Opinión

Cartas o artículos de opinión sobre temas de actualidad o de temática formativa

O testamento vital

testamentovital_462

O pasado 22 de xuño o Parlamento galego aprobou, por unanimidade, unha lei de dereitos e garantías dos enfermos terminais. Unha lei que, por afectar o valor da vida humana é de singular importancia. E que precisamente por tratarse dunha esixencia ética respecto da forma de morrer, é un signo privilexiado dos valores e do dereitos socio-políticos da persoa. A metodoloxía coherente para expor os problemas éticos do morrer é a que se fundamenta no valor da vida humana, valor que ás veces se atopa en conflito con outro valor, en concreto o valor de morrer dignamente. Cando esas situacións conflitivas non existen, ningunha ética razoable atopará dificultades en manter e defender o valor da vida humana no paciente (próximo ou non ao desenlace final). As preocupacións xorden cando existe un conflito entre o valor da vida e outras realidades que tamén se xulgan como valores.

Os tratamentos paliativos cando xa se achega o final, poñen en xogo moitos valores éticos que convidan á reflexión e á procura da verdade, máis aló do simplismo e do relativismo dominante. Fronte ao valor da vida humana do paciente próximo ao desenlace final (ben sexa por vellez ou por enfermidade) soamente pode constituírse en auténtico conflito ético o valor do morrer con dignidade.

Ler máis

A porta norte da Catedral

Porta-Norte-Catedral-de-Lugo

Pasando hai uns días diante da Porta Norte, a Porta Románica, estaba un guía lucense explicándolles a uns visitantes a última Cea do pinxante a partir da novela de Dan Brown, O código Da Vinci. A min chamoume a atención por dúas razóns:

a) O propio Dan Brown recoñece que é unha obra de FICCIÓN, unha novela e, polo tanto, non é unha obra científica.

b) É de supoñer que os guías non son axentes comerciais de Dan Brown nin tampouco da editorial que o publica.

Este comentario sobre a Porta Románica non vai ser de tipo arquitectónico, nin escultórico – artístico, nin teolóxico, nin histórico… simplemente pretende ser un comentario socio-relixioso-político dentro dos límites deste breve artigo.

A Porta Norte é a da entrada máis frecuente do bispo da diocese e dos lucenses que o desexemos. Ao franquear esta porta recíbense varias leccións de comportamento social e de vida, das que vou salientar tres que me parecen suficientemente claras:

1ª. Todas as persoas sen distinción temos que render contas das nosas actuacións, das que imos ser examinadas porque hai un só Señor. A presenza do Pantocrátor lémbralle ó bispo e a todos os que por aí entremos que debemos obedecer e servir ao Señor. Cristo será o xuíz do seu e do noso comportamento e, por tanto, non podemos comportarnos coma os poderosos deste mundo (ver Lc. 22, 24-27).

2ª. O pinxante coa representación da última Cea dinos que todos somos iguais e que a ninguén lle debe faltar o sustento na súa mesa, por tanto, os Bens da Creación teñen que chegar a todos. Non é xusto que uns pasen fame e outros tiren comida como lembra a parábola do rico Epulón e o pobre Lázaro (Lc. 16, 19-31). Isto supón unha chamada permanente a vivir a solidariedade na sociedade, pois se non se vive así non se come propiamente a Cea do Señor (1ª Cor. 11, 17ss).

3ª. A entrada pola Porta Norte supón baixar 10 escalóns (1+4+5) como camiño para ser un pobo de iguais. A solidariedade vívese abaixándose a onde están os últimos e compartindo con eles a vida e a súa loita. Este descenso convértese nun chamamento a practicar a virtude da humildade, como di Xesús: «Non vos deixedes chamar Mestre… Pai.. . Señor…. pois todo o que se humilla será enxalzado e o que se enxalza será humillado» (Mt. 23, 8-12). Tamén o exemplo de Xesús no lavatorio dos pés aos seus discípulos (Xn. 13, 1-15)

En clave relixiosa esta porta ensínanos e comprométenos para que a Igrexa católica sexa o que o seu nome indica, unha asemblea universal, na que todos somos fillos dun mesmo Deus Pai e irmáns no Irmán Maior, Xesucristo, e alentados polo mesmo Espírito.

Ensínanos que os pobres teñen que ser os preferidos na nosa vida persoal e comunitaria e os camiños para facer isto realidade están claramente expresados.

En clave política estas tres leccións son fundamentais para a construción dunha sociedade xusta, igualitaria e solidaria, na que se entenda que a autoridade ten que ser un verdadeiro servizo público ao ben común. Nestas leccións exprésase un bo alicerce no que asentar unha sociedade verdadeiramente democrática, na que o pobo sexa o protagonista da historia, a fin de que a democracia sexa «o goberno do pobo, polo pobo e para o pobo». As estruturas sociais teñen que estar ao servizo das persoas e especialmente dos últimos. Unha sociedade democrática que se prece non pode ter marxinados, excluídos, oprimidos…, pois isto nega a democracia para todos.

Antón Negro

Delegado Episcopal de Cáritas

En Terra Santa

Cenáculo

Sacerdotes lucenses celebrando a Eucaristía no Cenáculo

Visitar Terra Santa é unha experiencia única. É certo que non se trata dunha visita obrigada para un cristián que queira ser digno de tal nome; non é necesario peregrinar alí para completar o itinerario da fe. Pero, sen dúbida, percorrer a xeografía bíblica de Israel e Xordania non deixa a ninguén indiferente, é unha viaxe diversa de calquera outro que poidas facer, e iso aínda que o signo que supón tal visita sexa claroscuro ou se presente con gran humildade.

Quen tivemos o agasallo de visitar recentemente Terra Santa puidemos experimentar in situ como ao longo dos días se confirmaba unha vez máis a natureza do cristianismo: tal e como no seu día escribira Luigi Ciussani nunha circunstancia similar, nesta viaxe un pode contemplar que “Deus se fixo presente ao home a través dunha realidade humana circunscrita a un determinado contexto, leal con todas as condicións do home e do momento histórico no que elixiu manifestarse”. E é que o carácter histórico da nosa fe queda ante os ollos cunha nudez desafiante. Iniciando en Galilea e subindo a Xerusalén aos poucos, como resumidamente podería dicirse que foi o camiño de Xesús, de Galilea a Xerusalén, todos os lugares que a calquera que escoitase o Evanxeo uns cantos anos resultaranlle familiares aparecen agora, traendo o recordo dos eventos sucedidos alí fai dous mil anos. E aparecen xa non como ideas senón como rúas ou ruínas, fontes, igrexas construídas sobre lugares santos a modo de grandes relicarios, montes, lagos, ríos.., que son os mesmos, co inevitable paso do tempo, que un día foron escenario e testemuñas da historia de Deus co seu pobo Israel e, sobre todo, do camiño de Deus por este mundo en Xesús de Nazaret.

Ao peregrinar a Terra Santa concédenseche, así, grandes axudas para fortalecer a memoria viva dun acontecemento que non quedou recluído no pasado. Podes visitar os comezos de toda a historia de Xesús en Nazaret, e permanecer en contemplación ante a casa na que María recibiu o anuncio de que sería a Nai de Deus; podes navegar polo lago de Galilea ou de Tiberíades, onde Xesús chamou aos seus discípulos ou se lles apareceu resucitado; podes subir ao monte das benaventuranzas e lembrar que alí, dous mil anos atrás, o Mestre pronunciou o sermón da montaña; podes ir ao Xordán para revivir o bautismo de Xesús e contemplar as paraxes nos que Xoán Bautista predicaba e indicaba a chegada do Mesías; podes pasear polo campo dos pastores, en Belén, lugar do primeiro gozoso anuncio de Nadal; podes, sobre todo, entrar con emoción na cidade de Xerusalén, percorrer as súas rúas e chegar até a igrexa do Santo Sepulcro, meter a man no oco da cruz e venerar a tumba baleira que un día gardou o corpo de Xesús e viu a resurrección…

E un longo etcétera imposible de describir en poucas liñas, que configura un percorrido de fe e de historia bíblica cuns horizontes tan extensos como os que fisicamente un pode contemplar se sobe, como noutro tempo Moisés, ao monte Nebo e contempla a Terra Prometida. Altamente recomendable… e até necesario para seguir apoiando coa presenza aos cristiáns que custodian os así chamados Santos Lugares.

David Varela

Reitor do Seminario

Matrimonio e a unión de Cristo coa Igrexa

Oh Deus, que ao consagrar a unión conxugal lle deches un significado tan grande, que nela prefiguraches a unión de Cristo coa Igrexa. (Bendición Nupcial)

Todo sabemos que o verán é un momento propicio para a celebración de vodas. Porque nun dos acontecementos máis importantes na vida das persoas tamén se busca que o bo tempo acompañe.

 É normal que se forme algo de “barullo” antes e despois da celebración do sacramento. A xente está nerviosa e eufórica polo que non sempre se consegue ver ou comprender por que estamos dentro dunha igrexa celebrando a unión matrimonial dun home e unha muller.

E o cura que fai ese día? Un servidor tenta rezar mentres contempla as caras de todos (xunto co fotógrafo, somos os únicos que estamos a mirar de fronte aos noivos e aos convidados). E o que máis motiva a miña oración é o fragmento dunha das bendicións nupciais que encabeza estas liñas.

Non é calquera tipo de unión ou contrato. É unha imaxe da unión de Cristo coa Igrexa. É unha unión ao estilo de como Deus fai as cousas: unha entrega total para que o outro o sexa todo, renunciar a todo para que ao outro non lle falte nada. Deus entrégase totalmente, até a vida do seu Fillo. Os esposos renuncian a todo e entrégano todo.

É evidente que non son tempos fáciles, que estamos demasiado afeitos a que as cousas sexan caducas. Pero o proxecto de entregarse totalmente por unha persoa no matrimonio cristián, ou pola Igrexa na vida sacerdotal, non deixa de ser apaixonante polo que ten de inmensa xenerosidade.

Non se entende a entrega sacerdotal sen a presenza do Deus na vida do sacerdote. Sería un absurdo. Supoño que tamén é moi complicada a vida matrimonial se Deus non está no medio dos esposos.

Deus fainos dóciles e humildes. Deus convídanos a ser xenerosos e a entregarnos a El. Esta é a única forma de entregarnos totalmente aos demais.

Hoxe preséntolle ao Señor a todas as parellas que este ano casan na nosa Diocese. Encomendádeas nas vosas oracións.

Miguel Ángel Álvarez Pérez

Párroco de San Froilán

A nosa catedral

Catedral lucense

O día anterior á publicación da noticia sobre o recoñecemento da nosa catedral como Patrimonio da Humanidade, chamábame unha familia lucense desde unha provincia española para dicirme que estaban visitando unha catedral extraordinaria, e engadían: «A de Lugo comparada con esta, nada». Esa catedral á que eles se referían coñézoa e puiden celebrar nela en distintas ocasións. Tras un debate sobre o tema concluín, con dor e certa tristeza, o pouco que amamos o propio e canto sobrevaloramos o alleo.

Ao día seguinte da citada declaración sobre a nosa catedral, algunhas voces, afirmaban con desconfianza que o feito do recoñecemento aos Camiños do Norte como Patrimonio da Humanidade non incluía necesariamente á nosa catedral.

O Bispado de Lugo, ante tales dúbidas, púxose en contacto coa Consellería de Cultura da Xunta de Galicia e recibiu o seguinte informe: «A catedral de Lugo está incluída nominalmente e ten polo tanto consideración de Patrimonio da Humanidade. Isto vén ocasionado por ser monumento individual dentro da candidatura dos Camiños do Norte. Polo tanto consideramos que a catedral de Lugo vén de ser incluída na lista do Patrimonio Mundial da Unesco».

Ler máis

A %d blogueros les gusta esto: