O sete para os cristiáns é un número importante, polo simbolismo que encerra. Para min hoxe é o número de anos que cumpro en misión e invítame a facer unha revisión persoal.
Que pasou comigo neste tempo?
Coñecín, e sigo coñecendo unha cultura complexa e marabillosa, unha cultura que non che grita as cousas á cara, pero vaiche ensinando a ler a vida, no silencio, nos xestos… unha cultura que entende a amizade dun xeito distinto, pero se un se deixa sorprender descobre unha nova dimensión desta, e axúdache a ver cunhas novas lentes as relacións humanas. Unha cultura que vive o presente, porque non sabe se hai mañá. Unha cultura que sofre, e festexa a vida.
Coñecín o significado de grandes palabras na miña vida, que cría coñecer, pero realmente non era así. O seu significado profundo, tocou a miña alma, e cambioume como persoa.
Cría saber o que era a liberdade. Os privados de liberdade ensináronme a descubrir o seu valor e significado máis profundo -que ás veces as peores ataduras, non son as reixas, ou o encerro- senón os golpes da vida, que marcan a túa existencia.
Cría saber o que era a xustiza, pero esta sociedade, o cárcere, o vivir no medio da corrupción, fixéronme revalorala, e entender que inxusta pode ser a nosa xustiza. E agradezo a Deus que teña unha concepto, tan amplo, tan distinto.
Cría saber o que era a misericordia, pero que pobre era a miña misericordia. Entendino ao ser consciente de canto se pode chegar a querer a xente que xamais pensei poder querer deste xeito. E hoxe podo dicir que aprendín amar á xente máis aló dos erros que cometan, por moi graves que sexan.
Cría entender aquilo que dicía Xesús da importancia de compartir a mesa, entendino a primeira vez que me sentei en Noiteboa, cos privados de Liberdade a comer, compartir, celebrar. E desde entón é unha práctica constante.
Cría saber que era a Comunidade, hoxe o vivo con toda o seu complexidade, pero como un dos mellores agasallos destes anos de misión.
Cría que sabía o que era a dor, e a fortaleza, ata compartir co pobo boliviano tantas cousas complicadas. Ver como a vida golpea duro, e como se levantan unha e outra vez, dáche unha nova dimensión de ambas palabras.
Cría saber o que era a arte, ata que vin o sorriso dos mozos de Sigamos, de Imaynalla ou da xente do Penal ao recoñecerse artistas.
Cría saber o que era a soidade, pero a misión axudoume a entender novas dimensións desta palabra, sobre todo á hora de sentir e procesar a vida.
Cría saber o que era o desarraigamento, e quizais o sabía en teoría, agora sei como se sente.
Cría saber o que era confiar en Deus. Cantas bágoas, enfados e frustracións custáronme aprender esta práctica!
Bolivia, non só me axudou a comprender e profundar no significado destas palabras; regaloume moitas persoas que deixaron unha pegada profunda en min:
Germán, Delmy, Daniel e Ana Ruth, Ángela, a comunidade que me acompañou e acompaña nesta viaxe, son un exemplo de constancia, traballo, fe, alegría, vida.
Cristina, Margod, Emily, Vitoria, Indira, a familia do traballo, coas que soño que outro mundo pode ser posible, e ás veces, xuntas facémolo realidade.
Omar, Cristian, Aurora, Adolfo, Héctor, José, Faustino, eles abríronme o seu corazón e vida, e deixáronme camiñar ao seu carón durante un intre. Todo un agasallo, fixéronme chorar, rir, enfadar, escoitar, rezar, amar.
José Armando, Don Luciano, eles fóronse con Deus, e tocoume acompañalos nos seus últimos días. E con eles descubrín a importancia de unicamente estar
Piero, Avendaño, Cesar, os mozos de Sigamos e Imaynalla, sacaron a mellor artista que había en min, e a mellor mestra para pintar o mundo con novas cores.
Nidia, Nati, Ariel, Zaida, Meli, Jhus, eles trouxéronme de volta á Pastoral Xuvenil, unha parte de min que goza e revitalízase ao poder acompañar aos mozos.
Todos eles axudáronme a moderar o meu carácter, a ser un pouco máis paciente, a loitar, a seguir adiante, a confiar en Deus, a amar, a chorar, a sorrir, a sufrir, a estar soa, son os que lle dan sentido a esta vida, son os que fan a Deus presente.
Algo que tamén me ensinou Bolivia, a misión, foi valorar e querer máis á miña familia. A distancia regálache un novo xeito de ver a vida, e as relacións. O mesmo ocorreu coas amizades, moitas se enfríanse co tempo, pero para algunhas foi unha proba para crecer e facerse máis fortes.
Tamén me ensinou a valorar a miña Igrexa local, e Diocese, que me acompañaron, e acompañan desde o día que os deixei. Nas miñas últimas vacacións, vivín unha gran acollida por parte da Igrexa de Lugo, que se dedicaron a coidar e consentir á súa misionera.
En fin, botando a vista atrás, hai moita vida vivida: risas, algunhas bágoas, moito amor e algún sufrimento, unha gran familia, moita xente boa, moitos retos, soños realizados, e outros por realizar, algúns enfados, e moitas cousas que sigo sen entender, moitas cousas aprendidas, e moitas por aprender, e sobre todo Deus no medio de toda esa vida, a quen lle agradezo enormemente escollerme para esta vocación tan peculiar.