A Nosa Voz

Co sinxelo lema que pon título a estas liñas, en Cáritas celebramos este ano o Día de Caridade. Esta xornada é para a nosa Confederación -unha extensa familia integrada en toda España por 60.000 voluntarios, máis de 6.000 Cáritas parroquiais e 70 Cáritas Diocesanas- un tempo especial para festexar o valor máis importante que nos move ás persoas de calquera lugar: o amor, esa enerxía que flúe de corazón a corazón e que é capaz de superar fronteiras, ideoloxías, leis ou calquera forma de vida.

Ao longo deste tres últimos anos, Cáritas vén propoñendo, a través da campaña institucional Unha sociedade con valores é unha sociedade con futuro, unha invitación colectiva a reactivar unha serie de valores sobre os que afunden as súas raíces unhas relacións máis humanas, fraternas e xustas: a comuñón, a participación, a diversidade, a gratuidade e a fraternidade. Trátase duns valores especialmente oportunos para o momento actual, dominado pola incerteza que pesa sobre o futuro de tantos mozos e onde as dificultades multiplícanse para miles de familias á hora de satisfacer as súas necesidades básicas.

Desde Cáritas, nesta etapa de crise que enturba o horizonte vital de tantas persoas empuxadas fóra do sistema e que ven negado o acceso aos bens, apelamos con urxencia ao compromiso de todos para mobilizarnos ante a causa dos máis pobres e excluídos para facela nosa. Esta invitación a saír da realidade propia para deixarse tocar pola dos demais e “dar gratis o que gratis recibimos” (Mt 10,8) é unha chamada a cada persoa e unha apelación á súa responsabilidade social e persoal.

Neste ano Europeo do Voluntariado, ademais, resulta oportuno subliñar como a sociedade civil é o lugar onde podemos recompor unha ética pública centrada na solidariedade, a colaboración concreta e o diálogo fraterno. Por iso, unha sociedade construída desde estes valores é capaz de superar unha crise, de cambiar modelos sociais, de afrontar novos camiños, e de superar barreiras e leis que restrinxen a acollida e a caridade, para promover a dignidade de todos os seres humanos, a igualdade de acceso ás oportunidades, o servizo ao ben común e o respecto aos sentidos diversos.

Neste Día de Caridade, a Igrexa como “familia de Deus no mundo” (Deus caritas est, 25) celebramos o Amor, con maiúscula. E convidamos a cada un a atreverse a levar humanidade a cada barrio, a cada pobo, a cada cidade; a borrar as barreiras que nos rodean e descubrir a riqueza dos outros, sobre todo de quen afrontan maiores dificultades sociais; a facer xestos sinxelos como reducir o consumo e coidar o medio ambiente; e a sementar utopía e esperanza compartindo o noso tempo e a nosa xenerosidade.

Sebastián Moura

Secretario Xeral de Caritas Española

A todos resúltanos familiar ou oímos nalgunha ocasión que actuar co corazón é o consello ofrecido pola persoas queridas cando cómpre tomar unha decisión ante unha situación que supón enfrontarse a un difícil conflito de intereses. Actuar co corazón suporía transcender a lóxica formal que conduce os nosos actos cara á satisfacción do que é máis propio, para alcanzar unha perspectiva sensible aos demais, sen perder autenticidade. Desde esta perspectiva, o corazón é o símbolo da dimensión social do noso ser, o sentido que outorga para os nosos pensamentos e accións unha motivación máis aló das razóns que nos empuxan a provernos do necesario para sobrevivir máis ou menos folgadamente. Alguén con corazón é unha persoa atenta ao que sucede ao seu redor, capaz de tentar situarse con discreción dentro dos zapatos do que ten preto, de abrigar esperanza para o descoñecido e de responder os sentimentos que xorden en grao profundo do seu ser cunha acción solidaria, voluntaria e calada. O que actúa con corazón ofrécese a si mesmo nun intento de atoparse na orixe con todos os demais, independentemente das crenzas, das ideoloxías e dos prexuízos.

Quizais moitos de nós esteamos uns pouco enfermos do corazón, como así o parece estar tamén esta sociedade nosa na que vivimos, tan obsesionada polo consumo e a súa inmediatez. O medicamento para esta enfermidade é relativamente sinxela. Simplemente dar sen protagonismo, dar sen analizar egoístamente cal é o destino daquilo do que nos desprendemos, dar con sentido colectivo. Porque, en definitiva, dar é darse, unha forma sa de vivir.

Santiago Díaz de Freijo

Voluntario de Caritas Diocesana de Lugo

O bico a un enfermo dáse co corazón, contra o corazón apertamos ao fillo que necesita calor e consolo, co corazón damos ánimo ao amigo que acode a nós afundido pola inquietude; os voluntarios dedican o seu tempo aos demais cun sentimento profundo que sae directamente do corazón, e do corazón saen as súas palabras de alento, o seu esforzo e o seu traballo. A man que aperta outra man para transmitir confianza, seguridade, amizade, amor, compañía, é man que move o corazón, como move o corazón a entrega aos demais ou a necesidade de sacar paciencia de onde non a hai.

As cousas importantes fanse co corazón: atender á familia, escoitar aos maiores que necesitan conversación para saír do seu illamento, facer os deberes cos fillos, atopar oco na axenda para atender a un compañeiro de traballo, abrazar a quen anda escaso de abrazos ou preparar unha reunión de amigos aínda que o cansazo infiltrase cada músculo, cada un dos poros da pel. O corazón impulsa a dicir que queres ver a película que quere ver a túa parella, impulsa tamén a renunciar á viaxe que preparabas desde hai anos para sumarse ao que prefire a maioría, como impulsa a non expresar nin unha soa palabra de protesta pola renuncia. O corazón move montañas, fai forte ao débil, elimina obstáculos, bota por terra a frase “o que non pode ser, non pode ser, e ademais é imposible”. Pode ser e é posible.

Crise económica, catástrofes naturais, programas de axuda, leis, normas, medidas contra o paro, prestacións sociais para os máis desfavorecidos. Supérase todo cando se pon corazón.

Pilar Cernuda