Neste mes cantamos con xúbilo “vide e imos todos con flores a María”. E lembramos, se, a María. E visualizámola con nomes, medallas, tradicións, devocións, estampas… imaxes nas que os pobos e os artistas espremeron o seu enxeño para pintar, cantar e tallar a personalidade da Virxe.
A María todas as xeracións chamárona Benaventurada. E a fe deulle mil nomes. E os pobos inventáronlle un rostro, e trazáronlle unha talla de fermosura. Aplicáronlle un canon de beleza, aínda que ninguén sabe, en realidade, como eran os seus ollos, nin a súa estatura, nin a cor do seu pelo, ou a súa tez, máis ou menos branca. Fermosa, si. Chea de graza e fermosura, sabémola e imaxinamos. Vímola de ollos azuis, negros, brillantes, suplicantes, cheos de bágoas ou rebosantes da dita resucitadora. Vémola con Ollos Grandes. E vestímola, a imaxe das nosas mellores roupas. Mantos vermellos como a caridade, verde como a esperanza, azuis como a pureza, branco como a alegría, morado como a abnegación, negros de dor…
Todo un abano visual, de gustos, conviccións e acentos temporalmente distintos. Arte e afectos populares fana diferente, singular e única en cada pobo ou nación. Sempre, sexa o tempo ou o lugar que sexa, envolta en amor e devoción do pobo. . Sempre envolta en loanzas, súplicas e oracións.
Todo verdade. Todo dedución filial. Todo amor a quen só sabe amar. María é a obra máxima de Deus. O noso gozo é sumarnos á cadea de xeracións que a enxalzaron e amaron. Bendita entre todas as mulleres. Abóndenos a nós vivir como fillos. Como bos fillos seus. Vide, imos todos con flores a María!
Daniel García García
Párroco de San Xosé das Gándaras e San Lourenzo de Albeiros