A todos resúltanos familiar ou oímos nalgunha ocasión que actuar co corazón é o consello ofrecido pola persoas queridas cando cómpre tomar unha decisión ante unha situación que supón enfrontarse a un difícil conflito de intereses. Actuar co corazón suporía transcender a lóxica formal que conduce os nosos actos cara á satisfacción do que é máis propio, para alcanzar unha perspectiva sensible aos demais, sen perder autenticidade. Desde esta perspectiva, o corazón é o símbolo da dimensión social do noso ser, o sentido que outorga para os nosos pensamentos e accións unha motivación máis aló das razóns que nos empuxan a provernos do necesario para sobrevivir máis ou menos folgadamente. Alguén con corazón é unha persoa atenta ao que sucede ao seu redor, capaz de tentar situarse con discreción dentro dos zapatos do que ten preto, de abrigar esperanza para o descoñecido e de responder os sentimentos que xorden en grao profundo do seu ser cunha acción solidaria, voluntaria e calada. O que actúa con corazón ofrécese a si mesmo nun intento de atoparse na orixe con todos os demais, independentemente das crenzas, das ideoloxías e dos prexuízos.
Quizais moitos de nós esteamos uns pouco enfermos do corazón, como así o parece estar tamén esta sociedade nosa na que vivimos, tan obsesionada polo consumo e a súa inmediatez. O medicamento para esta enfermidade é relativamente sinxela. Simplemente dar sen protagonismo, dar sen analizar egoístamente cal é o destino daquilo do que nos desprendemos, dar con sentido colectivo. Porque, en definitiva, dar é darse, unha forma sa de vivir.
Santiago Díaz de Freijo
Voluntario de Caritas Diocesana de Lugo
