Sempre fun un neno moi curioso, que me fixo en todo e non me soe escapárseme ningún detalle, por ínfimo que sexa. Por iso, tantas veces na celebración da Misa, mentres servía ao altar, a miña mirada volvíase cara ás miñas mans. Si, as miñas mans. E rezaba: «Señor, que as miñas mans un día poidan tamén tomar o pan e, polas túas palabras, transformalo no teu Corpo». E agora chegou ese momento.
Un dos xestos que se realiza na ordenación é a unción das mans, na cal o Bispo derrama o santo crisma, aceite perfumado que desprende o bo aroma de Cristo. Todo isto é o selo concreto que fixo das miñas mans, mans de Cristo, mans destinadas ao pobo, mans que tocarán ao home e entregaranlle os dons da salvación. Isto é o que Deus fixo comigo: pensaba que era eu o quen o vía, pero en realidade é El quen me atopou primeiro (Cf. Is 64,4).
Isto é unha obra que non se queda en min, por iso entendín que «El me chamou pola súa graza» (Gal 1,15) para chegar a todos aqueles cos que irei atopándome polo camiño, cos que me sentarei na Mesa Eucarística, aos que agregarei á familia de Deus… porque ao final, non pode entenderse un sacerdote sen a Igrexa como tampouco se pode entender sen Cristo.
Ante a inmensidade do misterio só podo quedarme «pequeno», como quen se sente agradecido, non por un momento, senón coa vida mesma. O feito de ser sacerdote significa que as miñas accións han de ser de Cristo, non predicarme a min mesmo, entón «El ten que crecer, e eu teño que minguar» (Xn 3,30).
Nicolás Susena
Sacerdote
Imaxe: Cathopic