Algúns Anxos son destinados por Deus para garda e custodia dos homes. A Igrexa non definiu expresamente esta doutrina como de fe, pero dedúcese claramente dos datos que nos proporciona a Sagrada Escritura. Todos e cada un dos homes, bautizados ou non, teñen o seu correspondente Anxo da Garda. A explicación deste feito achámola en Santo Tomás de Aquino’, que di: “O home atópase na vida presente como nun camiño que o leva ao ceo. Neste camiño combáteno moitos inimigos tanto interiores como exteriores. Por iso, así como aos que van por lugares inseguros proporciónaselles escolta, así tamén a cada home mentres se dirixe á gloria, dáselle un Anxo Custodio, de tal maneira que ningún Anxo se encarga de custodiar a dous ou máis persoas. Aínda que, doutra banda, é moi posible que alguén teña dous ou máis Anxos da Garda, a saber, un por ser persoa particular e outro ou outros por desempeñar cargos públicos na Igrexa ou na sociedade”. (Santo Tomé de Aquino, I.q. 113, a. 4. Suma Teológica bilingüe, Madrid, BAC, T. III, p. 949.)
O Anxo Custodio témolo desde o nacemento e non antes. Non é, pois, preciso esperar ao bautismo para gozar do privilexio do Anxo persoal, porque os beneficios que se conceden ao home en canto é cristián comezan cando se bautiza; pero os que se lle confiren en atención á súa natureza racional recíbeos no momento de nacer. Mentres o neno está no ventre da súa nai, o Anxo desta coida dos dous.
A garda e compañía do Anxo Custodio prolóngase ata que a alma chega ao seu destino eterno, ou sexa, ao ceo ou ao inferno. No Purgatorio continúa aínda, segundo a opinión máis probable, a custodia do Anxo, non para protexer á alma, senón para consolala, iluminala e anunciarlle a súa próxima liberación daquel cárcere de purificación. No paraíso cesará propiamente a custodia da alma, pero o noso Anxo seguirá eternamente reinando connosco en calidade de Anxo correinante.
Os Anxos da Garda non sofren polos males físicos dos seus custodiados, porque saben que as adversidades, cando se padecen con resignación, convértense en bendicións de Deus que contribúen ao ben das persoas virtuosas. Non sofren tampouco os Anxos polos pecados que cometen os seus protexidos, porque Deus permíteos para sacar deles un proveito espiritual maior polo arrepentimento e a penitencia posterior. Non sofren, en fin, os Anxos pola condenación dos que gardan, porque non teñen culpa ningunha da condenación desas almas.
Cada unha das nacións, pobos, dioceses, ordes relixiosas, conventos e parroquias teñen o seu propio Anxo. Esta é unha doutrina comunmente aceptada. Crese que o Anxo Custodio da Igrexa é San Miguel.
Manuel López Paradela: Guía Práctica de Almas Espirituales