- Diferencia o acto da persoa. A persoa que realiza a ofensa é máis importante có mal que fixo.
- Recoñece a dor do outro. Aínda que non entendas o enfado do teu fillo, dos teus pais ou do teu cónxuxe, ou o consideres inxustificado, intenta empatizar co seu sufrimento.
- Vence o mal cun amor máis grande. Perdoar non consiste en mirar para outro lado; o verdadeiro perdón non nega o mal, senón que o vence cun amor máis grande.
- Relativiza a ofensa. Ante pequenas ofensas, cultiva o sentido do humor, toma distancia e relativiza, xa que o amor crece a través de pequenos perdóns.
- Comunícate. Busca o momento axeitado para falar e procura que unha ofensa non sexa a xustificación para outra (insultos, desprezos, etc.).
- Dálle tempo ao proceso de sanación. Xa sexas o ofensor ou o ofendido, ten misericordia contigo mesmo e co outro: dá ti o primeiro paso, que consiste en recoñecer o dano. O perdón require tempo.
- Se humilde e pide axuda… a Deus, aos amigos ou a un profesional. É difícil perdoar cando se teme non poder facelo ou desde o sufrimento que dificulta unha comunicación serena.
- Deixa de lado o orgullo. Busca no fondo do teu corazón por que estás tan doído e evita poñer en marcha accións, ou omisións, que acrecenten a distancia.
- Perdoa, aínda que non sexa posible a reconciliación. Non sempre hai que reconciliarse; iso si: podes perdoar aínda que o ofensor non admita o dano que causou, o que conlevará un ben espiritual, psicolóxico e, ata, físico.
- Descobre unha vida nova. O perdón non busca vivir coma se nada ocorrese, pois a túa familia constrúese nunha historia vivida conscientemente, pero a mirada que perdoa (a imaxe de como nos mira Deus) impúlsanos a vivir apartados do mal realizado.
Martiño Rodríguez
Director do Centro de Orientación Familiar Diocesano de Lugo