Segundo a Biblia, a fe é a fonte de toda a vida relixiosa, e ten como base dous polos: a confianza nunha persoa fiel de cuxa veracidade non lle cabe a menor dúbida ao crente.
A virtude teologal da fe segue un proceso evolutivo tanto a nivel histórico como a nivel persoal. A primeira vez que a Biblia fai referencia a esta virtude, é Deus chamando a Abraham, cuxos pais servían a outros deuses en Caldea, e promételle unha descendencia numerosa, se o adora só a El, o único Deus verdadeiro, e convérteo no precursor dos crentes.
A fe é escura porque é mistérica, pero é fiable porque é infalible, e así como o escribán ratifica a súa rúbrica co selo do seu departamento, o Señor garante a veracidade da súa revelación con acontecementos que demostran a infalibilidade da palabra revelada. O primeiro acontecemento da infalibilidade da fe, foi a liberación de Exipto, cuxa historicidade Israel transmite aos seus fillos en fórmulas relixiosas, con ocasión das festas do seu ano litúrxico.
O Deus de Abraham promete a Moisés estar con el para levar a Israel á terra de promisión, Moisés cre cos ollos pechados a promesa do Señor, a pesar das múltiples peripecias da historia de salvación, e Iavé que quere a salvación do seu pobo, propón un pacto de alianza a Israel, formulado nestes termos: “Eu serei o voso Deus, e vós seredes o meu pobo”. Nestes termos queda rubricada a definitiva alianza entre Deus e Israel, en virtude da cal Iavé comprométese a ter unha providencia protectora cos homes, a condición de que os homes se comprometan a non adorar a outras divindades, máis que a Iavé, o único Deus verdadeiro.
Pero corren os tempos, e os homes non sempre cumpren o xurado no pacto da alianza asinada, polo cal as vicisitudes adversas da historia tamén afectan ao pobo de Israel. Con todo, a promesa de Iavé mantense firme, e a súa providencia acode sempre a remediar as adversidades do pobo, e cúmprese aquilo de Xesús: “Se non credes as miñas palabras, crede as miñas obras”, elas son proba contundente da súa veracidade.
A divina providencia converte a nosa fe nunha virtude en constante crecemento, sempre que no corazón do home mantéñase unha actitude de humilde fidelidade a Deus, no cal cremos. A esta fidelidade do pobo contribúen os sucesivos acontecementos históricos, nos que Deus deixou de implicarse a favor do seu pobo. Este comportamento de Iavé lembraba aos israelitas a fidelidade do Señor ás súas promesas aliancistas, e contribuía a que a palabra revelada calase cada vez máis fondo no corazón dos homes. Este comportamento providencial acrecentaba a fe de Israel, porque a palabra de Deus apoiábase na actuación providente do Señor en favor do seu pobo, á cal chamamos historia de salvación, pola cal discorre a vida do crente cara ao encontro definitivo co Señor.
Cando o bebé está no seu berce recentemente estreado, os seus pais xa están a amalo, pero el non cae na conta de que os seus proxenitores están queréndoo.
Pero no leito mortuorio, o seu pai mirarao por derradeira vez, e entón o fillo tomará conciencia do agarimo paterno de que foi obxecto, e chorará a perda dun ser que tanto o quixo. Isto debe lembrarnos que a vida cristiá debe ser correspondencia ao inmenso amor de Deus, que nos amou primeiro e sen medida.
Indalecio Gómez Varela
Cóengo da Catedral de Lugo