Opinión

Cartas o artículos de opinión sobre temas de actualidad o de temática formativa

Cada día un novo comezo feito de Confianza

Para recomenzar cada día de novo,

pon a túa Confianza no Espírito Santo.

El habita no teu corazón.

Non te apoies soamente na túa propia fe.

Apóiate nos que che precederon e

nos que hoxe che acompañan.

(CC. 1983 – Irmán Roger de Taizé)

 

A presenza do Espírito fai que nos consideremos amados e, cando alguén nos revela o valor da nosa vida, podemos saír dos muros que nos protexen e comezar a vivir.

Para El non somos anónimos, somos “alguén”. Ámanos como a “únicos”, é a nosa Fonte de Confianza. Desde El poderemos «nacer de novo cada día».

Temos que achegarnos cada día ao noso interior e contarlle toda a nosa verdade, baixar até o último recuncho da nosa vida e presentarnos ante El tal como estamos, non temos que esconderlle nada.

Abrirnos á súa presenza e ser vivificados por El fainos posible comezar a cambiar. Sentirnos necesitados cada día de entrar nunha relación viva con El; sen esa relación non hai vida.

Iremos así descubrindo a importancia da Fe-confianza para experimentar a Vida e percibir a   Presenza liberadora de Deus na nosa vida. Sen Fe e sen Confianza nel non hai liberación profunda nin vida en nós. Xesús convídanos a vivir sempre na Confianza, mesmo nas dificultades. El sácanos do queixume e das tristezas e fainos recuperar a esperanza: devólvenos o gozo da vida.

Veu a darnos vida a través dunha relación persoal con cada un de nós!

Todos estamos, dalgún modo, feridos pola ausencia de relación. Podemos quedar atrapados na tristeza, na violencia e mesmo no odio, pero Xesús vén até nós, tómanos da man e dinos, como á filla de Xairo: “Dígocho a ti, érguete”. Ese “Dígocho a ti” expresa a relación persoal na que somos devoltos á vida.

Que cada día novo volvámonos a El para dicirlle:

Ti, Xesús Resucitado, viñeches para sanar o que está enfermo de nós, para salvar a quen se ve deprimido e para devolver a dignidade a quen a perdeu, dános a forza da túa Vida e ábrenos a un futuro de esperanza e de alegría. E, así será un…

Bo verán para todos!

Parroquia do Bo Pastor

[Artigo orixinal]

 

Que se adapten a min!!

No libro “A transformación da mente moderna” de Jonathan Haidt e Greg Lukianoff antes do prólogo cítase un dito da sabedoría popular: “Prepara o neno para o camiño, non o camiño para o neno”, que despois analizan en profundidade. Hoxe en xeral procúrase que os nenos non teñan dificultades, obstáculos e problemas que afrontar na súa vida.

O outro día dicíame un profesor de matemáticas de educación secundaria que facía un exame común para a clase e logo outros seis distintos para os alumnos “con necesidades especiais” coa finalidade de que aproben todos, e engadía: “operarate un cardiólogo que non sabe onde está o bazo”.

Entendo que nos programas de estudos e nos exames convén non favorecer un só tipo de intelixencia. Persoalmente avalío os meus alumnos con traballos sobre libros expostos en clase e exame final utilizando libros, apuntes… valórase entender, sintetizar, relacionar. Noutro curso fago exame normal no que se avalía o coñecemento das cuestións tratadas usando a súa propia linguaxe.

A cuestión a reflexionar é: se a un estudante nos estudios se lle adaptou todo a el, poderá el adaptarse á sociedade, a un grupo ou comunidade, a unha vida en parella ou matrimonial? Se o que viviu na súa historia tanto no ensino como na casa é que se adaptaron ás súas características ou necesidades “especiais”, entenderá que o maltratan e non lle queren ben cando lle esixan que el se adapte a outras persoas. É máis, estará un tanto incapacitado para a vida comunitaria sexa no matrimonio ou en grupos.

Aínda máis, se sempre se adaptaron ás súas características “especiais”, poderá esa persoa amar? Non poño en dúbida a capacidade que toda persoa ten de amar pola súa natureza. O que si se pode afirmar é que non foi educado na capacidade de amar, pois amar esixe sacrificio e renuncia en favor dun ben maior, o ben da persoa amada.

En xeral educamos aos rapaces para que sexan o centro da vida social e que todo xire ao seu redor co que, cando na vida real sexan un máis e haxa outros que destaquen máis, facilmente se sentirán frustrados e con sentimentos de ser pouco valorados e mesmo desprezados, pois non hai sitio para tantas primeiras “vedetes”.

Téñome atopado con persoas que din que teñen que aceptalas como son, pero iso non vai acompañado con que eles acepten aos outros como son. Todos podemos e debemos cambiar, se queremos chegar a ser máis fraternos cos nosos semellantes. Ademais, se nos tratan como podemos chegar a ser, por tanto esixíndonos, axúdannos a mellorar.

Ninguén espera que unha autoridade española lles diga aos estudantes de secundaria o que dixo o presidente do Tribunal Supremo de EEUU, John Roberts, ao seu fillo e compañeiros na súa graduación en xuño de 2017:

“Agardo que, de vez en cando, nos próximos anos vos traten inxustamente, para que así cheguedes a coñecer o valor da xustiza. Agardo que sufrades a traizón, porque iso vos ensinará a importancia da lealdade. Lamento dicilo, pero espero que vos sintades sós de vez en cando, para que non deades por seguros aos vosos amigos. De novo, deséxovos mala sorte de vez en cando, porque así seredes conscientes do papel que desempeña o azar na vida e que o fracaso dos demais tampouco é completamente merecido. E cando perdades, como ocorrerá nalgunhas ocasións, que de tanto en tanto o voso adversario se regodee no voso fracaso. É unha forma de que entendades a importancia da deportividade. Agardo que vos ignoren, para que saibades o importante que é escoitar aos demais, e agardo que  sufrades a suficiente dor para aprender a ser compasivos. Desexe ou non estas cousas, van ocorrer. E que saquedes proveito delas dependerá da vosa capacidade de ver unha mensaxe nas vosas desgrazas”.

Remato lembrando ao mellor deportista español de sempre, e un dos mellores xogadores da historia mundial do tenis, Rafael Nadal. Escribe coa man dereita, pero aprendeu a xogar coa esquerda coa finalidade de ter unha vantaxe competitiva. Tamén modificou a forma de golpear a pelota cambiando o pé de apoio… Así forxouse un carácter, unha personalidade que non falta ao respecto aos demais nin rompe raquetas. O carácter e a personalidade son modificables, fórxanse.

Antón Negro

[Artículo en castellano]

A contra corrente

“Goza hoxe. Déixanos o teu futuro a nós”. Asi o proclama unha publicidade. Lembran cando lles diciamos aos nenos que marchaban de excursión, convivencia ou viaxe, “tes que comportarte” “non molestes”? Hoxe dicímoslles: “Goza”, “divírtete”, “pásao ben”. Si, o hedonismo, o goce, o gusto, domínanos e cambiou os nosos valores familiares e sociais.

A sociedade hoxe impúlsanos ao cultivo apaixonado da vida pracenteira e cómoda buscado obsesivamente. Coma se a felicidade repousase no goce perecedoiro. Elevarse a ilusións realizables, aínda que custosas, é tarefa ardua e hai que posuír quilates de atrevemento.

Martín Descalzo, escribiu, no ano 2013, “considérome un marciano; teño a sensación de que nos últimos anos, no noso país, pasou un século e xa non nos valen os módulos con que nos rexiamos fai só un par de décadas”. Ano 2013! Que escribiría desta nova década. Porque hoxe entramos nunha curva de permisivismo e de aceptar como normal o que nos parecía detestable fai ben pouco. No terreo familiar, no educativo, no vestir e falar, na normalizada amoralidade, no desapego relixioso… Pois ben, como cristiáns, que debemos facer? dedicarnos a chorar e encerrarnos na nosa marxinalidade? entristecernos agardando que pase a onda permisiva? adaptarnos?.

Certamente hai cousas nas que debemos permanecer firmes e cousas nas que avanzar e cambiar, nin todo o pasado é canonizable nin todo o do presente é bo polo feito de estar de moda.

Tócanos construír o Reino de Deus hoxe e aquí, nesta sociedade á que Deus ama, razón pola que nós debemos entregarnos e amala. “Sede as miñas testemuñas”, encargóusenos. Construamos, se queredes a anaquiños, algo novo segundo o evanxeo. lluminemos a outros, que niso consiste ser cristián. A fe ensínanos un camiño no que non todo é gozar. A fe tense para difundila con alegría e vivila gozosamente a carón do Resucitado, aínda que “os tempos sexan recios” (Sta. Teresa). Espertemos a alma e vivamos a contra corrente.

Daniel García García

Párroco de San Lourenzo de Albeiros e San Xosé das Gándaras

A vivencia da Eucaristía

Hoxe quero convidarvos a reflexionar sobre como debemos vivir a Eucaristía. Non só como participar nela, senón como levar a súa esencia á nosa vida cotiá. A Eucaristía é o corazón da nosa fe, un encontro con Cristo que nos transforma e envíanos a vivir o seu amor no mundo.

Vivir a Eucaristía comeza moito antes de chegar á igrexa. A nosa preparación é esencial. Debemos achegarnos co corazón limpo e aberto, conscientes da grandeza do misterio que imos celebrar. A confesión frecuente é unha excelente maneira de prepararnos, permitíndonos recibir a Cristo cun corazón puro.

Durante a Misa, a nosa participación debe ser activa e consciente. Non somos meros espectadores; somos parte do Corpo de Cristo. Ao unirnos nas oracións, cantos e respostas, estamos a participar na obra redentora de Cristo. Escoitar atentamente a Palabra de Deus e meditar no seu significado é fundamental. O momento da Consagración é o máis sacro; debemos vivilo con devoción profunda, conscientes de que nas nosas mans e corazóns estamos a recibir ao mesmo Xesús.

A Eucaristía únenos como comunidade de crentes. Ao recibir o Corpo e o Sangue de Cristo, convertémonos nun só corpo. Isto implica unha responsabilidade: vivir en amor e unidade cos nosos irmáns e irmás. Debemos ser promotores da paz e a reconciliación, perdoando e buscando a harmonía nas nosas relacións.

A Eucaristía non remata coa bendición final. Envíanos a vivir o Evanxeo na nosa vida cotiá. Cada vez que recibimos a Cristo, somos chamados a ser as súas testemuñas, a levar o seu amor e a súa paz aos nosos fogares, lugares de traballo e comunidades. Debemos ser luz no medio das tebras, mostrando coas nosas accións o amor que recibimos.

Vivir a Eucaristía é un chamado á santidade, á transformación persoal e á misión. Convídanos a vivir en comuñón con Cristo e cos nosos irmáns, levando o seu amor ao mundo. Que ao participar na Eucaristía, comprometámonos a vivir plenamente a súa mensaxe, sendo instrumentos da súa paz e amor en cada recuncho das nosas vidas.

Indalecio Gómez Varela

Cóengo da Catedral de Lugo

[Artigo en castelán]

O “Arde Lucus” e a cultura cristiá

O símbolo do peixe usárono os cristiáns en tempos da antiga Roma para representar a Xesucristo

Con posterioridade ao Corpus Christi e á Ofrenda de Galicia ao Santísimo Sacramento, celebráronse as festas do Arde Lucus, consideradas como “un fenómeno máxico na cidade máis antiga de Galicia”, recoñecida como festa de interese turístico “galego, nacional e internacional”. Nas seguintes ilñas fanse algunhas consideracións respecto da relación entre cristianismo e o Imperio Romano. O Arde Lucus convídanos a retroceder no tempo para gozar do noso legado cultural e histórico en primeira persoa. Este legado histórico non se entende hoxe sen unha relación íntima co cristianismo.

As orixes do Cristianismo non se entenden sen repensar a íntima relación entre o Imperio Romano e a nova relixión de Xesús de Nazaret. Segundo prestixiosos historiadores, é un tema fascinante porque esta relación marcou a historia da humanidade pola complexidade de vínculos e tensións que se estableceron entre ambas as institucións e que, dalgunha forma persisten, non soamente polas concepcións relixiosas “politeas” do paganismo romano e “monoteístas trinitarias” do cristianismo, senón tamén e, sobre todo, polo impacto mutuo das culturas e a diversidade de conexións entre os poderes e a fe. De feito, a influencia do Imperio Romano no desenvolvemento do cristianismo foi unha historia complexa de poder e de fe.

Aínda que as relacións, conexións e interaccións foron mutuas, o cristianismo tivo un impacto altamente significativo no Imperio Romano, tanto a nivel relixioso como social e político. A medida que esta relixión se expandía e crecía, comezou a desafiar as crenzas e prácticas tradicionais romanas, o cal xerou tensións e liortas con outras relixións da época. Os cristiáns negáronse, desde os seus comezos, a render culto a calquera poder temporal, e por suposto, a considerar ao emperador como un deus. Iso foi percibido polas autoridades romanas como un acto revolucionario contra o poder establecido e como unha perigosa ameaza contra a estabilidade e unidade do Imperio Romano. Por iso, tanto a oposición radical ao politeísmo como a negativa do culto ao emperador, entre outras causas, xeraron por parte das autoridades, movementos de persecución e oposición radicais contra os cristiáns, de tal maneira que moitos cristiáns aceptaron o martirio antes que renegar da súa fe en Xesucristo. É moi probable que, por estas persecucións, o cristianismo tivese unha expansión considerable no Imperio Romano. Fíxose famosa a expresión: “o sangue dos mártires é semente de novos cristiáns” (Tertuliano, século II) e así foi, porque cantos máis cristiáns eran perseguidos máis se multiplicaban.

Sobre todo, hai que resaltar que o cristianismo anunciaba a salvación, onte igual que hoxe. Ofrecía unha esperanza de vida eterna, onte igual que hoxe. E liberaban aos escravos en aras da igualdade en dignidade de todos ante a lei; sostiñan que todos somos fillos de Deus (fraternidade universal) e irmáns, onte igual que hoxe. Eles, onte igual que hoxe, propugnaban o amor ao próximo e esa linguaxe testemuñal era unha linguaxe clara e verdadeira que todos comprendían polo que supuña de opción polas clases máis marxinadas da sociedade romana. Aquela novidade relixiosa de hai máis de 2000 anos permanece viva e de maneira peculiar en Lugo. O crismón de Santa María da Ermida (Quiroga) que podemos contemplar no noso Museo Diocesano ou o baptisterio paleocristián na contorna da Catedral e o sarcófago de Temes entre outros testemuños históricos, fálannos desta íntima e estimable colaboración.

Mario Vázquez Carballo. Vicario Xeral e Deán da Catedral

 

A %d blogueros les gusta esto: