Bispo

Carta pastoral do señor Bispo con motivo do Corpus Christi

Queridos irmáns,

O próximo 18 de xuño celebramos un ano máis a gran Festa do Corpus Christi, na que profesamos solemne e publicamente a nosa fe Naquel que é a pedra angular sobre a que se asenta toda a nosa vida. Nesta celebración contemplamos de modo particular quen é Xesús, o noso Señor, como é o seu amor e que fixo por nós, entregándonos real e plenamente o seu Corpo e o seu Sangue para que vivamos unidos a El e aos nosos irmáns.

O día de Corpus lémbranos as realidades máis importantes da nosa fe. E en primeiro lugar o gran misterio da Encarnación; é dicir, que Deus quixese asumir a condición humana, facerse home con todas as consecuencias, transformando a súa carne e sangue en fonte de vida, como celebramos nesta festa: “o que coma deste pan, vivirá para sempre. E o pan que eu darei é a miña carne para a vida do mundo” (Xn 6,51).

Así sabemos que nada humano, nada noso, é alleo ou estraño a Deus; que non estamos sós nos desafíos que nos toque afrontar cada día, porque Deus fíxose compañeiro de camiño; que, pola Eucaristía, El habita en nós e nós nel. E temos a alegría de saber tamén que xa non habemos de temer, nin sequera nos momentos de sufrimento ou ante a morte, que en toda circunstancia cada un de nós poderá dar froitos de amor e de xustiza, de humanidade verdadeira. Neste sentido compréndese a frase que acompaña ultimamente os carteis de Caritas: “Ama e vive a xustiza”, que nos invita a seguir a lóxica profunda de quen cre en Xesús, o Fillo de Deus, e recibe das súas mans o sacramento do Pan e o Viño consagrados.

Unha segunda dimensión esencial da nosa fe que pon de manifesto a festa de Corpus é que somos Corpo de Cristo, como nos lembra moitas veces San Paulo. Xesús é a Cabeza e nós os membros, que vivimos dun mesmo Espírito, que nos alimentamos dun mesmo Pan, que temos na Caridade un mesmo principio de acción, sendo diversas a misión e os dons de cada un. Isto proclama o lema do Día da Caridade deste ano: “chamados a ser comunidade”.

En efecto, non é posible separar a unidade dos irmáns e a caridade, porque ambos son o froito verdadeiro do sacramento da Eucaristía, que xorde do amor inmenso que move o corazón do Señor. Coidemos, por tanto, a unidade e a fraternidade entre nós, nas nosas familias e parroquias, nos nosos pobos e cidades. Esta actitude, este espírito cristián, está nos fundamentos da nosa convivencia desde fai moitas xeracións. Pero non podemos dalo por suposto, senón que habemos de pedilo sempre ao Señor Xesús, a quen adoramos este día publicamente nas nosas rúas: que non venza o noso egoísmo, senón a caridade que recibimos en Tí; que haxa paz nas nosas casas e no noso tempo.

O Espírito da caridade é o contrario ao espírito de Babel, que pretende impoñerse pola forza, que cre só no propio poder. Este ano, en que recibimos de novo o grandísimo don da Indulxencia Plenaria cotiá na nosa Catedral Basílica, lembremos que non é posible ser voluntariamente causa de querelas e divisións, danar ao próximo ou ao irmán en nome das propias conveniencias, permanecer no pecado e, ao mesmo tempo, participar dignamente da sacra comuñón ou pretender actuar como membros do Corpo de Cristo que se move pola caridade.

O don da Indulxencia lémbranos que o Sacramento da Eucaristía ten no máis íntimo un misterio de misericordia, un sacrificio cumprido polo Señor para o perdón dos pecados. E invítanos a mirar sempre con esta conciencia a Xesús Sacramentado: acercámonos a El sabendo que entramos nun misterio de unidade e de Comuñón, adquirido na Cruz ao custo do seu Corpo e do seu Sangue.

Do mesmo xeito, a festa do Corpus Christi pídenos, como recorda reiteradamente o Papa Francisco, que non quedemos encerrados en nós mesmos, senón que salgamos e vaiamos alí onde están uns fillos de Deus e irmáns nosos que necesitan axuda, que sofren situacións inxustas. Estamos chamados a ser comunidade na que atopen acollida inmigrantes e refuxiados, por quen tamén se entregou o noso Señor; que contribúa a superar os obstáculos á fraternidade, persoais e sociais. Porque a Eucaristía recórdanos que Deus busca unir a toda a humanidade como a unha soa familia, na que o egoísmo non constrúa fronteiras nin afonde divisións, opostas ao Amor de Quen morreu para reunir ao pobo de Deus disperso.

Celebremos, pois, a festa do Corpus con alegría e con esperanza. Sabemos que cando miramos amorosamente e adoramos ao Santísimo Sacramento, cando nos alimentamos da Eucaristía, faise posible o milagre de realizar as tarefas da vida con caridade verdadeira, deixando atrás egoísmos e exclusións; faise posible abrir o corazón ao próximo, recibir ao que vén de lonxe, superar conflitos, tecer de novo os lazos da reconciliación e da unidade, nas familias e na sociedade.

Que este día do Corpus sexa realmente día de festa nas nosas casas e para o noso pobo. Necesitamos ao Señor, a certeza da súa presenza connosco, o alento da súa Caridade inextinguible; pero hoxe celebramos solemnemente que El está connosco para sempre, todos os días ata o fin do mundo. Renovemos a nosa confianza no seu Amor e loemos sempre ao que pode facer de cada un de nós instrumento de paz e de ben.

¡Feliz festa de Corpus Christi!

Lugo, 29 de maio de 2017

 

+ Alfonso Carrasco Rouco

Bispo de Lugo

Semana Santa 2017

Para vivir a nosa fe en Deus, a verdadeira fe cristiá, é especialmente importante lembrar sempre que o nacemento, paixón, morte e resurrección de Xesús non son feitos que se poidan relegar ao pasado, como meras historias que conteñen algunha moralexa; que Xesucristo non é simplemente alguén doutra época, senón que é o noso contemporáneo, que a súa Presenza e a súa misericordia son reais.

A forma en que El realiza a súa misión, os momentos culminantes da súa existencia son absolutamente decisivos para os que queremos estar con El. Na sinagoga de Cafarnaún e, máis tarde, na súa Paixón a maioría marchouse; aínda que gustaran dos seus ensinos, gozado dos seus milagres e considerábanse discípulos seus. Pero non se chega a coñecer de verdade ao Señor Xesús se non se acepta a súa ofrenda por nós na cruz, a doazón do seu corpo e do seu sangue, a súa resurrección. Sen as palabras e os feitos da Última Cea non se chega ao corazón da súa Persoa e da súa obra.

Isto proclama tamén a tradición lucense da Semana Santa, coas súas grandes celebracións litúrxicas e as súas diferentes procesións e actos de piedade popular. Nestes días, no centro da nosa cidade, volve anunciarse publicamente o sacrificio redentor do Señor, realizado na carne, e a ofrecerse a todos os seus froitos de perdón e salvación. Convídasenos a crer e esperar no amor inmenso de Cristo, que vén sempre en auxilio de quen se lle achega con corazón dolorido, con fe humilde e arrepentimento sincero.

Este anuncio, en que as Confrarías participan de modo particular, segue sendo necesario no noso mundo, moi necesitado de fe e de consolo, e que, ante o escándalo do mal e do sufrimento, parece capaz de crer xa só nun Deus que sexa misericordia.

Na nosa época, marcada polo egoísmo, a avaricia, o desprezo do débil, do que non é “útil”, os actos e procesións con que meditaremos e honraremos os misterios da nosa fe, farannos presente a Aquel que non nos desprezou a ningún, senón que morreu por todos, pola nosa salvación, e serán unha oportunidade real de recoñecer persoalmente a necesidade do perdón dos pecados, de cambiar mente e corazón, para que, coa graza do Señor, sexa posible a renovación da nosa vida e a construción dunha sociedade verdadeiramente fraterna.

Pois todas as celebracións da Semana Santa son unha invitación insistente a descubrir de novo o amor entrañable do Pai, que se nos fai presente en Xesús de forma concreta, e así, co exemplo e a protección da Santísima Virxe María, crer en Deus en todas as circunstancias da vida.

Alfonso Carrasco Rouco

Bispo de Lugo

No aniversario da ordenación do Bispo de Lugo

 

Parece que aínda foi onte cando era alumno meu, entre outros formadores mellores ca min,  no Seminario de Mondoñedo  Alfonso Carrasco, o sobriño de quen xa fora antes meu profesor, Don Antonio, pero sobre todo, o fillo varón de Dona Visita, mestra, cunha vitalidade desbordante.

Mirade que ó xeito se me puxo poder presumir de que o Reverendísimo Señor actual Bispo de Lugo foi alumno meu. Claro que eu quedei en bacharel e el é doutor.  Normal, que non se di en ningures que un alumno non poida ter mellores calidades, actitudes  e aptitudes ca os seus mestres; e se o mestre non se aleda dos trunfos dos alumnos, non vale pra mestre.

Así e todo, cando souben da súa elección pra Bispo chameino por teléfono e feliciteino dicíndolle: “Noraboa e felicítome a min tamén, porque hoxe creo máis no Espírito Santo”.  Houbo un pequeno silencio antes de falar el porque, segundo me tén dito en confianza, aínda que me vai coñecendo, nunca se sabe ben se vou saír cunha fresca ou cunha caricia. Non había razón prá fresca nin me sorprendeu o nomeamento, porque sendo alumno facilitounos poder coñecelo bastante ben, xa que era aberto e nada retranqueiro, ademais de moi intelixente e cordial; de maneira que os que o tivemos de alumno sabemos que non necesitaba especial “padriño”, como malevolamente se dixo,  pra que se fixasen nel.

Como non son cura da querida Diocese de Lugo non aspiro a que o Bispo, en concordancia co consello de Consultores, -porque os nomeamentos non os fai el só nin sequera son obra súa e do Vigairo-, me dean algunha desas boas parroquias que me manteña ben, ou me faga cóengo. Por iso podo, non botarlle flores, senón dicir verdades coma se estivese diante.

Cando preguntou: “¿Porque cres máis no Espírito Santo?”, a resposta xa estaba preparada e  foi esta: “Home, porque pra seres bispo a pesar de ser alumno meu, moito tivo que facer El”. Creo que non son un renegado. Ó sumo un chisquiño “anticlerical” no sentido de rebaixar clericalismos e recoñecer a dignidade dos laicos, cos dereitos e deberes que arrincan do seu Bautismo.

Antes de despedirnos aínda lle dixen: “Repito a noraboa, pero non che arrendo a comenencia”.  É verdade nunca envexei o cargo de bispo, e despois do visto nestes días menos, por mor duns traslados, menos. Son moitas as razóns, entre as que están estas: Non pode ser doado predicar valores duradeiros e de sempre nun mundo en vertixinoso cambio que define a verdade e a mentira o ético e o infame por mutables estatísticas e non por principios humanísticos e humanitarios. Tampouco poder ser doado ostentar unha certa autoridade fuxindo de autoritarismos no medio deste “cambio climático” no que en nome dunha democracia á carta se pode facer ostentación de mala educación e insultar e aldraxar impunemente a quen non pensa coma min ou non fai o que a min me dá a gana. Non debe ser doado baixar do pedestal en que historicamente se viñeron situando os bispos, cando a sociedade, e moitos curas tamén, queren velos lonxe e na peaña pra miralos arredor sen compaixón e xulgalos sen atenuantes nin misericordia. Non debe ser doado pra un bispo cumprir coa súa tripla misión de evanxelizar, santificar e gobernar cando os medios de evanxelización e santificación son tan escasos como na actualidade os sacerdotes, inmediatos colaboradores. Claro que algúns non necesitan un sacerdote. Piden un asistente social que, se se dá o caso, tamén diga algunha misa.

Por iso, querido ex-alumno, pero non ex-amigo, Sr. Bispo, neste aniversario quero agasallalo cunha sentida e sincera oración pedíndolle ó Espírito luz e forza.

 

  Xosé Manuel Carballo,

Crego da diocese de Mondoñedo-Ferrol

Mons. Alfonso Carrasco: “O don da indulxencia brilla de novo na Catedral”

A Catedral de Lugo acolleu o 22 de decembro un acto de acción de grazas pola renovación da concesión da indulxencia plenaria cotiá e perpetua.

O grupo de música Antiga 1500 interpretou varias Cantigas de Santa María de Afonso X o Sabio e pezas eucarísticas. A continuación, e trala lectura do documento da Penitenciaría Apostólica da renovación da indulxencia, celebrouse a Eucaristía presidida polo bispo de Lugo, Mons. Alfonso Carrasco e concelebrada polo bispo de Ourense, Mons. Lemos Montanet, o vicario veral de Mondoñedo – Ferrol, Antonio Basanta, o bispo emérito de Astorga, Camilo Lorenzo, así como o cabido catedralicio.

Na súa homilía Mons. Alfonso Carrasco expresou a satisfacción pola renovación do don da indulxencia plenaria concedida pola Santa Sé: “Neste xesto, por medio da Igrexa e do sucesor de Pedro (o Papa Francisco), o Señor ofrécenos o abrazo da súa misericordia. Cando, seguindo as indicacións da Penitenciaría Apostólica, acheguémonos a adorar a presenza eucarística do Noso Señor Xesús, sempre exposta no noso Altar Maior, á luz desta gran perdonanza que agora se nos ofrece, poderemos sentir, como María, que o Señor verdaderamente fai proezas co seu brazo”.

Na súa intervención tamén sinalou que “non atopa ao Señor  quen se lle achega soberbio, rico e poderoso, o que non o necesita porque fiou a súa vida xa a outros recursos, a outras riquezas, a outros poderes”. Por iso recalcou: “Pidamos ao Señor non caer nesta tentación, tan antiga como Adán, pero moi contemporánea nun mundo en que, a miúdo, ponse o orgullo moi conscientemente en si mesmo, no poder, a técnica e a riqueza”.
Mons. Carrasco finalizou a súa homilía dicindo que do amor de Deus esperámolo todo “reconciliación, indulxencia, vida nova e eterna”.

Mons. Alfonso Carrasco Rouco agradeceu a presenza de autoridades civís e das forzas de seguridade, sacerdotes cos seus fregueses, membros da vida consagrada, as confrarías de Semana Santa de Lugo

Trala eucaristía celebrouse a tradicional procesión do Xoves Eucarístico polo claustro da Catedral. En diversos momentos da celebración houbo tanxido de campás por tratarse dun acontecemento extraordinario.

Os reis visitan aos bispos españois

bispo-alfonso-carrasco-e-el-rei

Con motivo do 50 Aniversario da Conferencia Episcopal Española (CEE), os monarcas españois visitaron aos bispos reunidos na Asemblea Plenaria da Conferencia Episcopal Española.

El Rei e a raíña saudaron persoalmente no despacho do presidente da CEE aos bispos españois, entre eles Mons. Alfonso Carrasco Rouco (na imaxe superior, da CEE).

A %d blogueros les gusta esto: