O acompañamento non debe ser algo frío, instrumental, pragmático, sen incidencia profunda na vida das persoas.
Desde unha visión integral da persoa, teremos a conciencia clara de que o acompañamento implica que o acompañado descubra as súas necesidades, atenda as necesidades alleas e atope un sentido á súa dor.
Como a persoa é irrepetible non hai receitas. Antes de dar calquera paso ou facer unha suxestión ou lanzar preguntas socráticas, a persoa ha de ser escoitada e valorada na súa irrepetibilidade.
A persoa acompañada gañará progresivamente en conciencia de si, da súa circunstancia, das súas relacións…pasará de estar durmido a estar esperto, a descubrir a súa cifra no cosmos, o seu lugar, a súa chamada, a súa identidade…
O obxectivo é promover a liberdade da persoa, é dicir, a súa responsabilidade. Non se trata de arranxarlle un problema a quen se acompaña senón axudarlle a facerse cargo da súa vida. Cada sesión ha de acabar en propostas de acción, pois só a acción cambia as cousas e mostra á persoa que a súa vida está nas súas mans. A acción, ademais, permite que a persoa vaia configurándose, vaia adquirindo a súa propia figura, optando entre posibilidades.
Por último, que a persoa se pertenza mostra a súa radical dignidade, que nunca pode ser medio para outra cousa, que non pode ser manipulada, tratada como cousa, como caso, como número…
O autor das liñas anteriores, Xosé Manuel Domínguez Prieto, impartirá o vindeiro luns 21 de setembro ás 16 h un seminario en liña (por zoom) titulado “El arte de acompañar: un reto en estos tiempos”.