É difícil amar?

A reflexión de hoxe parte da lectura do Evanxeo do próximo domingo. En moitas ocasións, cando me achego ás lecturas do domingo para preparar a homilía, fágoo lendo primeiro o evanxeo, pois sempre é máis doado de comprender.
 Co evanxeo de hoxe un queda en éxtase pensando: que bonito é isto que hoxe nos di Xesús!… amar, o amor aos demais.. é o único que importa, só amar… E aquí pódese quedar un todo o día pensado nisto, coma se non houbese nada máis bonito que o amor de verdade. Xa que, sen dúbida, o é.
 Despois fun á primeira lectura. Na selección das lecturas para os domingos que fai a Igrexa, a primeira lectura e o evanxeo están, case sempre, na mesma liña. Este domingo non ía ser menos. O tema é o mesmo, pero as palabras parécense moi pouco.
 Di a primeira lectura: «Non oprimirás nin aldraxarás ao forasteiro, porque forasteiros fostes vós en Exipto. Non explotarás a viúvas nin a orfos, porque, se os explotas e eles berran a min, eu escoitareinos…»
 E o Evanxeo: «Amarás ao Señor, o teu Deus, con todo o teu corazón, con toda a túa alma, con todo o teu ser.” Este mandamento é o principal e primeiro…»
 Que pasa, entón?. Pois pasa o que di o refrán: obras son amores e non boas razóns. O amor, se queda só nun sentimento, é posible que non sexa amor.
 Se nos conformamos coa sensación pracenteira que temos cando amamos quizais non fose a intención que estaba na mente de Xesucristo cando dixo estas palabras.
 O amor concrétase en obras, e, posiblemente, canto máis nos doia unha obra, máis amor supoñerá.
 Recordo o que contaba un sacerdote tras confesar. Puxéronlle de penitencia que dese unha esmola aos pobres. El preguntou canto tiña que ser. E o confesor díxolle “ata que che doia”.
 Por suposto que haberá moitas obras que non nos doian, senón todo o contrario, e non por iso hai que rexeitalas. Son agasallos que nos fai Deus para compensar as veces en que amar aos demais suponnos moito esforzo ou é máis difícil.
 Os que están casados ou viven en comunidade entenden á perfección as lecturas da misa do próximo domingo. A teoría é fácil e bonita. A práctica é outra cousa. Pero o resultado final compénsao todo.

Miguel Ángel Álvarez

A Delegación Diocesana de Pastoral Familiar organiza un encontro de matrimonios novos

MALopezFolg

Está previsto un primeiro encontro o sábado 18 de outubro, en Lugo, ao que están invitados todos os participantes en cursos prematrimoniais na Diocese de Lugo o curso 2013-2014 e 2012-2013, e outros matrimonios ou persoas que sexan invitados por quen imparten estes cursos.

O encontro será de 18h a 20h no Gran Hotel Lugo (avda. Ramón Ferreiro, 21, Lugo) e cóntase co psicólogo clínico e experto en sexoloxía, Miguel López Folgueira (na foto), con quen se conversará sobre o tema da comunicación.

Ao final do acto haberá unha cata de queixo e unha actuación musical informal.

Xornadas sobre o Ensino Relixioso Escolar

Os días 17 e 18 de outubro o Seminario Diocesano de Lugo acolle unhas Xornadas sobre o Ensino Relixioso Escolar, unha proposta de humanización: estratexias didácticas.

Programa

Día 17 de outubro

18,00 Acollida dos asistentes e presentación das xornadas

18,15 Relatorio: Ser cristián en Europa: Fe-cultura e nova evanxelización

20,15 Relatorio: Evangelii Gaudium: o reto da nova evanxelización. Implicacións no mundo escolar. Tanto este relatorio como o anterior, a cargo de Ramón Piñeiro

Día 18 de outubro

Pola mañá hai 2 relatorios, por Mario Vázquez: Cristianía e cidadanía: unha interacción necesaria, e Implicacións pedagóxico-didácticas dos principios de humanización cristiá

E pola tarde hai 2 experiencias didácticas: unha a cargo de Inmaculada Vázquez Fernández –A acción caritativo-social da Igrexa– e a outra con Elvira Cerdeira Gil: Mellorando os comportamentos cristiáns ante as persoas con minusvalías.

“Unha soa familia humana, alimentos para todos”

O 17 de Outubro, declarado pola O.N.U. Día Internacional para a Erradicación da Pobreza, é sen dúbida unha ocasión para concienciarnos toda a sociedade da situación actual desta terrible lacra e as consecuencias que conleva para a poboación mundial.

CARITAS e MANS UNIDAS da Diocese de Lugo, desde o seu compromiso a favor dos máis desfavorecidos, queren ser hoxe a súa voz e denunciar que no mundo aínda hai 1400 millóns de persoas que sofren pobreza extrema, con especial incidencia en mulleres e nenos.

A miseria e a explotación deshumanizan a todos, vai contra o que debemos ser: unha soa familia humana, aínda que uns son as vítimas e outros os que causan a inxustiza e a deshumanización.

Temos que ser conscientes de que todos estamos chamados e urxidos a solucionar os problemas da sociedade e, especialmente, dos que peor o están pasando, os máis empobrecidos. Se non asumimos tamén como propia esta responsabilidade, estariamos caendo niso que se chama “Delito de Denegación de Auxilio”. Ante a persoa que non quere colaborar a solucionar os máis graves problemas sociais, a sociedade tería dereito de lexítima defensa.

Debemos saber que erradicar a pobreza non é unha utopía senón unha posibilidade se as institucións políticas, económicas, sociais… garanten os dereitos humanos e unhas políticas fiscais xustas e redistributivas en detrimento dunha economía especulativa. Para este cometido non só as institucións senón toda a sociedade civil debemos esforzarnos para que as nosas decisións persoais, sociais e institucionais estean comprometidas na urxente tarefa de ser unha soa familia humana con alimentos para todos.

 

Saír da burbulla

Un dos días das festas de San Froilán convidáronme a ir a un concerto que había na Praza Horta do Seminario. Saín da miña burbulla e fun.

Para os que non son de Lugo, direilles que os concertos que hai nesta praza adoitan ser os máis estridentes e ruidosos.

Pois iso… que saín da burbulla e alá fun. O que vin non é mellor que o que teño dentro da miña burbulla nin tampouco me fixo máis feliz. Non, non se asusten, non fixen nada do que me teña que confesar ou arrepentir.

O concerto era de Les Tambours du Bronx. Despois decateime de que eran moi famosos. En Youtube hai moitos vídeos. A música que fan consiste en aporrear con moito ritmo uns bidóns metálicos de 250 litros, dos que se usan para o aceite das grandes máquinas. Fórmano un grupo duns 17 homes. Pareceume interesante e orixinal. Por iso, e para sentir de preto como “respira” parte do mundo, aceptei a invitación.

Recoñezo o mérito que teñen polo esforzo, case sobrehumano, que supón estar a golpear aqueles bidóns cun ritmo tan sincronizado e con tal potencia durante hora e media. E até aquí non hai nada que obxectar. Só un volume moi alto, pero todo ben.

O que non entendo é que facer todo iso tivese que ser a base de xestos que transmitían moita violencia. Desde as caras dos propios “artistas” até a forma de tratar os instrumentos (bidóns), o escenario e o resto de material que tiñan.

Supoño que isto é o propio en calquera concerto deste tipo de música. Nun destes xestos violentos, por dúas veces uno dos bidóns foi lanzado con tal ímpeto que saíu rodando do escenario e caeu sobre os ombreiros duns dos mozos de seguridade. E xa non me estendo en explicar o do cuspe que lanzou un dos “artistas”, co que “duchou” aos que estaban en primeira liña.

Sei que un só concerto deste tipo non converte a sociedade en violenta. Pero, do mesmo xeito, creo que todo contribúe para que a humanidade sexa cada vez un pouco máis violenta, onde os prexudicados somos nós mesmos: a violencia do home contra o home, pois os “bidóns” non senten os golpes.

En honra á verdade, direi que me sorprendeu a delicadeza e atención con que despois tratou un dos músicos aos nenos que se achegaron a el para pedirlle autógrafos e facerse fotos, precisamente aquel que peor pinta tiña, e que uns minutos antes lanzara o monumental cuspe. En fin…

O que acabo de dicir foi sobre este concerto, pero poderíao dicir igualmente de calquera outro grupo deste estilo e doutras moitas actividades que se venden como arte e que teñen moitos seguidores.

Vólvome á miña burbulla co Príncipe da Paz. Non necesito violencia engadida nin camuflada baixo a pel de cordeiro dun concerto, aparentemente inofensivo. Necesito paz, moita paz…

Miguel Ángel Álvarez

A %d blogueros les gusta esto: