Organizada pola Delegación de Misións e a Delegación de Laicos, familia e vida, o 2 de outubro tivo lugar no salón de actos do Seminario de Lugo unha mesa redonda sobre a familia e a misión:
O primeiro en intervir foi o director nacional de Obras Misionais Pontificias, José María Calderón:
“A misión é unha plena manifestación da sinodalidade, onde todos os homes: sacerdotes, mulleres, consagrados, casados, solteiros… xuntos saímos ao mundo a evanxelizar, coa conciencia clara de que o Señor necesita brazos e persoas para levar a súa mensaxe de salvación a todos os homes. Todo iso foi pouco a pouco formalizándose e tomando corpo e grazas a Deus todo está moi normalizado. Dos 9.000 misioneiros españois que están polo mundo, 556 son sacerdotes diocesanos e laicos 651 (deles 230 son matrimonios). Hai máis segrares que van a evanxelizar, que sacerdotes diocesanos. As relixiosas, a vida consagrada feminina, supera a todos: están sempre na avanzada, tiran para adiante, móllanse”.
A continuación interveu unha familia do Camiño Neocatecumenal, Raquel Puig e Virgilio Martínez:
“Na Diocese de Túnez o Bispo pediu unha familia con fillos pequenos e que o pai fose enfermeiro. Pen-samos que tal vez era vontade de Deus, e ofrecímonos. No ano 2011 fomos enviados, xunto con outras familias, á misión polo papa Bieito XVI. Estivemos en Túnez case 2 anos. O tipo de misión alí tivo que acabar e volvimos a España sempre agradecidos a Deus polo que fixo por nós, o que Deus nos deu gratis. E pensamos: como non imos compartilo?
“Nunha convivencia onde se buscaba o que o Señor quería de nós, soubemos que os bispos galegos pedían aos catequistas do Camiño Neocatecumenal unha axuda que se materializou en forma de 17 familias, 4 en Lugo. Desde hai 7 anos estamos ao servizo da Diocese, axudando na iniciación cristiá de adultos en parroquias: A Milagrosa, A Nova – Nosa Señora de Fontiñas, San Froilán, Albeiros”.
Por Misioneiros Segrares Vicencianos (MIsevi) interveu primeiro o matrimonio formado por Manuel Gamallo e Mª Jesús Cuena, que, entre outras cousas, dixo:
“Con 23 anos fun a Mozambique, onde estiven varios anos como misioneira segrar formando parte dunha comunidade de misioneiras. Traballei nun hospital onde aprendín case todo o que sei. Pasei a malaria, o cólera e houbo un momento na miña vida no que estivera traballan-do máis en África que en España.
“Cando estivemos en Etiopía, tivemos moitas circunstancias xunto a outras familias, con persoas que non teñen nada que ver contigo, nin o idioma, nin a forma de vivir, nin a cultura… e o único que une é a fe.
“De novo en España, para ter un medio de vida, fun a unha oposición a enfermeira de prisións. Cando tiña uns meses libres, volvía á misión. Neses momentos impliqueime en Misevi Internacional, sendo moi consciente de que misión laica ten que sosterse por si mesma e desde España as familias temos que buscar a forma de soster a misión.
E finalmente deron o seu testemuño Emilio Estévez e Mónica Villar, do Equipo coordinador de Misevi. Mónica contou, entre outras cousas, o seguinte:
“O meu marido Emilio e mais eu estamos na parte de atrás, na retagarda. Vou poñer o exemplo do quirófano: nunha operación cirúrxica, o cirurxián extirpa o tumor ou repara o que estea roto, pero previo a iso hai moitísimas persoas que teñen que preparar a sala de quirófanos, preparan ao paciente, acompañan ás familias. Tamén hai unha parte que non se ve do que supón un envío, cando unha persoa chega á misión. Pois ben, os dous estamos traballando nesa área.
Estar nun equipo internacional conseguiu en min vencer medos como o ter que enfrontarse a unhas contas, ter que ir soa a moitos sitios, ter que xestionar moitas veces emocións como a culpa cando non se pode axudar a alguén en tempo e forma.
Temos que poñernos ante Deus e dicir: que queres que faga con respecto ao labor misioneiro da Igrexa?”
Gústame esto:
Gústame Cargando...
