José Manuel

Baixo o título “O esplendor da presenza” o pasado 3 de decembro abríase na capela do Pilar da Catedral de Lugo unha exposición onde se poden contemplar pezas de relevo
conservadas neste templo e outras recollidas en igrexas parroquiais. Destaca por riba de todas a custodia de Sáenz de Buruaga, testigo da devoción eucarística dos lucenses ó longo dos séculos, símbolo dun esplendor de fe que perdura no tempo. Recollen tamén este esplendor os escudos da cidade e do reino de Galicia, onde o Santísimo Sacramento era referencia principal. Foi posible contemplar esta pezas de preto polas obras de restauración da basílica lucense, obras que puxeron ó descuberto pinturas barrocas na bóveda do altar maior, calificadas pola prensa como “a capela sixtina lucense”, obra de José de Terán, pintadas no século XVIII.
Tamén recuperou o espendor orixinal a fachada da Catedral, onde a pedra loce de novo tralas labouras de limpeza das que foi obxeto. Estas actuacións permitiron darlle maior relevo a pezas e detalles que antes pasaban desapercibidos. As celeracións dos 50 anos das parroquais de Lugo durante o ano 2011 (San Antonio, A Milagrosa, Albeiros, Sagrado Corazón, e San Francisco Javier) falan tamén dun esplendor e adicación de moitas persoas que viviron a fe cerca dos máis necesitados. Recordáronse ó longo deste ano de celebración ás pesoas que iniciaron a vida parroquial empezando pola construción da mesma igrexa.
O esplendor da vida consagrada reflicte este esplendor da Igrexa ó longo dos tempos, pasando desapercibida de moitos nos seus labores de oracion e axuda ós máis necesitados. Homes e mulleres anónimos que constrúen Igrexa ali onde están. Persoas que transmiten seguridade e paz. Esplendor nas relixiosas que procurar que os famentos teñan o pan de cada día no comedor San Froilán, decenas de voluntarios nas cáritas parroquiais que coñecen as necesidades dos seus veciños e buscan os medios para poder axudarlles. Sacerdotes que gastaron a súa vida alimentando a fe en pobos e parroquias de toda a xeografía diocesana… Este é o verdadeiro esplendor da Diocese de Lugo. As persoas pasan, pero queda a súa obra, o seu recordo. Se os nosos antepasados foron capaces de deixarnos tales expresións de fe, como podemos contemplar na Catedral, e no traballo diario, como quedou reflectido nos distintos actos con relación ós 50 anos das parroquias de Lugo –por citar os acontecementos máis recentes– podémonos preguntar como sería o esplendor desas persoas para aqueles que as coñeceron. Sen dúbida que foron persoas espléndidas.

No cincuentenario da fundación da Adoración Nocturna Feminina de Lugo, dedícanse as seguintes liñas a tratar catro asuntos relacionados coa adoración eucarística.

1. O culto eucarístico na catedral de Lugo é un dos feitos máis honrosos e queridos para a Diocese. Os lucenses gloriámonos dese feito por facernos singulares en todo o orbe católico, no que esta cidade é coñecida co nome de “Cidade do Sacramento”.

2. A Virxe dos Ollos Grandes é outro dos grandes amores na alma do lucense crente. Por iso é polo que os adoradores nocturnos de cada noite sempre, ao terminar as longas horas en orante adoración ao Santísimo, retíranse en procesión pasando por diante da Virxe dos Ollos Grandes. Ante ela,  rézase a pregaria “Deus che salve, Raíña e Nai…”. Pregaria esta que, segundo a tradición, compúxoa San Pedro de Mezonzo, bispo de Santiago, nos últimos anos do século X.

Así como hai dous amores na alma do lucense crente (o Santísimo e a Virxe dos Ollos Grandes) tamén hai dous singulares símbolos eucarísticos.

3. A escultura da “Última Cea”. Está na porta norte da Catedral, faríase polo ano 1200 e representa a Última Cea de Xesús cos seus doce discípulos. Hai unha poética inscrición latina que di: “O discípulo do Señor en plácido descanso dos seus membros, recostado (no colo de Xesús) na cea viu as delicias celestes”.

Debernos aclarar que, desde cando esta escena foi esculpida, pasarían aínda, máis ou menos, uns 200 anos en ser permanente día e noite, esta exposición do Santísimo Sacramento. Pero si podemos ter por seguro, segundo a documentación da Catedral, que xa se daba un culto especial á divindade do Cristo eucarístico.

E igualmente agora debemos precisar que aquí, en cada noite, os adoradores e adoradoras da quenda que corresponde a esa noite, situados ao redor da mesa do altar, renovan aquela “Cea do Señor”. E, curiosamente, non poucas veces somos alí o mesmo número de comensais que na cea do Señor cos seus discípulos. E o que si é certo é que, despois de darnos o abrazo de paz, participamos realmente, como eles, do corpo e o sangue de Cristo baixo as dúas especies do pan e do viño.

4. Custodia situada no centro do retablo do altar maior da catedral. Ten forma de sol radiante coa representación da sagrada Hostia no seu aro central. Desde hai xa moitísimo tempo, é o principal símbolo heráldico do escudo da cidade de Lugo e tamén está presente no escudo da nosa Galicia, evocándoa como “Antigo Reino”.

Estas dúas preciosas xoias (escultura da Última Cea e custodia), figuran nos carteis nos que se anuncia o acontecemento diocesano do cincuentenario da fundación da ADORACIÓN NOCTURNA FEMININA de Lugo.

JAIME DELGADO GÓMEZ