Opinión

Cartas o artículos de opinión sobre temas de actualidad o de temática formativa

“Bautizos Civís”

bautizo civil

O 21 de novembro apareceu nun xornal galego que o Concello de A Coruña se sumaba ós concellos que ían organizar o que chaman “Bautizos Civís”.

Ante este feito algúns lembran a frase moi citada de A. Einstein: “Hai dúas cousas infinitas: o universo e a estupidez humana, e da primeira non estou moi seguro”. Aínda que poida ser verdade non serve para facer unha análise política do tema.

Outros afirman que parece que hai alcaldes con complexo de crego, feiticeiro, chamán, ou imán… pero, se fose este o caso, non sería problema pois hai bos profesionais de saúde mental que curarían estes complexos, mesmo o de crerse Napoleón.

Un alcalde debe saber, con máis razón se pasou pola Universidade, que o Bautismo é o sacramento de incorporación á Igrexa Católica, coma outros clubs, asociacións, partidos, relixións… teñen os seus rituais.

Son profesor de temas de socioloxía e política e desde esa perspectiva quero analizar isto dos “bautizos civís” e, por suposto, no contexto do Estado Democrático de Dereito, que en cuestións relixiosas é aconfensional, ou, se se quere, laico respectuoso do dereito á liberdade relixiosa e favorable a ela. Nesta análise habería que ter en conta:

-Que na sociedade democrática hai moitos profesionais, asociacións, empresas e institucións con acreditada experiencia en organizar eventos, festas, acontecementos… de acordo cos diversos gustos e esquemas socioculturais dos cidadáns. Todos estes profesionais ou grupos teñen dereito a que os poderes públicos non lles fagan competencia desleal. En España a incorporación á sociedade faise cunha anotación no Rexistro Civil.

-Que as alcaldías se metan a organizar estas celebracións manifesta unha mentalidade totalitaria que quere ocupar todo o espazo social por desconfiar dos cidadáns, considerándoos incapaces de organizar as celebracións que estimen oportunas. Os cidadáns deben, por saúde democrática, oporse a que o poder político ocupe todo o espazo público e a que os queira infantilizar, incapacitar e facelos máis dependentes do poder. Considero un deber democrático enfrontarse a todo poder que por calquera medio ou forma queira quitar ou reducir o noso protagonismo persoal e asociado na vida sociopolítica.

-Descoñezo as intencións persoais, manifestas ou ocultas, de cada alcaldía no asunto… pero iso supón crear unhas plataformas celebrativas que en calquera momento poderían servir a un alcalde para incorporar ás persoas a un movemento nazi ou stalinista, mafia, secta, relixión… e os demócratas debemos estar vixiantes para que iso non poida darse nin de lonxe, quitando toda infraestrutura susceptible diso.

-Nas eleccións municipais elíxese nada máis e nada menos que corporacións e alcaldes, que é a Administración máis próxima ós cidadáns. Se unha alcaldía non sabe a súa función e competencias, terá que comezar pola Lei Orgánica de Réxime Local vixente.

Para rematar debemos ser conscientes de que, cando unha alcaldía se dedica a temas fóra das súas importantes responsabilidades, é lóxico que os defensores do Estado Democrático de Dereito se rebelen por entender que está a facer intrusismo profesional, corrupción das institucións, ou malversación de caudais públicos… Pois en democracia a división de poderes e a limitación das competencias de cada poder é fundamental, do contrario falaríamos doutros réximes alleos á democracia.  Que os alcaldes sexan nada máis e nada menos que ALCALDES !!

Antón Negro

Profesor de Análise Sociopolítica

É a relixión asunto privado?

presenciapublicadelareligionAs diversas tertulias radiofónicas ou televisivas, así coma en moitas propostas politicoelectorais dalgúns partidos, óese continuamente o mantra de que «a relixión é asunto privado», que se emprega como argumento para quitar e eliminar a presenza da Igrexa católica do espazo público, tanto en escolas como en cuarteis, hospitais, medios de comunicación, etc.

Supoño que os que fan tal afirmación están convencidos da veracidade da súa postura. Persoalmente quixera que mo explicasen de maneira clara, convincente e realista, pois un quere vivir na verdade. Ademais, a argumentación debe ser explicativa de realidades como as que a continuación se sinalan:

a) En moitos dos nosos pobos o único local común público que hai é da Igrexa católica dende hai máis de mil anos. É máis, mesmo na nosa cidade polos lugares que ten a Igrexa católica (catedral, templos, colexios, servizos sociais…), pasan anualmente bastantes máis persoas ca polas instalacións que ten o Concello e o Gobemo central. Como iso é posible se a relixión é asunto privado?

b) O comezo do sistema escolar en España e a ampliación da ensinanza ás mulleres e ós pobres foi obra das institucións educativas da Igrexa, que hoxe seguen atendendo a máis dun millón de rapaces. O comezo das Universidades tamén foi obra da Igrexa católica, e hoxe algunhas da mellores universidades de España e do mundo pertencen á Igrexa católica. Como iso é posible se a relixión é asunto privado?

c) Os primeiros hospitais que se levantaron no noso país foron obra da Igrexa, e aínda hoxe moitos son de institucións da Igrexa. Igualmente poderiamos dicir doutras institucións sociosanitarias para coidar e sandar a drogadictos, enfermos de sida, discapacitados, etc. O premio Princesa de Asturias da Concordia 2015 foi para os Irmáns Hospitalarios de San Xoán de Deus polo seu papel protagonista ante a pasada crise do ébola. Como iso é posible se a relixión é asunto privado?

d) Cando en calquera autonomía española se fai o mapa dos servizos sociais existentes, para atender aos pobres de España e inmigrantes, aparece que máis do 50% son da Igrexa católica e entón hai que volver a preguntar: como iso é posible se a relixión é asunto privado?

e) Mirando a historia sempre houbo xente de Igrexa en tódolos movementos de liberación. A modo de exemplo só citar dous casos que practicamente todos ignoran: entre os comuneiros aos que Carlos I lles cortou a cabeza, ademais de Padilla, Bravo e Maldonado, está Antonio de Acuña, bispo de Zamora. Nas barricadas de París en 1848 mataron entre os obreiros tamén ó arcebispo monseñor Affre. Como iso é posible se a relixión é asunto privado?

Antón Negro

Delegado de Caritas Lugo

«Cada un fala da feira segundo como lle vai nela»

pensamiento-unico

Hoxe comezo con este refrán: «Cada un fala da feira segundo como lle vai nela», aínda que tamén podería telo feito con estoutro: «nada é verdade nin mentira, todo é segundo a cor do cristal con que se mira». Ata hai pouco ninguén dubidaba da sabedoría contida no refraneiro popular español. Pero permítanme desconfiar. Agora xa non é así, polo menos nestes dous refráns que se me viñeron á cabeza cando estiven reflexionando sobre algo que observo na sociedade occidental que se di tan tolerante e que presume de acoller e respectar todas as formas de pensamento e relixión.

É mentira, porque non todos podemos falar libremente de como nos vai na feira. Tampouco podemos falar esperando que se respecte a nosa opinión, que é froito da cor coa que miramos a realidade do mundo. Hoxe estes dous refráns substituíronse polo que se coñece como “políticamente correcto”. Un xa pode crer, pensar, experimentar, saber, ver o que sexa, que como non se enmarque dentro do “políticamente correcto”, o mellor que pode facer é estar caladiño, se non quere gañarse os apelativos de franquista, tridentino, cavernícola, homófobo, inquisidor, etc. Ou sexa, que vaia como che vaia na feira, mellor é que non fales. Non me imaxino como serían as cousas se non existise o artigo 19 da Declaración Universal dos Dereitos Humanos!

E así, con medo, chegamos a este momento, onde todo o mundo ten claro o que pensa e o seu punto de vista das cousas, pero só uns cantos atrévense a falar, os mesmos que se che botan enriba con toda a súa bile se non dis o mesmo que eles.

A Igrexa tamén ten unha palabra sobre a realidade. Non é unha palabra inventada onte pola tarde ou sacada da manga da camisa. É unha palabra cunha tradición de 2000 anos e enraizada na Palabra de Xesucristo, o Fillo de Deus. Non se trata dun capricho duns homes célibes aos que se lles encomendou a misión de axudarnos a estar máis preto de Deus.

Aínda por riba, esta palabra da Igrexa séguese alimentando co testemuño e a experiencia de bastantes persoas coa vida esnaquizada -moitas veces polas consecuencias duns actos políticamente correctos- que tamén hoxe acoden a ela como a unha nai buscando consolo, acollida e axuda.

Se queren ver a feira desde outro ángulo invítolles a pasar algunhas tardes por calquera igrexa da cidade ou a mirar as entradas dos despachos das Cáritas Parroquiais. O problema principal non é a pobreza económica da que tanto se fala e coa que estamos tan sensibilizados.

Se fan este experimento (que moitos poden facer tamén nas súas propias familias, por desgraza) atoparanse con persoas ás que lles venderon a idea de que podían facer o que lles dese a gana sen dar conta de nada a ninguén; que podían ser como deuses. Sóalles isto, verdade? Do que ninguén lles falou foi das consecuencias. Persoas que perderon todo: familia, dignidade, ganas de vivir, traballo e diñeiro. Persoas ás que lles custa moito vivir porque agora vense “espidos”.

Insisto. Cando a Igrexa fala non o fai por capricho ou por molestar. Fala coa autoridade coa que xa o facía Xesucristo (Mc 1, 22) e coa experiencia dos seus fillos máis desamparados, dos que moitas veces descoñece onde e como están.

Miguel Ángel Álvarez

Párroco de San Froilán

Vida eterna

 Estes días moitos acudimos ás igrexas e cemiterios dos nosos pobos e cidades para recordar na oración aos nosos seres queridos defuntos.
Podemos orientar o estilo da nosa vida de moitas formas, ata sen Deus, pero á hora da morte só Xesucristo é o que ten palabras de vida eterna. O que fagamos hoxe e mañá só ten sentido desde a existencia de Deus e, xa que logo, da vida eterna. A existencia dun Deus misericordioso e bondadoso ata o infinito é o que fai que o que sentimos polos nosos defuntos sexa máis que un simple recordo máis ou menos melancólico.
As palabras de Pedro a Xesús seguen estando de plena actualidade «Señor, a quen iremos? Ti tes palabras de vida eterna» (Xn 6, 69). Desde que se pronunciaron estas palabras ata os nosos días, e sobre todo os últimos 50 anos, a ciencia e a técnica avanzaron moito máis do que nunca ninguén antes imaxinase. Pero a exclusividade desta promesa de eternidade séguea tendo Deus.
A medicina, a alimentación e a hixiene fixeron que se dobrase a esperanza de vida, pero esta segue sendo temporal. E se chegase un día en que conseguísemos evitar a morte e vivísemos indefinidamente tampouco poderiamos dicir que isto é unha vida eterna. Simplemente sería a mesma vida que temos agora sen data de caducidade, pero non exenta de problemas e limitacións.
A vida eterna da que fala Xesucristo é outra cousa moi distinta. É algo absolutamente novo que non se pode comparar con nada do que coñecemos.
Celebramos, xa que logo, dúas festas distintas que se achegan a unha mesma realidade desde distintos puntos de vista, pero ambos necesarios e non excluíntes. Aos nosos santos acudimos pedindo intercesión porque necesitamos a axuda de Deus. Aos nosos defuntos deixámolos nas mans misericordiosas deste mesmo Deus, para que os modele de novo e vivan na Xerusalén do Ceo. Son celebracións anuais máis solemnes pero non distinto aos que facemos todas as semanas na Eucaristía dominical onde lle dicimos a Deus:

«Lémbrate tamén dos nosos irmáns que durmiron na esperanza da resurrección, e de todos os que morreron na túa misericordia; admíteos a contemplar a luz do teu rostro. Ten misericordia de todos nós, e así, con María, a Virxe Nai de Deus, o seu esposo San Xosé, os apóstolos e cantos viviron na túa amizade a través dos tempos, merezamos, polo teu Fillo Xesucristo, comparti-la vida eterna e cantar as túas loanzas» (Pregaria Eucarística II).

Tamén habería que dicir algo do Halloween, Samaín e as almas en pena de procesión pola muralla, convertida en templo do neopaganismo. Pero iso deixámolo para outra ocasión.
Deus ilumina novembro. Xesucristo fálanos con palabras de vida eterna e grazas a El, a nostalxia polos nosos defuntos convértese na confianza de que un día atoparémonos con eles diante de Deus no Ceo nun mundo novo.
Por Miguel Ángel Álvarez Pérez
Párroco de San Froilán

Unha santa vinculada a Lugo

cartel san froilán

«Que bonito é loitar cando se ten fe e valóranse as cousas á luz de Deus!» Esta é a cita da Madre María de la Purísima escrita na pancarta colocada no interior de parroquia de San Froilán durante os meses de preparación para a súa canonización. O nome desta Irmá xa figura no catálogo de santos desde o pasado domingo. A cerimonia, presidida polo Papa Francisco, tivo lugar na praza de San Pedro do Vaticano. Alí estiveron o Bispo de Lugo, o Rector do Seminario e catro fregueses da parroquia.

Supoño que resulta rechamante a importancia que lle demos na Parroquia e na cidade de Lugo a esta canonización. María de la Purísima foi a fundadora da casa das Irmás da Cruz en Lugo no ano 1987, primeiro na rúa Castelao e despois na de Miguel de Cervantes, ambas no territorio da parroquia de San Froilán. Con este motivo estivo na nosa cidade en varias ocasións, ademais das visitas que fixo despois ás irmás, das que era a Madre Xeral.

Madre María de la Purísima naceu en Madrid en 1926. En 1944 ingresa nas Irmás da Cruz. É elixida Madre Xeral en 1977 e reelixida 3 veces máis. Morreu en 1998 tras unha rápida enfermidade. Ao ano seguinte iníciase o proceso de canonización. Muller de amplo sorriso e con sólida formación, soubo continuar e expandir a obra da fundadora, sor Ángela de la Cruz, tamén santa.

Nestas liñas, non podemos esquecer o papel que tivo o sacerdote D. Alfonso Vilariño Blanco na fundación que Santa María de la Purísima fixo en Lugo. Grazas á insistencia de D. Alfonso chegaron a Lugo as Irmás da Cruz para facerse cargo dunha residencia para o coidado de persoas maiores, ademais da asistencia a enfermos nas súas casas. Moitos lucenses coñecen o labor abnegado, delicado e silencioso destas relixiosas que tratan de aliviar a cruz da enfermidade e a ancianidade a quen a padecen.

O domingo 25 de outubro terminou na Parroquia de San Froilán o triduo de acción de grazas pola nova santa. Deus estivo grande connosco e agradéceselle o agasallo da santidade de María de la Purísima e da presenza das súas “fillas” entre nós.

Miguel Ángel Álvarez

Párroco de San Froilán

A %d blogueros les gusta esto: