Que se adapten a min!!

No libro “A transformación da mente moderna” de Jonathan Haidt e Greg Lukianoff antes do prólogo cítase un dito da sabedoría popular: “Prepara o neno para o camiño, non o camiño para o neno”, que despois analizan en profundidade. Hoxe en xeral procúrase que os nenos non teñan dificultades, obstáculos e problemas que afrontar na súa vida.

O outro día dicíame un profesor de matemáticas de educación secundaria que facía un exame común para a clase e logo outros seis distintos para os alumnos “con necesidades especiais” coa finalidade de que aproben todos, e engadía: “operarate un cardiólogo que non sabe onde está o bazo”.

Entendo que nos programas de estudos e nos exames convén non favorecer un só tipo de intelixencia. Persoalmente avalío os meus alumnos con traballos sobre libros expostos en clase e exame final utilizando libros, apuntes… valórase entender, sintetizar, relacionar. Noutro curso fago exame normal no que se avalía o coñecemento das cuestións tratadas usando a súa propia linguaxe.

A cuestión a reflexionar é: se a un estudante nos estudios se lle adaptou todo a el, poderá el adaptarse á sociedade, a un grupo ou comunidade, a unha vida en parella ou matrimonial? Se o que viviu na súa historia tanto no ensino como na casa é que se adaptaron ás súas características ou necesidades “especiais”, entenderá que o maltratan e non lle queren ben cando lle esixan que el se adapte a outras persoas. É máis, estará un tanto incapacitado para a vida comunitaria sexa no matrimonio ou en grupos.

Aínda máis, se sempre se adaptaron ás súas características “especiais”, poderá esa persoa amar? Non poño en dúbida a capacidade que toda persoa ten de amar pola súa natureza. O que si se pode afirmar é que non foi educado na capacidade de amar, pois amar esixe sacrificio e renuncia en favor dun ben maior, o ben da persoa amada.

En xeral educamos aos rapaces para que sexan o centro da vida social e que todo xire ao seu redor co que, cando na vida real sexan un máis e haxa outros que destaquen máis, facilmente se sentirán frustrados e con sentimentos de ser pouco valorados e mesmo desprezados, pois non hai sitio para tantas primeiras “vedetes”.

Téñome atopado con persoas que din que teñen que aceptalas como son, pero iso non vai acompañado con que eles acepten aos outros como son. Todos podemos e debemos cambiar, se queremos chegar a ser máis fraternos cos nosos semellantes. Ademais, se nos tratan como podemos chegar a ser, por tanto esixíndonos, axúdannos a mellorar.

Ninguén espera que unha autoridade española lles diga aos estudantes de secundaria o que dixo o presidente do Tribunal Supremo de EEUU, John Roberts, ao seu fillo e compañeiros na súa graduación en xuño de 2017:

Agardo que, de vez en cando, nos próximos anos vos traten inxustamente, para que así cheguedes a coñecer o valor da xustiza. Agardo que sufrades a traizón, porque iso vos ensinará a importancia da lealdade. Lamento dicilo, pero espero que vos sintades sós de vez en cando, para que non deades por seguros aos vosos amigos. De novo, deséxovos mala sorte de vez en cando, porque así seredes conscientes do papel que desempeña o azar na vida e que o fracaso dos demais tampouco é completamente merecido. E cando perdades, como ocorrerá nalgunhas ocasións, que de tanto en tanto o voso adversario se regodee no voso fracaso. É unha forma de que entendades a importancia da deportividade. Agardo que vos ignoren, para que saibades o importante que é escoitar aos demais, e agardo que  sufrades a suficiente dor para aprender a ser compasivos. Desexe ou non estas cousas, van ocorrer. E que saquedes proveito delas dependerá da vosa capacidade de ver unha mensaxe nas vosas desgrazas”.

Remato lembrando ao mellor deportista español de sempre, e un dos mellores xogadores da historia mundial do tenis, Rafael Nadal. Escribe coa man dereita, pero aprendeu a xogar coa esquerda coa finalidade de ter unha vantaxe competitiva. Tamén modificou a forma de golpear a pelota cambiando o pé de apoio… Así forxouse un carácter, unha personalidade que non falta ao respecto aos demais nin rompe raquetas. O carácter e a personalidade son modificables, fórxanse.

Antón Negro

[Artículo en castellano]

O director do Museo Diocesano Catedralicio, Marcos Calles, explica a importancia do cancel de Saamasas

O 8 de xullo na igrexa de Santiago de Saamasas (pertencente á parroquia San Antonio de Padua, Lugo) houbo unha charla titulada “Os restos arqueolóxicos de Santiago de Saamasas”, a cargo do director do Museo Diocesano Catedralicio, Marcos Gerardo Calles Lombao, que comezou referíndose ao feito de que o cancel visigótico está en depósito no Museo Diocesano Catedralicio, e nun lugar privilexiado da devandita institución.

Para explicar o porqué da sona que ten a peza, Marcos Calles fixo un percorrido por varias das personalidades que se interesaron, desde que en 1920 o arqueólogo César Luis de Montalbán y Mazas visitou Saamasas e escribe sobre o que viu, igual que fan, na mesma década, Manuel Vázquez Seijas e Ángel del Castillo. Pero é Helmut Schlunk quen máis contribuíu a que moitos outros investigadores se interesasen. De entre eles, Marcos Calles recomenda a lectura de Jesús Guerra Mosquera: “Los restos visigóticos de Saamasas y Lugo” en  Boletín de la Comisión Provincial de Monumentos Históricos y Artísticos de Lugo 1967 (páxs. 134-143)

O director do Museo Diocesano Catedralicio explicou as pezas que compoñen o cancel, cal sería a súa disposición e algunha palabra como “Minei”, referida seguramente ao río Miño.

Finalmente, preguntou ao numeroso público presente a súa opinión sobre as figuras zoomórficas do cancel, porque hai bastantes interpretacións. Para Marcos Calles serían unha vaca e un oso, tal como di Isaías 11:7 “A vaca e a osa pastarán en compañía”.

Réplica do cancel, que está nun lateral da igrexa

Xornada de Responsabilidade no Tráfico

O 7 de xullo celébrase a Xornada de Responsabilidade no Tráfico, en pleno éxodo das vacacións de verán e ás portas da festa de san Cristovo, patrón de condutores e transportistas.

«Eu son o Camiño e a Verdade e a Vida» (Xn 14,6) é o lema da 56.ª Xornada Nacional de Responsabilidade no Tráfico que propón a pastoral da estrada. El non é un camiño, é o Camiño. Non é unha verdade, é a Verdade, ademais de ser a Vida que dura para sempre.

É un día para ter moi presentes aos condutores e transportistas, e agradecerlles os bos servizos que prestan en ben da sociedade. Tamén se trata de tomar conciencia da responsabilidade que deben ter condutores e peóns.

Pídese a Deus, que, por intercesión de santa María da Prudencia e san Cristovo, cada día os usuarios das vías públicas cheguen felizmente ao seu destino.

[Materiais]

Mellora nas deducións dos donativos á Igrexa

Co lema “O ben que fagas serache devolto” a Conferencia Episcopal Española lanzou unha campaña para dar a coñecer a nova lei de mecenado que permite recuperar o 80% das doazóns ás parroquias.

Para as persoas físicas, a contía do micro mecenado ampliouse de 150€ a 250€, permitindo unha dedución do 80% para os primeiros 250€ doados a diversas causas solidarias.

Cando a cantidade que se doa é superior, incrementouse a dedución xeral do 35% ao 40%, e até un 45% para donativos recorrentes á mesma entidade durante dous exercicios consecutivos.

No ámbito empresarial, as persoas xurídicas tamén se beneficiarán dun aumento na porcentaxe de dedución, que pasa do 35% ao 40%. A base desta dedución non poderá superar o 15% da base impoñible do período impositivo, un aumento respecto ao límite anterior do 10%. Os donativos recorrentes gozarán dunha dedución aínda maior, do 50%.

A contra corrente

“Goza hoxe. Déixanos o teu futuro a nós”. Asi o proclama unha publicidade. Lembran cando lles diciamos aos nenos que marchaban de excursión, convivencia ou viaxe, “tes que comportarte” “non molestes”? Hoxe dicímoslles: “Goza”, “divírtete”, “pásao ben”. Si, o hedonismo, o goce, o gusto, domínanos e cambiou os nosos valores familiares e sociais.

A sociedade hoxe impúlsanos ao cultivo apaixonado da vida pracenteira e cómoda buscado obsesivamente. Coma se a felicidade repousase no goce perecedoiro. Elevarse a ilusións realizables, aínda que custosas, é tarefa ardua e hai que posuír quilates de atrevemento.

Martín Descalzo, escribiu, no ano 2013, “considérome un marciano; teño a sensación de que nos últimos anos, no noso país, pasou un século e xa non nos valen os módulos con que nos rexiamos fai só un par de décadas”. Ano 2013! Que escribiría desta nova década. Porque hoxe entramos nunha curva de permisivismo e de aceptar como normal o que nos parecía detestable fai ben pouco. No terreo familiar, no educativo, no vestir e falar, na normalizada amoralidade, no desapego relixioso… Pois ben, como cristiáns, que debemos facer? dedicarnos a chorar e encerrarnos na nosa marxinalidade? entristecernos agardando que pase a onda permisiva? adaptarnos?.

Certamente hai cousas nas que debemos permanecer firmes e cousas nas que avanzar e cambiar, nin todo o pasado é canonizable nin todo o do presente é bo polo feito de estar de moda.

Tócanos construír o Reino de Deus hoxe e aquí, nesta sociedade á que Deus ama, razón pola que nós debemos entregarnos e amala. “Sede as miñas testemuñas”, encargóusenos. Construamos, se queredes a anaquiños, algo novo segundo o evanxeo. lluminemos a outros, que niso consiste ser cristián. A fe ensínanos un camiño no que non todo é gozar. A fe tense para difundila con alegría e vivila gozosamente a carón do Resucitado, aínda que “os tempos sexan recios” (Sta. Teresa). Espertemos a alma e vivamos a contra corrente.

Daniel García García

Párroco de San Lourenzo de Albeiros e San Xosé das Gándaras

A %d blogueros les gusta esto: