Non é doado comprometer a Xesús con preguntas. No Evanxeo do vindeiro domingo os fariseos vólveno a intentar. Xesús unha vez máis sae airoso cunha resposta sinxela pero suficientemente clara: “dade ao César o que é do César e a Deus o que é Deus”.
Fai uns días reflexionabamos sobre que non sempre é necesario escoller ou excluír algunha das dúas partes. As cousas de Deus e as cousas do mundo teñen a súa respectiva autonomía, pero iso non implica unha exclusión forzosa, máis ben todo o contrario: unha colaboración e complementariedade necesarias. Reproduzo a continuación as palabras de Jaume Grane na revista Misa Dominical 2017/13 nas que se nos explica ben cal debe ser a nosa actitude respecto “ao César” e a Deus.
«Os cristiáns temos unha dobre obediencia: á sociedade civil e á Igrexa. Nós non podemos eludir as chamadas do Señor para que nos dediquemos á construción dun mundo máis xusto e humano. Nin podemos soslaiar os problemas da nosa sociedade co argumento de que nós somos “cidadáns do ceo”.
O noso compromiso con Deus e coa sociedade non o podemos concibir como situados en dous hemisferios diferentes; nin tampouco que debemos repartirlles as nosas enerxías ao 50%. A nosa persoa, a nosa vida, témola que poñer a disposición de ambos.
Cando nós, na Igrexa, acollemos a Palabra de Deus e celebramos a Eucaristía tamén nos estamos poñendo a punto para o traballo social. Cando achegamos o noso gran de area por mellorar a sociedade, de feito, estamos servindo ao Señor e cumprindo a súa vontade» (MD 13, 2017/13, pág. 14)
Tamén é certo que ás veces hai leis civís contrarias ao Evanxeo. Nestes casos sempre temos a opción da obxeción de conciencia. É o caso claro, por exemplo, do aborto (agora disfrazado como un dereito), no que a Administración non pode obrigar a un médico a practicalos.
Pero estraña como, nunha sociedade moderna e progresista como a occidental, haxa quen queiran negar o dereito á obxeción de conciencia ou que a Igrexa poida expoñer públicamente a súa mensaxe. Quérese liberdade para todos, menos para os cristiáns.
A sociedade non é allea para a Igrexa, pois todos os membros da Igrexa tamén o somos da sociedade na que estamos integrados. Por iso a Igrexa ten unha palabra para as distintas realidades sociais, e non só para a vida interior de cada persoa en particular.
Esa palabra recóllese no que chamamos a Doutrina Social da Igrexa (DSI), onde se abordan temas como a economía, o traballo, o paro, a folga, a política, os dereitos humanos etc. A DSI é bastante descoñecida. Algúns sorprenderíanse do que a Igrexa di dalgunhas cousas destas das que falan os políticos todos os días.
Para os que queiran coñecer a DSI temos agora un resumo moi asequible. Trátase do DoCat, que facer?. Unha obra sinxela (e barata) para achegarnos a estes temas que son importantes para a sociedade e saber o que di a Igrexa sobre eles. Ademais, desde fai unhas semanas, o bispo Munilla no seu programa de Radio María (luns e venres ás 8 da mañá) explica cada día un punto do DoCat.
Miguel Ángel Álvarez Pérez