Alto! É a voz autoritaria dos axentes da orde, que tratan de deter ao sospeitoso delincuente, en evitación de que poida quebrantar o bo vivir dos cidadáns. E alto», parémonos a descansar, di o peregrino que, canso do camiño, busca recuperar forzas para poder proseguir no seu peregrinar.
Coa mesma palabra, exprésanse dúas actitudes opostas. O alto! ao delincuente é en previsión de evitar un mal comportamento. O «alto» do peregrino canso é a previsión de recuperar enerxías para poder chegar á meta. Os condicionantes dos devanditos protagonistas tamén son distintos. O delincuente evita atoparse coas forzas da orde, para que non lle impidan levar a feliz termo as súas torcidas intencións. O peregrino auténtico busca resarcirse do seu cansazo para poder proseguir no seu bo propósito. En evitación de ser sorprendido, o maleante busca disfrazar a súa identidade alí onde se atopa, para poder sorprender ao inocente cidadán. O auténtico peregrino busca e ofrece colaboración. Busca ser acollido para poder descansar. Busca quen lle oriente, para non errar o camiño. Busca quen lle ofreza colaboración no seu peregrinar, etc.
Pois, todo isto atoparano na cidade de Lugo os que se dirixen a Compostela polo Camiño Primitivo. Os lucenses, como todos os galegos, somos acolledores; recibimos amablemente aos forasteiros; abrimos as nosas portas ao camiñante errante. Por todo isto, Lugo é un bo lugar para facer un «alto» no camiño. E o é, sobre todo, porque a nosa cidade é eminentemente eucarística. Na nosa Catedral está exposto día e noite, o Santísimo Sacramento, desde tempo inmemorial.
A Eucaristía é “Deus connosco”. El espéranos, acóllenos, fortalécenos: non pasemos de longo. Deteñámonos a visitalo na nosa Catedral. Alí atoparémolo sempre. A Eucaristía é «Pan baixado do Ceo» e mantense na terra, para acompañarnos no noso camiñar, para fortalecernos no noso pousado peregrinar, e esperta en nós inesperada sorpresa. Diríase que se está rememorando a escena dos discípulos de Emaús. O gozo farase pleno «ao partir o pan», e a sorpresa disiparase ao caer na conta de que o divino acompañante é Xesús Eucaristía.
A partir deste momento, o panorama do noso peregrinar será distinto. O Señor xa non nos espera en Compostela; saíunos ao camiño. É o noso compañeiro de viaxe. Ilumínanos coa luz da súa palabra. Fortalécenos coa graza da Eucaristía. Enriquécenos coa abundancia dos seus dons, e convértenos nun novo agasallo para a nosa familia e para os demais.
Parabéns! Polo noso medio o mal decrece na terra, e o ben abunda no noso mundo. Manteñámonos no camiño emprendido, até chegar á meta.
Indalecio Gómez Varela
Cóengo da Catedral de Lugo