Non. Non é o home o que busca a Deus, senón Deus quen busca ao home. Na arca da nada, Deus buscou ao home para ter a quen amar. Na esfera terrestre buscou ao xénero humano para coidar del coa súa providencia amorosa. Na madrugada infiel do home, Deus buscou a Adán para prometerlle a redención.
E sucedéronse incontables xeracións; e o corazón de Deus continuaba máis ferido de amor que de xustiza. E chegou a hora do perdón: non importa o prezo. O que interesa é a reconciliación do ceo, coa terra. Deus valóranos tanto, que El mesmo se fai prezo do noso rescate. Entre o ceo purísimo e a terra pecaminosamente ennegrecida, hai un abismo insalvable, pero o amor non entende de distanciamentos nin os soporta. Deus ponse en camiño como na madrugada da creación, pero con mellor sorte que naquel amencer. Agora o home faise o encontradizo mediante a unión hipostática da nosa natureza pecaminosa e a súa santísima. No seo virxinal de María, Deus e o home fanse amigos. Ela é a ponte da que o Redentor se vale para pisar terra. É máis, María é o campo previamente abonado con plenitude de graza para a aterraxe do Fillo de Deus no noso chan. Ela dixo “si”, e o proxecto redentor de Deus fíxose realidade. Só se require que ao “si” de María únase o noso “si” para que o amor redentor de Cristo contaxie as nosas vidas. Fagámolo pronto, posto que ao Señor úrxelle estrear outro mundo, no cal os homes se comporten como irmáns e o pan abunde en todas as mesas.
Deus ofrece o remedio. Unha humanidade sen valores cristiáns, é a pobreza máis contundente para os seres máis prezados do mundo. O creador enriquecéraos con toda clase de bens de natureza e de graza. O home era un verdadeiro “ti de Deus” pero antollóuselle ser o seu competidor. A vontade do seu facedor era que o home fose un irmán entre os irmáns, pero a convivencia esixe renuncia aos intereses persoais e actitude dadivosa en favor do contendente. Con todo, a mentalidade dos descendentes de Adán non lles cadra aos homes de onte nin aos de hoxe. Imponse unha nova normativa moral que regule os nosos comportamentos cívicos. E Xesús ofrécenola coa súa exemplaridade e o seu Evanxeo.
Nadal é a cita de Xesús connosco. Está á porta e chámanos, ofrecéndonos un novo código de comportamento para que isto cambie.
Ofrécenos a súa compañía, para facer realidade o seu proxecto. Con El ao noso carón, nada bo é imposible; pero a nosa decisión aprema, porque o Mesías “está á porta e chama”. Saiamos a recibilo.
Indalecio Gómez
Cóengo Catedral de Lugo