A Nosa Voz

San Francisco de Asís

Imaxe de S. Francisco de Asís na igrexa dos PP Franciscanos (Lugo), onde Mons. Alfonso Carrasco preside a Eucaristía o día 4 ás 19.30h

 

O 4 de outubro é a data elixida pola Igrexa para celebrar a memoria dun santo singular, home de paz, home de amor, cun concepto de vida místico baseado fundamentalmente na tenrura, na misericordia de Deus. Chamábase Francisco e era de Asís.

Faleceu o 3 de outubro do ano 1226, na véspera xa do día catro, por iso celebramos a súa festa o día catro. Din que morreu como viviu, cantando, buscando sempre esa esencia do divino en todo o creado, até o punto de compor o fermoso Cántico das criaturas, onde dá grazas a Deus por todo o creado, chamando irmán ao sol, irmá á lúa, irmáns e irmás a todas as criaturas, un concepto de fraternidade universal.

Na diocese de Lugo houbo presenza franciscana multisecular, desde hai séculos, aínda que é certo que nestes tempos viuse reducida a dúas presenzas, unha pequena fraternidade na mesma capital lucense, atendendo a igrexa homónima de San Francisco e o colexio dos Franciscanos e unha presenza tamén na beira do Camiño de Santiago, no Santuario de Santa María Real de O Cebreiro, atendendo tamén diversas parroquias do ámbito rural nesa contorna da montaña de Lugo.

“Paz e ben” é o saúdo franciscano, esa paz que tanto necesita o mundo, esa paz que se constrúe precisamente na medida en que nos comprometemos en facer o ben que non deixa de ser, senón unha expresión mesma do amor de Deus en quen cremos.

Frei Francisco Castro Miramontes

[Escoitar texto en castelán na voz do autor]

Presenza en Lugo do misioneiro Antonio Fernández

Durante a primeira semana de outubro o misioneiro Antonio Fernández (IEME) está en Lugo dirixindo retiros para sacerdotes, celebrando o Xoves Eucarístico na Catedral e pronunciando unha conferencia. Isto último foi o 2 de outubro e transcríbense a continuación algúns momentos da súa intervención.

Sobre o seu labor na República Dominicana (Paraíso, Pedernales e Barahona), entre outras moitas cuestións, dixo Antonio Fernández:

“Eu pasei 8 anos indo á montaña, a algún lugar tardábase tres horas en subir, e a outro lugar unha hora e pico. Fixen un traballo que eu chamaba pre-evanxelización. Era achegarse, coñecer, organizar, formar, pór a alguén responsable de unir á xente, darlles polo menos dous anos seguidos de catequese antes de empezar a celebrar Misa e antes de bautizar a ninguén. Cando xa empezamos coa Misa, a xente, sobre todo os inmigrantes haitianos, querían o bautismo. Así que estiven 8 anos sen bautizar a ninguén na montaña, e o último ano bauticei 200 nenos”.

E sobre a maneira de organizar o traballo pastoral, explicou:

“Cada arciprestado reúnese mensualmente, pero non só os curas senón tamén as relixiosas e os laicos, responsables das áreas de pastoral. E a nivel diocesano, cada dous meses tamén hai reunións co Bispo organizando os plans de pastoral. Trabállase moito cos laicos e iso moi interesante, moi bonito. Aquí estamos un pouquiño atrasados niso, non vexo que aos laicos se lles dea tanta cancha”.

Antonio deu a noticia de que o 9 de novembro ordénase sacerdote un colaborador seu que estivo dous anos impartindo formación:

“El ía á montaña os luns e volvía os venres. E ás veces quedaba tamén seguido. Preparou a xente para o bautismo, a comuñón, a confirmación, fixo un coro cos rapaces. Eran totalmente analfabetos. Dous deses mozos están nun seminario e tamén hai dúas mozas relixiosas. Incrible! Van saíndo cousas bonitas dunha comunidade perdida da montaña grazas a inventar estas escolas a base de visitalas, buscar axudas e mantelas”.

Representación de “Jesús el Cristo” a prol de Mans Unidas – Lalín

Representación da Paixón de Xesús a cargo do grupo Arume

Na igrexa parroquial de Nosa Señora das Dores de Lalín, o domingo 6 de outubro ás 18.30 horas o grupo de teatro Arume ofrecerá a representación de Jesús el Cristo co obxectivo de colaborar coa delegación local de Mans Unidas para as súas distintas iniciativas.

O  codirector do grupo, Juan García, fundou Arume na primavera do ano 1978 sobre todo con alumnos de institutos da cidade de Pontevedra.

Desde 1979 e até a actualidade Arume representa durante  a Semana Santa “La Pasión” texto escrito polo fundador e director do grupo que se varía cada ano e co que percorreu diversos puntos da xeografía galega. O actor que encarna a Xesús, é un dos actores máis veteranos (corenta anos representando a Paixón), e traballa como profesor nun instituto da cidade de Pontevedra. Esta representación figura desde 1998 no Museo que sobre as representacións que se fan da Paixón de Xesús en España teñen o PP. Pasionistas en Zaragoza.

En 1987 representa “Los últimos días de Jesús” orixinal do propio grupo.

Arume foi convidado polas delegacións de mocidade do Bispado de Mondoñedo-Ferrol e do Arcebispado de Santiago de Compostela a representar de forma excepcional “La Pasión”.

Con motivo do Ano mariano de 1982, Arume foi chamado polo Bispado de Pontevedra para unha montaxe sobre A Virxe, tamén colaboro no Musical “Juan Soñador”

Arume organiza ademais cursos de teatro impartidos polo presidente do grupo.

Desde o ano 1998 Arume organiza visitas dos Reis Magos ao Asilo de Anciáns, Cruz Vermella de Vigo, gardarías, Residencias de Anciáns e colabora na Cabalgata de Reis.

No 2003 fóronlle concedidos a Arume a Mención honorífica e a Medalla de ouro da Confraría de N. P. Xesús do Silencio Virxe da Amargura e Cristo da fe de Vigo e o Diploma de honra e Medalla de ouro ao mérito cultural da Federación de comercio de Pontevedra.

En 2009 Arume é galardoado co Premio “Amigos de Pontevedra” polos méritos contraídos para o prestixio e engrandecemento da cidade.

Camiñar en confianza

Iniciamos xa un novo curso pastoral subidos á barca con Cristo! Sopra o vento. Braman as tormentas. Pésanos o sono. Pero nós, con El, abrimos a nova ruta do ano con ánimo e confianza. Sen medo ás furiosas ondas, impulsados co seu vento recio, facemos a travesía con El.

Sementar, e sementar ben, é a nosa misión. Sementar paz aos corazóns, proximidade ao sufrinte, ao descrido sementarlle a chamada ao coñecemento eucarístico, ao veciño a fidelidade da fe e así unilo a Cristo.

“A nosa vida espiritual vale o que vale a nosa piedade eucarística, a nosa vida eucarística” (Pablo Dominguez Prieto: Hasta la cumbre – Testimonio espiritual). Debemos telo claro. A vida espiritual é unha interacción entre obras e contemplación; no centro sempre Cristo, a quen contemplamos e seguimos. A vida cristiá nace e aliméntase da eucaristía. Ela é a onda forte que planifica o corazón.

Afacémonos con demasiada frecuencia até ás cousas santas. Pero miremos aos grandes místicos que celebramos neste mes, Teresa de Lisieux, Teresa de Ávila, Xoán Paulo ll… para quen a eucaristía, como encontro e misión, impregnaba a súa vida. Ser fundamentalmente contemplativo e activo debe xerar en cada un, como xerou neles, unha constante actitude de compromiso, gratitude e vitalidade.

Unámonos todos en común oración un curso máis. E comecemos sen desánimo. En esperanza e con esperanza. “A esperanza non decepciona”, estimúlanos o papa Francisco para o Xubileu do ano 2025.

Daniel García

Párroco de San Lourenzo de Albeiros e San Xosé das Gándaras

Xornada de formación en Monforte

En Monforte de Lemos xa está elaborado o Programa de Formación 2024-2025 e antes de levalo a cabo a partir de novembro, o 28 de setembro na Casa Sacerdotal monfortina celebrouse unha xornada baixo o título “Darlle un sentido á vida”, con participación de María Ángeles Noblejas y de Antonio Saá. Este último comezou considerando moi difícil estar medianamente informado “só cos medios tradicionais de xornais e televisión, pola súa información tan parcial que non permite orientarse se a persoa non sae de aí e busca na internet”. Busca que nas redes tamén se debe facer con coidado.

Para Antonio Saá, ao final acaba sabéndose case todo en informes e en xornais. Meses despois de publicar algo que non respondía á realidade, desméntese pero moitas veces en artigos de pago ou en xornais mesmo que son totalmente de pago. Se ti critica este proceder, escúdanse en que publicaron a rectificación, si, pero claro, de pago e aos tres meses. Iso eu xa mo atopou, por exemplo, en informes de, eses que nunca pasa nada, pero aquí

Puxo como exemplo Antonio Saá que en España, sobre todo en plantas de procesados de residuos, houbo varios accidentes nucleares o suficientemente grandes como para que os detectasen en Francia. Segundo a información inicial, non pasa nada, está todo controlado, os filtros e as alarmas funcionaron ben, pero o informe de varios meses despois dá a verdadeira magnitude. Ese informe sobre a realidade publícase, pero varios meses despois e en sitios onde non accede a maioría da xente.

Moitos exemplos sobre desinformación que puxo Antonio Saá referíronse á guerra de Ucraína.

A %d blogueros les gusta esto: