Carta da misioneira Ana López desde Patuka (Honduras)

Estes meses en Patuka lembrareinos como un tempo de deserto na miña vida e aprendizaxe, onde sentín zarandeadas demasiadas cousas [….]

As mulleres miskitas de Patuka péñense en último lugar. A ese sufrimento silencioso danlle boas doses de auto resignación [….]

Outra das realidades que me cuestiona e zarandea dun xeito brutal, é decatarme de como vivo cunha serie de luxos, que para min son normais, pero non, para a xente coa que comparto, e canto dependo realmente dos mesmos. Ter luz eléctrica, auga corrente, acceso a internet, comida na despensa, cama, ducha, toallas e sabas, faime alguén moi privilexiado neste pobo. Quizá como sempre tiven esas cousas, para min eran como mínimos que non me facían rica. [….]

Acá que me está tocando de preto acompañar aos enfermos, vexo xente con cancro que o día que ten sorte dispón dun paracetamol, para a dor, xente que vai con todo o esforzo ao hospital máis próximo 4 horas río arriba, e poucos días despois a súa familia tráeo a morrer aquí, para que non sexa tan caro despois, e porque o que ten necesita cirurxía, un hospital de maior categoría na cidade. E unha vez máis vexo certa resignación en todo iso, que por unha banda enfádame un pouco, e por outro supoño que é a única forma de levalo sen volverse tolo.

Supoño que esta estancia no deserto conducirame a descubrirme e desposuírme daquelas cousas que consideraba que me daban seguridade, e aquí vexo que non funcionan ou non existen. E obrígame a buscar esa fenda de luz, para poder dar sentido á nosa presenza misioneira aquí. Creo por sorte que no meu fondo non cabe moita resignación.

Ana López

[Ver carta completa en galego]   [Ver carta completa en castelán]