Bispo

Decreto de reorganización pastoral do Arciprestado de Abeancos

Nos, Dr. D. Alfonso Carrasco Rouco, pola gracia de Deus e da Sede Apostólica, Bispo de Lugo.

É moi grande hoxe a urxencia do coidado da fe do Pobo de Deus, de promover unha vida cristiá que se alimente constantemente das fontes sacramentais da gracia, de procurar que as nosas comunidades eclesiais sigan sendo próximas, visibles, accesibles en todo o noso territorio, para que o coñecemento e o amor do Señor Xesús permanezan vivos e transformen as nosas existencias e a nosa sociedade.

Por iso, xa no ano 1996, no Consello Presbiteral, presidido polo meu venerado predecesor Frei José Higinio Gómez González, creouse unha comisión de estudo para determinar e planificar as “zonas pastorais”, para estudar a presenza da Igrexa diocesana e reordenala para unha mellor actuación pastoral.

Os cambios demográficos e sociais vividos desde entón, que afectan tamén á vida da Igrexa na nosa terra, fixeron cada vez máis necesario afrontar a nova situación pastoral, sobre todo nas nosas comunidades rurais.

Levouse a cabo así na nosa Diocese, a partir do curso 2009-2010, unha reflexión sistemática, coa finalidade de atopar o mellor modo de que as nosas comunidades eclesiais, presentes no rural, poidan seguir sendo lugar de vida, de celebración e de transmisión da fe.

Nesta reflexión, guiounos a preocupación de espertar de novo a conciencia da prioridade da fe, da presenza do Señor, que nos constitúe como Igrexa no don do seu Corpo e do seu Sangue. É sen dúbida necesario, para que a fe permaneza, afirmar a pertenza a Cristo por encima doutras consideracións sociolóxicas e, por tanto, salvagardar o significado pastoral primario da convocación dos fieis á Eucaristía dominical.

Este camiño de reflexión fíxose en diálogo cos sacerdotes por arciprestados, así como co Consello de Arciprestes en varios encontros. Consultouse igualmente ao Consello Presbiteral en diversas ocasións. Procurouse, por outra banda, dar tempo suficiente e materiais para un diálogo con todos os fieis; así como para a acomodación desta proposta ás circunstancias das persoas e os lugares.

Neste proceso recibimos recentemente o impulso do Papa Francisco, que pediu con forza á Igrexa unha “conversión pastoral”: “non podemos quedarnos tranquilos, en espera pasiva nos nosos templos” (EG 15); habemos de “avanzar polo camiño dunha conversión pastoral e misioneira, que non pode deixar as cousas como están. Xa non nos serve unha simple administración” (EG 25). E sobre a parroquia, dinos concretamente que, “se é capaz de reformarse e adaptarse continuamente”, de “estar en contacto cos fogares e a vida do pobo”, poderá ser “presenza eclesial no territorio, ámbito de escoita da Palabra, do crecemento da vida cristiá, do diálogo, do anuncio, da caridade xenerosa, da adoración e a celebración” (EG 28).

Agora, escoitando en concreto a proposta dos presbíteros pertencentes ao arciprestado de Abeancos e seguindo as indicacións que ofreceron en vista das formas pastorais adecuadas ao seu territorio e ás súas circunstancias, para que todos os fieis, tamén aqueles que viven no medio rural, poidan participar na Eucaristía dominical e nunha vida de Igrexa con todas as súas dimensións esenciais, decidín a distribución das parroquias do arciprestado en unidades pastorais, en cada unha das cales, salvagardando a integridade de cada parroquia, garantirase a existencia dun lugar de referencia ou centro interparroquial onde se celebre cada domingo a Santa Misa e se faga visible e experimentable a fraternidade cristiá, signo e instrumento imprescindible da vida, a maduración e a transmisión da fe.

 

Por todo iso, polas presentes DECRETO

A Reorganización Pastoral  das 56 Parroquias do

Arciprestado de Abeancos ao redor de 4 Unidades Pastorais,

Unidade pastoral nº 1:

1) Abeancos, San Cosme

2) Abeancos, San Salvador

3) Agrón, Santa Eulalia

4) Ánxeles, Santa María

5) Barreiro, San Mamede

6) Campos, Santa María

7) Cazallas, San Xosé

8) Folladela, San Pedro

9) Furelos, San Xoán

10) Leboreiro, Santa María

11) Liñares, Santiago

12) Maceda, San Pedro

13)     Meire, Santiago

14) Melide, San Pedro

15) Melide, Santa María

16) Moldes, San Martiño

17) Oleiros, San Martiño

18 )Varelas, San Martiño

19) Vimianzo, Santa María

20) Xubial, Santiago

21) Zas de Rey, San Julián

Establécese un Centro Interparroquial para esta unidade pastoral na parroquia de San Pedro de Melide.

Unidade pastoral nº 2:

1)         Barazón, Santa María

2)         Beigondo, San Cosme

3)         Belmil, San Pedro

4)         Niñodaguia, San Pelaxio

5)         Novela, Santa María

6)         Rairiz, Santa Eulalia

7)         Ribadulla, San Vicenzo

8)         Pezobre, San Cristovo

9)         Pezobrés, Santo Estevo

10)     Ponte Arcediago, San Xoán

11)     San Román, San Pedro

12)     Santiso, Santa María

13)     Serantes, Santa Eulalia

14)     Visantoña, San Xoán

Establécense dous Centros Interparroquiales para esta unidade pastoral nas parroquias de San Xoán de Visantoña y San Xoán de Ponte Arcediago.

Unidade pastoral nº 3:

1)       Brañas, Santa Mariña

2)       Capela, Santa María

3)       Gondollín, San Martiño

4)       Mangüeiro, San Tomé

5)       Monte, Santa Eufemia

6)       Monte, San Xulián

7)       Ordes, Santa María

8)       Paradela, San Pelaxio

9)       Pedrouzos, Santa Mariña

10)  Vilamor, Santo Estevo

11)  Vilouriz, Santiago

Establécese un Centro Interparroquial para esta unidade pastoral na parroquia de Santa María de A Capela.

Unidade pastoral nº 4:

1)          Baltar, Santiago

2)          Boente, Santiago

3)          Castañeda, Santa María

4)          Figueroa, San Pelaxio

5)          Golán, San Xoán

6)          Grobas, Santa María

7)          Maroxo, Santa María

8)          Orois, Santa Cristina

9)          Rendal, Santa María

10)        Vilantime, San Pedro

Establécese un Centro Interparroquial para esta unidade pastoral na parroquia de Santa María de Rendal.

Encomendándome á protección da Santísima Virxe dos Ollos Grandes, Santa María de Lugo, pido a Deus que esta iniciativa pastoral sirva ao ben dos nosos fieis e á vida das nosas parroquias e a nosa Igrexa, e sexa útil tamén, por tanto, para o futuro de toda a nosa sociedade. Nada hai máis decisivo que a salvagarda por sacerdotes, persoas consagradas e laicas dunha fe viva e relevante para as súas vidas, o que non poderá ser senón edificando sobre a Palabra de Deus e vivindo da súa gracia, que se nos dá nos sacramentos e, en primeiro lugar, como sempre se soubo e se celebrou con especial devoción nesta Diocese, na Santísima Eucaristía, presenza real do Señor Xesús, Sacrificio agradable ao Pai, fonte e cumio da nosa Comuñón eclesial.

Esta reorganización entrará en vigor o día 15 de maio do presente ano, solemnidade de Pentecostés, cos nomeamentos conforme á nova organización pastoral.

En Lugo, Cidade do Sacramento, a 03 de maio de 2016, festa dos apóstolos San Felipe e Santiago.

Rescatar a humanidade

Vivimos estes días acontecementos dramáticos, que nos interpelan profundamente. E volven á mente as palabras do pobre, as palabras de Cristo na cruz, «na miña angustia búscote, Deus meu», «por que me abandonaches», que, con todo, resoan dun modo novo nesta festa da Pascua de Resurrección.
Son palabras que atravesan a historia en boca de tantos que se viron abandonados polos homes -na fame, as inxustizas, as guerras, os campos de refuxiados, etc.- ou que se atopan afundidos polo peso das súas culpas. Son a miúdo tamén o argumento e a forza do poderoso: se es fillo de Deus, se Deus existe, que che axude; a ver se pode librarche das miñas mans.
O día de Pascua é o día da vitoria de Deus, que escoita a voz sufrinte de quen suplica en Xetsemaní e desde a cruz en nome de todos os seus irmáns, e respóndelle colmándoo de vida para sempre. A vitoria do Resucitado dá a razón á esperanza agochada no fondo do corazón; afirma o valor da propia persoa, desprezada moitas veces por quen busca só vencer nas loitas deste mundo, que se revela agora amada para sempre por Aquel que a creou e que nunca a esqueceu.
A Resurrección do Señor é a proba da nosa, do futuro, do horizonte verdadeiro da nosa vida, por riba de todo sufrimento e da morte, contra toda negación escéptica da nosa dignidade e do noso destino bo.
A Resurrección fai resucitar a nosa fe e a nosa esperanza, a certeza de que non perderemos para sempre o ben que amamos, a aqueles a quen quixemos nesta terra.
Xesús resucitado devólvenos así o protagonismo na historia. Relativiza o poder e a forza, que o condenaron a matar, e fainos capaces de construír no amor, coa caridade indestructible que vén de Deus, que pode esperar e soportar calquera adversidade, e non remata nunca.
A Resurrección esperta a nosa conciencia e o noso corazón, porque dá a razón á súa esperanza profunda, ao seu desexo de dar forma boa á vida, á convicción de que vale a pena ata o sacrificio.
A Resurrección fainos persoas libres no medio do mundo. Fainos irmáns, permite que nos abracemos reconciliados e con alegría, que camiñemos xuntos como familia e como pobo. Que non cedamos á chantaxe da mentira e da violencia, ao temor á morte, senón que defendamos sempre a verdade e o ben, e así ao noso próximo, en primeiro lugar ao que sofre a inxustiza e a opresión.
A fe no Deus verdadeiro, que resucitou ao seu Fillo Xesucristo de entre os mortos, é o fundamento de toda resposta axeitada e perdurable ao mal no mundo. Fai posible non limitarse simplemente ao uso da forza e ao medo ás represalias, e recorrer á luz dunha razón e unha moralidade verdadeira, adecuada ao ser humano, respetuosa das esixencias máis fondas do corazón, capaz de construír unha sociedade máis xusta.
Que a alegría destas festas, que afirman de novo a esperanza e a vitoria definitiva do amor fraterno, fagan das nosas vidas e das nosas casas como un testemuño que responda cos feitos á inhumanidade que nos ameaza nas soidades e sen sentidos de cada día, e nos grandes dramas provocados pola violencia e o erro dos homes.
Que a Pascua de Resurrección nos faga felices da nosa fe, conscientes da súa profunda humanidade, obxecto dos desexos de todos -tamén de quen a buscan por camiños equivocados-, que nós estamos chamados a testemuñar desde a humildade da nosa existencia cotiá, sabendo que as nosas forzas son limitadas, pero que a caridade é o don propio do Señor resucitado e que, por iso, non se esgotará nunca.

Mons. Alfonso Carrasco Rouco

Bispo de Lugo

Co Amor e a Misericordia de Deus seremos libres

Semana Santa Lugo 2016

Estamos a celebrar o Xubileo extraordinario da Misericordia, convocado polo noso Papa Francisco. As celebracións e procesións, as nosas devocións desta Semana Santa, poden axudarnos a lembrar -ou a descubrir- que a vivencia da misericordia está no centro de toda a nosa existencia cristiá, que non se trata en absoluto de algo só sentimental ou secundario dentro das loitas e tarefas da vida.

O Fillo de Deus entrou na nosa historia, fíxose home, naceu da Virxe María. E, como quen ama ata o final, quixo quedar connosco, chegando ata a cruz e a resurrección, para asegurar a nosa vida, a nosa vitoria sobre o mal, a inxustiza e a morte.

Con Xesús, o Señor, desaparece a escuridade interior, o non saber para que vivir, para que sufrir ou sacrificarse. Desaparece o medo, porque o Seu amor é fiel. El compadécese das nosas miserias e, en primeiro lugar, da nosa infidelidade, da ambigüidade e falsidade do corazón, do pecado cometido; sabe perdoar.

Esta verdade, que celebramos en todos os actos desta Semana, que contemplamos nos nosos pasos e procesións, acompáñanos e sosténnos ao longo do ano, especialmente a través dos sacramentos da reconciliación e da Eucaristía.

Non renegar desta verdade profunda, de Xesucristo, a quen honramos estes días na súa Paixón e Resurrección, é unha opción fundamental que determina a maneira de vivir de cada un. Coñecendo o Amor e a Misericordia de Deus, seremos libres en calquera circunstancia, porque ninguén poderá arrebatarnos ao que é a paz do noso corazón.

E teremos un criterio de xuízo novo e propio, que lembramos especialmente na Semana Santa e que pode transformar o mundo: amar como El nos amou.

+ Alfonso Carrasco Rouco.

Bispo de Lugo

Porta da Misericordia

Apertura porta misericordia 2

O día 13 na nosa S. I. Catedral de Lugo, tivo lugar a apertura da Porta da Misericordia, coa que se inaugurou o Xubileo Extraordinario convocado polo noso Papa Francisco.

Nas celebracións inaugurais en Roma, el lembrounos o motivo deste Ano xubilar: a misericordia é o corazón e o máis importante do cristianismo.

É algo moi visible nestas festas navideñas: canto amou Deus ao mundo, a cada un de nós! Recordámolo cada vez que chamamos a Deus «noso Pai» ou celebramos a súa entrega por nós na Santa Misa.

Este amor inmenso e gratuíto é a verdade máis importante da nosa fe. O Fillo de Deus fai propia a nosa pequeñez e as nosas pobrezas, non nos rexeita nin sequera polos nosos pecados; nel cremos como o noso Deus, verdadeiramente todopoderoso. E ao mesmo tempo atrevémonos a afirmar a dignidade inalienable de cada un de nós; porque o Seu amor fainos únicos e dá esperanza á nosa vida, malia todas as circunstancias adversas.

A primeira consecuencia é a misericordia no trato dos uns cos outros, a fraternidade vivida. E esta é tamén a proba máis inmediata da verdade da nosa fe; como dicían os antigos: mirade como se aman.

Pero amar nesta terra é sempre misericordia: levar uns os pesos dos outros. E é un principio que cambia o xeito de vivir. Convertida en criterio da nosa acción, a misericordia pode guiar de modo novo nosas relacións co próximo; e, por suposto, con máis motivo cando evidentemente o pidan as necesidades ou miserias que atopemos.

A misericordia convértese así no fundamento da nosa fe e, ao mesmo tempo, no método principal co que vivir cada un e a nosa Igrexa.

Este Xubileo Extraordinario está destinado a axudarnos a recuperar ou a fortalecer a nosa conciencia desta realidade central da nosa fe, a que nos alegremos de novo polo perdón e o amor de Deus, e a que saibamos testemuñalo aos demais.

Tal era xa a intuición central do concilio Vaticano II, en ocasión de cuxo 50° aniversario convocouse este Xubileo: ningún poder deste mundo pode explicar a vida dunha soa persoa; o home descobre a súa dignidade e o seu destino cando atopa ao Fillo de Deus feito home, a Xesucristo. Precisamente porque nel descobre o misterio do Pai e do seu amor inmenso, da súa misericordia.

Este é o simbolismo mesmo da apertura da Porta da Misericordia: existe aquela Porta pola que se chega á Misericordia, ao perdón e ao amor, que reconfortan, renovan e orientan a vida. E esta Porta é Xesús, o Fillo de Deus.

Esta celebración, e todo o ano xubilar, quere ser un testemuño de esperanza para a vida de cada un, en calquera situación que se atope, recordando que a misericordia sempre é máis grande que o mal, e certamente máis que a morte.

Que a nosa participación neste rito de apertura da Porta da Misericordia en Lugo sexa un paso nun camiño de reconciliación e de perdón, de cambio e de renovación na propia vida e na do noso mundo.

Mons. Alfonso Carrasco Rouco

Bispo de Lugo

La catedral de Lugo abre la Puerta de la Misericordia

imageLos actos, presididos por el Obispo de Lugo, Mons. Alfonso Carrasco Rouco, comenzaron en la Iglesia de los Padres Franciscanos, donde se leyó la bula de convocatoria del Jubileo Extraordinario de la Misericordia, seguida de una oración de acción de gracias por el don del jubileo que une en un mismo sentir a la Iglesia universal, invitando a todos a vivir este gesto como ocasión singular de perdón y de reconciliación, así como de cambio y de renovación

A continuación, en procesión, todos los congregados se dirigieron hacia el atrio de la catedral, a la fachada principal, para proceder a la apertura de la “Puerta de la Misericordia” (puerta de la capilla de San Froilán), que permanecerá abierta hasta el 20 de noviembre de 2016.

Ler máis

A %d blogueros les gusta esto: