Ata o 30 de xuño está aberto o prazo para a declaración da renda. Os cidadáns estamos chamados a contribuír cos nosos impostos na construción dunha sociedade e dun mundo mellor. De todo o que tributamos tan só podemos elixir o destino concreto dun 0,70% que, marcando simultáneamente o correspondente X nos cadros da Igrexa Católica e doutros fins de interese social, pode converterse no 1,40%. Mesmo hai iniciativas para unha nova opción, con fins científicos. Do outro diñeiro non se nos pregunta. Por iso é bo recordar que este sistema non é un imposto, senón unha asignación tributaria; un modo de exercer a liberdade e a cidadanía que é plenamente legal e constitucional, que non vai contra ninguén e si a favor de moitos millóns de persoas desfavorecidas e marxinadas.
A asignación tributaria é un acto de liberdade cidadá que non obriga a ninguén a sumarse a ela. No caso de que os cadros quedasen baleiros sería Facenda quen decidiría distribuír esa porcentaxe. Non é un novo imposto, como algúns pensan ou malpensan, xa que non grava nin desgrava un céntimo máis ao contribuínte. E é bo recordar que o destino concreto que a Igrexa fai dos fondos que proveñen da asignación é para fins ministeriais, caritativos, culturais, sociais, misioneiros e solidarios, que tanto contribúen ao ben común e que tanto aforran aos cidadáns coa multiplicidade de servizos que a Igrexa realiza. Servizos que son maioritariamente solicitados, que pola súa demanda son un constante referendo sobre a Igrexa Católica quen, para a realización dos seus servizos e accións solidarias, non distingue nin pide carnet de raza, nin cor, nin relixión nin estamento social. Miles e miles de persoas, con independencia da súa nacionalidade ou confesión relixiosa, inmigrantes, xitanos, familias desestruturadas, parados, etc. son testemuñas, nas miles de parroquias, congregacións, organizacións, fundacións e oficinas de Cáritas ou de Mans Unidas estendidas por toda España, da veracidade destes servizos e da calidade e o bo trato no exercicio da caridade e da solidariedade.
Parece razoable e laudable recoñecer que a fe en Deus segue exercendo un rol importante nas nosas sociedades modernas pluralistas, e nós, os crentes, debemos afirmalo sen temor porque somos os coidadores e gardiáns duns fundamentos culturais interrelacionados co transcendente e con cosmovisións antropolóxicas nas que o sagrado constitúe un punto permanente de referencia.
A razón de ser do servizo público é o ben común. Laudable a acollida razoablemente política dos inmigrantes. Desde o punto de vista evanxélico, impecable. Como cidadáns debemos esixir aos políticos que non fagan políticas partidistas en detrimento do ben común. O exercicio da política non debe exercerse nunca para manterse no poder. Iso é unha traizón evidente á confianza da cidadanía e a negación da honradez e da ética.
Como cristiáns, nestes momentos, a nosa xenerosidade, sensibilidade e responsabilidade esíxennos compromiso, superación de silencios improductivos, accións claras de compromiso socio-político cara aos máis pobres, defensa do medio ambiente, dunha educación para todos e dunha fe que se fai política, máis visible, máis testimonial e máis xenerosa. Marcar o X poida que sexa unha pinga no mar, pero é unha pequena boa acción para exercer tamén a política e o compromiso na vida pública.
Mario Vázquez Carballo
Vicario Xeral da Diocese