Pastoral do Bispo con motivo do Corpus

Benqueridos irmáns,

Un ano mais o ciclo da nosa liturxia convídanos a celebrar solemnemente a festa do Corpus Christi, que é tamén o Día Nacional da Caridade, e a recoñecer así con gratitude a Presenza real de Cristo nas nosas vidas.

Na Sagrada Forma, que neste día adoramos publicamente, faise presente o Señor Xesús como alimento da nosa condición de Fillos de Deus, que nos permite vivir na unidade con El e como irmáns entre nos. Festexamos así á luz do sol o misterio do que fala aquela veliña que está acendida todos os días ao lado do Sagrario nas nosas parroquias, a Presenza salvadora de Cristo baixo as especies de pan e de viño, como amor divino que ilumina e guía o noso diario vivir fraternal.

Neste Día estamos especialmente invitados a deixar que a caridade impregne e dea forma ás nosas relacións e a toda a nosa vida, nas familias e nas aldeas, vilas ou cidades. As nosas Cáritas -e todas as outras actividades caritativas das nosas parroquias­- axúdannos a gardar viva en nós esta conciencia, a saber que Cristo está presente en cada irmán, e en primeiro lugar en quen máis necesita de nós, por ser pobre, perseguido ou refuxiado, por estar enfermo, por sentirse abandonado ou só, por ter problemas, ás veces causados polo propio pecado. Adorando ao Santísimo Sacramento, a entrega do Señor pola nosa salvación, teremos sempre certeza de que servir ás persoas que sofren é servir ao mesmo Cristo.

Podemos recordar a este respecto unhas palabras do Papa Paulo VI, de quen se vai recoñecer oficialmente a santidade o próximo 2 de outubro, pronunciadas na Santa Misa do 23 de agosto de 1968 no Congreso Eucarístico de Bogotá:

“Viñemos a Bogotá para render honra a Xesús no seu misterio eucarístico …, chegando tamén agora ata aquí para celebrar a presenza do Señor entre nós, no medio da Igrexa e do mundo, nas vosas persoas. Sodes vós un signo, unha imaxe, un misterio da presenza de Cristo. O sacramento da Eucaristía ofrécenos a súa escondida presenza, viva e real; vós sodes tamén un sacramento, é dicir, unha imaxe sagrada do Señor no mundo, un reflexo que representa e non esconde o seu rostro humano e divino. … Toda a tradición da Igrexa recoñece nos Pobres o Sacramento de Cristo, non certamente idéntico á realidade da Eucaristía, pero si en perfecta correspondencia analóxica e mística con ela. Polo demais Xesús mesmo díxonolo nunha páxina solemne do evanxeo… (Cf. Mt 25, 35 ss)”.

O lema das Cáritas Españolas para este Día Nacional da Caridade é, “O teu compromiso mellora o mundo”. Quere ser expresión daquela mesma caridade que todo o soporta e que non acaba nunca, coa que o Señor se entregou por nós e que nos comunica sempre na Eucaristía. Nela Xesús Sacramentado renova sempre o mandato de continuar a súa misión, ir a predicar a Boa Nova da Salvación con palabras e con feitos a todas as xentes, con especial atención aos máis pobres.

Na festividade de Corpus celebramos a alegría da constante presenza de Cristo na nosa historia, da súa cercanía agarimosa. Que este sexa un día para darlle as grazas, para pedirlle que renove a nosa fe e nos dea saber imitalo na vida, para confiarlle o noso ben, o dos nosos seres queridos e o do noso pobo.

Que neste día de Corpus o Señor bendiga a cada un, as nosas casas e familias!

Feliz festa do Corpus Christi!

A fe dun pobo

Para axudarnos a comprender e vivir mellor esta forma de “piedade popular” que é a celebración da nosa Semana Santa, pode ser útil escoitar de novo ao Papa Francisco, que, a este respecto, insiste en lembrarnos que o Evanxeo ha de encarnarse sempre nun pobo e nunha terra, nunha cultura; de feito, en moitas terras e en moitas culturas. Porque a cultura non se reduce a folclore; senón que abarca a totalidade da vida dun pobo, a súa forma de relacionarse con todas as cousas, cos homes e con Deus. A dinámica propia da Encarnación é a inculturación no Pobo de Deus nun tempo e nun lugar determinado.

Subliña así Francisco, en continuidade co Vaticano II, o protagonismo do Pobo de Deus, da experiencia vivida de todos os seus membros, dunha fe aberta ao mundo enteiro e a todas as culturas.

Neste horizonte habemos de entender tamén nós esa gran expresión de “relixiosidade” popular que é a tradición lucense da Semana Santa. Non se trata simplemente dun conxunto de exercicios piadosos, complementarios aos grandes xestos litúrxicos de realización da fe, senón dunha forma de vivir o propio ser cristián en todas as súas dimensións, privadas e públicas, e de manifestar o propio amor polo Evanxeo.

Valoremos, pois, as celebracións da nosa Semana Santa como a expresión vital dun Pobo cunha identidade precisa e concreta, que non se celebra a si mesmo, senón que ten no seu centro e no seu corazón ao Señor Xesús e a fe nel, cuxos pasos no camiño da Paixón honra, medita e pon ante os ollos de toda a nosa cidade: a súa entrega na Última Cea, o seu sacrificio na cruz, a Caridade do seu Corazón, acompañado sempre pola Santísima Virxe María, a súa Nai, unida a El tamén nas maiores dores, a soidade e a angustia, ata o día da Resurrección gloriosa.

O conxunto de actos e procesións que nos propoñen estes días as nosas Confrarías ten un gran valor. Son xestos cargados de forza misioneira, que significan unha presenza propositiva da fe, da experiencia e da cultura cristiá na nosa cidade.

Que o Señor lles premie a súa obra a todos os que nos transmitiron a vida da Igrexa e, en particular, a aqueles que fan posible esta expresión da nosa “piedade popular” lucense. E a nós nos dea saber vivir na fe unha Semana Santa máis, unidos como Pobo de Deus, para que a nosa presenza sexa na nosa terra manifestación visible e palpable de vida boa, dunha humanidade que a fidelidade ao Evanxeo renova permanentemente en todas as súas dimensións: intelixencia, sensibilidade e corazón.

Alfonso Carrasco Rouco,

Bispo de Lugo

[Ver texto en castelán]

Día da Igrexa Diocesana. Carta á Diocese do Bispo Mons. Alfonso Carrasco

Queridos irmáns: o lema deste Día da Igrexa Diocesana lémbranos un ano máis que somos «unha gran familia». Isto, que sería para algúns ao máximo un soño, é unha realidade posible e próxima para nós, que podemos xa empezar a vivila.

De feito, os nosos desexos máis fondos poderían resumirse así: ser unha gran familia nun mundo que sería verdadeiramente unha casa común, ata que cheguemos ao fogar definitivo co Pai. Ser irmáns e non estranxeiros os uns para os outros e poder vivir así todas as cousas, «o gozo e a esperanza, a tristeza e as angustias (…), sobre todo dos pobres e de todos os aflixidos» (GS n. 1). Saber que temos un Pai común, que non fomos “botados” á vida por forzas cegas, senón que existimos porque Deus nosa ama. E saber que Xesús, irmán e Señor noso, venceu na batalla decisiva da vida, e deunos a todos a mesma dignidade de fillos e a mesma lei do amor.

Para nós, cristiáns, isto non é simplemente un ideal, senón unha realidade presente xa nas nosas casas e nas nosas rúas. Tendo sido bautizados e vivindo nas nosas parroquias, na nosa Igrexa diocesana, estamos xa na gran familia do Pai, e construímola cada día animados polo seu Espírito filial.

As riquezas da bondade e da misericordia de Deus están á nosa disposición -en especial nos sacramentos-, o seu ensino e os seus consellos para a vida están moi preto, na súa Palabra para nós. Xesús, como Señor da casa, coida de nós e líbranos do mal.

Participemos de corazón na vida desta «gran familia» que é a nosa Igrexa diocesana, que son as nosas parroquias; atendamos ás súas necesidades, non abandonemos a ningún irmán. Así defenderemos a nosa fe e a nosa esperanza para o mundo, e seremos como unha luz que impide ver nel só un lugar de loitas, de egoísmos e de corrupción..

Que por intercesión de santa María, Nai de Deus e Nai nosa, cúmpranse os designios divinos, que son de vida e de paz, e que teñen para nós a súa expresión máis entrañable no recordo íntimo dos nosos pais, do noso fogar, dos nosos irmáns, onde experimentamos e amamos por vez primeira a vida. Que gardemos sempre no corazón o agradecemento por este gran don, que no bautismo recibe o seu selo definitivo. E que grazas á fe e á nosa experiencia de Igrexa, parroquial e diocesana, non esquezamos nunca que fomos chamados á vida para sempre, pero non sos, senón como irmáns, membros «dunha gran familia».

Alfonso Carrasco Rouco

Bispo de Lugo

A praza de Santa María de Lugo acolleu a celebración do Corpus Christi

O domingo 18 de xuño, ás 11 h na praza de Santa María de Lugo, o Bispo da Diocese, Mons. Alfonso Carrasco, presidiu a Solemne Eucaristía de Corpus.

Centos de fieis asistiron a esta celebración, na cal a parte musical correu a cargo do Orfeón Lucense, a Banda Filarmónica de Lugo e a coral Xeral-Calde.

Trala Eucaristía, as autoridades, movementos, asociacións, confrarías, representantes das parroquias, colectivos doutros países con presenza na nosa Diocese e fieis participaron na procesión de Corpus polas rúas da cidade. Tamén asistiron nenos de Primeira Comuñón.

Durante o percorrido o Grupo Tradicional “Os Xílgaros de Lugo” dirixido por Óscar Pérez e o grupo de baile tradicional de “Espazo Artístico 10”, dirixido por Xabier Iglesias, interpretaron danzas en Ofrenda ao Santísimo Sacramento ao longo do percorrido da procesión.

Na súa homilía, o Bispo de Lugo, Mons. Alfonso Carrasco Rouco, recordou que “na festa do Corpus Christi profesamos solemne e publicamente a nosa fe naquel que é a pedra angular sobre a que se asenta toda a nosa vida. Nesta celebración contemplamos de modo particular quen é Xesús, o noso Señor, como é o seu amor e que fixo por nós, entregándonos real e plenamente o seu Corpo e o seu Sangue para que vivamos unidos a El e aos nosos irmáns.

“O día de Corpus recórdanos -proseguiu Mons. Carrasco- as realidades máis importantes da nosa fe. E en primeiro lugar o gran misterio da Encarnación; é dicir, que Deus queira asumir a condición humana, facerse home con todas as consecuencias, transformando a súa carne e sangue en fonte de vida”

Tivo palabras para recordar que este ano a catedral de Lugo recibiu de novo o grandísimo don da Indulxencia Plenaria cotiá e recordou que “non é posible ser voluntariamente causa de querelas e divisións, danar ao próximo ou ao irmán en nome das propias conveniencias ou permanecer no pecado. O don da Indulxencia recórdanos que o Sacramento da Eucaristía ten no máis íntimo un misterio de misericordia, un sacrificio cumprido polo Señor para o perdón dos pecados”.

Continuou a súa homilía manifestando que “a festa do Corpus Christi pídenos, como recorda reiteradamente o Papa Francisco, que non quedemos encerrados en nós mesmos, senón que saiamos e vaiamos alí onde están uns fillos de Deus e irmáns nosos que necesitan axuda, que sofren situacións inxustas”.

En referencia a que o Corpus é tamén a festa de Cáritas: “O lema de Cáritas deste ano: chamados a ser comunidade pídenos que en nós atopen acollida inmigrantes e refuxiados, por quen tamén se entregou o Noso Señor; que sexamos comunidade que contribúa a superar os obstáculos á fraternidade, persoais e sociais. Deus busca unir a toda a humanidade como a unha soa familia, na que o egoísmo non constrúa fronteiras nin afonde divisións, opostas ao Amor de Quen morreu para reunir ao pobo de Deus disperso.

“Cando miramos amorosamente e adoramos ao Santísimo Sacramento, cando nos alimentamos da Eucaristía, faise posible o milagre de realizar as tarefas da vida con caridade verdadeira, deixando atrás egoísmos e exclusións; faise posible abrir o corazón ao próximo, recibir ao que vén de lonxe, superar conflitos, tecer de novo os lazos da reconciliación e da unidade, nas familias e na sociedade.

Finalizou: “Hoxe celebramos solemnemente que El está connosco para sempre, todos os días ata o fin do mundo. Renovemos a nosa confianza no seu Amor e loemos sempre ao que pode facer de cada un de nós instrumento de paz e de ben. Feliz festa de Corpus Christi!”

A %d blogueros les gusta esto: