Fermín Negre imparte unha charla-meditación o venres 18 de outubro de 5 a 7 da tarde na igrexa de San Froilán (Lugo). Seguirá a participación na Eucaristía concelebrada na parroquia de San Froilán ás 19,30 h
A través de poesías, música, reflexións e historias da súa vida sacerdotal vai construíndo unha charla para convidar á confianza en Deus e á comuñón entre todos os membros da Igrexa e a humanidade. Fermín é membro do grupo de música cristiá Ixcís e compositor de moitas das súas cancións. Sempre lle gusta apoiar as súas charlas e meditacións nalgunhas das súas cancións.
Ao finalizar unha das súas charlas algún dos asistentes afirmaba:
Fermín é un instrumento de Deus nas súas mans, onde por medio da palabra e as súas cancións, Xesús faise máis oco nos nosos corazóns.
Fronte a súa apariencia sinxela, a igrexa parroquial de Vilar de Donas, en Palas de Rei, ofrece ao visitante unha rica variedade de matices. Este espazo permite observar como ningún outro como unha linguaxe cun marcado carácter internacional, a do románico, adquire un cálido acento propio nas terras lucenses. Un percorrido atento polo recinto permite descubrir unha reveladora inscrición na súa porta sur: 15 de outubro de 1224. No cumprimento do seu oitavo centenario queremos destacar aquí esta efeméride. Un tempo, ademais, que deu a luz a mentes tan preclaras coma a de san Tomé de Aquino e no que os studia composteláns estaban á vangarda no estudo das principais teorías científicas que comezan a emerxer neste momento.
En canto á fábrica de Vilar de Donas, esta ofrece un magnífico exemplo do tipo de intercambios culturais que se producen no seo do Camiño de Santiago. Trátase dun espazo cun pasado vinculado á orde santiaguista e os quefaceres propios da vida monástica, testemuña nos séculos recentes do laborioso e sosegado ritmo da súa comunidade parroquial.
Situado ao pé do Camiño Francés, este lugar terminou por converterse nun desvio recorrente para numerosos peregrinos e visitantes. Entre os seus elementos artísticos cabe destacar a singular efixie dun dos seus “artífices prácticos”, testemuña privilexiada deste tráfico de viaxeiros, o cal nos recibe acompañado das súas ferramentas de traballo e disposto a mostrar con orgullo a súa obra. Sen embargo, este pretende reivindicar unha particular adhesión cunha cadea de artistas vinculados ao Pórtico do Paraíso e que ten como referente último a xenial figura do Mestre Mateo. Deste xeito, por medio dunha sinxela asociación visual, o noso autor toma prestados algúns modelos de clara inspiración mateana, se ben un tanto esquemático. Só así pode explicarse a presenza do anxo que porta o cuarto lunar ou a dobre disposición de escenas presentes nos capiteis historiados.
O retrato do descoñecido artista constitúe un elemento de gran singularidade dentro do románico galego, ao tempo que forma parte dun dos numerosos atractivos que ofrece este espazo de Vilar de Donas. Entre os máis salientables cómpre destacar elementos de tanto valor artístico e patrimonial como as orixinais ferraxes da porta principal, as espléndidas pinturas góticas da cabeceira, o baldaquino e o frontal pétreo ou o magnífico retablo barroco dedicado ao Salvador, así como outras pezas de carácter funerario custodiadas no interior. En definitiva, unha xoia do noso patrimonio diocesano lucense que sempre é bo volver a visitar. Unha igrexa na honra de Cristo Salvador que pon de manifesto que a fe cristiá xerou e segue a xerar obras de gran beleza nas nosas parroquias.
Brais Cela Álvarez
Historiador da Arte
Con motivo da efeméride, o 15 de outubro de 2024, o Departamento de Patrimonio Cultural da Diocese organiza unha serie de actos no marco das Xornadas Europeas de Patrimonio
Portada do libro “San Froilán. Culto e Festa” (detalle)
Unha das diversas obras recompilatorias da vida e obra do noso santo patrón, chámase San Froilán, Culto e Festa. Este libro é tamén un catálogo da exposición do mesmo nome celebrada na cidade de Lugo entre os meses de setembro e decembro de 2006. Alí, recóllese unha relación das pezas da exposición e varios estudos referentes á vida do santo, a evolución do seu culto e, entre outros, á historia das festas de san Froilán.
Sempre é ben lembrar as vidas exemplares para aprender delas e imitar a tan significativos persoeiros. Entre os grandes santos que acuñaron histórica e espiritualmente a Igrexa lucense destaca, pola súa personalidade e carisma, san Froilán, Froilano ou Flaiano. Este santo atraía, co seu perfume de santidade e con centos de tentáculos, tanto coma o popular cefalópodo, a numerosos grupos de seguidores. Mozo estudoso e rezador na Escola e na Capela Maior da Catedral de Lugo, progresaba axeitadamente mentres madrugaba cada mañanciña, para facer con ilusión e mirada esperanzada, o camiño que separaba a Basílica do seu fogar natal no Regueiro dos Hortos.
Santo que se atrevía a buscar, descubriu, nas entrañas de espiritualidade cristiá, como se esvaece o desvarío e o engano cando se descobre que para ser feliz somente é necesario deixarse querer por Deus. O amor ao Creador levouno por novos camiños. Soubo admirarse ante as grandezas da nai natureza, da obra creada, dos paxariños e dos animais, e ata foi capaz de facer amizade cos lobos; algúns inimigos, ben tratados e perdoados, aínda que che coman o burro, poden chegar a converterse en fieis compañeiros da vida.
Polos camiños das montañas, en dirección a León, ía fundando e repoboando comunidades de vida e de fe, de fraternidade e de traballo compartido na pregaria e na interioridade de cada xornada.
A maxia da santidade fai milagres. Aclamado bispo de León é venerado en Lugo na S. I. Catedral, especialmente na sua capeliña de estilo neoclásico de Miguel Ferro Caaveiro. Pero tamén é honrado, desde 1891, nunha das históricas parroquias intramuralla do centro da cidade de Lugo.
Este santo profeta a quen Deus lle revelou ata o día e a hora da súa morte, segue vivo na memoria dos lucenses e intercede por nós, pola nosa cidade e Diocese: “Tantopudera a fe do boo Froilán,que sempre os patrios ecos nomearán” (Eduardo Pondal)
Chove en Lugo. San Froilán regou de novo os seus hortos. Sempre se debe volver a Lugo cando sosega o tempo nos solpores das festas que agradecen os prodixios do santo Froilán.
En máis de 60 países están convocados os cidadáns a unirse ao “6º Rosario Mundial Mater Fátima” o 13 de outubro na Capela e Santuario da Nosa Señora de Fátima, situado no concello de San Pedro Garza García, pertencente á Arquidiocese de Monterrey, Nuevo León, México.
A intención principal desta convocatoria é: “Polo Triunfo do Inmaculado Corazón de María nos corazóns, a través da Divina Misericordia”.
Rézase en 7 idiomas (español, inglés, francés, coreano, portugués, croata e latin), participan 10 sacerdotes da Arquidiocese de Monterrey e lévase a cabo o 13 de outubro de 2024 por ser a data en que se conmemora o Milagre do Sol en Fátima, (Portugal), está íntimamente vinculado á sexta e última aparición da Virxe María os pastorciños Lucía, Xacinta e Francisco en 1917.
O intre culminante do Rosario Mundial será o acto de consagración persoal a Xesús por medio de María.
O Rosario está organizado polas entidades FRICYDIM e MATER FÁTIMA. A primeira é unha Asociación Pública de Fieis, en orde de converterse nun Instituto Relixioso como Familia Eclesial Contemplativa de Dereito Diocesano.
MATER FÁTIMA é unha comunidade apostólica composta por laicos presentes en máis de 60 países. O seu labor susténtase en tres alicerces principais: a oración, a caridade e a formación.
Cando a Delegación de Misións lle propuxo a Olga Louzao que fose a pregoeira do DOMUND, viñéronlle á mente lembranzas da infancia:
“No colexio, desde quinto ata oitavo, dábannos as huchas o sábado, tiñámolas na casa e o domingo saíamos con elas. E despois, cando estabamos no instituto, durante 2 anos fun catequista e no mes de outubro explicaba en que consistía o DOMUND”.
Sobre o contido do pregón, Olga Louzao seguramente se referirá á sociedade na que estamos, e por suposto ao labor dos misioneiros:
“A nosa sociedade, moi rápida, consumista, individualista, necesita escoitar testemuños de quen pon a súa vida completamente a disposición dos demais. Iso convida a reflexionar. Creo que se descoñece o labor dos misioneiros, que por fe deixan a súa vida normal para ir a lugares ás veces con idioma distinto, con recursos mínimos. Ademais do labor relixioso axudan a mellorar as condicións de vida dos nativos. É unha forma de contribuir a que esas sociedades poidan avanzar”.
E sobre o enfoque que lle vai dar ao pregón, Olga Louzao considera o seguinte:
“Hai que poñer sentimento, ademais de coñecemento, porque ao final un pregón é un acto de celebración, de valorar positivamente o bonito traballo que fan os misioneiros, en contraposición ao mundo no que estamos habituados a vivir. E se eu podo axudar a que iso chegue a máis xente, que poida coñecerse máis, sería unha boa achega”.
