A Virxe María. Grazas

No último domingo de Advento aparece en escena a gran protagonista do misterio da Encarnación: A Virxe María. No Evanxeo deste domingo escoitaremos a pasaxe da Anunciación. O Anxo trae a noticia máis esperada de todos os tempos e María fíase de Deus.

Do “si” de María dependía a esperanza da humanidade. Se ela non aceptase o plan de Deus hoxe continuariamos vivindo nas tebras dun mundo sen esperanza máis aló da morte.

A entrega de María foi moi xenerosa. Renuncia aos seus plans e pensa máis nos demais que en si mesma. As consecuencias para ela coñecémolas: sen fogar, pobre e ver ao fillo das súas entranas sufrindo ata a morte. As consecuencias para nós, aínda que o esquezamos ás veces, tamén as coñecemos: a vida eterna que nos alcanza Xesucristo, o fillo de María.

Nunca lle agradeceremos abondo todo isto a María de Nazaret. Existen miles e miles de santuarios marianos por todo o mundo, pero a maioría das veces só acudimos a eles para pedir cousas para nós.

Cantas veces agradecemos a María o agasallo de facer posible a Boa Noticia da salvación que nos trouxo Xesús? Dito doutro xeito: cantas veces agradecemos a María o que a nosa vida e a nosa morte teñan sentido?

E ela aí está: discreta, silenciosa, atenta. Xesús na cruz entregóunola como nai de todos:”aí tes ao teu fillo” díxolle a Xoán, que nos representaba a todos. E desde aquel momento todos pasamos a estar protexidos por este abrazo maternal todos os días da nosa vida.

Grazas, María. Grazas por darnos ao autor da Vida, Cristo, o Señor. Grazas polo teu consolo e protección maternal. Grazas, María, porque grazas a ti todo é posible.

Miguel Ángel Álvarez

Traballo pola xustiza

Cartel Cáritas

O pasado xoves, 11 de decembro, presentouse na Coruña o primeiro informe sobre Exclusión e Realidade Social en Galicia, que é unha ampliación do sétimo informe feito para España. Neste informe trabállase en 35 indicadores de exclusión social. O estudo fíxose en base a 1.958 persoas de 33 concellos entre o 22 de abril e o 12 de agosto de 2013. A marxe de erro é do ±2,2%. Galicia ten 2.753.960 habitantes e 1.028.316 fogares cunha media de 2,7 persoas por fogar. O 27,5% dos fogares están en concellos de máis de 50.000 habitantes (56,7% en España), e 0 58,2% nos rurais entre 5.000 e 20.000 habitantes (15,8% en España).

O recoñecemento científico dos informes Foessa (1967, 1970, 1975, 1980/83, 1994 e 2008) é continuado. Sempre foron máis reivindicados pola oposición que polos gobemos dende o primeiro, cousa normal por outra parte. A fundación Foessa (Fomento de Estudios Sociais e Socioloxía Aplicada) constituíuse en 1965, baixo o impulso de Cáritas Española para coñecer a situación social de España obxectivamente. Estes informes son unha fonte básica para coñecer a realidade social, e máis se un quere transformala en orde a que sexa máis xusta. Para as autoridades públicas debe ser unha obriga de conciencia coñecelos. Hoxe non se pode alegar falta de estudos científicos sobre a exclusión nin que non haxa propostas para superala.

Do estudo presentado destacamos:

– A poboación envellece, xa que o 23,1% ten máis de 65 anos e o 20,3% menos de 25, cando en España son 17,7% e 24,9% respectivamente. En todos os datos ha¡ o contraste cos de España.

– A desigualdade entre 2008 e 2012 incrementouse nun 14,4%.
– No referido á integración/ exclusión dos fogares temos un 49% plenamente integrados, un 34% en integración precaria e un 16,9% en exclusión social, sendo un 11,6% moderada e un 5,3% severa, o que dá 500.000 persoas (170.000 fogares) na exclusión moderada e 130.000 na severa (55.000 fogares).

Ler máis

Voz que grita no deserto

Que pensariamos se hoxe aparecese polas rúas da nosa cidade un personaxe con aparencia un tanto estraña e berrando aos catro ventos que está a piques de chegar alguén importante e que vaiamos preparando as cousas?

Seguramente, a moitos se lles estará vindo á cabeza a imaxe do Pequeno Nicolás. Pois non, non falamos deste personaxe de moda. Estamos falando dun dos protagonistas do Advento: Xoán o Bautista, o primo de Xesús.

Tomárono por un pouco tolo. As pintas e as formas de vida non o axudaban neste aspecto. Pero traía unha mensaxe importante, a máis importante de todos os tempos. Unha noticia que só se produciu unha vez e que non ten punto de comparación con ningunha outra noticia que se deu por moi importante que a considerou a humanidade. A noticia era que a vinda do Mesías era inminente. Pensar e saber que Deus se encarna, entra na historia e faise un de nós é algo imposible de superar. É algo absolutamente extraordinario. A Xoán o Bautista non lle importou o que pensasen del por anunciar de viva voz que viña o Señor e que preparásemos o camiño. Quizais, para anunciar a alegría do Evanxeo necesitemos facelo ao estilo do Bautista, aínda que nos consideren un pouco tolos.

Miguel Ángel Álvarez

Preparade os camiños do Señor

Comenzabamos a semana cos ecos da dor ante a morte sen sentido do seguidor do Dépor, Jimmy, que nos lembraba, que a violencia xera sempre violencia. Morte tamén na mar e o falecemento de Vanessa, a policía enterrada en Guitiriz. Estamos vendo episodios como estes todos os días nas noticias que nos acompañan á hora de comer… pero que non nos quitan o apetito: morte dos máis débiles pola inxustiza dos poderosos, mortes daqueles que van en son de paz a países en guerra, contaxio de enfermidades mortais por cumprir coa obrigación humana e cristiá de velar polo ben dos nosos semellantes.

O caso de Teresa Romero recordounos de cerca, en Becerreá, que nada do que poida suceder en Africa ou en calquera lugar do mundo é xa alleo a ninguén. Os que nos sentimos seguros na nosa casa temos que recordar que vivimos nunha aldea global e que todos estamos relacionados. O que pasa máis aló das nosas fronteiras aféctanos. E o que nós fagamos desde aquí tamén afecta aos que están lonxe. Campañas da Igrexa, como o Domund, celebrada hai pouco, reflicten esta solidariedade cos que están lonxe e teñen menos oportunidades ca nós. En Advento esperamos que estas desigualdades desaparezan. E preparamos o Nadal. Afloran en todos sentimentos de bondade, de tenrura e unha especial sensibilidade para descubrir o rostro dos que sofren. Ao estar nun tempo de preparación non debemos deixar pasar un minuto sen pararnos a pensar como debe de ser o noso actuar e que podemos facer para que o noso mundo funcione un pouco mellor. E debemos facelo aínda que só sexa por egoísmo: se aos demais vailles ben, a nós irá ben. O Evanxeo da misa do segundo domingo de Advento pídenos que preparemos os camiños do Señor. Cristo encárna, faise un dos nosos ao nacer en Belén; se preparamos os seus camiños, estamos preparando os nosos camiños, o camiño da humanidade redimida, salvada pola presenza de Deus no mundo. Polo tanto, hai espazo para a esperanza.

A festividade da Inmaculada Concepción de María, é un signo máis de que hai esperanza. A figura da Virxe fálanos dunha humanidade limpa de pecado, unhas orixes aos que podemos volver.

E acabo cunha última reflexión. Criticamos a antelación na instalación do alumado de Nadal, os adornos, as campañas nos centros comerciais, todo o balbordo que nos invade xa estes días… pero nós preparamos os camiños do Señor? Preparamos os camiños da paz, da harmonía, da ausencia de violencia nos nosos xestos e nas nosas palabras? Somos coherentes coa nosa fe, ou deixamos que chegue o día e sorpréndanos coas mans baleiras…? San Paulo tamén nos recorda hoxe: «Nós, confiados na promesa do Señor, esperamos un ceo novo e unha terra nova na que habite a xustiza. Xa que logo, mentres esperades estes acontecementos, procurade que Deus vos atope en paz con El, inmaculados e irreprochables».

José Manuel Castro Alba

Delegado de Medios de Comunicación da Diocese

Vicente Altaba diríxese ao voluntariado de Cáritas Galicia

O Delegado Episcopal de Cáritas Española, Vicente Altaba, diríxese ao voluntariado de Cáritas na comunidade galega

Cando me poño diante deste folio disposto a facervos chegar un saúdo no Día Internacional do Voluntariado, o primeiro que me vén á mente é comezar cunhas palabras de agradecmento a todas e todos vós polo que significades para Cáritas e polo excelente servizo que de xeito tan eficaz como calado e xeneroso ofrecedes día a día aos empobrecidos. Con todo, cando de xeito máis reflexivo entro na miña propia experiencia intentando falarvos de corazón a corazón, de voluntario a voluntario, vexo a necesidade de cambiar as miñas palabras e de comezar poñendo de manifesto a experiencia máis fonda que levamos dentro e que nos fai sentir cada día que somos nós os primeiros que nos sentimos profundamente agraciados e agradecidos polo don que significa ser voluntarios.

Si, hoxe é un día para proclamar e celebrar que ser voluntarios de Cáritas é unha graza, un don, un agasallo, unha profunda sorte. É unha sorte ter ollos abertos para ver o sufrimento dos pobres, oídos atentos para escoitar o seu clamor e corazón sensible para conmovernos. É un agasallo saír da nosa cova, das nosas comodidades e seguridades, deter o ritmo absurdo dunha vida vivida só para nós mesmos, e poñer o que somos e temos ao servizo dos irmáns tirados ao bordo do camiño, dos que máis necesitan, dos que son ignorados e esquecidos. E é unha graza experimentar que, detrás do clamor dos máis débiles e pobres, sentímonos chamados por un Deus que ten entranas de amor, que se conmove ante a pobreza e o sufrimento humano e convócanos a facer presente o seu Reino construíndo unha nova humanidade en que os excluídos poidan integrarse nunha soa familia humana, sentarse cos irmáns á mesa e vivir con dignidade.

Ler máis

A %d blogueros les gusta esto: