Manuel López Paradela: Guía Práctica de Almas Espirituales

A %d blogueros les gusta esto: